Scheidsrechter in Thailand

(TJ_Photo / Shutterstock.com)

Voetbal is mijn sport. Ik heb zelf gevoetbald, debuteerde op mijn 16^de in het eerste elftal van een vierdeklasser en kon als midvoor – toen heette dat zo – best aardig een balletje trappen.

Ik ben van de Cruijff-generatie, niet dat ik mij met hem vergelijken wil, hoor! Verre van dat, want het talent, dat hij in zijn grote teen had, had ik nog niet in beide benen. Maar al snel ging ik bij de Marine en was het voetballen afgelopen, althans voorlopig. Op latere leeftijd nog wel weer met veel plezier in lagere elftallen en in bedrijfscompetitie’s gespeeld. Als midvoor veel doelpunten gemaakt, ik had daar wel een neusje voor. Een wedstrijd was mij dan ook alleen geslaagd – of we nu wonnen of verloren – als ik gescoord had.

Maar ja, je wordt wat ouder zonder er bij na te denken en het gevolg was, dat ik in eerst mijn kuitbeen brak en een jaar later mijn sleutelbeen. Het was tijd om te stoppen, wat nu, want ik houdt van voetbal? Iemand zei tegen mij: “Dan word je toch scheidsrechter!”

Ik zo’n blinde hondel.., die mij altijd voor buitenspel affloot, terwijl er absoluut geen sprake van kon zijn? Ik moest wel aan het idee wennen, maar uiteindelijk heb ik het toch gedaan, ik werd scheidsrechter.

Fluiten

Nu begon ik op een leeftijd, waar scheidsrechters in het profvoetbal zo’n beetje stoppen, dus van Feijenoord – Ajax of een Europacupduel fluiten kon ik alleen maar dromen. Toch een goed besluit, want ik had een mooie hobby gevonden, die ik eigenlijk veel eerder had moeten nemen. Heel veel wedstrijden (ca. 500) geleid door de jaren, zowel bij de jeugd als eerste elftallen in de lagere amateurregionen, maar ook in allerlei toernooien en bedrijfscompetitie’s was ik actief. Een wedstrijd in het voorseizoen van AZ en een amateurclub kun je wel een hoogtepunt noemen, maar voor mij was elke wedstrijd even spannend.

Ik had vroeger zelf vaak kritiek op de scheids, ik zag het altijd anders. Juist dit soort mensen zijn geschikt om scheidsrechter te worden, want zoals dat heet “met dieven vang je dieven”. Je moet een wedstrijd aanvoelen, weten wie de duvelstoejager in een team is en die goed aanpakken, dan heb je controle in elke situatie. Natuurlijk ook wel gele en rode kaarten moeten geven, daar was niet aan te ontkomen. Een scheidsrechter wordt nog al eens verweten arrogant te zijn en de baas te willen spelen -“huh, thuis niks te vertellen vanzelf”- en ik geef toe, dat ik dat ook wel eens was, maar toch kreeg ik vaak wel complimenten voor mijn leiding.

FC Pattaya City

Toen ik besloot naar Thailand te verhuizen, ging alle kleding en schoenen van de scheidsrechter mee, want ik wilde proberen mijn hobby voort te zetten. Dat is in eerste instantie ook wel gelukt. Ik kwam in contact met de leiding van FC Pattaya City, een club die uitkomt in de International League, georganiseerd door Somtam in Bangkok. In die competitie veel clubs uit Bangkok, voornamelijk bestaande uit expats en aangevuld met enkele Thais. FC Pattaya City was toen een club van de Engelse school St. Andrews, dus veel leraren in het team. In Bangkok waren dat ook “schoolteams”, maar er was ook een Duitse, Franse en een Zweedse club.

Ik heb er nogal wat wedstrijden gefloten en dat was een voor de spelers werkelijk een verademing om een buitenlandse scheidsrechter te hebben. De toegewezen scheidsrechters waren allemaal Thai, die niet of nauwelijks Engels spraken en bovendien van een bedenkelijk laag niveau. Thailand staat nu eenmaal niet hoog aangeschreven als het om voetbal gaat, ook internationaal niet en elk land heeft de scheidsrechters, die het verdient.

Betaald

Ik zou dan ook echte competitiewedstrijden gaan leiden, waarvoor bij de wedstrijdleiding in Bangkok toestemming werd gevraagd. Afgewezen! Ik beschikte namelijk niet over een werkvergunning en kon dus niet aangesteld worden om een officiële wedstrijd te leiden. Werkvergunning? Het is mijn hobby en ik wil er helemaal niet voor betaald worden. Ja mijnheer, dat begrijpen we wel, maar een Thaise scheidsrechter krijgt voor elke geleide wedstrijd betaald (toen was dat 1.500 Baht per wedstrijd). Als wij u nu aanstellingen geven, ontnemen u en wij een Thai de mogelijkheid wat bij te verdienen en dat kan moeilijkheden met de overheid opleveren, dus sorry, maar het gaat niet.

Ik heb daarna nog wel redelijk veel oefenwedstrijden en toernooien gefloten, maar moest er toch na enkele jaren – ik werd ook wel wat te oud – mee stoppen.

Nu loopt er in het dorp van mijn vrouw regelmatig een mannetje met mijn scheidsrechterkleding, compleet met fluit en geel/rode kaarten.

– Herplaatst bericht –

Over deze blogger

Gringo

Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Eten en drinken25 november 2024Rijstebrij
• Steden21 november 2024Chumphon: Rust en lekker eten!
• Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
• Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand