Oudheid in verval

De steden Sukhothai en Ayutthaya, ooit de hoofdsteden van de gelijknamige koninkrijken, zijn de onbetwiste topmonumenten van Thailand.

Een bezoek aan het land zonder minimaal één van deze wereldbekende oudheidkundige monumenten te hebben bezocht is bijna ondenkbaar. Beide oude steden zijn nog goed geconserveerd en door Unesco tot werelderfgoed verklaard.

Toch zijn er ook een aantal kleinere oude plaatsen die een bezoek meer dan waard zijn. Wat te denken van bijvoorbeeld Phimai Historical Park in het Korat district of Phanom Rung in het Buriram district, om maar twee van de vele oudheidkundige schatten te noemen. Iedereen kan zich vrijelijk in deze openluchtmusea bewegen en gelukkig gaat dat tot op heden allemaal nog ontzettend goed.

Sri Mahasot

Een andere stad uit de oudheid, waarbij je moet denken aan de vijfde eeuw, is Sri Mahasot onder Prachinburi gelegen. In tegenstelling tot de eerder genoemde monumenten is deze stad min of meer aan haar lot overgelaten en in verval geraakt. Het staat allemaal redelijk goed aangegeven als je er heen wilt gaan.

Mijn route voert via de 304 en vervolgens naar de 3079. Bij een belangrijk kruispunt volg je de 3070 richting Sri Mahasot. Volg verder de borden Sri Mahosot Ancient Town en Ancient Pond. Als eerste kom je dan bij de eind vijfde, begin zesde eeuw aangelegde vijver aan waarvan nog slechts een diepe grote put resteert.

Ongetwijfeld moet het zoveel eeuwen geleden een prachtige vijver geweest zijn, gelegen aan de ingang van de stad. De vijver, genaamd Bolan Sathan Sa Kaeo, heeft een oppervlakte van 18 x 18 meter en is vele eeuwen geleden uitgehakt in een lateriet formatie. (Lateriet is rijk aan ijzer en aluminium en komt in tropische en warme landen voor.

Het ontstaat door verwering in combinatie met de hoge omgevingstemperatuur en veel neerslag. Door uitdroging ontstaat dan het steenharde lateriet.)

De aandacht zal bij deze voormalige vijver vooral uitgaan naar de in de bovenrand uitgehouwen grote reliëfs met 46 afbeeldingen van dieren met ondermeer olifanten en leeuwen. Zon, wind en regen hebben gedurende vele eeuwen hun sporen achtergelaten en de ooit zo fraaie afbeeldingen danig aangetast. Aan de buitenzijde staan de afbeeldingen in steen gehouwen klein weergegeven en zijn een goed hulpmiddel om de echte gebeeldhouwde grote afbeeldingen te herkennen.

De oude stad

Verder de ooit redelijk in omvang zijnde stad verkennend is een regelrecht drama. In de loop der jaren heeft men de waarde van een dergelijke oud historisch kleinood niet ingezien, of wellicht niet de financiële middelen gehad om tijdig te kunnen conserveren.

Jammer dat behalve bij de genoemde vijver de verklarende tekst alleen in de Thaise taal staat aangegeven. Het enige dat voor de niet Thai ook zonder tekst begrijpelijk overkomt zijn de fundamenten van een kleine tempel en de ooit fraaie de stad omringende stadsgracht. Sri Mahasot zou beslist meer aandacht verdienen om niet nog verder verloren te gaan.

Boeddha’s voetafdruk

Verder rijdend kom je een immens grote voetafdruk van Boeddha tegen. Het verschil in belangstelling voor deze voetafdruk en de oude stad Sri Mahasot is levensgroot. Mensen verdringen zich bij bepaalde Boeddhistische feestdagen bij de voetafdruk, terwijl voor de oude stad nauwelijks nog belangstelling bestaat. Het conserveren van deze voetafdruk is blijkbaar belangrijker dan de oude stad zelf. Voor de bescherming tegen de weersinvloeden heeft men boven de voetafdruk een dak gebouwd.

Religie voert ver de boventoon en blijkbaar ziet men de onvervangbare waarde van een magnifiek stuk historie niet in. Jammer, heel erg jammer.