De week van Dick Koger

Dick Koger (70) schrijft regelmatig op Thailandblog. Na een mislukte studie medicijnen en rechten, werkte hij in de uitgeverij. Twintig jaar geleden vestigde hij zich definitief in Thailand. Hij woont samen met een Thais gezin en tobt wat met zijn gezondheid. ´Ik ben gewoon een oude man en ouderdom komt met gebreken.´

Maandag

Om half zes op. Ik doe mijn computer aan en terwijl die zich klaar maakt voor zijn dagtaak, zet ik een kop koffie. Er is een e-mail van Dick van der Lugt met de vraag of ik een weekboek voor Thailandblog wil schrijven. Voor de lezers zou het leuk zijn om eens te weten wie er achter die mensen zit, die wel eens een stukje publiceren. Ik voel er niets voor, maar na even aarzelen besluit ik dit toch te doen, al was het maar omdat ik zelf ook reuze benieuwd ben. Eerst kijk ik op BVN naar De Wereld Draait Door. De kinderen gaan naar school. Natuurlijk moet ik nu even uitleggen wie die kinderen zijn, maar ik besluit dit pas later in de week te doen.

Om negen uur komt mijn masseur. Hij komt driemaal per week en dat doet hij al zo’n vijftien jaar. Het masseren is niet het belangrijkste. We hebben gewoon veel plezier. Hij is tevens mijn manusje van alles en bovendien trouwe metgezel op mijn ontdekkingstochtjes. Na zijn bezoek kijk ik naar Pauw en Witteman. Zo ben ik de verdere dag televisievrij.

Ik maak een afdruk van alle Nederlandse cryptogrammen die op Jaspers Cryptogrammen Site worden gepubliceerd. De rest van de dag breng ik rustig door. Vooral lezend. Dit is een zeer gevarieerd gebeuren, omdat ik altijd met meerdere boeken bezig ben. Nu een biografie over Hedy d’Ancona, een roman van Herman Brusselmans (hij heeft, geloof ik, tachtig boeken gepubliceerd, maar dit is de eerste keer dat ik hem lees. Meer humoristisch dan mooi Nederlands) en het eindelijk verschenen derde deel van de biografie over Gerard Reve. Deze laatste schrijver is mijn favoriet, niet door de onderwerpen die hij aansnijdt, maar door zijn subliem gebruik van de Nederlandse taal. Archaïsch mooi, onverwachte wendingen en vooral humor.

Dinsdag

Naar het Bangkok Hospital Pattaya voor een controle. De laatste tien jaar is het wat tobben met mijn gezondheid. Een hartaanval, die in vijf bypasses resulteerde. Een beenbreuk net onder de knie. Een beenbreuk net boven de voet. Knokkelkoorts. Een aambeienoperatie. Het kan niet op. Een leuke bijkomstigheid was altijd dat ik stof had voor stukjes en die zijn zeker niet treurig, want ik heb altijd genoten van een luxe vakantie in dit ziekenhuis, afgezien van de aanleiding. Eén en ander resulteerde wel in minder mobiliteit, maar gelukkig werd ik onlangs zeventig en dit bracht het verrukkelijke besef dat alles nu klopte. Ik ben gewoon een oude man en ouderdom komt met gebreken.

Ik spreek mijn arts en alles is uitstekend met hem. Dus schrijft hij dezelfde medicijnen voor als normaal.

’s Middags bridge ik met drie vrienden. We robberen en dat vind ik leuk, omdat het iets avontuurlijker is dan gewoon bridge. Bovendien spelen we om geld en het geld van de verliezers gaat in een pot, waar we later leuke dingen van doen. Het aardige van de dinsdagmiddag is dat we het wereldgebeuren in het algemeen en het Nederlandse reilen en zeilen het bijzonder uitvoerig doornemen.

Woensdag

Na de massage een lekker rustige dag. Lezen, een cryptogram, een DVD en op Internet verzamel ik inmiddels alle populaire muziek die ik me kan herinneren. Van de eerste 78-toerenplaat in het ouderlijk gezin (The Platters met Only you) tot de eigen LP collectie. Dit verzamelen is volstrekt zinloos, maar het houdt je van de straat. BVN is vreselijk, niet zozeer vanwege de geijkte programma’s, maar de kabel heeft de hik. Voortdurend korte onderbrekingen.

Daarom kijk ik op Uitzending gemist naar het college van professor Dijkgraaf. Georganiseerd door De Wereld Draait door. Nu behandelt hij de wetenschappelijke geschiedenis van de zoektocht naar de kleinste deeltjes. Het meest bijzondere vind ik eigenlijk dat dit college gegeven wordt in een tot theater ongebouwde gashouder. Waarom nieuwe theaters gebouwd, wanneer ze voor één uitzending gemaakt kunnen worden?

