Thailand in de Tweede Wereldoorlog
In Thailand zie je nogal wat Nazi-prularia, soms zelfs T-shirts met de afbeelding van Hitler er op. Velen hebben terecht kritiek op het gebrek aan historisch besef van de Thai in het algemeen en over de Tweede Wereldoorlog (Holocaust) in het bijzonder.
Enkele stemmen veronderstelden, dat het gebrek aan kennis terug te voeren was op het feit, dat Thailand zelf niet in deze oorlog betrokken was. Dat is een ernstige misvatting.
Wat wij weten is, dat er in Thailand een “dodenspoorlijn” naar Birma door de Japanners werd aangelegd, waarbij heel veel krijgsgevangenen om het leven zijn gekomen. Menig Thailandbezoeker heeft in Kanchanaburi de brug over de River Kwai gezien, een bezoek gebracht aan het Oorlogsmuseum aldaar en misschien zelfs één van de oorlogsbegraafplaatsen bezocht. Daarmee houdt in het algemeen onze kennis van Thailand in de Tweede Wereldoorlog wel op. Zeker, de rol van Thailand is niet prominent op het toenmalige oorlogstoneel, maar als bezoeker, liefhebber of bewoner van Thailand mag je jouw kennis over Thailand in deze periode best wat opvijzelen. Vandaar dit beknopte verhaal.
Militairen
In 1932 werd de staatsvorm van Thailand veranderd van een absolute monarchie in een constitutionele monarchie. In de jaren daarna vond er een heftige politieke strijd plaats tussen conservatieve oudere en jonge progressieve militairen en burgers. Er werden belangrijke hervormingen doorgevoerd, zoals het verlaten van de Gouden Standaard, waardoor de Baht een vrije wisselkoers ging volgen; het basis- en voortgezet onderwijs werden uitgebreid; er werden verkiezingen gehouden voor lokaal en provinciaal bestuur. In 1937 werden voor het eerst directe verkiezingen voor de Nationale Assemblee gehouden, hoewel politieke partijen nog altijd niet waren toegestaan. Militaire uitgaven werden verhoogd tot 30% van de nationale begroting.
Een tijd lang werkten de jongere fracties, met generaal-majoor Plaek Pibul Songkram (Phibun) als Minister van Defensie en Pridi Banomyong als Minister van Buitenlandse Zaken, eendrachtig samen, totdat Phibun in december 1938 premier werd. Phibun was een bewonderaar van Mussolini en zijn bewind begon al snel fascistische trekjes te vertonen. Phibun begon een campagne tegen Chinezen, die de Thaise economie domineerden. Een leidersculte werd gepropageerd, waarin Phibuns portret overal zichtbaar was.
Siam
In 1939 wijzigde Phibun de naam van het land van Siam in Thailand (Prathet Thai), wat “land van vrije mensen” betekent. Dit was slechts één stap in een programma van nationalisme en modernisering: van 1938 tot 1942 vaardigde Phibun 12 Culturele Mandaten uit, waarbij Thais onder andere de vlag moesten groeten, het volkslied moesten kennen en Thais moesten spreken (dus niet bijvoorbeeld Chinees). Ook moesten de Thais hard werken, op de hoogte blijven van het nieuws en westerse kleding dragen.
De Tweede Wereldoorlog brak uit en nadat Frankrijk in 1940 grotendeels bezet was, probeerde Phibun Siams vernederingen uit 1893 en 1904 te wreken, waarbij de Fransen het gebied van het huidige Laos en Cambodja onder dreiging met geweld van Siam hadden afgepakt. In 1941 leidde dat tot gevechten met de Fransen, waarbij de Thais het overwicht hadden op de grond en in de lucht, maar een zware nederlaag op zee leden bij Koh Chang. De Japanners bemiddelden vervolgens, wat leidde tot teruggave van een aantal betwiste gebieden in Laos en Cambodja aan Thailand.
