Glenmorangie in Thailand
Toen ik nog veel reisde voor mijn werk liet ik mij altijd met mijn eigen auto naar Schiphol brengen door een goede vriend. Het was gemakkelijk, comfortabel en ik bespaarde mijn bedrijf de hoge kosten voor het langparkeren.
Als tegenprestatie, hij moest regelmatig op een voor hem gewone werkdag vroeg uit de veren om mij om een uur of zes ’s morgens van Schiphol af te halen, nam ik altijd een goede fles whiskey mee. Aanvankelijk was dat een fles Glenfiddich en nog wat andere merken, maar na een tip van Ian, de roodharige eigenaar van een Schots restaurant in Alkmaar, werd het uiteindelijk een Glenmorangie single malt. Die beviel zo goed, dat het daarna uitsluitend whiskey van dit merk was. Prijzen weet ik helaas niet meer, maar meestal lag dat ergens rond de 50 Euro per fles.
Glenmorangie Quarter Century
Ik moest hier aan denken – en aan nog veel meer van mijn Schotse avonturen – toen ik een keer een artikeltje in The Nation tegenkwam, waarin een verslag stond van de introductie in Thailand van de Glenmorangie Quarter Century. De naam zegt het al, het is een single malt whisky, 25 jaar gerijpt in drie verschillende soorten vaten. Eerst in wit-eiken vaten van Jack Daniels bourbon uit Amerika, daarna in vaten van de Spaanse Oloroso sherry en tenslotte in vaten van Franse wijn uit Bourgondië.
Brand Ambassador
Brand ambassador is een mooie naam voor een verkoper, die een bepaald merk aan de man moet zien te brengen. In dit geval was het ene Arnaud Mirey, die tijdens een proeverij voor genodigden (helaas was ik daar niet bij) in Bangkok, een paar flessen Quarter Century liet opentrekken om samen de bijzondere smaak van deze single malt te keuren. Natuurlijk hoort daar een mooi, prozaïsch verhaal bij en hij noemde de drank “zeer zeldzaam en een heerlijke 25-jaar oude whisky, met een intense, volle smaak”. Hij “ontdekte” bovendien geuren en smaken als gedroogd fruit, bramen, pruimen, koffie, kaneel en een vleugje chocola. Of iedereen dat zo ook ervoer is niet geheel duidelijk. Wel heel erg duidelijk was de prijs, want een fles Quarter Century kost de lieve som van 22.000 Baht.
Glenmorangie Single Malts
Gelukkig zijn er ook nog andere Glenmorangie Singel Malts in Thailand verkrijgbaar, die wat minder kosten:
- Glenmorangie Original, die 10 jaar gerijpt is een bourbon vat om tot een evenwichtige rijpe zoetheid te komen.
- Quinta Ruban, een donkere whisky, die twee jaar extra heeft gekregen in Roby Port vaten van het Portugese Quintas.
- Lasanta, tegenhanger van Quinta Ruban, heeft een verleidelijk zoet aroma van toffee en walnoten met een vluegje sinaasappelsmaak dankzij twee jaar in Spaanse Oloroso vaten.
- Glenmorangie Extremlely Rare 18 jaar, waarvan 15 jaar in een bourban vat en dan nog 3 jaar in een Oloroso vat om tot een diepe, rijke zoetheid te komen met een nootachtige afdronk.
Tenslotte
Ik zat nog even na te denken over de prijs van die Glenmorangie Quarter Century. Nu mag je Thaise whisky niet vergelijken met Scotch, zeker niet met Single Malts en al helemaal niet met die Quarter Century, maar toch bedacht ik, dat je voor die prijs heel wat (50?) flessen Thaise whisky kunt kopen.
Maar bijzonder is het wel en mijn vriend, die erg van whisky houdt, het heeft ook altijd met de mindere soorten Glenmorangie (spreek uit: glen-MOR-angie) moeten doen.
