De week van Tino Kuis
Tino Kuis (69) woont sinds 1999 in Thailand. Na zijn opleiding tot arts in Groningen werkte hij drie jaar als tropenarts in Tanzania en daarna vijfentwintig jaar als huisarts in Vlaardingen. De laatste tien jaar daarvan verdeelde hij zijn tijd tussen het huisartsenwerk en de huisartsenopleiding aan de Erasmus Universiteit. Hij heeft in Nederland drie volwassen kinderen. Hij scheidde twee jaar geleden van zijn Thaise vrouw en woont nu met zijn zoon Anoerak (14) in Chiang Mai. Zijn interesse gaat uit naar de Thaise taal, cultuur en geschiedenis.
Maandag
Wat een begin van de week! Om half tien ‘s morgens rijd ik vloekend en tierend van een ziekenhuis in Chiang Mai naar huis. Dit zit zo. Gisteravond belde Nancy, de coördinatrice van Lanna Care Net, een vrijwilligersorganisatie die buitenlanders in problemen probeert te helpen, of ik op bezoek wilde gaan bij een 72-jarige Nederlander. Ik doe de Nederlanders en de medische gevallen. Laat ik hem maar Jan noemen.
Jan was twee weken geleden op zijn scooter aangereden en liep daarbij een diepe, open, gecompliceerde breuk op van zijn linker onderbeen met nog wat kleinere beschadigingen hier en daar. Hij werd geopereerd in een ander ziekenhuis en vervolgens voor verdere behandeling naar dit ziekenhuis overgebracht.
Om acht uur was ik in het ziekenhuis en maakte eerst kennis met Jan’s buurman, een Amerikaan, die mij al wat kon vertellen over het ongeluk en de gebeurtenissen daarna. Vervolgens maakte ik kennis met Jan, een aardige oude heer, bescheiden, prettig in de omgang met gevoel voor humor. Een grote bos wit haar completeerde het geheel.
Na enige tijd gingen we in op zijn problemen: al vier jaar geen visum; nog 44 baht en 48 satang op de bank; geen ziektekostenverzekering; een rekening van het vorige privé ziekenhuis bestaande uit 12 pagina’s onbegrijpelijke codes met als eindsom 440.543,35 baht; alleen AOW; zijn vriendin, 36 lentes oud, al een jaar vrijwel onzichtbaar.
Hij heeft geen kinderen maar wel twee zussen in Nederland. En als klap op de vuurpijl vertelde de Amerikaanse buurman dat een oudere zus van zijn vriendin zijn auto had meegenomen, de huur van het appartement had opgezegd en de inboedel aan het verhuizen was! Auto en appartement stonden op naam van de vriendin, zegt hij. Hij heeft niets meer, alleen nog zijn leven.
Ik weet uit ervaring dat de ambassade ook niet staat te springen om bijstand te verlenen. Ik was boos, op Jan, want waarom zorgde hij niet beter voor zichzelf? Boos op zijn vriendin die hem in de steek liet. En boos op mezelf want ik zie niet zomaar een oplossing. Ik nam, met Jan’s toestemming, een doos documenten mee naar huis om de situatie door te nemen en contact op te nemen met familieleden en vrienden.
Dinsdag
Ik sta om zes uur op zoals altijd. Ik drink een kop koffie uit een met condooms versierde beker van Cabbages & Condoms en eet drie boterhammen met hagelslag en marmelade. Om half zeven probeer ik mijn zoon, Anoerak, wakker te maken. Zijn schoolbusje komt om kwart over zeven. Hij strompelt de trap af, pakt meteen z’n iPhone en doet de oordopjes in. Ik moet tegen hem schreeuwen. Hij eet een banaan en vraagt of ik een glas water kan halen. Dan wandelen we samen, zoals vaak, in de ochtendkoelte het busje tegemoet terwijl hij een weemoedig Thais liedje hardop meezingt. Dag Tinootje, zegt hij als afscheid. De dag is goed begonnen.