Phibuns prestige als nationale leider werd hiermee zozeer vergroot, dat hij zichzelf benoemde tot veldmaarschalk, voor het gemak de rangen van drie- en vier-sterren generaal overslaand.
Japanse troepen
Deze Thaise politiek leidde tot een verslechtering van de relaties met de Verenigde Staten en Groot Brittannië. In april 1941 sneed de VS de aanvoer van olie naar Thailand af. Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, vielen Japanse troepen Thailand binnen langs de zuidelijke kustlijn, met toestemming van de regering-Phibun, om zo Birma en Malakka te kunnen binnenvallen. De Thais capituleerden snel. In januari 1942 sloot de Thaise regering een alliantie met Japan en verklaarde de oorlog aan de geallieerden. De Thaise ambassadeur, Seni Pramoj in Washington weigerde echter de oorlogsverklaring af te geven. De Verenigde Staten heeft aldus nooit de oorlog aan Thailand verklaard.
Aanvankelijk werd Thailand door de samenwerking met Japan beloond en kreeg het meer grondgebied in handen, dat ooit aan het land toebehoorde zoals delen van de Shan staatjes in Birma en de 4 noordelijkste Maleise provincies. Japan had inmiddels een troepenmacht van 150.000 op Thais grondgebied. Vrij snel werd begonnen met de aanleg van de “dodenspoorlijn” naar Birma.
ShutterStockStudio / Shutterstock.com
Verzet
De Thaise ambassadeur in de Verenigde Staten, Mr. Seni Pramoj, een conservatieve aristocraat wiens anti-Japanse gevoelens maar al te bekend waren, organiseerde inmiddels met hulp van de Amerikanen de Vrije Thaise Movement, een verzetsbeweging. Thaise studenten in de Verenigde Staten werden door de Office of Strategic Services (OSS) getraind in ondergrondse activiteiten en werden klaargestoomd om in Thailand te infiltreren. Tegen het einde van de oorlog bestond de beweging uit meer dan 50.000 Thais, die bewapend door de geallieerden weerstand boden aan de Japanse overmacht.
Op den duur werd de Japanse aanwezigheid in Thailand als hinderlijk ervaren. Handel kwam volkomen stil te liggen en de Japanners behandelden Thailand steeds meer als bezetter dan als bondgenoot. De publieke opinie en dan vooral de burgerlijke politieke elite keerden zich tegen het beleid van Phibun en de militairen. Tegen 1944 werd duidelijk, dat Japan de oorlog ging verliezen en in juni van dat jaar werd Phibun afgezet en vervangen door een voornamelijk burgerregering (de eerste sinds 1932) onder leiding van de liberale advocaat Khuang Abhaiwongse.
Overgave
Na de Japanse overgave in Thailand op 15 augustus 1945 ontwapenden de Thais de meeste Japanse soldaten, nog voordat de Britten kwamen om snel de krijgsgevangenen te bevrijden. De Britten beschouwden Thailand als een verslagen vijand, maar de Verenigde Staten hadden geen sympathie voor kolonialistisch gedrag en besloot de nieuwe regering te steunen, zodat Thailand er goed vanaf kwam na haar rol in de oorlog.
Voor het bovenstaande verhaal heb ik onder meer gebruik gemaakt van Wikipedia en andere websites. Er is veel meer te lezen over Thailand in de Tweede Oorlog, de Japanse bezetting, de verzetsbeweging en natuurlijk de gruwelen van de Japanners bij de aanleg van de Birma-spoorlijn.
Als het waar is, dat de rol van Thailand in de Tweede Wereldoorlog niet in Thaise lesprogamma’s wordt besproken, dan weet u na het lezen van dit verhaal meer daarover dan de gemiddelde Thai.