Bron: deels uit The Nation
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Eten en drinken25 december 2024Khai Khao (kuikenembryo) in Thailand
Eten en drinken23 december 2024Glenmorangie in Thailand
Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
Zonder iets af te doen aan de kwaliteiten van Glenmorangie in de bovenstaande reclamespot: het is ‘maar’ één van de vele single malt whiskys. Hierboven wordt ook een keer ‘whiskey’ geschreven – dat woord geldt voor o.a. de Ierse en Amerikaanse versies, maar voor de Schotse variant geldt de schrijfwijze ‘whisky’. Er is niet zoiets als de lekkerste whisky – er zijn onderling vaak grote verschillen qua smaak. Zeer persoonlijk dus. Uitersten komen voor, zoals de ‘zware’, naar jodium en zeewier geurende Islays – Lagavullin, Laphroaigh enz. – en de ‘lichte’, meer ’toegankelijke’ single malts zoals de Glenfiddich. Ik heb een redelijke verzameling met ook een paar ‘cask strength’ malts – op de alcoholsterkte zoals ze uit het vat komen, vaak rond de 56%. Dan moet er wel een druppeltje – en niet veel meer – water bij voor de smaak.
Overigens produceert ook Japan een aantal bijzonder goede en wereldwijd gewaardeerde single malts, maar die zijn lang niet overal verkrijgbaar.
Jaren geleden kwam ik op Heathrow trouwens een winkel tegen die ruim 200 verschillende single malts had staan……………..
Oh, we hebben hier met een kenner en liefhebber te maken. Mooi hoor, Cornelis!
Ik weet helemaal niets van whisky – inderdaad zonder de e – maar gebruikte het stukje uit The Nation om het verhaal van mijn whisky-friend – zoals mijn Thaise vrouw hem noemt – aan op te hangen.
Die Ian in The Highlander in Alkmaar heeft ca. 130 verschillende whisky’s staan, niet allemaal single malt natuurlijk!
paul,
Weet jij ook waar ze dat van stoken?
Ik vraag me dat altijd af.
Ik drink het daar wel vaak, vind het wel een lekker tropendrankje 🙂
95% suikerriet /molasses en 5% rijst is de Mekhong, ik denk dat SangSom daar niet veel van af wijkt en valt in ieder geval onder de noemer rum.
Heeft geen bal met whisk(e)y te maken, en is puur niet te drinken.
Heb ooit eens een fles Black Cat Thai ”superior wisky” kado gekregn was net Petroleum.
Er gaat bij mij niks boven een Bourbon on the rocks, maar dat heeft een ander prijskaartje.
Thanks Peter,
Dat het geen whiskey is spreekt voor zich, en inderdaad dat ging er bij mij ook altijd wel lekker in.
Toch vind ik Sangsom altijd wel lekker.
Ik wist ook wel dat het waarschijnlijk een soort rum was, maar had geen idee waar ze het van stookten, nu wel dus, merci….
Als er nou iets is, wat niet te hachelen is, dan is dat wel bourbon.
Dan nog veel liever SangSom puur. Met een blokje ijs….lekker 🙂
Haha, drink ik daar ook meestal, ik vind het best lekker inderdaad. 🙂
Overigens ik drink mijn bier daar ook altijd op de Thai manier, gewoon met ijs in mijn glas.
Op die manier klapt het er niet zo in met die hitte, en je droogt ook minder snel uit.
Hey bedankt Paul, vat ik dat ook weer.
Ik dacht altijd in mijn onwetendheid dat het gestookt werd van bananen of zo, dacht daar zitten veel suikers in, maar had nooit stilgestaan bij suikerriet.
Overigens vind ik in de tropen Sangsom uitstekend te doen, veel ijs erin, helemaal niet verkeerd.
De Mehkong kan ik me nog goed herinneren, dat was de allereerste keer dat we in Thailand zaten, was met zo’n boot de rivier op, stond daar met een Schot, er werd ons gevraagd willen jullie een whiskey? De arme man vrolijkte helemaal op. We kregen dat glas, en toen die geur brrrr, het was niet te doen. Beide hielden we toen ons hand om dat glas heen, en toen hij even niet oplette zo overboord gekieperd.
Later kwam hij bij ons, hoe vinden jullie onze whiskey? Heerlijk zeiden we, maar eentje is genoeg hoor met die hitte, dank u wel. We vonden het ook nogal sneu voor die man.
Ik hou ook niet zo van die “hybride” drankjes, Southern comfort http://nl.wikipedia.org/wiki/Southern_Comfort is aan mij ook niet besteed.
Bedankt voor de uitleg.
Waar de Schotten merendeels gerst gebruiken als grondstof, stoken de Amerikanen hun Bourbon van een mais/roggemengsel. Heel vaak hebben Bourbons een sterk rokerige geur/smaak, en dat wordt veroorzaakt doordat men de eikenhouten vaten voordat de drank erin wordt opgeslagen aan de binnenzijde schroeit met een vlam, het zgn. scorching.
