Blog Ambassadeur Kees Rade (25)

Na alle sombere berichten in vorige blogs over de Covid-19 crisis was ik graag deze blog over de eerste maand van het nieuwe jaar begonnen met een positief verhaal over de pandemie, in de zin van we zijn echt op de weg terug, het ergste is voorbij enzovoort. Helaas moeten we dit soort positieve geluiden nog even in de ijskast laten.

Over de situatie in Nederland, of meer in het algemeen in de wereld, zult u via de media of door berichten van familie en vrienden vernomen hebben dat het gezegde “het zal eerst nog slechter worden voordat het beter wordt” daar zeker op van toepassing is. Nog steeds hele forse besmettingscijfers, nog steeds veel slachtoffers. En het wordt ook hoe langer hoe duidelijker dat deze crisis ook forse langere-termijn effecten kan hebben. Denk aan al die kinderen die al weken en soms maanden niet naar school kunnen, niet met hun vriendjes of vriendinnetjes kunnen spelen. Een collega van mij in de regio meldde onlangs dat ze haar kinderen al sinds maart vorig jaar thuis had omdat ze niet naar school mochten. Pittig!

De situatie in Thailand blijft zeker positief afsteken ten opzichte van die in praktisch alle andere landen. Niet voor niets stond Thailand op plek nummer 4 op een lijst die landen beoordeelde op de effectiviteit van hun Covid-beleid. Maar ook hier een (weliswaar beperkte) tweede golf, ook hier weer beperkingen in het openbare leven. En ook hier nog geen zicht op het hervatten van het internationale toerisme, zo belangrijk voor zoveel mensen die in die sector werkzaam zijn, of in veel gevallen waren.

Uiteraard kijkt iedereen reikhalzend uit naar de magische oplossing voor deze crisis: het vaccin! Over de haperende manier waarop de vaccinatie in Europa, inclusief in Nederland, op gang komt hoef ik hier niet uit te wijden. Maar ook in Thailand lijkt er niet echt sprake te zijn van een helder traject, deels door internationale onzekerheden (zoals de al dan niet beschikbaarheid van vaccins). Zowel in Thailand als in Nederland wordt nog volop gesleuteld aan het vaccinatiebeleid. Wat door ons uiteraard met argusogen wordt gevolgd is het Thaise beleid met betrekking tot het vaccineren van Nederlanders woonachtig in “onze” landen. Dat beleid is nog in ontwikkeling. Praktisch alle Europese landen hebben als beleid dat ze álle ingezetenen van het eigen land zullen meenemen, dus ook buitenlanders die in het land wonen. Het Thaise beleid daarvoor is nog onbevestigd. Uiteraard zullen wij samen met onze Europese collega’s er op aandringen dat dat ook in Thailand zou moeten gelden, al was het alleen maar uit het oogpunt van wederkerigheid. We wachten af.

Het Thaise Covid-19 beleid heeft ook geleid tot meer politieke discussies. Het aanwijzen van een aan het koninklijk huis gelieerd farmaceutisch bedrijf als de Thaise partner van een grote internationale farmaceutische producent bracht voormalig Future Forward leider Thanatorn ertoe daar kritische vragen over te stellen. Dat leverde hem enkele aanklachten op, onder andere gebaseerd op artikel 112 van het Wetboek van Strafrecht.

De hernieuwde intensieve toepassing van dit artikel, in dit geval, maar ook tegen jeugdige en soms nog minderjarige demonstranten, heeft de aandacht getrokken in westerse hoofdsteden. De veroordeling van een Thaise vrouw tot een gevangenisstraf van ruim veertig jaar wegens het delen op sociale media van enkele berichten over het koningshuis was een aanleiding voor de Europese Unie en enkele andere westerse ambassades om hun standpunt hierover te delen met de Permanent Secretary, de hoogste ambtenaar van het Thaise ministerie van Buitenlandse Zaken. Een goede gelegenheid om elkaar te informeren over elkaars standpunten, en het werd door de ambassades gewaardeerd dat we snel tot dit nuttige gesprek konden komen.

Daarnaast ook weer de nodige videoconferenties. Een van de interessantste was die tussen een grote groep Nederlandse ambassadeurs en Kishore Mahbubani, voormalig topdiplomaat van Singapore, nu werkzaam voor een universiteit en auteur van vele boeken over internationale betrekkingen. Een van zijn centrale stellingen is dat de opmars van China niet meer is dan een terugkeer naar wat de normale verhoudingen waren in de eeuwen voor het begin van de industriële revolutie. Ondersteund door een veelheid aan statistieken betoogt hij dat wij, het westen, niet de illusie moeten hebben dat we onze relatief dominante positie die we tot het begin van deze eeuw hadden zullen kunnen vasthouden. Ook zullen we er meer rekening mee moeten houden dat wat wij als fundamentele waarden en normen zien, niet per se zo ervaren wordt door de meer dan 80% van het niet-westerse deel van de wereldbevolking. Hier valt redelijk veel op af te dingen, maar dergelijke gesprekken zijn zeer nuttig om ons weer eens te laten nadenken over de veranderende verhoudingen in de wereld, en over de meest effectieve manier om de Nederlandse en Europese belangen daarbinnen te behartigen. Dus toch nog een klein positief bijeffect van het meer moeten werken via het internet.

Ter afsluiting: we zullen over enkele dagen een nieuwe collega, Sonja Kuip, begroeten die nu in quarantaine zit. Zij zal een half jaar lang Kenza Tarqaât vervangen, die nu afwezig is wegens een gebeurtenis die vaak met beschuit met muisjes wordt gevierd.

Vriendelijke groeten,

Kees Rade