Hoe ging het ‘vroeger’ met overstromingen in Thailand?
Nou gewoon, de mensen in Bangkok reden of waadden door de zeer plaatselijke overstroomde straten.
Op een enkele uitzonderingen na werd het overtollige water binnen enkele dagen door de toen goed functionerende en heldere khlongs (kanalen) naar de Chao Phraya rivier en vandaar naar de zee afgevoerd en waren verdwenen in een kwestie van dagen. De straten overstroomden door de heftige regenbuien van de moessons en tyfoons en soms was het springtij, en totdat de regen stopte en het getij weer op normale hoogte was, speelden en zwommen kinderen in het water.
De bevolking accepteerde de overstromingen als onvermijdelijk en het was wel een overlast, maar toch ook weer niet al te storend. Het waren, bij wijze van spreken, leuke tijden met volop mogelijkheden om te klagen, te lachen en er was gesprekstof genoeg. Immers, overstromingen en droogtes behoren al eeuwenlang tot het normale leven in Thailand.
Naar de oorzaken van die overstromingen werd nooit echt goed gekeken en voor plannen om ze te bestrijden was nauwelijks belangstelling. Bangkok is gebouwd in een overstromingsgebied en het was zo, dat in de jaren 1960/1970, zelfs wel tot 1980 de nog lagere delen van de hoofdstad, vooral de oostelijke voorsteden, elk jaar zeer snel overstroomden en dat duurde dan wel enkele weken. Een steeds terugkerende benarde situatie in die voorsteden, maar dat nieuws haalde zelden de krantenkolommen. Hiermee was ook het concept geboren om de binnenstad van Bangkok tegen overstromingen te beschermen door overtollig water naar de omliggende provincies af te vloeien.
Overstromingen op het platteland – dus ver weg van Bangkok – betrof slechts landbouwgrond en het leed van boeren met onder water gelopen akkers werd gewoonweg genegeerd. Ook de boeren zelf bleven er stoïcijns onder. Boeren, die hun gewassen verwoest zagen, kregen wel een kleine vergoeding van de overheid. Niet eerlijk natuurlijk, maar regeringen uit die tijd waren zich niet bewust van het feit, dat dit soort rampen moest worden voorkomen of tenminste gereguleerd. Elk jaar na de overstromingen vervaagde het beeld al gauw en bleven slechts herinneringen over.
Ik heb een rapport uit maart 1994 gelezen van de UNDP en de Asian Institute of Technology (AIT), waarin vastgesteld werd, dat er in Thailand zo’n drie dozijn wetten, twintig departementen op negen ministeries over waterbeheer gaan en dat er nog eens 10 commissies waren geïnstalleerd met de opdracht om een rampenbestrijdingsplan voor het land te maken. Uiteraard betekende dat, dat rampenbestrijding een contradictio in terminis was. In die 18 daaropvolgende jaren tot heden is er weinig veranderd, behalve dat er nu nog meer wetten zijn, nog meer instanties zich er mee bemoeien en nog meer onwetende en ongeïnteresseerde politici hebben, die elke beleid verstoren.
Ik herinner me het lezen van een rapport, dat gericht is op het beheer van de Chao Phraya River, waarbij op zijn minst ongeveer 40 verschillende overheidsinstanties een verschillende mate van bevoegdheid en verantwoordelijkheid hebben voor wat er op en aan de rivier gebeurt. Niemand heeft echt de leiding en dus is niemand echt verantwoordelijk.
Ik ben waarschijnlijk cynisch, maar ik heb het gevoel dat er archiefkasten vol met studies over rampbestrijding, beheer van risico’s, beleid, strategieën, structuren en coördinatie zijn, maar dat de aanbevelingen daaruit nooit oprecht zijn bekeken, laat staan uitgevoerd. Jammer, want ik vermoed ook dat er bij al die instanties veel goede mensen rondlopen, die al heel lang met frustraties rondlopen over het gebrek aan betrokkenheid en politieke wil om de problematiek effectief en efficiënt aan te pakken.
Een secretaresse vertelde mij al lang geleden, dat Thais niet bekend staan als een goede planners, desondanks weten ze problemen het hoofd te bieden. De ervaring heeft de geldigheid van dit axioma wel bewezen.
Echter de politici van heden beheersen geen van beide eigenschappen en zijn alleen geobsedeerd in het behoud van een ongeschonden imago van Thailand in de rest van de wereld.
Bron: een gastcolumn van David Lyman, CEO van het advocatenkantoor Tilleke & Gibbons in The Nation.
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Activiteiten29 oktober 2024De Golf van Thailand rondom Koh Tao (video)
Eten en drinken28 oktober 2024Noedels eten in Chanthaburi
Achtergrond22 oktober 2024Thaise fruitsnijkunst Kae Sa Luk
Activiteiten21 oktober 2024Beklimming van Khao Nor in Nakhon Sawan (video)
Vroeger woonden de meeste Thais aan de khlongs, de kanalen, ze hadden bijna allemaal een boot en hun huis stond op palen.
