Dagboek van Roger Stassen: de hangmatfilosoof
Roger Stassen (59), archiefbediende (stad Genk) en auteur van enkele jeugdboeken, is sinds 1993 gehuwd met Siriwan. Zij was destijds lerares in Chiengkhong. Beiden verheugen zich erop om zich binnen een tweetal jaren in hun Thaise thuisbasis Chiang Kham (prov. Phayao) te kunnen vestigen.
Er is een tijd geweest dat ik mijn schoonzus Supamas belerend toesprak, toen ze te veel Amerikaanse fastfoodzaken frequenteerde. Ze at donuts, Burgerkings en Kentucky fried chicken of hoe dat allemaal ook moge heten. Een trip naar een grote stad was steevast verbonden met een bezoek aan junkfoodtenten. Het dashboard van haar auto was volgestouwd met poppetjes van de KFC, op de hoedenplank lag een enorm kussen in de vorn van een donut. Ik vreesde ervoor dat het arme wicht helemaal zou veramerikaniseren.
‘Jullie Thais hebben een kultuur om trots op te zijn, jullie traditionele muziek is prachtig, de Thaise dans is zo mooi en gracieus, jullie eten behoort tot de top van de wereldkeuken’, zei ik dan. ‘Koester jullie eigen kulltuur en negeer die inhoudsloze, leeghoofdige, enkel op marketing gesteunde nepkultuur.’ Talloze keren heb ik deze speech gehouden, talloze keren dacht ik Thailand te moeten behoeden voor hetgeen er na de Tweede Wereldoorlog in Europa gebeurde… alsof ik hiertoe in staat zou zijn, it’s like blowing in the wind.
Intussen gaat nijn schoonzus al lang niet meer naar fastfoodrestaurants. Ze vindt het zelfs vies en ongezond eten. Ook de poppetjes zijn verdwenen, opgeruimd staat netjes. Een gevolg van mijn speeches? Ik twijfel er sterk aan. Al zijn de markettingboys nog zo gewiekst, eenmaal de ban gebroken van spaarkaarten en gadgets haalt het gezond verstand en de goede smaak het toch. Thaise mensen staan open voor vreemde invloeden, dat wel, maar ze filteren er de goede zaken uit en ontdoen zich van de kwaliteitsloze kantjes.
Thailand is aan het verwesteren hoor ik wel eens. Ja en nee zou ik zeggen. De invloeden zijn er wel maar ze absorberen enkel datgene dat hun leuk lijkt en dan wordt het overgoten met een Thais sausje, ze VERTHAISEN het als het ware.
Na 20 jaar terug op de oude werkplek
In mijn hangmat lichtjes heen en weer wiegend, denk ik terug aan hetgeen ik samen met mijn vrouw Siriwan in de stad Lampang mocht beleven. Ze heeft er ooit gewerkt (zo’n 20 jaar geleden) en hield aan die periode drie zeer goede vriendinnen over. Destijds had ze een job in de bibliotheek van het ziekenhuis. Welnu, haar vriendinnen Jintana, Lek en Supapak werken er nog steeds.
Ons bezoek was een unieke kans om de ronde te doen op de afdelingen en al haar ex-collega’s te gaan begroeten. Wie zal haar nog herkennen?, dacht ik, twintig jaar is toch niet niks. Hoe zou de ontvangst zijn? Ik zou het me namelijk niet kunnen voorstellen dat iemand, nadat hij twintig jaar geleden zelf ontslag nam, à propos in een (lukraak) bedrijf in België, tijdens de normale werkuren, en zonder afspraak!!! doodleuk alle afdelingen zou gaan bezoeken.
Ondervinding op mijn eigen werkterrein deden me vrezen voor het ergste. Iemand die er na amper twee jaar afwezigheid zou komen opdagen, zou al vlug ondervinden dat dit niet zo’n goed idee is. Ik heb de blikken gezien waarmee mensen, die slechts enkele tijd geleden met pensioen gingen, werden ontvangen. Ik heb mensen achteraf ontgoocheld en verbitterd zien afdruipen in zichzelf mompelend ‘Dit nooit meer, hoe kon ik zo naïef zijn?’
