Zeeschildpadden in Sattahip

(mai111 / Shutterstock.com)

Als je maar lang genoeg wacht, lost alles zich vanzelf op. Misschien veertig jaar geleden ben ik eens met een boot naar een eiland gevaren, waar zeeschildpadden gekweekt werden. Dit eiland heb ik later nooit meer kunnen traceren al was het maar omdat ik vergeten was of de boot in Pattaya, Phuket of waar dan ook vertrok.

Een paar dagen geleden lees ik een stukje op Thailandblog.nl en onderaan zie ik een aanwijzing naar een verwant artikel met de titel Apeneiland. Ik kijk even of dit het stukje is dat ikzelf geschreven heb. Dat is zo en nu ik hier toch ben, lees ik ook
even de reacties. Daar stuit ik op een buitengewoon welkome opmerking. In de buurt van Sattahip is onder beheer van de Thai Navy een eiland met een schildpaddenkolonie. Zo vindt weer een prettige kortsluiting plaats tussen een vaag geheugen en de realiteit. Ik behoef niet lang te zoeken op internet of ik vind het Sea Turtle Conservation Center Royal Thai Navy.

Op de website lees ik dat het bewuste eilandje zo’n toeristische aantrekkingskracht had, dat dit funest zou worden voor de schildpadden. Ecotoerisme blijkt eigenlijk een tegenstrijdigheid. Om het eiland en de dieren daarop tot rust te laten komen en toch tegemoet te komen aan toeristische verlangens is er een bezoekerscentrum op de kust gebouwd en daar kan iedereen de kweek van schildpadden komen bewonderen. Hoewel, je mist natuurlijk wel een jaarlijks evenement, wanneer de zeeschildpadden in grote getallen uit zee komen, een gat graven, daarin zestig eieren laten vallen en daarna het gat weer dichtmaken. Ik heb dat eenmaal meegemaakt, niet op het eiland bij Sattahip, maar op het strand van Hawksbay vlakbij Karachi in Pakistan. Een indrukwekkende ervaring.

(Wunlop_Worldpix_Exposure / Shutterstock.com)

‘Miss Mimosa Thailand’

Twee dagen later zijn we op pad. We treffen het vandaag om twee redenen. Allereerst moet ik denken aan een prachtig lied, door veel grote artiesten gezongen, maar onovertrefbaar in de versie van onze eigen Lee Towers in het Feyenoord stadion, ik bedoel natuurlijk You never walk alone. Gelijk met ons komen veertien bussen met elk zestig schoolkinderen aan. Een gezellige drukte. We worden voortdurend enthousiast begroet.

De tweede reden is van nog indrukwekkender aard. Op internet heb ik gelezen dat hier gekweekte zeeschildpadden regelmatig in zee worden losgelaten en om publicitaire redenen wordt dit vaak gedaan door een beroemde Thai. Wanneer ik de deur van een paviljoen open, wordt ik opzij gedrukt door een klein gezelschap en een hele horde fotografen. Vandaag zal ‘Miss Mimosa Thailand’ enkele dieren te water laten.

Grote terreinen aan zee zijn tot militair gebied verklaard met als enig doel het behoud van allerlei soorten zeeschildpadden. De doelstellingen van het centrum zijn de volgende:

1. Bijbrengen van het belang van het behoud van de natuur aan een groot publiek en in het bijzonder aan kinderen. Daarvan ben ik vandaag getuige.
2. Onderzoek naar het gedrag en naar ziektes bij zeeschildpadden en uiteraard het verhelpen van die ziektes.
3. Concreet het kweken van groene zeeschildpadden en hawksbill schildpadden (in het Nederlands misschien havikssnavel schildpadden).
4. Het belangrijkste informatiecentrum vormen over zeeschildpadden in Thailand.

Nawoord. Wie schetst mijn verbazing, wanneer ik een paar dagen later een stukje lees in de Pattaya Mail. Niemand? Dan doe ik zelf een poging. Ik lees een verslag over Miss Mimosa, waarmee ik bijna in botsing kwam. Ze heeft inderdaad enkele
schildpadden losgelaten in zee. Mijn verbazing ligt op een ander gebied.

Ik had geen idee wat Miss Mimosa betekende, maar nu weet ik dit wel. Zij won een schoonheidswedstrijd voor travestieten. Ik had het niet gezien. In de ruim veertig jaar dat ik hier kom, heb ik mijn onschuld bewaard. Thailand blijft je altijd weer verrassen.