Rare mensen toch, die Thais….. soms!

Als je het over bizarre eetgewoonten hebt, kun je over elk land wel een verhaal schrijven, dus ook over Thailand. We hebben het al eerder gedaan – zie bijvoorbeeld mijn verhaal plus reacties “Bizar eten in Thailand” – maar een tijdje terug had de Bangkok Post weer een artikel met nog weer andere bizarre “culinaire” gewoontes in Thailand.

Eten doe je normaal gesproken om een knorrende maag tevreden te stellen en als het even kan doe je dat op een voor de smaakpapillen aangename manier, toch? Er zijn echter incidenten waar het voedsel is uitgegroeid tot meer dan alleen eten en een bijzonder doel dient. Hier zijn enkele voorbeelden van hoe sommige Thaise mensen bizarre eetgewoontes in hun manier van leven hebben ingepast.

Zandhappen

Zwangerschap kan bij vrouwen vreemde eetverlangens met zich mee brengen. In de Lanna cultuur eten sommige zwangere vrouwen warm zand, dat “ib” wordt genoemd. Ene Srilao Kedphrom heeft een boek geschreven: “Prapenee Cheewit Khon Muang”, dat vooral gaat over zwangere vrouwen, die willen weten waar hun kind vandaan komt. Dat wil zeggen, zij willen weten waar de geest van het kind vandaan komt. De eetgewoonten van een zwangere vrouw kan daar licht op werpen. Als een aanstaande moeder hunkert naar rauw voedsel, wordt verondersteld, dat de geest van het kind tijdlang in de hel heeft doorgebracht en dus(!?) zal het kind voor galg en rad opgroeien. Als zij vooral zoetigheden wenst, komt de geest uit de hemel, hunkert de zwangere vrouw naar fruit, dan was haar kind een dier in een vorig leven (eet ze bananen, dan zal het kind wel een aap geweest zijn). Wil zij plotseling scherp gekruid eten, dan was het kind ooit een ander mens. Maar als de aanstaande moeder dit warme zand “ib” naar binnen werkt wil dat zeggen, dat het kind ergens vandaan komt dat hoger aangeslagen moet worden dan de hemel. Het kan dus gebeuren, dat er zwangere vrouwen door het dorp lopen met een door warm zand bevuilde mond om haar dorpsgenoten te laten zien, dat zij een gezegend en zeer begaafd kind verwacht.

Sinistere cocktails

Vanuit Nakhon Si Thammarat komt het verhaal over een semi-kannibalistisch drankje, dat vooral onder tieners populair is. De drank wordt “tai hong” genoemd, een term voor de geesten van mensen, die door een ongeluk of andere onnatuurlijke oorzaak om het leven zijn gekomen. Het is gemaakt van “kratom” (mitragyna speciosa) sap vermengd met menselijk as. Groepen tieners bezochten verschillende tempels om de as van overledenen te stelen, maar toen dat ontdekt werd, heeft de overheid daar een stokje voor gestoken. De tieners geloofden, dat het drinken van “tai hong” hen speciale krachten zou geven, onder andere dat zij onweerstaanbaar zouden worden voor het andere geslacht. Dat idee werd dus belangrijker geacht dan de mogelijkheid, dat de geest van de overledene in het lichaam zou intreden en daar zijn verwoestende werk zou doen. Er zijn betere methoden om je mogelijke geliefde te behagen, denken wij maar zo. Bovendien wordt “kratom” geclassificeerd als een verdovend middel volgens klasse vijf in de Thaise wet. Het gebruik ervan is dus strafbaar.

Een klein hagedisje gaat er altijd in!

