Johnnie Walker Black Label, statussymbool in Thailand
John And Penny / Shutterstock.com
Wie zich regelmatig in Thailand begeeft zal het opgevallen zijn. De enorme reclameborden voor Johnnie Walker whisky. John Walker de grondlegger van het bedrijf, is groot geworden met het mengen (blenden) van whisky. Hij had nooit kunnen bedenken dat zijn drank een statussymbool in Thailand zou worden.
Whisky for the poor
Net zoals wij drinken veel Thai ook graag alcohol. Bij gebrek aan geld brouwen ze zelf maar wat. Of ze kopen Lao Khao (wat witte alcohol betekent). Lao Khao wordt ook wel rijstwijn of rijstwhisky genoemd. Je kunt het een beetje vergelijken met Sake. Er is een populaire variant van paarse rijst, die de drank een roze tint geeft.
De bargirls mengen Lao Khao met M-150, een energiedrankje. In hun ogen een goede combinatie om wat aangeschoten te raken en niet in slaap te vallen. Lao Khao is duidelijk het drankje voor de arme Thai.
Johnnie Walker Black Label
De Thai die iets meer geld te besteden hebben kopen Mekhong whisky. Dat is meer een soort rum dan whisky. Mekhong wordt gemaakt van 95% suikerriet/melasse en 5% rijst.
Wanneer je geld hebt en dat vooral wilt laten zien, dan wordt het tijd voor Johnnie Walker. Er komt een fles, zeker geen glaasje, op tafel. De Red Label is wel aardig, maar die is het net niet. Deze whisky is meer geschikt om te mixen of met cola te drinken. Je stelt pas echt wat voor wanneer je Johnnie Walker Black Label op tafel zet. Dan heb je het gemaakt. Black Label is een blend van zo’n 40 graan- en malt whisky’s, allen met een minimumleeftijd van 12 jaar. Johnnie Walker Black Label is in Thailand tot een statussymbool uitgegroeid door een combinatie van factoren:
- Exclusiviteit en luxe: Black Label wordt beschouwd als een premium whisky en is geassocieerd met een zekere mate van klasse en verfijning. In veel delen van de wereld, waaronder Thailand, wordt het drinken van dure geïmporteerde dranken gezien als een teken van succes en welvaart.
- Marketing en branding: Johnnie Walker heeft met succes een sterk merkimago opgebouwd. Door effectieve marketing en samenwerking met high-end locaties en evenementen heeft het merk zich gepositioneerd als een symbool van prestige.
- Culturele factoren: In Thailand is het geven en ontvangen van dure geschenken een belangrijk sociaal gebaar . Het geven van een fles Johnnie Walker Black Label wordt gezien als een teken van respect of dankbaarheid.
- Schaarste en importregels: Beperkingen op de invoer en de hogere kosten van buitenlandse dranken kunnen ook bijdragen aan de perceptie van Johnnie Walker Black Label als een luxeproduct in Thailand.
- Invloed van de media en beroemdheden: De voorkeur van beroemdheden en invloedrijke personen voor het merk heeft bijgedragen aan de populariteit en het statussymbool dat het in Thailand vertegenwoordigt.
Echte whisky drinkers zijn overigens niet zo kapot van Johnnie Walker. Zij kiezen voor een malt whisky. Deze is niet gemengd en daardoor wat ruiger van smaak.
Physics_joe / Shutterstock.com
Johnnie Walker Blue Label
Bij Thai gaat het niet zo om de smaak maar meer om de status die er bij hoort. De Blue label is dan ook de ‘Rolls Roys’ voor de Thai. Maar deze whisky is alleen weggelegd voor de echt rijke Thai. Johnnie Walker Blue Label is de duurste whisky in het assortiment. De whisky wordt samengesteld uit zeldzame whisky’s van bekende Schotse distilleerders. Sommige malt whisky’s die er in zijn verwerkt zijn hebben een leeftijd van 50 tot 60 jaar. De flessen zijn genummerd en worden verkocht in een met zijde afgewerkte doos. De prijs van een fles Blue Label bedraagt in Nederland rond de 180 euro. In Thailand zal dat iets minder zijn, maar toch wel een maandsalaris voor de meerderheid van de Thai.
(Herplaatst bericht)
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Van de redactie30 december 2024Wij wensen de lezers van Thailandblog een prettige jaarwisseling en een gezond en gelukkig 2025!
Nieuws uit Thailand30 december 2024Hotelbrand in Bangkok met 3 doden leidt tot tijdelijke sluiting
Eten en drinken30 december 2024Pad Krapao Gai (roergebakken kip met basilicum) een smaakvol Thais gerecht
Thailand tips30 december 2024Silom Road: Het financiële hart van Bangkok
Dus als je een beetje welgestelde thaise dame aan de haak wilt slaan loop je lekker met een fles Blue label Limited Edition aan de mond door Gaysorn Plaza !!
