Songkran 2015 in Hua Hin
Een paar weken geleden zei Aom, mijn lieve vriendin, dat ze dit jaar zeker niet thuis wilde blijven tijdens Songkran. Tot nu toe kon ik tweemaal vermijden in deze poel des verderf te verblijven en was ik blij in het dorp in de buurt het veilige, plechtige, traditionele Songkran mee te maken.
Nou loopt bij ons de hele dag de radio en Aom luistert heel goed naar de aankondigingen van de evenementen rond Hua Hin en Pranburi. Dus wist ze ook van de optocht door Hua Hin af en deze wilde ze graag zien. Ze kon me niet precies uitleggen wat het was, dat er gebeurde in de stad, maar we moesten vroeg daar zijn.
Ook hadden we met kennissen gesproken. Een paar huurde een kamer voor twee nachten in de stad om te kunnen feesten en te drinken. Een ander bevriend paar nam de bus en onze buren zouden met de pick-up gaan. We besloten met niemand mee te gaan, maar lekker onder ons tweetjes. Met de motor met zijspan.
Op die zijspan zette ik een ton met water, die als nooddouche dient in onze badkamer. Vulde hem verder op, twee emmertjes water erbij, een plastic zakje met wit poeder en onze “wapens” waren klaar. Onze mobieltjes in een plastic zakje verpakt en bovendien had ik mijn fototas bij me die zware regen verdragen kan. Daarin zaten een extra T-Shirt, mijn drie-D camera, portemonnee en andere benodigdheden.
De 15 kilometer tot aan de ingang van Hua Hin verliep vlot. Wij passeerden vrolijk de files naar de stad en af en toe gooide Aom water met het emmertje over niets vermoedende (?) passanten, die vrolijk hun schrik te kennen gaven.
In de stad, vlak voor het Bangkok Hospital, begon het verkeer traag te worden en stonden al groepjes bereid iedereen nat te spuiten. Langzaam kropen we vooruit en tegen de tijd dat we aan Market Village voorbij reden, was ik al tamelijk nat. Bij de Damnoen Kasam Alley aangekomen, dacht ik eerst dat een waterleiding kapot gesprongen was. Een kleine rivier stroomde naar de Pethkasem Road. Echter bij het inslaan naar links, zagen we al gauw wat daar geschiedde: aan weerszijden van de binnen berm, lagen pijpen die over een lengte van geschatte 50 meter een boog van water spoten.
Het pleintje aan de linkerkant van de straat was ook overal met waterpijpen en stralers voorzien, zodat je daar niet droog kon blijven. Wat een prachtig tafereeltje. Alles was erop gericht zo nat mogelijk te worden.
Vegetarische lunch
Aan het eind van de straat reden we verder de Prapokklao op en bogen naar rechts om op de hoek van de Prapokklao en Dechanuchit Alley bij een vegetarische restaurant te eten. Even dit tussendoor. Ik ben geen vegetariër, maar dit restaurantje is een van mijn favorieten in Hua Hin. Voor weinig geld (50 baht) kun je daar heerlijk eten. Het is niet puur vegetarisch, maar als je van veel groente houdt en van curries, is dat een echte aanrader.
Na onze lunch parkeerden we onze driewieler in de zijstraat van de Hua Hin Shoppingmall. Onderweg daarheen, werd ons gevraagd even te stoppen, zodat de kinderen de gelegenheid hadden een Farang nat te spuiten. Wat hadden ze een lol en wat was het ijskoud… daarna mochten we weer verder, nadat ze ons hartelijk bedankt hadden…
De optocht
We waren op tijd voor de optocht, die korte tijd later aan ons voorbij zou trekken. Het was geweldig de mooi gedecoreerde wagens te zien. Niet te vergelijken met de praalwagens tijdens het Carnaval in Rio de Janeiro, maar ik denk ook niet dat dit de bedoeling was. Je zag wel dat de wagens met veel liefde voor detail versierd waren.
Tussendoor veel muziek en kabaal en vooral water…. Aom gooide zonder discriminatie water over mensen heen. Niet echt veel, maar floep, daar geen weer een half emmertje over iemands rug of schouders… onderweg stonden genoeg vaten om bij te tanken. Soms had ze ijskoud water, de andere keer weer een iets aangenamere temperatuur.
Toen de optocht op dat punt aan zijn einde kwam, liepen we via een kortere weg naar de Pethkasem Road en staken daarna samen met de stoet de weg over en vervolgens via Hua Hin 72 en de Dechanuchit Alley naar de Naret Damri Alley. Dit is het smalle straatje dat parallel langs de kust loopt, veel bochtjes heeft en vooral: veel stroom en telefoonkabels. Een man met een lange stok liep met de hoge wagens mee, om de kabels uit de weg te duwen. Dat lukte niet altijd en er zijn dan ook een paar stukjes piepschuim van de wagens afgebroken. Een reclamebordje brak een stuk van de linkervleugel van een demon af. De menigte zag dit en golf van waarschuwingen brak uit voordat de vleugel het reclamebord bereikte, maar het was te laat. Echter de schade was niet groot en de stoet ging verder.