Donderdag

Dit is de dag van het serieuze bridge. Dit vindt plaats in het Thai Garden Resort en in het hoogseizoen zijn er vaak meer dan 60 deelnemers. Ik ben een middelmatig speler, omdat mijn ambities niet ver genoeg reiken. Het moet gezellig blijven, ook al doe ik mijn uiterste best. Ik ben één van de weinigen die bij het bridgen graag een drankje tot mij neem. Hier een pilsje, anders graag een Sangsom met water. Ik houd van Thaise whisky (s.v.p. niet reageren met de opmerking dat het eigenlijk rum is) Vandaag blijven we hier niet zitten na afloop, ondanks het feit dat dit Resort elke dag een perfect buffet heeft voor een zeer schappelijke prijs.

Vrijdag

Mijn masseur komt, maar vandaag moet er gewerkt worden. Op Internet zag ik een foto van een gigantische Boeddha op een stoel. Dit beeld zou zich moeten bevinden in de Wat Dhamma Nimitri in Chonburi. Omdat het een Engelse site is, vermoed ik dat niet de provincie, maar de stad bedoeld is.

We rijden via de motorway en nemen de eerste afslag naar Chonburi. Mijn Thaise metgezel stopt bij een motorwerkplaats om de weg te vragen, daarbij geholpen door een afdruk van de zittende Boeddha. Bij de eerste stoplichten rechtsaf, daarna bij de tweede kruising weer rechtsaf, even doorrijden en dan zien we het beeld links in de bergen, zeg ik. Die eerste kruising blijkt Sukhumvit Road te zijn. We rijden richting Bangkok en bij stoplichten bij een Y-achtige kruising rijden we rechtsaf richting Phanat Nikom.

Na een paar honderd meter zien we een grote Boeddha links in de bergen. Een mooie poort geeft toegang tot de tempel. Het geheel is bepaald indrukwekkend. Thuis schrijf ik er een stukje over dat wellicht ook op dit Blog zal verschijnen. Ik eindig met een foto met twee Chinese karakters en maak melding van het feit dat Chinezen heel kernachtig de waarheid kunnen zeggen. Ik ben benieuwd of lezers van het Blog zullen reageren met de werkelijke inhoud van de spreuk. Mijn humor wordt soms niet begrepen. Een actueel onderwerp kan gevonden worden op YouTube: www..com/watch?v=e_MUl0MsLc8

Zaterdag

De scholen dicht, dus de kinderen thuis. Ik beloofde te vertellen hoe het zo gekomen is. Ik kom 40 jaar in Thailand. Toen ik 20 jaar geleden definitief verhuisde wist ik dus wat ik deed. Ik vertrouwde mezelf genoeg om niet halsoverkop verliefd te worden. Dat gebeurde ook niet, maar het scheelde niet veel.

Ik ontmoette een pientere Thaise knaap, die mij op een uiterst prettige wijze kennis liet maken met praktisch heel Thailand en al zijn prettige en prachtige facetten. Voor ik verliefd werd, vertelde hij dat hij getrouwd was. Ik maakte kennis met zijn vrouw en een paar maanden later woonden we in één huis.

Er werd een dochter geboren. Het huwelijk ging kapot. De vader hield zijn dochter, niet zo gebruikelijk in Thailand. Hij vond snel zijn tweede vrouw. Er kwam een dochter bij en tenslotte een zoon. We leven nu al bijna twintig jaar samen en ik zou me niet anders wensen. De oudste dochter is 19 en studeert geschiedenis. Extern. De jongere dochter van 14 jaar en jongste zoon van 7 jaar wonen nog thuis. De vader is inmiddels weg. Zodoende ben ik de stabiele factor in dit gezin. En dat bevalt iedereen best.

Voor het slapen gaan bekijk ik altijd een aflevering van oude Amerikaanse, Engelse of Nederlandse series. Golden girls nog net zo actueel als toen. Schone schijn onovertrefbaar. Zeg eens A langdradig en vervelend. Columbo leuk omdat de rechercheur altijd de moord samen met de dader oplost.

Zondag

Weer een dag rust. Dus tijd om mezelf te presenteren. Op het gymnasium ontdekte ik dat ik beta-eigenschappen had en alfa-belangstelling. Daarna jammerlijk mislukt als student medicijnen en rechten. Dus geld verdienen. Via een kleine aanloop, een reclamebureau en een reclameafdeling, naar de uitgeverij. Directeur Weekbladpers, dat wil zeggen Vrij Nederland, Voetbal International, Opzij, Haagse Post en uitgeverij de Arbeiderspers en Querido. Later directeur Staatuitgeverij. Altijd tweede man en dat heb ik altijd prima gevonden.

Een zilveren handdruk en ik kon naar Thailand. Nooit een vaste relatie gehad. Misschien omdat ik me bewust was dat ik mezelf de vrijheid zou geven, maar dit nooit van een partner zou accepteren. Misschien omdat ik de juiste niet tegenkwam. Ik heb er nooit onder geleden, want ik kijk terug op een buitengewoon plezierig en interessant leven. En ik geniet nog iedere dag.

Beste thailandbloggers,

Wie o wie schrijft de volgende aflevering van ‘De week van…’? Maximale omvang 700-1000 woorden. Stuur je tekst op naar het redactieadres en laat ons een week uit je leven meebeleven.