U begrijpt dat ik verbaasd en gefascineerd heb staan kijken hoe mijn vrouw in Lampang Hospital ontvangen werd. Ze werd door talloze mensen in de gangen van het gebouw aangeklampt en begroet. We werden meegesleurd naar hun burelen en werkplaatsen. Overal enthousiaste kreetjes van herkenning, overal oprechte, ongekunstelde warme menselijkheid, overal moest ik groepsfoto’s nemen en nadien wilden ze nog eentje met mij erbij, overal werden e-mailadressen en facebookaccounts uitgewisseld.
Op de afdeling inschrijvingen moesten we even wachten. De drie ex-collega’s van Siriwan waren even naar de markt. Het is niet zo druk vandaag, legde ze me uit er een knipoog aan toevoegend, dus konden de dames een kleine break nemen.
Diepe, ontzaglijk diepe kloof
En weer ging ik vergelijken en weer begreep ik dat er een diepe, ontzaglijk diepe kloof gaapt tussen onze samenlevingen. Niet enkel klimaat of religie zit daarvoor iets tussen, maar datgene wat ik zojuist beschreef. En nee hoor, niet alles is rozengeur en maneschijn in Thailand. Er zijn heus wel een hoop negatieve kantjes aan deze samenleving. Warme menselijkheid echter is zulk een hoogstbelangrijke factor en dat dreigen we in het Westen volledig uit het oog te verliezen.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Lezersinzending23 december 2024De linkse oudere jongere voelt zich prima in Thailand (lezersinzending)
Visumvraag23 december 2024Thailand Visa vraag Nr 230/24: Affidavit en TM30
Visum Kort Verblijf23 december 2024Schengenvisum vraag: Checklist Schengenvisum en reden om terug te keren- Visumvraag23 december 2024Thailand Visa vraag Nr 229/24: Wat met de 800.000 Baht als je niet in Thailand bent?
Beste Roger: mooi en goed omschreven verhaal. Zeer treffend geef je aan dat niet alleen de reële werelden van oost en west verschillend zijn, ook de belevingswerelden van de mensen uit oost en west. Op een aantal gebieden is die van het oosten te prefereren. Op een groter ander aantal gebieden zou het goed zijn meer kennis te hebben van de oosterse beleving. Hoe het ook zij: leuk om te lezen.
Goed geschreven, Roger! Warme menselijkheid, daar gaat het om, in elke cultuur. Dat moet de kern zijn.Als we dat niet hebben doet de rest er niet toe.
Ik hoop dat je meer gaat schrijven, wat dacht je van onze wandel-en fietstochten? Daar heb ik altijd van genoten en jij beschrijft dat veel beter dan ik. Ik vond ook je fietstocht naar Chun prachtig om te lezen. Ik mis Chiang Kham, zijn prachtige, rustige omgeving, onze oude woning, en jullie gezelschap.
Inderdaad, mooie schrijfstijl en inhoudelijk zo nog mooier. Kijk uit naar de volgende cursiefjes.
En wie ervaart dit niet, je gaat een lekker fris biertje drinken. Uiteraard een Singha, Leo of Chang. En wat kiest de Thaise disgenoot? Heineken natuurlijk.
Het VERTHAISEN, anderzijds ook wel bekend. Een traditionele steak friet gaan eten, en gelijk wordt door het gezelschap het even traditionele Thaise sauzensetje erbij gevraagd, dat rijkelijk wordt bediend. En toegegeven, die Thaise toets bij het gerecht doet het wel.
Leuk stukje maar wil mijn ervaring van deze zomer in NL even kwijt. Ben al 21 jaar weg uit NL en was van de zomer onverwacht even terug in het dorp in Limburg waar we (niet Limburgers) van 1987 – 1992 hebben gewoond. Tot mijn verbazing werd ik op straat herkend en spontaan omarmd, gezoend en begroet.
Ik ervaar juist in NL een warme menselijkheid, genegenheid en gezelligheid die ik hier in Thailand als vrouw mis.
Beste Lucy, de ervaring van de schrijver van het artikel gaat over de onderlinge Thaise genegenheid en wederzijdse betrokkenheid van Thaise mensen jegens elkaar. Die van Thaise mensen naar farang is er een van soms letterlijke afstandelijkheid, soms in het angstige toe.