Zicht op zee, maar niet vanuit de condo deze keer

Het was de tweede week van ons – mijn vriend Winai en mezelf – verblijf in de condo op Pattaya Hill, Pra-Tam-Nak. Begon november, dan is het aangenaam weer, niet al te warm en quasi geen regen.

We kwamen van het platteland, om een tijdje aan zee te vertoeven. En mijn verjaardag te vieren. Gewoonlijk doen we dat aan het Jomtien Complex, in een van restaurants in een complex vlakbij het strand aan het einde van Tappraya Road toe. Daar zijn ook leuke bars, niet zo druk als die in het centrum van Pattaya, en geen gedoe. Gewoon gezellig wat eten en drinken met vrienden.

Het jaar voorheen is die jaarlijkse trip niet kunnen doorgaan, lag op mijn verjaardag met een pancreasaandoening in het AEK Udon International Hospital (Zie Dagboek van David Diamant). Dit jaar keken we er naar uit, en zouden dus dubbel vieren volgende week op 13 november.

Maar op een nacht, luttele dagen voor de feestelijkheden, werd ik verschrikkelijk ziek. Lijkbleek, letterlijk gal spuwen. Mijn vriend sloeg direct alarm. Was het weer die pancreas? Lag dubbel geplooid van de pijn op de grond. Dacht nog, here we go again!

Pattaya International Hospital

Winai raadde me aan snel naar het ziekenhuis te gaan. Kende er – (on)gelukkig genoeg? – tot heden geen, Winai dus wel. Was wat van mijn melk, en gehoorzaamde gestadig. Met de auto naar soi 4 aan Beach Road aangekomen, naar de spoed van Pattaya International Hospital. Anamnese, verteld van mijn vorige opname in Udon Thani aan de arts. En een verslag laten lezen van mijn behandelend arts in België, die in het Engels over mijn medische conditie vertelde.

Dan kwam de manager, een knappe dame van het Internationaal Department (ID). Vroeg mijn gegevens. Gaf mijn kaartje van Mutas, de internationale alarmcentrale van mijn Belgische ziekenfonds. Zij vroeg 10.000 baht voorschot. Ondanks mijn zwakke toestand, kon ik haar melden dat Mutas dient gecontacteerd. Zij zijn 24/24 7/7 bereikbaar en in zo’n geval zenden zij een voucher om de betaling te garanderen.

Vertelde haar dat de 10.000 baht helemaal niet hoefde, hoewel had die gemakkelijk kunnen leggen. De dame verdween – een strenge blik achterlatend – met het kaartje van Mutas. Kwam 15 minuten later – overdreven glimlachend – terug met een bevestigingsfax van hen. Dat was dus al geregeld. Nu pas van de spoed naar de kamer, immers nu men was zeker dat het een betalende patiënt was… !

Op de kamer stond uiteraard een ziekbed, dressoir met tv, een tweepersoons sofa die als bed kon dienen. Terras met twee stoelen. Werd geïntubeerd en kreeg pijnstilling.

De manager ID kwam nog langs met een pyjama, slofjes, en een tasje met toiletgerief. Ook een kamerjas, handdoeken, dit alles bedrukt met het logo van het ziekenhuis. Daar kan men in België nog wat van leren.

Bangkok Pattaya Hospital

’s Morgens diende er een scan van de pancreas gemaakt te worden, maar ze hadden zulk apparaat niet. Een rolwagen in, en met de ziekenwagen naar het Bangkok Pattaya Hospital (BPH). Winai bleef trouw en nog steeds verontrust bij me.

In het BPH hetzelfde liedje. Bij ontvangst vroeg men 20.000 baht voor de scan: op voorhand te betalen. Vertelde hen van Mutas, gaf hen het kaartje en de fax die zij hadden gestuurd naar Pattaya international. De dame fronste, en zei indien je nu 20.000 baht geeft kan je zo onder de scan, anders moet je wachten.

Koos voor het tweede, dacht beter de regels van Mutas te volgen, hoe kan je anders ooit dat geld recupereren, als het al correct is enz. Maar ook hier, na 20 minuten kwam de dame met een grote smile terug, en reed me recht naar de scan. Nadien met het protocol enz terug naar ‘mijn’ ziekenhuis aan soi 4.

Nu, begrijp ik heel goed dat men voorschotten vraagt. Er zijn nu eenmaal toeristen die op goed geluk naar Thailand reizen. Maar niet of slecht verzekerd zijn. En in de bar grote Jan, maar als ze echt ziek worden, staan ze zonder geld te creperen aan de spoed. Heb er zo enkele gezien. Dat is heel jammer, maar ja, bezin eer je begint!

Medisch gezien kwam het stilaan, na drie dagen, al meer en meer terug goed. De arts kwam veel langs, ze vond me een ‘interesting medical case’. Ga er niet over uitweiden, dat zou te langdradig worden. Enkel kennissen kwamen op bezoek, we konden gezellig op het terras zitten, en drank kwam uit de minibar wat eigenlijk een tafelkoelkast was (zelf gevuld).

Zelfs de beachboy van de stoeltjes aan het strand waar we onze vaste stek hebben, had er van gehoord. Die stond er op een gegeven moment, met een puang malai. Gelukshanger van o.a. jasmijnbloemen. Wat een leuke geste. Toevallig de dag van mijn verjaardag!

Ontslag, boel papierwerk

Na dag 7 volgde ontslag. Check out dus, en werd naar een balie beneden verwezen. Op de desk stond een bordje ‘old patient check-out’. Hehe. Was net 40, dus… Boel papierwerk, medische verslagen in ontvangst genomen, de dokter nog even gezien, en dan naar een andere balie om medicatie af te halen.

Moest die eigenaardig genoeg wel zelf betalen, nu, was goed geholpen, vond het een goed ziekenhuis, en betaalde eigenlijk met plezier. Was 700 baht en eigenlijk zaten er vooral vitaminen in, en wat klassieke pijnstillers die je ook in 7-Eleven kan kopen. Veel te veel voor wat het was, die 700 baht maar dacht nu ja, gun hen dat maar.

’s Avonds groot feest

Opgelucht kwamen Winai en ik thuis aan, in onze condo. Winai straalde, want die had ook zeven dagen zijn bed niet gezien. Wel de sofa op de ziekenhuiskamer. Ging inkopen doen, maakte iets klaar, we aten, en dan heeft die de hele namiddag aan de telefoon gehangen. Tja zijn ervaringen en hartje gelucht, het hele avontuur waarschijnlijk in geuren en kleuren verteld aan zijn vriendjes. Vond dat goed, was hem heel dankbaar. ’s Avonds groot feest, zag wel streng toe op het dieet, want zou dit jaar niet meer terug naar het ziekenhuis willen.

Maanden later in België, toch geprobeerd het reçu van de medicatie (700 baht) in te brengen bij de ziekteverzekeraar. En… bedrag integraal terug gestort gekregen. Ook Belgen kennen iets van krenterigheid, dacht ik nog .

David Diamant

David Diamant is 42 jaar, weduwnaar, en woont in België. Was tot 1997 werkzaam in de diamantindustrie in Antwerpen, de voormalige Sovjet-Unie en Azië. Nadien had hij een carrière in de sociale sector in Antwerpen, die abrupt eindigde in 2009 na een ernstige interne aandoening, die zich manifesteerde in Thailand. Sindsdien is hij met ziektepensioen.