Wij liepen verder mee tot aan Hua Hin 61 Alley en dat was dan ook zo langzaam maar zeker het einde van de optocht. Onderweg kwamen we onze kennissen tegen, die aan de kant van de weg stonden te kijken met hun waterkanonnen in de hand. Ik denk dat deze optocht, die voor mijn Aom en ik het hoogtepunt van de dag waren, voor hun slechts de inleiding tot het serieuzere feest waren: feesten en nat worden.
Wij vonden het welletjes en op weg naar onze driewieler, lieten we ons nog eens flink natspuiten op de Damnoen Kasam Alley. Onderweg veel plezier hebbend met al die mensen die op straat elkaar aan het natspuiten waren. Nou moet ik bekennen, dat ik niemand nat gespoten of gegooid heb. Ik ben wel wit gekalkt geworden en door en door nat geweest, maar zelf… nee, ik dacht er niet eens aan. Maar mijn lieve vriendin des te meer.
Twee jaar hebben we het traditionele Songkran meegemaakt en de oude mensen geëerd. Dit jaar eens anders. Om eerlijk te zijn: het plezier dat ik in het gezicht van mijn vriendin zag op die dag, is het me waard geweest. Ze is van nature al een optimistisch en vrolijk mens, maar dit was geweldig. Ze had al die uren plezier en ik denk dat voor haar deze Songkran ook nog lang in herinnering blijft.
Toen we terugreden via de Pethkasem Road, had ze het emmertje telkens weer paraat en ik reed iedere keer iets langzamer (we reden toch al niet snel), wanneer er een groepje langs de weg stond, die de voorbijgangers natspoten. Deze kregen van ons dan ook een emmertje vol. Vlak voordat we Hua Hin verlieten, konden we ons tonnetje even opvullen, zodat we genoeg hadden voor de 15 km die nog voor ons lagen…
Ik denk dat je Songkran zelf moet invullen. Natuurlijk gebeuren en tijdens zo’n periode meer ongelukken op de weg. Dat is altijd zo, wanneer er meer mensen onderweg zijn en vooral wanneer er ook meer gedronken wordt. Maar ik geloof niet dat het daardoor zo gevaarlijk is, dat je de weg niet op kan. Het zou anders geweest zijn, als wij ook nog eens stomdronken naar huis zouden gaan.
Over deze blogger
-
Ik ben in 1957 in Kerkrade geboren en leefde daar tot mijn 21ste bij mijn ouders thuis. Mijn interesse om ooit de wereld te bereizen had ik al vanaf jonge leeftijd, en op mijn 22ste vloog ik voor de eerste keer naar Azië. Het zouden slechts twee maanden worden, maar uiteindelijk bleef ik er zes.
Daarna heb ik in Leiderdorp op de Vakschool voor het Reisbureau Bedrijf een opleiding gevolgd. Deze was van korte duur, maar heel intensief. Een van mijn leraren zei toen dat zij mij geschikt vond om als steward te werken en dat ik dat eens zou moeten proberen. Dat deed ik, en zo kwam ik bij Lufthansa terecht, waar ik in plaats van twee jaar ervaring op te doen, uiteindelijk nog dertig jaar bleef tot mijn 55ste.
Dat is nu twaalf jaar geleden. Na mijn verjaardag heb ik geen dag meer gewacht. Ik zei mijn toenmalige vrouw gedag en vertrok met één koffer naar Thailand (al heb ik dat hele jaar iedere maand koffers met persoonlijke spullen naar Thailand laten komen).
Mijn huidige vrouw en ik kennen elkaar bijna dertien jaar en we wonen sinds 2013 in een klein huisje tussen de ananasvelden, iets ten zuiden van Hua Hin. We zijn officieel inwoners van Pran Buri.
Ik heb ook hobby’s: fotografie (3D- en panoramafoto’s), alles wat met Virtual Reality te maken heeft, en ik kijk graag goede films. Hoewel ik geen talenknobbel heb, beheers ik naast Nederlands het Duits en Engels goed, en kan ik me verstaanbaar maken in Braziliaans-Portugees en zelfs in het Frans. Daarnaast heb ik lange tijd Japans geleerd en nu Thais.
Ik ben geen kroegganger en ben ’s avonds het liefst gewoon thuis. Na dertig jaar over de wereld gezworven te hebben, is Thailand mijn thuishaven geworden.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand10 november 2024Thais leren verrijkt mijn leven en verbindt me dieper met Thailand
In memoriam22 juni 2024In memoriam: Lizzy uit Hua Hin
Leven in Thailand11 januari 2024Je maakt van alles mee in Thailand: Een onvergetelijke ontdekkingsreis en van naïviteit naar avontuur in Azie
Eten en drinken24 oktober 2023Drakenfruit ofwel Pitahaya
Wat een leuk verhaal wij waren in patong
Ook leuk maar toch wat anders
Leuk dat je vriendin je min of meer heeft meegesleept en dat het je aardig bevallen is. Ik kan me heel goed voorstellen dat sommigen er een hekel aan hebben en het mijden, maar je moet in ieder geval wel weten wat je mist.