Koh Samui, een maand later
Het is weer droog en zonnig op de eilanden Koh Samui, Koh Phangan en Koh Tao en de wereldwijde belangstelling voor wat er een maand geleden in dit gebied gebeurde is verdwenen. Het is geen nieuws, dat de bewoners van deze archipel druk doende zijn met de gevolgen van een natuurramp, die in de recente geschiedenis van deze eilanden zijn weerga niet kent.
Acht dagen van aanhoudende regen en orkaanachtige stormen hebben grote verwoestingen aangericht en verscheidene levens opgeëist. Normaal gesproken is maart de zonnigste maand van het jaar. Dit keer sloeg de natuur onbarmhartig en meedogenloos toe.
Bewoners van Koh Samui en de ondernemers in de toeristische sector moesten in de nacht van 30 maart hulpeloos toekijken hoe de uit de bergen stromende watermassa hun levensonderhoud vernietigde. De infrastructuur van de eilanden, het wegennet, riolering, gebouwen en voertuigen, meubelen en kleding – veel is weggespoeld in die noodlottige laatste week van maart.
De burgermeester van Koh Samui, Mr. Jaikwang Samui is van nature een vrolijk persoon en niet zo gemakkelijk van zijn stuk te brengen. Reeds op de ochtend van 31 maart 2011 is hij te vinden op het gemeentehuis Tesaban te midden van een crisisteam. Hij rookt de ene met de hand gerolde Thaise sigaret na de andere en weet niet waar zijn helpers het eerst moeten beginnen, want overal is het chaos.
Chaweng
In Chaweng moesten toeristen ’s nachts uit hun hotels geëvacueerd worden. Door gebroken hoogspanningsleidingen zijn er ten minste vijf mensen om het leven gekomen. Huizen en straten geven een aanblik als na een bomaanslag. Alles wat er op Koh Samui en de naburige eilanden gebeurde, stelt de soms gebruikelijke schade tijdens de moessonsregen in de afgelopen jaren volkomen in de schaduw.
De burgemeester telefoneert aan één stuk door. Hij geeft opdrachten aan de rampbestrijding, overlegt met de inmiddels gealarmeerde Thaise Marine, coördineert de politietaken en de werkzaamheden van een in de haast geformeerd legertje van noodhulpen. Het is een zenuwslopende operatie, waarvan het einde niet in zicht is en nog maanden kan voortduren. Gelukkig was het elektriciteitsnet vrij snel weer in bedrijf. Chaweng had weer licht en contact met de buitenwereld, later gevolgd door Lamai en de kleinere plaatsen.
Elektrocutie
Luguber is dat uitgerekend de elektriciteit, waarvan men zo afhankelijk is, de belangrijkst doodsoorzaak was. Drie mensen zijn aantoonbaar door aanraking van gebroken leidingen op slag gedood.
Bee (25) uit Nong Kai in Noordoost-Thailand stapte op zondag 27 maart om 8 uur ’s avonds bij een Seven-Eleven in Lamai van haar bromfiets. Toen zij zich vanwege de watermassa probeerde vast te houden aan een betonnen pilaar, ging er 12.000 volt door haar tere lichaam. Als door de bliksem getroffen stortte zij dood neer in het kolkende water. Vanuit een nabijgelegen bar waren gasten en medewerkers getuige van dit drama en zaten zeker een half uur in radeloos op een pooltafel en niemand waagde zich in de buurt van de dode.
Het is niet voor de eerste keer dat afgebroken hoogspanningslijnen inde moessontijd dodelijke ongevallen veroorzaken. Uit alle toeristische gebieden komen jaarlijks berichten van elektrocuties, waarvan ook regelmatig buitenlandse bezoekers het slachtoffer zijn. Door de Thaise autoriteiten wordt het meestal afgedaan met als oorzaak lichtzinnigheid. Iemand, die per ongeluk een loshangende kabel aanraakt, kan het alleen zichzelf verwijten, is de uitleg. Buitenlanders, die al vele jaren in Samui, Phuket of Pattaya wonen, lopen om die reden met een grote boog om verdachte elektriciteitspalen en loshangende draden heen. In dit verband heeft bijna iedereen heeft wel eens een huiveringwekkend verhaal gehoord.
Evacuatie
Vele op de eilanden verblijvende toeristen, waaronder ook talrijke Nederlanders, zullen de drastische gevolgen van de overstromingen niet licht vergeten. Honderden gasten van hotels in Chaweng werden in de vroege uren van dinsdag met opblaasbare boten geëvacueerd, soms het behulp van marinehelikopters en later door de Thaise Marine in Bangkok of Sattahip aan land gezet. Vele anderen konden wel naar het vliegveld , maar moesten dan vele uren, dagen wachten voordat er een mogelijkheid was naar Bangkok of elders te vertrekken.
In de dagen na de catastrofe werd de bevoorrading van winkels weer enigszins hersteld, maar iedereen ging op de hamstertoer uit angst voor nieuwe regenbuien en stormen. De schappen in de gedeeltelijk verwoeste Seven-Eleven winkels, Lotus, Big C en Makro werden in een recordtijd leeggekocht. Vers brood, eieren, traditionele Thaise kant-en-klaar maaltijden, vlees en worst, alles was schaars.