Overstromingen hadden ook een gunstige uitwerking. Onkruid en ongedierte stierf en het land werd meer vruchtbaar, als in het stroomgebied van de Nijl.
Overstromingen zijn in een moessonland als Thailand bijna onmogelijk te voorkomen gezien het feit dat er in sommige jaren in een maand zes keer zoveel water kan vallen als in een gemiddelde maand in Nederland. De Nederlandse waterdeskundigen zeggen: Vecht er niet tegen, leef er mee.
De bestuurlijke complexiteit is ongetwijfeld nog lastier dan de technische. Een aspect waar de farrang zelden rekening mee houdt.
Thaise mensen klagen nooit over het weer. Er is toch niets aan te doen, vinden ze, en niet ten onrechte.
Klagen over het weer is typisch Nederlands.
Dat wij Nederlanders graag mogen klagen op het weer valt niet te ontkennen maar ook is het flauwekul dat Thaise mensen nooit klagen over het weer, weliswaar niet zozeer m.b.t regenachtig weer maar wel degelijk dat het dikwijls zo heet is.
‘Oh many hot, many the sun’ dat soort kreten in hun beste Engels hoor je dikwijls voorbijkomen.
‘Hot hot hot’ hoor ik ook vaak, maar toch meer op de toon van een constatering dan van een klacht.
Ik heb, in de jaren ’70 en ’80, in verschillende sois in Lad Phrao gewoond en weet er alles van. Ik heb in 1 huis gewoond dat half onder water stond toen ik ’s morgens de trap van boven afkwam. Niks aan te doen. Verhuizen maar weer.
Er is ook het effect van de stuwdammen. Water is een kostbaar goed in Thailand. Er zijn steeds meer stuwmeren aangelegd om het water dat in het regenseizoen valt vast te houden. Soms puilen de meren zo uit, dat er gevaar is dat de dam het niet meer houdt. Dan moet er extra water worden geloodst.
De gebieden rondom Bangkok zijn al lang geen puur agrarische streken meer. Er zitten veel bedrijven die essentieel zijn voor Thailand. Tijdens de grote overstromingen een aantal jaren geleden waren veel producten niet verkrijgbaar. Ook een brouwerij van Singha stond onder water.
Heren,
Ik kan zeggen dat er wel degelijk iets gedaan word aan het beheersen van het water.
Moet toegeven er is lange tijd door vele corruptie en zakken vullende politici niet echt veel van de grond gekomen.
Er is sinds een aantal jaren een overkoepelende organisatie(ONWR)waar al deze losse instanties zich moeten verantwoorden wat ze gaan doen mbt beheersing van het water.
Deze ONWR is er nog maar een paar jaar dus nog maar kort, geleid door dr. Somkiat.
Ze zijn nu vooral bezig met het zoeken van partners met veel kennis dus ook in Nederland wij zijn al lange tijd niet meer het kennis land wat water management betreft.
Ook landen als zuid Korea en Japan hebben veel kennis.
Nu met COVID-19 ligt alles natuurlijk een beetje stil maar er worden regelmatig video gesprekken gehouden met diverse instanties en bedrijven in Nederland, zoals Deltaris, Nijhuis industries en REDstack om er maar een paar te noemen.
Alle overstromingen tegen gaan zal in een gebied met tropische regenbuien nooit lukken, doch een deel…
In wat we nu Nederland noemen, is men een 1000 jaar geleden begonnen dijken aan te leggen: iedereen moest mee helpen, of eindigde als dijkvulling. En afvoerkanalen bleven open, daar was later de “Dijkgraaf” voor.
Mijn eerste ervaring met overstroomd Bangkok was van 1995: een soort loopbrug gemaakt op pallets e.d. In 2011 was het echt raak https://en.wikipedia.org/wiki/2011_Thailand_floods. Ik heb nooit iemand kunnen betrappen verder te kijken dan het muurtje bij de eigen voordeur. En zelfs daar werden ’s nachts de zandzakken nog weggehaald. Rondom Soi 13 Ram Intra was er rondom een wijkje een muurtje van .. 75 cm hoog, met het water 30-40 cm. Op één plaats was er een gat van ca 10 mtr , en aan de andere kant een stuk van 200 mtr zonder muur. Niemand kwam op het idee, om samen dat “dijkje” te repareren en een 200 huizen droog te houden.
Ik heb zelf mensen in huis gehad die in Rangsit woonden, waar de sluis van een kanaal gesoten was en daarnaast een gat was gemaakt om de hiso huizen te beschermen en bij de loso het water steeg van 1 meter naar 2 meter, zo werkt dat in TIT