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
Achtergrond6 december 2024De geschiedenis van de Thaise keuken
Bezienswaardigheden2 december 202424 uur in Bangkok (video)
Leerzaam en duidelijk geschreven. Rob
Allereerst is het Thaise onderwijs dramatisch slecht: Ik heb geleerd sinds 1993, hun bachelor degree ( HBO) meer te vergelijken met Havo-VWO met een dramatisch slechte keuze van vakken.
Daarnaast: wat al aan geschiedenis gegeven wordt, gaat over de glorierijke delen uit de Thaise geschiedenis en vooral niet over de wat mindere pinten. Wat er buiten Prathet Thai gebeurd is.. interesseert eigenlijk niemand wat. De 2e WO is dus in Thailand net zo bekend als voor de NL-ers onze activiteiten in Indië onder Colijn op Flores.
Beste Gringo, dank voor je artikel, heel informatief! Net als in NL is de geschiedenis van WOII nog steeds een bron van vernieuwende inzichten en soms ook nieuwe feiten die uit archieven opduiken. Zeker ook onze eigen postkoloniale geschiedenis in Indonesie en Nieuw Guinea is nog steeds niet volledig beschreven en een open discussie wordt zelfs vermeden (het NIOD kreeg van de regering geen toestemming en geen budget tot een integrale beschrijving van de periode 1939-1949 waarin Nederland een steeds vaker bekritiseerde rol speelde in Indonesie). Boeiend ook om dieper in de Thaise geschiedenis in deze periode te duiken!
Goed artikel. Graag meer!
Interresant artikel, dus eigenlijk is Thailand wel bezet geweest door de Japanners, ondanks dat de oorlogsverklaring nooit daadwerkelijk ondertekend is, de Thai laten zich er altijd graag op voorstaan dat Thailand altijd een vrij land geweest is maar eigenlijk is dat dus niet zo, als de amerikanen dus geen atoombommen op Hroshima en Nagasaki hadden gegooid waren ze nog steeds onderdrukt geweest, vandaar ook dat de amerikanen ook nu nog bases hebben in Thailand(o.a.Khorat).
Ook was het zo dat veel amerikanen die in Vietnam vochten en vakantie hadden naar Pattaya gingen , drank en lekkere wijven genoeg, lekker dichtbij, zo weer terug, zo heb ik begrepen van een amerikaanse vietnamveteraan.
Op mijn reizen door Indonesie, viel het me op dat daar meer oude Nederlandse cultuur is blijven hangen, de oude nederlandse gebouwen in met name Bandung op Java, veel oud VOC geld, een enkele oudknil militair, en oudere indische mannen met namen als Kristoffel en Lodewijk, die soms een door nederland betaalde opleiding gehad hadden en daardoor nog aardig nederlands kunnen praten.
Die generatie vertelde me dat de nederlandse bezetter zo erg nog niet was in verhouding met het huidge regime.
Hoewel wij nederlanders in die tijd nog wel is een paar koppen hebben laten rollen en dat land natuurlijk leeggeroofd hebben laat dat duidelijk zijn, hebben we blijkbaar ook goeie dingen gedaan.
Pattaya bestond in die tijd nog niet!
Pas tijdens en na de Vietnamoorlog en de komst van de Amerikanen (U-Tapoa) is alles drastisch veranderd.
groet,
Lodewijk
Ik weet niet of Pattaya ook daadwerkelijk Pattaya heette, maar er waren al bars rond het strand met gezellige dames zo vertelde mijn amerikaanse kameraad me.
hijzelf en veel andere vietnamvet`s zijn daar tijdens de oorlog een paar keer voor een paar dagen geweest.
Zoals zoveel oorlogsveteranen praat hij niet graag over die tijd omdat die mensen natuurlijk verschrikkelijhke dingen hebben gezien.