Rechts op de foto Tino’s zoon AnoerakIk ben beretrots op mijn zoon. Zes jaar zat hij op een gewone Thaise school. Ik gaf hem Nederlandse les, hij is vloeiend in beide talen. Nu zit hij al twee jaar op een internationale school, zijn Engels is goed, hij maakt zonder morren zijn huiswerk maar leest zuchtend en steunend dagelijks twee hoofdstukken Nederlands per dag, dat moet van mij. Hij heeft vier A’s, drie B’s en een paar C’s en D’s, doet veel aan sport en heeft leuke vrienden. Hij krijgt 3.000 baht zakgeld per maand waar hij al zijn eigen uitgaven van moet betalen, en hij houdt over. Een ideale zoon, maar die oordopjes! En dat Tinootje! Tel je zegeningen, denk ik dan.
‘s Middags weer een bezoek aan Jan met vruchtensap en een trosje bananen. Hij heeft geen tanden meer, vandaar. Enige tijd gepraat, ik word niet veel wijzer maar medisch gaat het redelijk goed. Geen berichten van familie, de ambassade zoekt mee. Wat moet ik hiermee?
Woensdag
Vandaag naar de Universiteit van Chiang Mai om een artikel in te zien dat ik voor thailandblog nodig heb. Mijn geliefde Pridi. Ik ben er jaren geleden eens doorheen gereden maar krijg nu een beter beeld. De universiteit ligt op een mooi terrein, glooiend met veel groen, bloemen en waterpartijen. Verspreid de verschillende witte faculteitsgebouwen maar er zijn geen richtingaanwijzers.
Ik stop bij een halte voor de kleine electrische wagentjes waarmee mensen over het terrein worden vervoerd. Ik spreek een bevallige jongedame aan om naar de centrale bibliotheek te vragen. Ze biedt aan om me er naar toe te brengen. Ik parkeer de auto en we wandelen samen verder. Ze heet Oom en ze studeert politieke wetenschappen. Wat een bof, we verdiepen ons in Pridi.
Het opvragen, inzien en kopiëren van het artikel is een fluitje van een cent. Je laat je paspoort zien bij de ingang, je krijgt een naamkaartje, je gaat naar een balie, een mevrouw loopt met je mee naar de boekenkast, je vindt het artikel, om de hoek een kopieermachine en klaar is Kees. In vijftien minuten was alles geregeld, perfect.
Oom en ik lopen babbelend weer terug. Ik overweeg haar telefoonnummer te vragen, ik ben tenslotte een vrijgezel, maar ik doe het niet. In de auto op weg naar huis heb ik daar weer spijt van. We hadden best nog wat meer over Pridi kunnen praten!
Donderdag
Van acht tot tien uur Thaise les wat altijd gaat volgens hetzelfde schema. We praten eerst een half uurtje, dan lees ik iets voor en de leraar corrigeert en legt uit, dan leest hij iets voor en probeer ik het te begrijpen. Wat nog steeds niet lukt, zijn de krantekoppen met zijn vele afkortingen en slang. En op het eind bestook ik hem met vragen over cultuur, geschiedenis en politiek. Hij is een goeie leraar. We lachen samen ook heel wat af, vaak domme taalgrappen. Jammer, ik moest bezuinigen, het is nog maar twee uur per week in plaats van vier.
Ik haal om vijf uur mijn zoon van school, zoals elke middag en zoals bijna altijd komt hij een kwartier te laat naar buiten. Ik mag het schoolterrein niet op om hem te halen, hij schaamt zich voor me. Vervolgens rijden we naar wat straks ons nieuwe huurhuis zal worden om het huurcontract te ondertekenen. Een sfeervol huis, wat kleiner en goedkoper dan waar we nu wonen, en op loopafstand, 10 minuten, van Anoerak’s school! De huisbazin is een bijzonder aardige vrouw, dat zit wel goed. Ze is bereid het huis vier maanden onverhuurd te laten tot onze komst in juni.
Vrijdag
De Ping rivier verder stroomafwaarts, in de provincie LamphunHet heeft vannacht voor het eerst sinds maanden flink geregend. De Ping rivier staat bijna droog. Ik besluit om mijn dagelijkse wandeling van een uur nu te maken en niet vanavond. Het is fris en groen met veel bloeiende bomen. Ik groet mijn huisbazin: Waar gaat het poedeltje met u naar toe? en de portier: Heeft u al gegeten? Ik groet en spreek altijd iedereen aan. Ik ben de dorpsgek. ‘Phoed maak maak’, krijg ik vaak te horen.