Uiteraard vervang je de inhoud door Cola om wel een beetje je hoofd erbij te houden………..
Nadeel is natuurlijk dat zo een pipo met een rood shirt je onmiddelijk om zal leggen voor die fles.
Dus je bent òf de bom, òf je loopt zoals George Clooney plots op die witte trap naar de Heere.
In alle Thaise uitgaans gelegenheden is het meer als normaal dat jezelf je sterke drank meeneemt, meestal wiskey. In sommige betaal je daar “kurken geld” voor, meestal zo een 100thb.
Niet voor niks zijn er in de buurt van uitgaan gelegenheden altijd van die kleine winkeltjes die alleen maar sterke drank verkopen.
Wat mij wel ergert dat als ik een fles Seang Som bestel dat ze dat dan niet hebben, want dat is niet hiso genoeg. Ik wijs ze dan op het feit dat 10m verderop een 7/11 is die het wel verkoopt, en als ze te lui zijn om het te gaan halen voor me dan gan ik ergens anders heen.
Chang Noi
O ja als je http://www.youtube.com/watch?v=i8hSDRLFxBU deze reclame ziet zou je bijna denken dat JW MOET drinken!
Robert Carlyle: the story of Johnnie Walker (youtube)
Chang Noi
Meende dat status symbool in Thaise discotheken de Johnnie Walker Swing en Chivas Regal was dat weer boven Black Label staat. Blue label is moeilijk te verkrijgen, ook in Nederland moet je echt ernaar zoeken. Collega heeft een fles 0,75l Blue label voor me meegenomen uit het belastingvrije st Maarten 100 dollar.
Ik heb jaren geleden 125 gulden betaald voor een JW Blue label bij de Gall & Gall,
Volgorde is red, black, green, gold en dan pas blue label.
Vond het frappant dat blue label boven de gold label ging.
En dan heb je nog de JW double black, de Swing en de Premier.
In Singapore was ( of is misschien nog steeds ) de John Walker te koop voor zo’n 2500 euro. Ze hadden er indertijd 5 flessen staan.
As ik in Thailand ben houd ik het wel bij de vodka.
Die ik in het Hotel per fles kon kopen voor ( ik geloof) 2800 baht. Smirnoff was het.
Kreeg dan een kaartje de ik bij me kon houden waar 3x een kruisje op gezet kon worden voor de cola.
Geen idee hoe ze dan precies berekende. Per 2 of 3 blikjes een kruisje ofzo.
Als ik naar huis ging werd de fles vodka bewaard tot de volgende keer.
Als ik gewoon een vodka cola bestelde was het 220 bath.
Dus die fles was interessanter om te bestellen.
Het hotel waar ik het over heb was het Landmark hotel in Bangkok.
Green label kost in NL ergens in de 30 euro, gold ergens in de 50
Vanaf green label zit er geen grain whiskey meer in. Dit zijn dus pure single malt blends.
Geen flauw idee of deze ook in Th te koop zijn.
Geachte, u bent nog platinum 18 jaar vergeten…kostprijs rond de 60 euro. In Vietnam zijn alcoholische dranken veel goedkoper…
Ja, J.W. Black Label is inderdaad een status symbool voor de Thai en andere Aziaten. Zij drinken het echter zelden ‘puur’ of ‘on the rocks’ maar mixen het meestal met cola. Ieder zijn smaak. Overigens worden de flessen tegenwoordig vaak voorzien van een ingebouwde stop in de hals van de fles om overgieten te voorkomen. Daardoor ben je in een bar wat zekerder dat je ook de drank krijgt die op het etiket staat vermeld, tenminste als jezelf erbij bent wanneer het in je glas wordt geschonken.
Ik heb het niet hoog op met al die blends. Je weet niet wat ze er allemaal inkieperen en de prijs straat meer in verhouding tot de marketing dan tot de kwaliteit van het product. The real taste you’ll find in single malts.
Mijn vrouw haar broer was in het begin telkens teleurgesteld als ik hem een fles Schotse single malt cadeau gaf. Aan mij liet hij dat nooit blijken, maar aan mijn vrouw vroeg hij waarom ik hem geen JW Black Label of zelfs Bleu Label gunde.
Toen heb ik mijn vrouw de hocus pocus van de Blends en puurheid van de malts uitgelegd. Zij heeft dat blijkbaar doorvertaald aan haar broer en sindsdien wil hij ook liever single malt, liefst met een zekere ouderdom. En bij de single malt gaan er enkel een paar ijsblokjes in het glas, geen cola of soda meer nodig.
Mijn Thaise schoonbroer heeft status vlotjes ingeruild voor goede smaak 🙂
Helemaal met je eens, Mark: er gaat niets boven een goede single malt whisky. Johnnie Walker Black Label is een vrij gewone ‘blend’, niks mis mee maar ook niets bijzonders.