@ Aart, ik kwam voor het eerst in, begin ’70, in Pattaya en toen waren er al, 1 of 2 Go-Go bars en losse vlinders zal ik maar zeggen. Dolf Riks had zijn blikken restaurant op Beach Road waar ook de bus naar Bangkok stond, voor het kantoor van TAT, ook op Beach Road. Het strand was zo goed als leeg en spierwit. Zeewater was schoon en men kon zwemmen in zee. Er stonden wat rieten afdakjes met banken op het strand waar men kon pick-nicken. Geen ligstoel vendors of scooters in zee. Er was een ferry boat die naar de verschillende eilanden ging. Dus Pattaya bestond wel degelijk, het was een vissers dorp, altijd geweest.
Ik denk dat men dikwijls “bezet zijn door…” en een kolonie zijn van …” door elkaar haalt.
Voor zover ik weet is Thailand in zijn geschiedenis al dikwijls bezet door…, maar is het nooit een kolonie van… geweest, maar ik kan mis zijn.
De Amerikanen hebben helemaal geen militaire basissen in Thailand. Na de val van. Saigon heet de toenmalige PM de Amerikanen 3 maanden de tijd gegeven om al hun basissen te ontruimen, en sloot esn verdag van wederzijdse bijstand met China
NL heeft Indië leeggeroofd? Onzin. Natuurlijk is daar behoorlijk verdiend, hoofdzakelijk door de produkten die geproduceerd werden op de thee, koffie, rubber en kinine plantages maar die plantages hebben de NL’ers zelf gesticht en niet afgepakt van de Inlanders. Die plantages zijn nu allemaal in bezit van de Staat, voor zover ze inmiddels niet zijn overgegaan in particuliere handen. Toen de VOC op Java verscheen waren er geen wegen of steden, wel was Java bedekt door tropisch oerwoud, incl. tijgers en panthers. Er was in feite niets. Afgezien van enkele kleine vorstendommetjes was er geen gezag of regering. Nu heeft Java 120 miljoen inwoners, toen 10 (!) miljoen! We moeten altijd de dingen zien in de context van de tijd.
De VOC (dus Nederland) is verschrikkelijk rijk geworden door bodemproducten uit het voormalig Nederlands Indie, later de BPM (nu Shell) is groot geworden door de oliewinst van hieruit.
Uw verhaal is wel erg romantisch verhaal verteld.
Hoezo verschrikkelijk rijk, hoe kom je aan die informatie? Inderdaad vindt Royal Dutch daar zijn oorsprong. Maak eens duidelijk hoe het precies in elkaar steekt. Of geef wat literatuur verwijzingen.
“Indie verloren rampspoed geboren” dacht men in de eerste helft van de 20e eeuw maar we zijn pas heel rijk geworden na afscheid van Indie. (!)
Voor liefhebbers van de echte geschiedenis, lees (oa) “Het zwart-wit denken voorbij” Prof.Dr. P.C.Emmer.
Het enige wat ik terug vond van de Japanse bezetting in Thailand waren veel lijken aan de Birmeese kant van Birma spoorweg.
De britten, amerikanen en nederlanders liggen broederlijk naast elkaar op prachtig onderhouden begraafplaatsen, terwijl de thaise lijken gewoon in een gegraven gat in de Jungle gedumpt werden, als je op een open plek een beetje met een stokje in de zachte grond prikt kom je vroeg of laat beenderen tegen, ook nu nog.
Weet je dit zeker Aart?
Heeft een Thai je vertelt dat dit Thai waren? Of had je zelf die conclusie getrokken? Zoals Gringo al schreef is de historische kennis van de Thai zeer beperkt. Onder de 200 duizend inlandse dwangarbeiders, waren niet zoveel Thais en die zijn voor een groot gedeelte de dans ontsprongen.
Waarschijnlijk zijn 90 duizend van deze “Romusha”, voornamelijk Birmezen, Maleisiërs en Javanen omgekomen.
citaat
“Ook hebben duizenden Thais aan het spoor gewerkt, vooral tijdens de eerste fase van de bouw in 1942. Ze waren echter wel werkzaam op het minst zware deel van de lijn, tussen Nong Pladuk en Kanchanaburi, de Thais bleken moeilijk te managen. Omdat ze in hun eigen land bevonden, konden ze makkelijk onderduiken. Wat ze dan ook massaal deden. Bovendien was Thailand niet formeel een bezet land, de Japanners werden dus beperkt door de noodzaak om te onderhandelen, en konden hun Thaise werknemers dus niet echt dwingen.”