Behalve voor zaken kom ik alleen in het centrum van Chiang Mai als mijn zoon kroketten wil eten. Ik hou niet van drukte en veel mensen, en denk nog steeds met weemoed terug aan ons oude huis in een anderhalf hectare grote boomgaard met uitzicht over de rijstvelden tot aan de bergen die ons van Laos scheidden.
Maar nu heb ik een lunchafspraak met een bevriend echtpaar en haast ik me naar de Night Bazar. Hij, een nog niet zo’n oude Nederlander, zij, een niet meer zo’n jonge Thaise. Een leuk stel, ze houden van elkaar. Ze kijken elkaar vaak aan, zij legt steeds haar hand op zijn knie en hij, wat minder vaak, zijn hand op haar schouder.
We praten over Thailand en over hun plannen om over een jaar telkens een half jaar in Thailand en een half jaar in Nederland te gaan wonen. Ik vertel dat als mijn zoon 18-19 is, ik me als monnik terugtrek in een bostempel zonder electriciteit. Ze geloven me.
Om een uur of drie bel ik Henk of ik langs kan komen? ‘Ik zit verdomme al de hele week op je wachten’, is zijn antwoord. OK. Henk is een 82-jarige Nederlander met een beginnende Alzheimer en af en toe een inzinking waarvoor hij een paar weken geleden nog kort in een Psychiatrisch Ziekenhuis lag.
Ik bezoek hem iedere week, soms vaker. Hij heeft een Thaise vrouw, die net haar Master’s Landbouwkunde haalde, en die nu met hun 10-jarige zoon elders woont, maar Henk wel een aantal keren per week opzoekt. Ook deze middag nemen we opnieuw samen zijn echt heel interessante leven door, hij was een veel reizende juwelier.
Na een twee uur wuift hij me uit. Heel lang kan hij niet meer alleen thuis blijven maar geld voor een verzorgingshuis is er niet. Zoonlief gaat naar de duurste internationale school hier en die kost 70.000 baht per maand. Henk’s vrouw verbouwt bloembollen voor de export naar Nederland maar die markt is ingezakt.
Zaterdag
Vandaag alleen thuis. Mijn zoon is de hort op, geen idee waar hij uithangt. Ik doe het huishouden. Ik doe de was en hang die buiten in de zon te drogen. Ik veeg het huis en dweil de vloeren. Ik doe, met een apart doekje natuurlijk, de badkamers. Mijn zoon moet de afwas doen, die staat al een meter hoog opgestapeld op het aanrecht. Ik laat het staan en zal er niets van zeggen, hoe moeilijk dat ook is.
Ik vind huishouden helemaal niet erg, alleen koken kan ik niet. Ik kan kleefrijst maken met kippenpoten, en friet bakken met een ei of een frikandel. Ik probeerde eens groentesoep te maken, waar mijn zoon gek op is, maar dat mislukte jammerlijk. Er rust een vloek op mijn kookkunst.
Maar we hebben een heerlijk restaurant vlakbij. Voor 100 baht eten we daar hemels met z’n tweeën. Als het meisje de bestelling opneemt, komt ze altijd even naast ons zitten. Ze is pas bevallen en ik speel altijd even met de baby, Thanwa genoemd, want zij is geboren in thanwakhom, december. De moeder had ooit een oogje op me, vertelde een ander dienstertje, maar toen bleek ze al zwanger te zijn.
Zondag
De week begon met Jan en de week eindigt met Jan. Aardige oude man, zei ik toch? Ik weet nu wel beter. Hij heeft wel degelijk vier kinderen in Nederland, de ambassade kwam met een naam en de anderen spoorde ik op via Facebook. Ik benaderde de kinderen, geen van hen wil echter contact met pa, te veel oud zeer in het verleden. Ook de zussen schudden hun hoofd. Ze willen wel op de hoogte blijven.
Ik spreek met een vriend van Jan en bezoek de familie van zijn (ex) Thaise vriendin. Uit dat alles rijst een niet zo’n prettig beeld van Jan op, geheel anders dan ik eerst dacht. Hij vertelt de halve waarheid, uit schaamte denk ik. Het huis en de auto verdwenen door een betalingsachterstand van maanden.
