De vondst van een verloren gewaande koning
In 2013 was er een nieuwsbericht, dat men in Myanmar stoffelijke resten gevonden had van Udumbara, koning van Ayutthaya, die daar in 1796 gestorven was. Er zijn heel wat koningen van Ayutthaya geweest, maar Udumbara kende ik (nog) niet.
Dus ging ik op zoek naar wat achtergronden van de vondst en het belang daarvan voor de Siamese/Thaise geschiedenis.
Koning Udumbara
Udumbara was de jongste zoon van koning Borommakot, die regeerde van 1733 tot 1758, en een zeer jonge koningin Phiphit Montri. Ondanks het feit, dat hij de jongste zoon was, werd hij toch door zijn vader aangewezen als “uparat”, kroonprins. Hij dankte deze eer aan het feit, dat drie oudere broers door de vader werden afgewezen. Eén ervan werd niet geschikt geacht voor het koningschap en de twee anderen werden gestraft, omdat zij “overspel” hadden gepleegd met concubines van hun vader.
De naam Udumbara verwijst naar de bijzondere bloem van de maduaboom, Udumbara is “maduabloem” in het Pali. Toen zijn vader in 1758 stierf werd Udumbara de 32ste en voorlaatste koning van Ayutthaya. Maar dat duurde niet lang, slechts 2 maanden. Hij kreeg ruzie met zijn broers en dus al snel trad hij af ten gunste van zijn oudere halfbroer Suriyamarin. Algemeen gaan de geschiedschrijvers er van uit, dat dit interne gesteggel aan het hof van Ayutthaya mede aanleiding is geweest tot de val van het koninkrijk.
De val van Ayutthaya
Udumbara werd monnik en bouwde voor zichzelf een klooster, de Wat Pradu Songhtam, waarin hij zich terugtrok. Toen de Birmezen in 1767 Ayutthaya veroverden, werd Udumbara krijgsgevangene gemaakt en naar Birma getransporteerd. Volgens Birmaanse geschiedenisverslagen werden meer dan 100.000 Siamezen gevangen genomen door koning Hsinbyushin en meegenomen naar de hoofdstad Ava. Udumbara leefde nog 29 jaar in ballingschap en stierf in 1796.
Mandelay
De laatste rustplaats voor Udumbara was in een stoepa, aan de rand van het Taungthaman Meer. Vorig jaar besloot de overheid van Myanmar, dat het graf moest verdwijnen voor stedelijke ontwikkeling. De Thaise architect Vichit Chinalai leidde in augustus vorig jaar een team van archeologen, dat , met toestemming van Myanmar, de stoepa opende om te verifiëren, dat het graf inderdaad van Udumbara was. Vorige maand vond men de bewijzen in het graf, waaronder een pot voor aalmoezen, menselijke resten, fragmenten van een monniksgewaad. “Op basis van oude kronieken en onze nieuwe ontdekkingen, kunnen we nu zeggen dat het graf behoort tot Udumbara,” vertelt Vichit in een verslag in de Thaise krant The Nation.
“De aalmoeskom (zie foto) is gemaakt van terracotta en versierd met mozaïeken in kleurrijk glas, hetgeen betekent, dat het werd gebruikt door een Mahatheara (hooggeplaatste) monnik,” zegt Vichit.
Udumbara Memorial Foundation
In het project werd samengewerkt met Win Muang en Myant Hasan hart, twee archeologen uit Myanmar. Gezamenlijk zijn zij nu van plan om de Udumbara Memorial Foudation op te richten, met als eerste doel de laatste rustplaats van deze Siamese koning als gedenkteken in ere te herstellen als Ayutthaya Cultureel Erfgoed”. De plannen gaan echter nog verder, men wil in de buurt van de begraafplaats een cultureel centrum oprichten, waar men wil laten zien hoe de Siamese gevangenen leefden in en rond Mandelay in de 18de eeuw.
Vichit
Vichit zegt, dat hij al tien jaar aan dit project werkt en nu de overheid van Myanmar meer openheid verschaft , er wat schot in de ontwikkelingen komen. Het zal nog wel een paar jaar duren voordat het cultureel centrum van de grond komt, maar Vichit heeft goede hoop. Het gezamenlijke project is niet alleen van belang voor de geschiedschrijving, maar geeft ook een stimulans aan intermenselijke relatie’s tussen Thailand en Myanmar.
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Eten en drinken23 december 2024Glenmorangie in Thailand
Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
Achtergrond6 december 2024De geschiedenis van de Thaise keuken