Bron:
http://hellfire-pass.commemoration.gov.au/the-workers/romusha-recruitment.php
Ik heb een paar weken bij de Hmong stam gelogeerd, een jaar of 10 geleden, ze hebben een kleine nederzetting bij 1 van de zijrivieren van de River Kwai, ik ben toen zelf te voet en per olifant een beetje door de jungle getrokken gewoon voor de interesante flora en fauna, had wel een local bij me, het viel me op dat bijna elke dat ik een rode mierenhoop tegen kwam er beenderen in de grond zaten.
Zo ja, dit is inderdaad uit eigen ervaring.
Weet je zeker dat dit een Hmong stam is en niet een Mon stam?
Doorgaans zitten de Hmong tribes veel meer noordelijker.
Maar dat er overal nog botten gevonden kan worden, dat kan ik wel begrijpen.
Dit zullen ongewtijfeld van Maleijers, Javanen en Birmezen zijn. Zij kregen geen graf, maar werden vaak voor grof vuil achter gelaten.
Hallo, ik zelf ben erg geinteresseerd wat toen allemaal gebeurd is, nu weet ik iets meer. De Thais schijnen er zeff niet van op de hoogte te zijn, of willen er niets over weten! De brug over de river Kwa was niet mogelijk geweest zonder de hulp van Thais. Zo te lezen zijn ze er goed vanaf gekomen.
Ik hoop dat er een vervolg komt aan uw rubriek over Thailand, want het voor mij iets waar ik altijd interesse voor gehad heb. Ikzelf heb over de 2de wereldoorlog geschreven wat er in de 18 daagse veldslag gebeurd is. Wij waren zelf slachtoffer en ik was toen 8 jaar wanneer de oorlog werd verklaard.
Erg waardevol en informatief artikel Gringo dankjewel.
NicoB
Hallo
Ergens een zwart -wit film (3-5 min) gezien dat de Amerikanen, Bangkok bombarderen .
Geen enkel Thai weet dit hier?
Om je vraag te beantwoorden. Ik ken vele Thai die heel goed weten wat er gebeurd is.
Dat ze er niet mee uitpakken zal wel juist zijn, maar zo zullen er in Nederland, België of andere landen ook wel dingen zijn waarover men het liever niet heeft.
Trouwens aan de Asiatique – The Riverfront kan je nog een “bombshelter” bezoeken uit die tijd.
(als ik mij goed herinner staat er in de Zoo van Bangkok ook een en is er daar zelfs een permanente tentoonstelling over).
Zie https://www.youtube.com/watch?v=zg6Bm0GAPws
Wat die bombardementen betreft. Hier is het filmpje.
http://www.hieristhailand.nl/beelden-bombardement-op-bangkok/
Ook nog wat algemene info over het bombarderen van Bangkok
https://en.wikipedia.org/wiki/Bombing_of_Bangkok_in_World_War_II
Ook Nakhon Sawan werd gebombardeerd, en er bevond zich een krijgsgevangen kamp. Mijn overleden echtgenote was daar als kind ooggetuige van. Haar vader, net als de buren hadden in de tuin een schuilkelder gebouwd.
hallo ,
Heb in january tijdens mijn uitstapje met de motobike , ik heb o.a. de Mae Hong Son loop gereden, in Khun Yuam dit is ongeveer 60 km te zuiden van Mae Hong Son de Thai – Japan friendship memorial bezocht , dit museum leert je veel over de verhoudingen tussen deze landen tijdens WW2 , zeker de moeite voor een klein bezoek als je in de buurt bent.
met dank aan Sjon Hauser voor de prima routebeschrijving
groetjes
Prima artikel…De Thais worden hier met hun neus op hun “non acceptable” History van Thailand gedrukt!
Dit verklaart ook hun zeer overdreven natiolistische houding!
Maar wat me het meest opvalt ,is dat er geen enkele reactie van 2017 van deze of gene erbij is!! jammer.
2015???……
Een uitstekend verhaal, Gringo. Alleen dit citaat:
‘De Thaise ambassadeur in de Verenigde Staten, Mr. Seni Pramoj, een conservatieve aristocraat wiens anti-Japanse gevoelens maar al te bekend waren, organiseerde inmiddels met hulp van de Amerikanen de Vrije Thaise Movement, een verzetsbeweging’.
Je verweet me destijds terecht dat ik in dit verband Seni Pramoj niet noemde, en nu noem je Pridi Phanomyong niet! Foei!
Voor iedereen die wil ontdekken hoe er in de Thaise historiografie aan waarheidsvinding wordt gedaan raad ik lezing van het vuistdikke ‘Thailand and World War II’ (Silkworm Books) aan, de door Jane Keyes geredigeerde memoires van Direk Jayanama. Deze topdiplomaat was op het ogenblik van de Japanse invasie van Thailand minister van Buitenlandse Zaken. Hij was een van de weinige ministers in de Thaise ministerraad die kritisch stonden tegenover het Rijk van de Rijzende Zon en bood op 14 december 1941 zijn ontslag aan. Een paar weken later was hij Thaise ambassadeur in Tokio tot hij opnieuw, van eind 1943 tot augustus 1944 minister van Buitenlandse Zaken werd. Hij was actief in de verzetsbeweging Vrij Thailand en bekleedde na de oorlog opnieuw een aantal belangrijke ministerposten, onder meer van vice-premier. Wie dit boek leest en over enige voorkennis m.b.t.; WO II in Azië beschikt zal met enige verbazing kennis nemen hoe een prominente speler in dit drama, beladen met een verzetsaureool, het blijkbaar toch nodig vindt om in een bij wijlen apologetische tekst het officiële Thaise oorlogsverhaal ietwat op te schonen… Men moet dan ook niet verbaasd zijn dat de officiële Thaise geschiedschrijving op zijn zachtst gezegd voor enige kritiek vatbaar is… Een persoonlijke noot om te eindigen: Ik werk al enkele jaren aan een boek over de – al te lang vergeten – Aziatische slachtoffers van de aanleg van de Birma-Spoorweg. In een discussie die ik een paar jaar geleden in Bangkok met twee Thaise geschiedenisdocenten had over de mate van betrokkenheid van de Thaise regering, was ik ‘aan de winnende hand’ tot mij uiteindelijk de mond werd gesnoerd met volgende dooddoener: ‘Was jij erbij ? Nee, dan moet je je mond houden…! ‘ Echt waar…
Als ik met Thais in mijn omgeving spreek en naar Pol Pot vraag, krijg ik alleen vragende blikken!
Miljoenen mensen werden in het buurland vermoord, niemand die het weet…….
zover over de geschiedkundigheid van Thais.
In het Thais heet ie Phon Phot, misschien dat ze dan wel weten wie je bedoelt…
Was mij ook al een paar keer opgevallen sinds 1993: zelfs een Thaise dame in de internationale food handel, nu over de 75, had geen flauw idee, wat er in Cambodia gebeurd was. Geen flauw idee ( of was het fake ? )
Zeer interessant artikel. Dank voor het inzicht.
Wat de foto aan het begin betreft.
De swastika is een eeuwenoud symbool dat bij bv Hindoes één van de heiligste symbolen is (ziet het overal in India) en bv. ook in het Boeddhisme terecht is gekomen.
De swastikas op de beelden op de foto zijn geen voorbeeld van het gebruik van Nazi-symbolen in Thailand.