‘s Middags bezoek ik Jan. Ik confronteer hem met wat ik nu weet. Hij ontkent het niet, reageert nauwelijks. ‘Hoe kan ik je helpen?’ vraag ik. ‘Na ontslag huur ik een goedkoop huisje van een paar duizend baht’, zegt hij, ’en ik neem een nieuwe vriendin.Ik wil niet terug naar Nederland’. Het vorige ziekenhuis heeft al toegezegd dat de rekening in termijnen kan worden betaald. Dat neem ik op me, zeg ik, en hij geeft mij zijn bankpasje en pincode.
‘Maar je bent al vier jaar illegaal in Thailand’, zeg ik dan en ik vertel de gevolgen als hij gesnapt wordt. ‘Ik wil niet dat je het aan iemand vertelt’, zegt hij, ‘ik haal geen nieuw visum’. Thuisgekomen log ik in bij zijn bank. Hij staat 1000 euro rood, in de eerste week van zijn opname is de rekening leeggehaald, door wie en waarom? Daar moet ik ook achteraan.
Ik moet nog maar eens bij mezelf en bij anderen te rade gaan wat te doen. Ik sta voor een ethisch dilemma. Mag en kan ik hem helpen als hij niet naar de immigratie autoriteiten wil gaan? Waarom zorgen die oude mannen niet beter voor zichzelf? Een ziektekostenverzekering is toch niet zo moeilijk? Dit wordt vreselijk moeilijk.
Ik ga de tuin water geven om wat af te koelen. ‘s Avonds om tien uur komt mijn zoon me welterusten wensen met de woorden: ‘Zit je alweer op Thailandblog?’ Ik slik het woord ‘Facebook’ maar in. Morgen moeten we om 6 uur op, hij moet weer naar school.
Over deze blogger
-
Geboren in 1944 in Delfzijl als zoon van een eenvoudige winkelier. Gestudeerd in Groningen en Curaçao. Drie jaar als arts gewerkt in Tanzania, daarna als huisarts in Vlaardingen. Een paar jaar vóór mijn pensioen getrouwd met een Thaise dame, we kregen een zoon die drie talen goed spreekt.
Bijna 20 jaar in Thailand gewoond, eerst in Chiang Kham (provincie Phayao) daarna in Chiang Mai waar ik graag allerhande Thai lastigviel met allerlei vragen. Volgde het Thaise buitenschoolse onderwijs waarna een diploma lagere school en drie jaar middelbare school. Deed veel vrijwilligerswerk. Geïnteresseerd in de Thaise taal, geschiedenis en cultuur. Woon nu alweer 5 jaar in Nederland samen met mijn zoon en vaak met zijn Thaise vriendin.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur17 november 2024Schemering op de waterweg
Lezersvraag4 november 2024Uw mening over integreren in de Thaise samenleving
Opinie30 oktober 2024Hervorming van het monnikendom of anders komen er steeds nieuwe schandalen
Maatschappij28 oktober 2024Straffeloosheid na de Tak Bai massamoord op 25 oktober 2004
Zeer bedankt, Tino, voor de kijk die je ons geeft op je dagelijks leven. Met jou verbaas ik me er over dat zo iemand als ‘Jan’ zijn leven zo uit de hand kan laten lopen. …………..
Tino, De week van Tino Kuis.
Eindelijk wat meer achtergronden over jou. Vroeger dacht ik altijd van reacties en artikelen van jou hand,daar heb je weer zo’n fantast die alles beter weet dan een ander.
Ik ben je de laatste tijd steeds anders gaan bekijken. Je bent echt een figuur die eigenlijk alles over Thailand weet. Je bent een sociaal mens en ik bewonder je.
De week van Tino Kuis heb ik met veel respect gelezen. Klasse geschreven.
J.Jordaan.
Bedankt Tino, voor dit kijkje in je dagelijks leven. Mooi geschreven en geeft een heel andere indruk van je dan de reacties die ik weleens van je lees. Ik heb ook een Thaise vrouw en twee zoons die als ik jouw leeftijd mag halen zo’n 13 en 14 zullen zijn. Wij willen over ongeveer een jaar ook weer naar Thailand verhuizen, als het een beetje meezit allemaal. Succes met je bezigheden en je zoon, natuurlijk.
