U-Tapao en het eind van de Vietnamoorlog
De langdurige Vietnamoorlog eindigde op 30 april 1975 met de inname van Saigon, de hoofdstad van Zuid-Vietnam. Er was niemand, die verwacht had, dat de Noord Vietnamezen en de Vietcong het land zo snel konden veroveren en bovendien was er niemand, die ook maar een idee had van de gevolgen en de consequenties. Er was geen beter voorbeeld van dit feit dan de vele (transport)vliegtuigen vol met Zuid Vietnamese vluchtelingen, die totaal onverwacht op de U-Tapao vliegbasis bij Pattaya landden.
Eén onmiddellijk probleem, dat hierdoor ontstond, was een diplomatiek gesteggel tussen Thailand, Noord-Vietnam en de V.S. over het eigendom van deze Zuid Vietnamese vliegtuigen. Alle drie claimden het eigendomsrecht en er ontstond een driezijdige touwtrekkerij.
De belangrijkste factor, die bijdroeg aan de slecht geplande en slecht uitgevoerde evacuatie, was het onwrikbare geloof van de Amerikaanse ambassadeur in Vietnam, Graham Martin, die meende, dat Saigon en de Mekong Delta in handen kon blijven van het Zuid Vietnamese leger. Hij hechtte geen geloof aan de steeds grotere stroom aan berichten van de inlichtingendiensten, die de snelle opmars van de Noord Vietnamezen meldden. Hij nam geen enkele actie om ook maar iemand te evacueren tot letterlijk de allerlaatste minuut.
Toen evacuatie onvermijdelijk werd, omdat Amerikaans en Vietnamees personeel gevaar zou lopen, werd aanvankelijk, begin april, Operation Talon Vice van kracht. Het plan was om gewone burgervliegtuigen te gebruiken, waarmee op ordentelijke wijze evacué’s van het vliegveld Tan Son Nhut bij Saigon zouden worden gehaald. Maar de Noord Vietnamezen rukten sneller op dan verwacht. Het evacuatieplan kreeg een nieuwe naam, Operation Frequent Wind, waarbij helikopters op het dak van de Amerikaanse ambassade landden en vertrokken.
Terwijl het Noord Vietnamese leger optrok naar het zuiden om Saigon in te nemen, kwam het eerste teken van moeilijkheden op de U-Tapao vliegbasis op 25 april. Het vertrek van President Thieu die dag plus de op handen zijnde val van de Zuid Vietnamese regering gaven al het eind van de oorlog aan. Het evacuatieplan van Amerikaanse helikopters, die mensen naar de Amerikaanse oorlogsschepen in de Zuid Chinese Zee moesten brengen, werd een complete ongeorganiseerde chaos. Op die dag landden ook talloze Zuid Vietnamese militaire vliegtuigen op U-Tapao, volgepropt met vluchtelingen. Deze tragische exodus duurde 5 dagen lang. Er was geen enkele planning en vliegtuigen en helikopters landden onaangekondigd, een totale chaos.
Vliegtuigen, die landden, waren o.a. C-7, C-47, C-119 en C-130 transportvliegtuigen, een O-1 verkenningsvliegtuig, A-37 aanvalsvliegtuig en F-5 gevechtsvliegtuigen plus nog een flink aantal helikopters, voornamelijk de UH-1 “Hueys”. Op 29 april telde men op U-Tapao 74 Vietnamese vliegtuigen en bijna 2000 vluchtelingen. Een dag later waren deze aantallen uitgegroeid tot 130 vliegtuigen en 2700 Vietnamese vluchtelingen.
De Thaise regering stelde, dat de Amerikaanse regering verantwoordelijk was voor de ongewenste vluchtelingen. De nieuwe Vietnamese regering eiste kort daarna de teruggave van alle vliegtuigen. Dat was het begin van een letterlijke driezijdige touwtrekkerij tussen de Thaise, Vietnamese en Amerikaanse regeringen over wie uiteindelijk over de vliegtuigen kon beschikken. Vanuit Thailand kwamen verschillende verklaringen, die met elkaar in tegenspraak waren. De minister-president, Mr. Kukrit Pramoj en de minister van Buitenlandse Zaken, Gen-Majoor Chatchai Choonhavan verklaarden, dat alle vliegtuigen aan Vietnam zouden worden teruggegeven. Maar de vice minister-president, tevens minister van Defensie, Mr. Pramarn Adireksa, deelde mee, dat de vliegtuigen en een grote hoeveelheid wapens aan de V.S. zouden worden overgedragen. Mr. Pramarn lichtte zijn beslissing toe door te zeggen, dat de Amerikanen de vliegtuigen en wapens aan Zuid-Vietnam hadden geschonken en terug zouden gaan naar de V.S. als de missie voltooid was.
De Amerikanen wachtten niet op de definitieve beslissing van de konkelende Thaise regering. Op 5 mei werd een begin gemaakt met de terugname van de vliegtuigen. Jolly Green Giant helikopters takelden de A-37 en de F-5 vliegtuigen en heel veel helikopters stuk voor stuk op en brachten ze naar het vliegdekschip USS Midway, dat in de buurt van Sattahip verbleef. Ook meerdere vliegtuigen van Air America, de clandestiene Zuidoost Aziatische luchtvaartmaatschappij van de C.I.A. werden meegenomen. Alleen de C-130 transportvliegtuigen en nog wat vliegtuigen en helikopters, die beschadigd of anderszins onbruikbaar waren bleven achter.
De nieuwe Vietnamese regering bleef bij de eis, dat de vliegtuigen naar Vietnam terug moesten en dreigde Thailand met diplomatieke acties. Dat duurde nog een poosje voort, maar uiteindelijk werden de betrekkingen tussen Vietnam en Thailand genormaliseerd.
Een artikel van Leonard H. Le Blanc, dat in o.a. Pattaya Explorer werd gepubliceerd. De schrijver is een Amerikaanse ex-marineofficier, die nu in Bangkok woont. Hij schrijft freelance voor o.a. Time Magazine en van zijn hand komen ook twee misdaadromans, die zich op U-Tapao afspelen.
Video U-Tapao 1969
Een 8mm film over U-Tapao in 1969 tijdens de Vietnamoorlog:
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
Achtergrond6 december 2024De geschiedenis van de Thaise keuken
Bezienswaardigheden2 december 202424 uur in Bangkok (video)
Mooi artikel en dat filmpje !
Goed te vermelden dat het huidige Pattaya een initiatief was van de Amerikanen om hun GI’s en Air-men te vermaken in het weekend of zo!
Zo ook de airbase bij Korat
En andere airbases, zie https://en.wikipedia.org/wiki/United_States_Air_Force_in_Thailand.
Doch “Pattaya” mag dan in eerste aanzet door en voor de GI’s zijn uitgegroeid, zonder Neckermann c.s. was het al lang een zachte dood gestorven. En die vorm van “avondbezigheid” is in heel Z.O. Azië al eeuwen bekend en gemeengoed, dus ook geen uitvinding van de Yanks.
zie ook: http://thevietnamwar.info/thailand-involvement-vietnam-war/
Heeft iemand een idee waar ik de boeken van Leonard Le Blanc kan bestellen? Bol.com levert ze niet en via de Engelse Amazon kan ik alleen de Kindle versies zien (en die zijn alleen te bestellen door “UK customers”.
Ik heb het ook niet kunnen vinden, wellicht gewoon in een Thaise boekwinkel (Asiabooks?)
Misschien brengt deze link je wat verder:
https://www.smashwords.com/profile/view/LeonardleBlancIII
De link bracht mij naar http://ebooks.dco.co.th/
Op deze site heb ik de boeken (ebook) kunnen bestellen voor slechts $ 4,99 per stuk.
Dank voor de tip.
Prachtig verhaal Gringo, was me bekend, maar niet met deze details.
Om even in de sfeer van Thailand-Vietnam te blijven heb ik nog een leuk verhaal van een avonturier die in 1982 met een gehuurde speedboot vanuit Pattaya naar Vietnam voer om de schat van captain Kid te vinden, deze Amerikaanse jongen was als kind opgegroeid in Vietnam, misschien leuk voor sommigen onder ons om dit bijna ongelofelijke verhaal te lezen
http://en.wikipedia.org/wiki/Cork_Graham
Enkele jaren later, ik dacht met kerst 1979 was ik op Patong. Er legde een vliegdekschip van de Amerikanen aan net buiten de baai en in bootjes werd de bemanning en kleine groepjes naar het strand gebracht waar ze werden opgewacht door een grote groep meisjes die uit heel Thailand door de tom tom waren opgetrommeld.
Kennelijk wisten de bemanningsleden van het schip wat er komen ging, de laatste meters voor de bootjes op het strand kwamen sprongen ze overboord, buitelden door de branding het strand op en zonder na te denken liepen ze van daar verder met een dame aan iedere arm en verdwenen in het Patong Beach Hotel of een van de vele kleine bungelows die daarom heen tussen de palmen stonden. Het was toen even met de rust gedaan in wat ik toen het paradijs noemde van Thailand, een maagdelijk strand met daarop 4 restaurants, 1 hotel en een boel bungalowtjes tussen de palmen waar aapjes de kokosnoten net zolang rond draaiden tot ze naar beneden vielen.
In de Amerikaanse oorlogs kultuur heette dit R & R, rust en recreatie voor hun service men..
zo heb ik Pattaya ook gekend en zien ontwikkelen tot wat het nu is.
Eerst een klein vissersdorpje….. en nu …. ?
klopt, was daar toen ook, ik verbleef in Sea View, eten op het strand, kip met rijst , 1 baht voor 2 personen. wat een tijd, die super tijd komt nooit meer terug.
‘Vanuit Thailand kwamen verschillendde verklaringen, die met elkaar in tegenspraak waren’
De Thaise overheid heeft wat dit fenomeen betreft weinig progressie geboekt in meer dan 40 jaar tijd moet ik helaas constateren.
Als je interesse hebt in de wrede Vietnam oorlog is het War Remnants museum in Ho Chi Minh City (Saigon) de moeite waard. Maar daar loop je niet vrolijk weer naar buiten. Bijna iedere film/serie die wij zien over die oorlog is vanuit Amerikaans perspectief. Interessant om e.e.a. vanuit Vietnamees perspectief te zien.
Tegenwoordig is Vietnam een dynamisch land met een enorm groeipotentieel. Als het op steden aankomt hebben HCMC en Hanoi beide veel te bieden terwijl ze toch heel verschillend zijn. Ook de kust is prachtig, met een hoop nieuwe ontwikkelingen in toerisme.
Op Netflix is een geweldige documentaire te zien over de oorlog in Vietnam.
Veel afleveringen . Urenlang gedetailleerd verslag uit alle gezichtshoeken.
Prachtige historische, maar ook gruwelijke beelden.
Wat ik mis in dit gezellige narratief is het leed dat de amerikanen de laotianen en cambodianen hebben bereid in dezelfde strijd. Er sterven nog steeds mensen in beide landen aan onontplofde amerikaanse bommen. Mijn vrouw is in cambodia onophoudelijk 4 jaar lang gebombardeerd, als 5-jarig kind…..
Ik ben nog steeds aan het kijken naar de Netflix serie. Heel gedetailleerd en zeker ook aandacht voor
de bombardementen op Laos en Cambodja. Ook de gruwelijke oorlogsmisdaden van de Amerikanen komen uitgebreid aanbod en de leugenachtigheid van de USA overheid, de politiek en de militaire top.
Generaal Westmoreland als grootste mafkees van allemaal.
Vreselijk hoeveel doden er aan alle kanten zijn gevallen. Heel bijzonder ook, hoe veel filmmateriaal er is en
dat ze dat durven te laten zien. Amerika komt er niet erg best uit. Zeker geen usa propaganda.
Ach je eigen nest bevuilen is ook de mediatrend in de VS en dat weten de commerciële Netflix boys die de serie natuurlijk ook wereldwijd willen slijten drommels goed. Niet Zuid maar Noord-Vietnam is de oorlog begonnen en de laatste kon er ook wat van middels moordpartijen onder tegenstanders, om over geestverwant de Rode Khmer maar te zwijgen
Interessant om te weten, wellicht.
De Fransen wilden hun gebieden weer terug hebben na WO2
Engelse troepen hadden voor 90% het pleit tegen de communisten gewonnen.
De Fransen konden het beter, dachten ze, de Engelsen moesten weg van de Fransen en de Amerikanen.
En beiden werden verslagen.