Lah Adip uit Chiang Rai eet als “krachtvoer” levende kleine hagedissen, babyratjes en wormen. Als hij de kans krijgt slikt hij deze kleine wezens door, niet kauwen natuurlijk, want dat vindt hij raar en wreed. De man is inmiddels al tegen de 80 jaar en is al met pensioen, maar hij heeft zijn hele leven als boerenknecht gewerkt. Dat vraagt veel kracht en daarvoor slikte hij regelmatig een levende “jing jok”, pasgeboren ratjes en wormen. Een gewoonte in zijn familie, want ook zijn vader had dezelfde gewoonte, toen die nog leefde. Lah Adip heeft dat slikken van die levende dieren als sinds hij een jongetje was gedaan. In zijn huis zal wel geen hagedis meer te bekennen zijn. Als hij er eentje ziet, vangt hij het op in een plastic zak en draagt het bij zich. Als hij een hongergevoel krijgt slikt hij het beestje door net als iemand anders die daarvoor een appel of stukje chocola eet. Hij beweert nog nooit in zijn leven ziek te zijn geweest.

Een dokter uit Chiang Rai zegt desgevraagd, dat die beesten inderdaad wel voedzaam zullen zijn, maar hij gelooft niet in die vermeende extra kracht, die het zou geven. Het schijnt trouwens wel meer in Thailand voor te komen, maar de dokter raadt het ten zeerste af, omdat men zich blootstelt aan in de beestjes aanwezige parasieten.

Kanom jeen party’s

In 2010 ging er een gerucht door de gemeenschap in het district Bua Yai (provincie Nakhon Ratchasima), dat mensen wiens naam begon met de 40ste letter uit het Thaise alfabet, sor suea, achtervolgd zouden worden door een kwade geest. Om die geest te verjagen moesten die mensen met die ongeluk brengende namen grote kanom jeen parties organiseren. Zij moesten een grote hoeveelheid kanom jeen (gefermenteerde rijst) bereiden en die naar een driewegkruising in het dorp brengen. Zij mochten dan zelf niets eten, dat moest gebeuren door de rond om hen wonende buren. Om de verdrijving van de kwade geest gunstig te beïnvloeden, moest de hoeveelheid afgepast zijn op 9 kilo of op elk ander gewicht, als het maar op een 9 eindigde. Het eten moest volledig op, er mocht niets mee terug naar huis worden genomen.

Natuurlijk kwamen er vele buren, want het was immers gratis eten. Wij denken echter, dat de kanom jeen verkopers het gerucht in de wereld hielpen om hun verkoop te stimuleren. Het grote voordeel van die kanom jeen party’s was, dat het de gemeenschap dichter bij elkaar bracht en niet te vergeten goed voor het karma om op die manier met je buren om te gaan.

Vleermuis op je bord

Zijn best grappig uitziende beestjes, die vleermuizen, maar in Kalasin hadden een aantal boeren daar andere ideeën over. Zij propageerden het eten van vleermuizen, rauw of anderszins om spierpijn te genezen en… om een betere minnaar/minnares te worden.

Ene Sumret Senathong was de aanstichter van die hype in de provincie Kalasin. Hij had voortdurend last van spierpijn door het zware werk op de rijstvelden en geen enkel geneesmiddel kon hem van die last afhelpen. Hij kwam op het idee om vleermuizen, die in groten getale in de palmbomen in de buurt hingen, te vangen en op te eten. Hij beweerde naderhand, dat het bloed en het vlees van de vleermuis eigenschappen bevatten, die het lichaam sterker maken, zijn spierpijn verdween en hij presteerde een stuk beter in bed.

Je kunt de vleermuis rauw verorberen, maar ook op verschillende manieren bereiden: gegrild, gefrituurd, roergebakken of gemarineerd in een pittige larb dressing. Sommige boeren stoppen een vleermuis in een pot met sterke drank en laten het daar voor een aantal dagen om de goede eigenschappen uit het beest te halen net als bij “ÿa dong”.

De medische vakmensen in het gebied hebben het eten van rauw vleermuizenvlees sterk afgeraden, want dat kan ziekten en parasieten opleveren.

Bron: Bangkok Post

– Herplaatst bericht –

Over deze blogger

Gringo

Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Eten en drinken25 december 2024Khai Khao (kuikenembryo) in Thailand
• Eten en drinken23 december 2024Glenmorangie in Thailand
• Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
• Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!