Tino, je vraagt je af waarom Jan niet beter voor zichzelf zorgt? Waarom hij geen ziektekostenverzekering heeft? Ik denk omdat het te duur is. Zeker voor iemand op leeftijd. Er lopen heel wat onverzekerde farang rond in Thailand. Een soort verborgen armoede.
Desalniettemin hoop ik dat het goed komt met Jan.
Een leuk en interessant kijkje in je agenda.
Hallo Tino. Ik geniet al een lange tijd van jouw kennis over de cultuur van Thailand.
Nu kom je met een echt prive verhaal. Ook fantastisch. Maar het doet me pijn als ik dan lees dat je zo krap zit terwijl je altijd klaar staat voor anderen. Zoals b.v. “Jan “dus.
Dat je zo gelukkig bent met je zoon vind ik mooi en dat je die oordoppen verschrikkelijk vindt kan ik me goed voorstellen. IK hoop dat je de moed niet laat zakken en ik denk velen, die die dit blog lezen met mij.
Veel succes verder en blijf schrijven hoor.
Frans Turkije
Leuk je dagboek gelezen te hebben Tino. 🙂
Doch als ik me even tot die zieke oude Jan mag richten want die wil na ontslag uit het ziekenhuis weer een ‘nieuwe vriendin nemen’ terwijl hij al 4 jaren illegaal in Thailand verblijft, heeft nog wat rekeningen te betalen aan het ziekenhuis, is daar onverzekerd, huis en auto zijn er niet meer, staat in het rood op de bank en waarschijnlijk zullen er nog wel meer niet rooskleurige hiaten te voorschijn komen gezien de oudzeer bij zijn familie in het verleden in Nederland en zijn halve waarheid die hij vertelde.
Vanzelfsprekend zullen de Thaise vrouwen voor je in de rij staan…geloof dat maar niet Jan en gelijk hebben ze!
Uiteraard wens ik je verder wel het allerbeste.
Tino,
Wat me eigenlijk verbaasd, is dat bij het ongeval de politie niks gemerkt heeft van zijn illegaal verblijf in Thailand. Er werd toch een verslag opgemaakt denk ik dan, met verklaring van beide partijen.
Het verbaasd me evenwel nog meer dat hij, zonder ziekteverzekering, werd opgenomen en geopereerd in een privé hospitaal. Dat het ziekenhuis dan nog akkoord gaat om in termijnen te betalen en hem laat gaan maakt bij mij de verrassing compleet. Tenslotte is het een aardig bedrag, is de man illegaal en heeft hij dus geen adres waar ze hem kunnen bereiken indien hij niet betaald. Allemaal geen probleem voor dit ziekenhuis blijkbaar.
Ik ben in een verleden ook opgenomen geweest in een ziekenhuis hier, maar ik mocht niet gaan voor ze bevestiging kregen dat de verzekering de gemaakte kosten op zich nam. En dat was dan nog voor geen tiende van het hier genoemde bedrag. Eens dat gebeurd was, kreeg ik mijn paspoort terug en mocht ik gaan. Daarom dat deze gang van zaken mij zo verbaasd.
In ieder geval hoop ik dat hij je hulp waardeert en is hij als tegenprestatie eerlijk tegenover je.
Zelf ziet hij de toekomst wel zitten. Na ontslag, nieuw huurhuis en nieuwe vriendin. Moet kunnen zeker.
Maar er lopen wel meer van die Jannen rond in Thailand.
Ik herinner mij een artikel op TB (een hele tijd terug), en dat ging ook over ziekteverzekeringen dacht ik. Er waren toen ook enkelen die vonden dat een ziekteverzekering een overbodige luxe is. Allemaal niet nodig, want zij zijn nooit ziek en hun overkomt geen ongeluk. (Misschien was Jan er wel een van)
Op een dag is het dan toch prijs, en gelukkig voor hun zijn er dan de Tino’s, die de moeite en tijd nemen om zulke personen bij te staan met raad en daad.
Je kan je dan wel de vraag stellen of zulke mensen die hulp wel verdienen.
