Blog Ambassadeur Kees Rade (20)

De Nederlandse ambassadeur in Thailand, Kees Rade.

De Nederlandse ambassadeur in Thailand, Kees Rade, schrijft maandelijks een blog voor de Nederlandse gemeenschap, waarin hij in grote lijnen vertelt wat hij de afgelopen maand heeft gedaan.

Beste landgenoten,

Wat later dan voorzien mijn alweer twintigste blog. Later omdat mijn terugkeer uit Nederland was vertraagd, de KLM vlucht die wij hadden geboekt bleek niet te gaan en wij werden op een vlucht enkele dagen later gezet.

Zoals bekend moet de Thaise ambassade in Den Haag een speciaal “Certificate of Entry” verlenen aan elke passagier die naar Bangkok wil vliegen, het land is immers gesloten voor inkomende commerciële vluchten. Gezien het strakke toelatingsbeleid van Thailand, waarbij wereldwijd niet meer dan een paar honderd reizigers per dag worden toegelaten, betekent dit dat in de praktijk maar enkele vluchten per maand passagiers van Amsterdam naar Bangkok mee kunnen nemen. Onze vlucht zat praktisch vol, voornamelijk met Thaise passagiers die terug wilden keren naar hun land, maar gelukkig ook met een paar in Thailand wonende Nederlanders die er in geslaagd waren om alle vereiste papieren te verkrijgen om weer naar huis terug te keren.

De aankomst in Bangkok was een bijzondere ervaring. We werden vanaf de vliegtuigdeur begeleid door honderden Thaise officials, geheel gehuld in beschermende kleding. Alles was strikt geregisseerd, het is duidelijk dat Thailand geen enkel risico wil nemen met terugkerende reizigers. Op zich uiteraard terecht, Thailand verkeert in de in toenemende mate unieke situatie dat er praktisch geen interne besmettingen voorkomen. Wel betaalt het land daar een forse prijs voor. Ik denk dat veel bedrijven die het met name van het internationale toerisme moeten hebben in toenemende mate wanhopig worden als ze lezen dat er weer aarzelingen zijn met het starten van een proef met bubbeltoerisme in Phuket. Zeker nu de regering ook de maandelijkse uitkering aan economische slachtoffers van de crisis gaat stopzetten of in ieder geval verminderen, zullen de economische en sociale gevolgen van de pandemie hoe langer hoe zwaarder gaan wegen op met name de informele sector. Gekoppeld aan de toenemende studentenprotesten kan dit de komende tijd nog weleens tot onrustige tijden leiden.

Tja, en daar zit ik dan, in quarantaine. Nu is het niet kunnen deelnemen aan externe activiteiten op dit moment niet een enorme ramp, door de omstandigheden wordt er sowieso minder vergaderd, veel gaat virtueel. Ook missies zijn nog ver weg, zolang de quarantaine-eis wordt gehandhaafd zal dat niet veranderen.

Dit betekent echter niet dat er niet veel gebeurt! Ten eerste zijn we, naast de normale zakelijke en consulaire dienstverlening, druk bezig met de ondersteuning van Nederlanders die getroffen worden door de pandemie. Bijvoorbeeld via het geven van advies aan Nederlanders die in de knel dreigen te komen wegens het eind deze maand aflopen van de stilzwijgende verlenging van visums voor hier verblijvende buitenlanders. Het is immers niet mogelijk om even naar een buurland te gaan en opnieuw terug te keren naar Thailand. We zijn dit samen met onze EU-collega’s aan het bekijken, er wordt gewerkt aan een brief die we naar de betreffende Thaise verantwoordelijken willen sturen. Maar meer dan pleiten kunnen we niet, het is immers een besluit van de Thaise overheid, zo zou het ook in Nederland gaan.

Ik had voordat ik op verlof ging ook nog de gelegenheid om een tweetal binnenlandse reizen te maken. Allereerst naar Chiang Mai, eind juli, waar ik een event van de als immer actieve NTCC heb bijgewoond, en samen met Sallo Polak een school in de grensstreek met Myanmar heb bezocht (zie video). Sallo is de directeur van Philantropy Connections, een met o.a. Nederlandse vrijwillige bijdragen gefinancierde NGO die allerlei sociale projecten steunt die moeite hebben om het hoofd boven water te houden. In dit geval betrof het een school voor kinderen uit arme etnische minderheden. Altijd weer hartverwarmend om te zien hoe met een relatief kleine financiële bijdrage deze zeer jonge Thaise burgertjes, die toch al op veel gebieden tegen achterstanden moeten opboksen, tenminste nog enig onderwijs krijgen. Als je beseft dat we een familie van 10 leden bezochten die rond moet komen met 100 baht per dag is het wel duidelijk dat zonder dit project vervoerskosten e.d. voor de kinderen er niet inzitten.

Een heel andere reis betrof de bijwoning in Kanchanaburi, op 15 augustus, van de herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog in Azië voor het Koninkrijk der Nederlanden. Aangezien het deze keer de 75^ste keer was dat deze herdenking plaatsvond hadden de NVT, de NTCC, Thailand Zakelijk en de ambassade besloten er een speciale gebeurtenis van te maken. Ook hier wierp de pandemie echter roet in het eten, het voorgenomen hoge bezoek uit Nederland kon niet doorgaan. Toch kreeg de herdenking een bijzonder karakter doordat de vereniging van Britse veteranen en de Britse ambassade hadden besloten ook een memorial op de begraafplaatsen van Kanchanaburi te houden. Uiteraard werd besloten deze twee herdenkingen samen te voegen, waardoor we met bijna 200 aanwezigen op waardige wijze al diegenen hebben herdacht die slachtoffer zijn geworden van WOII. Later in het jaar hopen we een documentaire over de trieste episode van de Burma Railway te lanceren, die op Nederlandse scholen gebruikt zal kunnen worden om de jongere generatie hierover te informeren.

Zo, ik ga weer aan mijn dagelijkse 20 rondjes door het hele kleine stukje tuin waar wij mogen komen beginnen. Tot volgende keer!

Video: Dutch Ambassador visits COVID-Impacted Community in Thailand’s Mountains | Philanthropy Connections