Overigens schenk ik een goede single malt alleen in voor hen die het ook kunnen waarderen – of dat nu Nederlanders of Thais zijn. Iemand die vraagt om ijs erin, of een scheut Cola o.i.d., krijgt van mij geen single malt, maar een blended whisky.
Ik ben het met je eens dat de black (en ook de double black, green, gold) niet hele bijzondere blends zijn. Van een glaasje blue kan ik toch wel erg genieten.
En wat maakt het nu uit of iemand een (1) ijsblokje in zijn whiskey drinkt, sommige vinden dat ze een sigaar erbij moeten roken, die verpesten niet alleen de smaak voor zichzelf maar ook voor iedereen eromheen
Dat ijsblokje versterkt de smaak vaak terwijl sommigen nog denken dat het de whisky verdunt. Pure chocolade erbij is ook lekker, maar ik drink een single malt liefst zonder iets erbij.
Het is inderdaad de naam die je betaalt met Johnny Walker. Ik heb alleen Red en Black label gedronken en heb nu niet van die gelegenheden waarvoor ik een fles van €60,- of meer ga aanschaffen. Bovendien drink ik net zo graag Jack Daniels, Famous Grouse of Jura.
Van die laatste heb ik overigens pas geleden met zijn tweetjes een hele fles leeg gemaakt op één avond. Zelf heb ik nergens last van gehad, maar de persoon die op visite was, durfde ik toch niet meer naar huis te laten fietsen of zelfs wandelen. Al was het maar 1 km. Ik wilde wel even met haar meelopen naar huis, maar kon ook niet garanderen dat ik op de terugweg mijn huis zou halen, hahaha!!!! Dat was iets teveel van het goede, maar gelukkig had ik door een bestelfout 3 flessen Jura in de kast staan.
Het is niet alleen met de whisky zo, voor de arme Thai, die geen whisky drinkt, is Heineken het status symbool.
Lange tijd geleden bij de family van mijn toenmalige partner in Isaan, dacht ik eens vriendelijk te zijn en had een doos Chang bier gekocht.
Nu dat dronken ze niet (in mijn bijzijn) als zuinige Hollander had ik toch op z’n minst een doos Heineken mee kunnen nemen.
Zou ook zomaar kunnen dat ze Chang niet zo lekker vonden maar dat een Leo of Singha bier meer hun smaak was. Heineken is voor veel Thais echt niet de eerste keus, velen vinden Heineken te bitter.
Klopt helemaal. Doe mijn schoonfamilie, buren en vrienden een groter plezier met 10 boxen Leo, dan enig ander bier. De smaak van De Isaan?
Het is een reactie op een oude opmerking maar ik kan mij nog herinneren dat de familie in het zuiden ergens rond 2000 Leo top vonden maar als zijnde de dranksponsor moesten ze het toch echt doen met de bittere Chang. Uiteindelijk werd in de jaren erna Chang de standaard al is het maar omdat het goedkoper was dan Leo.
Dat het momenteel nog steeds goedkoper is heeft te maken met het verlagen van de alcohol in een flesje.
Het blijft grappig om te zien dat veel ” Isaan” toch voor het duurdere biertje gaan terwijl beide nu 5% alcohol bevatten. In de begintijd was Chang iets van 6,5% maar in een land waar mensen slecht zijn in rekenen heeft Chang een mooie positie weten te bereiken dankzij de stadse mensen en de langdurige sponsoring van de Britse voetbalclub Everton.
Als ik mij een enkele keer laat verleiden naar de Insomnia te gaan bevind ik mij doorgaans in gezelschap van een paar dames die niet zoveel op hebben met status. Ik schaam me er dan echt niet voor om voor 1225 Baht (incl. 20% korting wegens mijn Gold Member Card, haha!) een literfles 100 Pipers aan te laten rukken, compleet met die twee ‘mixers’ (cola), drie flesjes water en een emmer vol ijsblokjes.
Na een uurtje kun je er probleemloos het label ‘blauw’ op plakken!
Des winters thuis, bij het knisperend hout en fonkelend licht van de open haard, mijmerend over verre landen en witte stranden, ja, dat is andere koek.
Alles op z’n tijd, bedoel ik maar.
Ik hou het bij singlemalts Voor de smaak en de puurheid geef mij maar Glenmorangie quinta ruban of een Glengoyne cask.
Maar ja dit is puur persoonlijk.
Voor de mix kop ik altijd bij de lotus of de big-c de blend 285. Doet het erg goed na twee glazen.
Doe mij maar een Wild Weasel, Macallan, Nikka of een Edradour.
Hoi, heb nog wel wat vragen als ik dit lees. Is een liter Johnnie Walker (red – black – blue label) goedkoper in Thailand in vergelijking met Nederland? Of te wel, wat zijn de prijzen in de winkel voor deze Whiskey soorten in Thailand. Ik zou denken dat het duurder is, i.v.m. de import hiervan. Ik hoor het wel. Dank.