In ieder geval, mijn respect voor het werk en de tijd dat je er wil insteken heb je en ik begrijp je dilemma. Indien je er niet uitkomt, kan Oom je misschien helpen om de juiste keuze te maken 😉
Mischien, Ronny, wel interessant om te vertellen hoe het is afgelopen met de schuld van Jan,in totaal nu bijna 600.000 baht in twee ziekenhuizen. Vanmorgen hebben we, met de sociaal werker van het huidige ziekenhuis, een plan van aanpak opgesteld en daarin staat dat hij, wegens zijn financiele gesteldheid, die schuld niet hoeft te betalen. Ook dat kan in Thailand. Zou Thailand dan toch socialer zijn dan we denken? Ik vind het wel een mooi gebaar.
Tino,
Wederom verbaasd en dit is inderdaad een mooi gebaar. In mijn stoutste dromen had ik niet voor mogelijk gehouden dat ze zulk een gebaar naar een farang zouden maken.
Je kan je inderdaad de vraag stellen of we Thailand op sociaal gebied dan niet verkeerd beoordelen
In elk geval, dit feit is voor hem goed afgelopen, in belangrijke mate dank zij jouw bemiddeling denk ik wel te mogen zeggen.
Hopelijk trekt Jan hier nu de nodige lessen uit, want een zeer belangrijk feit is nu wel opgelost, maar er blijft natuurlijk nog steeds een groot probleem. Hij is nog altijd illegaal en nog steeds niet verzekerd en aan zijn eerdere reactie te zien is hij niet van plan daar iets aan te doen.
Hopelijk brengt dit nu ook niet mensen op bepaalde ideeën. De situatie van Jan lezende, zouden er wel eens enkele kunnen denken – Waarom een verzekering nemen ? Als ik niet kan betalen wordt het kwijtgescholden.
Dit zou wel eens een verkeerde reactie kunnen zijn die volledig verkeerd kan aflopen voor hen.
In ieder geval, prachtig werk Tino.
Mooi geschreven,je ben een goed sociaal mens dat mag ik wel,blijf schrijven he
Tino, ik ben jaloers op je. Dat het jou lukt om het Thais onder de knie te krijgen. In de voetbalwereld is er dacht ik iemand die gezegd heeft: Ben ik nou zo dom, of zijn jullie zo slim. Dat gevoel heb ik nu.
Gelukkig schrijf je je ervaringen in het Nederlands. Prachtig.
Jacques, dit is de nederige versie van een Louis van Gaal quote: ‘Ben ik nou zo slim of zijn jullie zo dom?’
Je hoeft niet slim (of jong) te zijn om een taal te leren anders zou de halve mensheid met stomheid zijn geslagen. Belangstelling en doorzettingsvermogen zijn voldoende. Een uurtje formele les per dag, de rest van de dag vragen en nog eens vragen, uitsluitend Thais praten met je Thaise partner, weigeren Engels te praten……….en na een jaartje mag je mij citeren: ‘Ben ik nou zo ijverig of zijn jullie zo lui!’
Ik heb al een begin gemaakt, Tino, Engels praten met Soj doe ik niet. Het enige Engelse woord dat zij gebruikt is “darling” en als ze dat zegt moet ik oppassen. Nu de rest nog, over een jaartje hoor je meer.
Zelf woont ik sinds 2009 in thailand maar verblijft ik hier 7 maanden en 5 maanden in nederland op de camping om mijn kinderen en kleinkinderen re gaan zien.Ben op 22-12-2012 hier in Ram hospitaal geopereerd aan darmkanker en moet nu 12 behandelingen chemo doen om de 2 weken heb een ziektekosten verzekering in nederland dus dat is alles goed geregeld.Ga de 20-03-2013 voor de 4e chemo.
Het enigste probleem is ik krijgt de uitslag in medisch engels en dat ishet probleem dus laat het alles aan de arts over die mij behandeld.Zou het prettig vinden als er iemand is die mij het kan uitleggen.Heb versachillende nederanders gevraagd zonder resultaat.
Helaas heb ik nog iets vergeten mijn chemo duurt 2 nachten of wel 3 dagen dat ik in het RAM hospitaal ligt
Wat ik eigenlijk hiermee bedoeld is als jen toevaliig in changmai en tijdensmijn chemokuur
en tijd heb om langs het Changmai RAMHOSPITAAL te gaan het medich rapporr van de CT
Scan en van de operatie die in het engels is met mij het door te nemen zodat k het beter
Begrijp
.Dit vraag ik omdat je arts ben.
Ik heb met interesse je stuk gelezen Tino en hieruit blijkt dat je een sociaal bedreven mens bent en dit dit geval voor Jan klaar staat die er klaarblijkelijk een zootje van heeft gemaakt.
Waarom laten sommige mensen hun leven zo verslonzen en zeker als je in het buitenland woont is dit niet verstandig, helaas komt het misschien meer voor als bekend is omdat deze mensen zich er toch wel voor schamen dat ze in deze situatie beland zijn en dit verborgen houden voor de buitenwereld. Dat dat je sociaal bewogen mens bent komt waarschijnlijk ook uit het feit dat je huisarts bent geweest want dat beroep (of moet ik zeggen roeping) kan je niet uitoefenen als je niet sociaal bent.
Khun Chiang Moi,
Ik beschouw het arts-zijn helemaal niet als ‘roeping’ maar gewoon als een ambacht dat je zo goed mogelijk moet uitoefenen en daarin niet verschilt met het beroep van leraar, journalist, politicus, timmerman of putjesschepper. Al deze mensen zijn nodig om een gemeenschap goed te laten functioneren. Ik ken in alle beroepen mensen met sociaal gevoel, en ik ken veel artsen zonder sociaal gevoel. Iedereen zou sociaal gevoel moeten hebben, dat is een universele waarde, en wat je er dan mee doet is aan een ieder om te beslissen.
Tino, heel goed geschreven en heb nu ook enig inzicht wat je zoal doet.
Dat je als gepensioneerde al dit werk op je hals haalt en voor mensen die zich zelf niet kunnen verzorgen een oplossing probeerd te vinden is klasse.
Ik woon zelf 17 jaar in Thailand en heb die problemen allemaal mee gemaakt toen wij nog een guesthouse hadden in Phuket.
Geen geld meer, kan je effe helpen, geen verzekering, kan je effe helpen, ticket verlopen, kan je effe helpen.
Op het einde zijn ze naar huis en hoor je nooit meer wat en als het effe kan zetten ze je ook nog in een kwaad daglicht dat je ze niet geholpen hebt of vinden ze het vreemd dat ze het moeten terug betalen.
Ik heb er van geleerd en leen dus niets meer uit.
Ik ben van plan om volgend jaar naar Chiang Mai te gaan en hoop je zeker te ontmoeten in goede gezondheid.
Vr gr Andre Nederpel.
BesteTino, ik heb je verhaal over “Jan” gelezen, het is opmerkelijk dat een verhaal uit het gewone leven toch zo boeiend kan zijn. Het is triest als een mens zo’n laag zelfbeeld van zich zelf heeft dat hij nog niet de moeite neemt om zijn zaakjes op orde te hebben ik zou niet kunnen leven in een vreemd land terwijl ik daar illegaal verblijf, ik zou de gehele dag achterom lopen kijken of ik niet wordt geschaduwd! Zo iemand kan in de huidige omstandigheden toch geen kant meer uit! Het is fijn dat je zo mededogend bent om je ondaks het feit dat hij niet volkomen eerlijk is geweest tegen jou, je je toch inzet om een lichtpuntje in deze duisternis te vinden voor hem. Ik vindt je een geweldig mens!
En ja, er zijn zat artsen die totaal niet sociaal zijn. Ik loop al aanden met pijn in mijn lies streek en mijn heup en al die keren sdat ik bij mijn huisarts ben geweest is hij nog niet achter zijn bureau vandaan gekomen! heeft alleen een verwijskaart voor fot”’s in het Z.H. gegeven en nadat er niets op de foto’s is gevonden zegr hij “ga maar naar een fisio “toe!
Ik noem dit een gebrek aan belangstelling voor je patiënt en hij kan nog een hoop van jou leren!
Ha die Tino,
leuk om weer eens wat van je te lezen.
Groetjes,
Marjan