Rotisserie in Pattaya

Dit verhaaltje dateert alweer van vele jaren terug, want deze rotisserie heeft het niet lang gemaakt.

Tijdens zijn reis door Thailand heeft Jos, een vriend uit Nederland, de autobiografie van Jan Montijn gelezen. De laatste dagen van zijn vakantie brengt hij weer in Pattaya door en hier maakt hij kennis met Jan. Zoals eigenlijk gebruikelijk is, nodigt Jan ons uit ’s avonds met hem te gaan eten. Dankbaar aanvaarden wij dit aanbod en ik vertel Jan dat er vlakbij mijn huis een nieuw Frans restaurant is geopend, waar ik goede dingen over gehoord heb.

Dus stappen we zo tegen achten het nieuwe restaurant, de Rotisserie, binnen. De eerste indruk is positief. Het ziet er keurig, maar toch warm uit. We worden naar een mooi tafeltje gebracht en worden voorzien van indrukwekkende menukaarten. De prijzen doen het beste vermoeden. Pattaya telt niet zo gek veel restaurants op dit niveau. Een enigszins dikke ober vraagt wat we willen drinken. Jos en Jan besluiten tot bier en ik bestel een klein flesje Mekong. De ober vult het glas van Jan, zet de fles vlak voor zijn neus en het glas daarachter. Zo begint het. Wanneer ik mijn glaasje Mekong krijg, stoot de ober een kaars, boven op een hoge kelk, om. Ik zet het flesje en het ijs wat naar achteren en mijn glas naar voren. Tot zover gaat er bij Jos niets mis.

Een andere ober met enigszins lang en vettig haar neemt de bestellingen op. We vragen allen om een voorgerecht en een hoofdgerecht. Jos neemt een tomatensoep vooraf. Het duurt niet lang of Jos en Jan krijgen een halfgevuld kopje tomatensoep voor zich. Jan heeft dit niet besteld, maar de ober vertelt vol trots dat dit gratis, van het huis, is. De waardering van het huis voor mij is kennelijk niet hoog, want ik moet het zonder doen, althans voorlopig. Jan en Jos hebben hun soep op en dan krijgt Jos zijn bestelde soep, althans een grote kom met witachtig vocht. Hij vraagt de ober of dit de tomatensoep is. Ja, zegt de ober, tomatensoep met noedels. Uiteraard is het geen tomatensoep, maar volgens Jos is het smakelijk, dus er is geen probleem. We concluderen dat de eigenaar kennelijk niet aanwezig is en dat klagen geen zin heeft.

Jan krijgt zijn voorgerecht en ik krijg warempel een gratis kopje tomatensoep. Zeer smakelijk. Wanneer Jos zijn tomatensoep met noedels op heeft, komt de ober met een grote kom tomatensoep. Dit is teveel voor Jos. Hij zegt dat hij maar één kom soep besteld heeft. Ja, zegt de ober, maar u heeft het voorgerecht van hem (hij wijst naar mij) opgegeten. Ik reageer onmiddellijk door te zeggen dat hij verzekerde dat het tomatensoep met noedels waren en dat ik bovendien geen soep besteld heb. Gelukkig geeft hij dit toe, dus is ook dit probleem uit de wereld. De derde kom soep van Jos gaat terug naar de keuken. Ik vraag om mijn voorgerecht. Jan krijgt zijn hoofdgerecht.

Een uitermate neurotisch, broodmagere man met een lange koksmuts op zijn hoofd komt gejaagd uit de keuken en geeft alle aanwezigen een hand. Dit moet de eigenaarkok zijn. Precies de geest van iemand die vier jaar geleden aan Aids is overleden. Inmiddels zijn er vier tafeltjes gevuld. Bij iedereen mompelt hij iets, dat niemand verstaat. Snel begint hij op een rijdend gaskomfoor zijn kunsten te vertonen. De vlammen slaan tegen het plafond. Het is te hopen dat er niemand op de etage boven het restaurant op blote voeten loopt. De eigenaar is dus druk bezig en mijdt ondertussen ieder contact met zijn klanten. Wel blaft hij zijn personeel af. Geen prettige type.

Bij een belendend tafeltje ontspint zich een interessant gesprek tussen de gasten en een ober over al of niet bestelde gerechten. Ik krijg hetzelfde voorgerecht als dat wat Jos heeft gegeten. Hoewel ik geen soep besteld heb, eet ik het met smaak op, terwijl Jos inmiddels ook van een hoofdgerecht is voorzien. De ober komt bij mij met een klein schoteltje en een lepeltje. Ik moet een saus proeven. Enthousiast vertel ik dat die uitstekend smaakt. Jan is nu klaar met zijn hoofdgerecht en wanneer Jos zijn laatste hap neemt, krijg ik ook wat ik besteld heb. Mijn hoofdgerecht is verrijkt met een heerlijke saus, die overigens niets te maken heeft met de saus die ik moest proeven.

We bestellen een kopje koffie en die krijgen we merkwaardigerwijs alle drie tegelijkertijd. Samen met Jos rook ik één van zijn sigaartjes. Heerlijk, hoewel ik voel en weet dat ik nooit meer met roken zal beginnen. De eigenaar heeft zijn hoge koksmuts verruild voor een Franse alpinopet, ondanks het feit dat hij geen Fransman, maar Zwitser is.

Overigens moet ik met nadruk stellen dat we ondanks de wat ongecoördineerde aanpak een genoeglijke conversatie gehad hebben en bovendien moet gezegd worden dat alles wat we op tafel kregen, besteld of niet, uitstekend van smaak was. Een herhalingsbezoek lijkt echter uitgesloten.