Over whisky gesproken: kennen jullie ook allemaal de Isaan whisky, Lao Khao ?
Heeft helemaal niks met whiskey te maken, maar is wel apart spul waar je overigens ook gruwelijk zat van kunt worden.
Ik begrijp niet dat de Thai dat per fles ongekoeld naar binnen kunnen werken. Meestal houdt het bij mij na twee glazen, met een hoop ijs, wel op…
Whisky is intussen ook een beleggingsobject geworden. Veel single malts – en dan vooral de wat zeldzamere, in kleine series gemaakte – zijn in de loop der jaren fors in prijs gestegen. Ik heb nog een redelijk zeldzame editie van een Bruichladdich 18yrs staan, die ik een jaar of 10 geleden voor 70 euro kocht en die nu op specifieke websites voor rond de 259 euro weggaat. Had ik maar een doosje gekocht……
Inderdaad Cornelis, vallen leuke rendementen mee te behalen en heb inmiddels een verzameling opgebouwd. T.z.t wil ik ze gaan verkopen om nog eens een extra passief inkomen te genereren en ach mocht ik met wat flessen blijven zitten kunnen ze altijd nog opgedronken worden. 😉
Heel herkenbaar. Een vriend van me bracht me ook altijd naar Schiphol en kwam me weer ophalen na mijn vakantie. Ik nam dan altijd een fles goede whisky mee voor hem. Telkens een ander merk. Hij maakte die fles dan pas open als ik op bezoek kwam. Hij was een echte kenner. De Glenmorangie kwam toch wel als een van de lekkerste uit de bus. Maar verrassend genoeg viel ook de Ierse , veel goedkopere , Tullamore dew goed in de smaak. De Laphroaig vond hij duidelijk een stuk minder. Dit alles blijft natuurlijk een kwestie van smaak.
ik hoop dat het ook bekend is dat whiskey van oorsprong uit Ierland kwam en door Schotse monniken ontvoerd is.
Een lekkere en redelijk goedkope is de Kilbeggan uiteraard uit Kilbeggan Ierland
gartha ( proost )
Hans
Aanrader: “Dimple’
i.e. ook de mooiste fles en van Dimple wordt je simpel.
Aan de sterk geurende, rokerige en door jodium, zeezout en zeewier beïnvloedde whiskies als Laphroaig en Lagavulin moet je wel even wennen. Bij een eerste kennismaking zul je niet direct overrtuigd zijn……..
Persoonlijk vind ik dat type whisky niet tot z’n recht komen in een tropisch klimaat, maar wél bij de open haard op een koude winteravond met een gure wind rondom het huis……
Hierboven reageerde ik op keespattaya.
Overigens ook een paar keer een goede single malt meegenomen naar Thailand, voor eigen gebruik. Maakte de fout door een keer een fles Cardhu single malt (12yrs) te openen om de Thaise visite te laten proeven. Nou, daar had ik weinig plezier van. Een hoop water erin en dan maar doorslikken, geproefd werd er niet, ik had netzogoed een fles Thaise ‘whisky’ van een paarhonderd baht open kunnen trekken. Dat doe ik dus nooit meer!
Volgens een Schot die een tijdje bij ons in het dorp heeft gewoond is de smaak van de whisky voornamelijk afhankelijk van het gebruikte water. Vandaar dat de whisky`s van de eilandjes heel anders smaken. Een andere kennis van ons vond gelukkig de Laphroaig wel erg lekker. Dus wij aan de Glenmorangie en hij aan de Laphroaig. Omdat mijn vriend helaas overleden is neem ik nu af en toe alleen nog een fles voor mezelf mee. De laatste keer een fles 14 jaar oude Highland Park. Ook erg lekker !!.
Ik ben geboren in Schiedam. Mijn grootvader had een stokerij en een paar cafés. Daarom geef ik vrienden die voor mijn huis en auto zorgen tijdens mijn afwezigheid altijd een fles Ketel 1 Matuur.
Wordt ook zeer gewaardeerd door Whisky liefhebbers. Waarvan acte.
Ik drink weleens Tendo, whisky Japanse stijl geproduceerd in Thailand. De prijs is vergelijkbaar met die van andere Thai gedestilleerd. Ik vermoed dat het van rijst wordt gestookt. De smaak is een beetje vlak, maar het is wel die van whisky.