Rampenfilm
De dagenlange periode van stortregens hield velen uit hun slaap. Het was als een in een rampenfilm uit Hollywood. Storm, regen en wind teisterden de huizen en mensen. Soms hield het even op en ontstond een bedrieglijke rust om enkele minuten later weer ruw verstoord te worden door nieuwe slagregens. Toen in de nacht van 31 maart het lawaai plotseling ophield, de constante regen in een lichte motregen overging en zelfs stopte. Werden mensen wakker door een bijna griezelige stilte.
De rust was teruggekeerd en betekende de eerste stap terug naar de normaliteit. De mensen van Koh Samui en de naburige eilanden zullen een lange tijd nodig hebben om te herstellen van dit trauma. En voor vele toeristen zal Koh Samui nooit meer zijn wat het eens geweest is.
(bij deze posting is gebruik gemaakt van tekst uit een artikel van Der Farang)
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
Achtergrond10 november 2024Bang Saray, waar ligt dat?
Activiteiten29 oktober 2024De Golf van Thailand rondom Koh Tao (video)
Een indrukwekkend verhaal. Het is moeilijk om je voor te stellen hoe het geweest moet zijn. Triest voor alle betrokkenen. De Thai die afhankelijk zijn van het toerisme, maar ook voor de toeristen zelf, die misschien een jaar lang gespaard hebben voor hun droomvakantie. In plaats van een ontspannen vakantie, kom je dan terecht in een soort rampenfilm.
Beetje overdreven; inderdaad was het weer (storm en regen) verschrikkelijk, en is er veel schade geleden. Maar om nou te zeggen dat de infrastructuur vernietigd is, vind ik te ver gaan.
Na het noodweer is er direct aan de slag gegaan met de reparaties, en nu, zo’n 3 weken na de “ramp”, is er eigenlijk niets meer te merken van de gevolgen; we hebben sinds die tijd heel mooi weer, en echt bijna alle vernielingen zijn gerepareerd. De touristen komen weer terug, en in Chaweng begint het (ondanks aangebroken laag seizoen), weer lekker druk te worden.
@ Martin, schrijf desnoods een verhaaltje hoe het nu is, dan kan ik het plaatsen.
Het is natuurlijk zo dat het klimaat verandert. Dit is sterk te voelen in Thailand.
Ik woon hier nu 6 jaar en vroeger (voordat ik hier woonde) toen ik hier vele jaren
met vakantie kwam had je het regenseizoen en de droge niet zo warme maanden
december,januari,februari. Ook had je wel eens een onweersbui. Na een paar uur
was dat weer over en de zon scheen weer. De beroemde donkere Nederlands
dagen met een spatje regen bestonden hier niet.
Dat is nu allemaal anders geworden. Vroeger kon ik nog veilig oud en nieuw vieren
bij mijn schoonouders in zuid Thailand. De laatste keer water tot aan de enkels.
Later in maart stond het water tot aan de bovenpost van de buitendeur.
Ik mag dat eigenlijk niet zeggen, maar als ik een vakantie naar Thailand zou boeken,
zou ik toch voor het redelijk betrouwbare noorden kiezen.
Waarom zou onnodige risico’s nemen. Je hebt het hele jaar misschien heel veel
opzij gelegd voor je vakantie.
Mijn dochter heeft een vakantie geboekt naar Japan (in september) en zij wil daar
toch heengaan. Ze zegt, je moet de mensen daar niet het slachtoffer laten zijn van
wat daar is gebeurd. Ik vraag ook aan de lezers, wie heeft hier gelijk
Cor van Kampen.
Ligt er aan wanneer je naar thailand gaat, in het winter seizoen is het mij daar te koud af in het noorden, plus dat velen toch voor de stranden gaan en niet voor de mooie natuur.
Was een paar dagen in Samui vorige week, gevolgen van die zware regens zijn nauwelijks meer te zien. Alles lijkt weer normaal.
Wij zijn 24 maart weer terug gekomen van 4 weken Thailand.
De laatste week hebben we in Coconut Beach Rechord Lamai Beach gezeten.
Toen we er kwamen was de zee erg wild en constant bewolking.
We zijn naar de Big Buddha geweest en nadat we een donatie voor de tempel hadden gegeven kregen we van een monnik een armbandje waarbij hij zei brings good luck.
Vanaf dat moment begon het te regenen en binnen een mum van tijd waren de trappen een waterval.
De monnik bood ons een stoel aan en wat te drinken, volgens hem zou het zo weer droog zijn maar na 3 uur wachten ging het nog net zo hard.
Uiteindelijk hadden we een taxi gevonden die ons weg wilde brengen, op sommige plaatsen was de weg net een rivier, zo hoog stond het water en stroomde het.
Bij het hotel aangekomen was in lamai de stroom uitgevallen wat tot de avond geduurd heeft.
De dagen daarna klaarde de lucht op en werd het zonnig.
De mensen daar vertelde dat het weer daar ook al vanaf december van slag was.
We hebben echt 4 leuke weken gehad, veel aardige mensen ontmoet en heel veel gezien.
In Bangkok kwamen we in een klein restaurant wat door een man en vrouw 20 dagen daarvoor geopend was, we hebben daar gezellige gesprekken gehad en de twee keer dat we terug waren zijn we er weer langs geweest.
Ook bij een Guesthouse (Happy House) was het zo gezellig omdat het kleinschalig is heb je volgens mij meer contact met de mensen zelf dan in de grote hotels.
Ik zou nog wel een heel stuk kunnen schrijven over de reis, maar dat is hierbij de bedoeling niet.
Dus we kijken alweer uit naar de volgende trip.
@ Peter, je mag van mij een reisverslag schrijven, dan plaats ik het op Thailandblog.