De Nazi’s hebben de swastika als symbool over genomen.
Het Nazi-symbool heeft overigens “de haken” aan de andere kant (wijzen met de klok mee).
Meer over de historie van de swastika is bv te vinden op Wikipedia.
Een mooi overzicht over de Thaise geschiedenis in de Tweede Wereldoorlog. (sommige Thais noemen het ‘De Grote Oost-Aziatische Oorlog’)
Inderdaad. Svastika betekent ‘zegening, voorspoed’. Daarvan in de huidige Thaise groet สวัสดี sawatdie (tonen laag, laag, midden) afgeleid. (De Thaise spelling zegt ‘swasdie’). ‘Ik wens u voorspoed’.
Deze groet is heel recentelijk ingevoerd, ergens rond 1940, eerst voor ambtenaren en later voor het hele Thaise volk.
Oorlogsperiodes beschrijven, de politiek eromheen, de intriges, al dit is moeilijk om eerlijk te ontleden, laat staan te onderwijzen. Daarenboven, als je een oorlog meemaakt, dan wil je na die oorlog alles zo vlug mogelijk vergeten en proberen een nieuw leven op te bouwen. Vaak gepaard met een tekort aan geld.
Dus ja de meeste Thai kunnen niet waarheidsgetrouw, laat staan neutraal over deze oorlogsperiode spreken.
Mijn grootvader zat tijdens WOII 5 maanden in een concentratiekamp. Met mijn pa heeft hij hier nauwelijks over gesproken. Met mij nooit. Mijn grootvader heeft er 5 maanden geleden en ontbering gekend. Bij zijn terugkeer in België wellicht veel nachtmerries.
Dank voor het verhelderend artikel.
Ooit eens met een Thaise leverancier van levensmiddelen + aanhang ergens achter Ratchaburi gegeten.. Er stond een ventilator, die iets ouder was als ikzelf ( schat ik = ouder dan 1952). Mijn opmerking: “Ah, the Japanese forgot it”… Men snapte er echt geen draad van…
Er staat een monument en er is een museum in Prachuap Khiri khan, waarbij in 1941 een invasie van de Japanners is vastgelegd (bij Ao Manao). Erg interessant en was verbaasd dat de Thai hier zo open over zijn, ook al is er in het algemeen weinig bekend over als ik het bespreek met Thaise vrienden.
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Prachuap_Khiri_Khan
Daar heeft Gringo ooit eens een stukje over getikt:”33 Uren bood de Thaise luchtmacht weerstand tegen Japan”.
Zie:
https://www.thailandblog.nl/achtergrond/33-uren-bood-de-thaise-luchtmacht-weerstand-tegen-japan/
Zie ook
https://www.thailandblog.nl/achtergrond/33-uren-bood-de-thaise-luchtmacht-weerstand-tegen-japan
met een interessante video
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Prachuap_Khiri_Khan
Zeer interessante uitwisseling van gegevens over Thailand en het verleden. Thx..!!!
Ik heb al 4 jaar een super relatie met een Thaise vrouw. Goed opgeleid en spreekt Engels, wat zij mij heeft verteld over de Japanners, de Thai hebben een hekel aan de Japanners. Zij komt oorspronkelijk van het platte land ter info.
Op mijn vraag waar komt dat vandaan zegt ze alleen…de Japanners zijn niet te vertrouwen.
Hiermee wil ik alleen laten weten, dat er wel degelijk besef is wat de Japanners hadden aangericht in Thailand, alleen hun cultuur weerhoudt hun om slecht over mensen te praten.
Er zullen best wel no-no’s zijn in Thailand welk geen enkel besef hebben mbt de geschiedenis, zulke personen vind je ook in het Westen. Dat het vak Geschiedenis niet zo leeft op school, daar geloof ik zeker in, maar dat wil niet zeggen dat de bevolking niet meer weet wat zich heeft afgespeeld.