Maria’s Dagboek (deel 8)

Maria Berg (72) liet een wens in vervulling gaan: ze verhuisde in oktober 2012 naar Thailand en daar heeft ze geen spijt van. Haar familie noemt haar een ADHD-bejaarde en dat beaamt ze. Maria werkte als dierenverzorger, leerling-ziekenverzorger, bestuurder op de dierenambulance, lady bartender, activiteitenbegeleider in de dagverzorging en en als verzorgende C in de particuliere thuiszorg. Erg honkvast was ze ook al niet, want ze woonde in Amsterdam, Maastricht, België, Den Bosch, Drenthe en Groningen.

Vol Voller Helemaal vol

Vorig jaar oktober, toen ik hier kwam wonen, bestond het grasveld voor mijn huis uit twee stukken, met een weg in het midden. Het gedeelte voor mijn huis staat vol met speeltoestellen voor kinderen en trimtoestellen voor volwassenen. Het andere stuk, was alleen gras en bomen.

Het is nu juli 2013. Op het stuk gras met de bomen, zijn de bomen weg en staan nu twee rijen van vier huizen, van twee verdiepingen. Als ik naar buiten kijk, zie ik hier niets van. Mijn uitzicht is op het grasveld met de toestellen. Pas als ik het hek uit ga, zie ik de nieuwe huizen.

Het stuk land achter mijn huis waar de koeien kwamen grazen, is verkocht. Ineens staat daar een muur van twee meter, dat is nu aan de keukenkant mijn uitzicht. Ik was zo blij met mijn vrije uitzicht aan de achterkant. Wat ik al schreef, Vol Voller helemaal vol.

Druk bezoek

Om 17 uur komt de regen met bakken naar beneden. De voordeur staat open, pup Kwibus komt op zo’n moment vaak naar binnen rennen en vind het best fijn om afgedroogd te worden.

De eerste die naar binnen komt, is een mooie groene kikker, hij kan moeilijk vooruit op de gladde vloertegels. Ik vang hem en zet hem voorzichtig buiten. Dan komt een kletsnat rood katje naar binnen rennen, dit verstopt zich ergens in huis. Daarna komen er twee grote padden het huis in, ook die zet ik buiten in het gras.

Als de regen eindelijk ophoudt, komen pup Kwibus en moeder Berta er aan. Berta gaat voor de deur op een kleedje liggen en Kwibus komt even binnen. Als het donker word, gaat de deur dicht, dan kan het licht aan. Ondanks alle horren, komen er allemaal vliegende beesten binnen. Ze lijken op vliegen, alleen hebben ze veel langere vleugels, de hele vloer ligt er mee vol. Met de stofzuiger zuig ik ze allemaal op. Ik heb vandaag genoeg bezoek gehad.

 De eendenhoeder

Als ik mijn woonwijk uit rijd, krijg je meteen al rijstvelden en boerderijen. Regelmatig zie ik dan in de rijstvelden een hele grote groep eenden zwemmen. Om 6 uur sta ik in mijn voortuin. Aan de overkant van het grasveld loopt een heel lange rij eenden, met een man erbij. Ze lopen braaf de woonwijk uit en gaan aan de overkant van de weg het water in. Ik dacht dat er alleen ganzenhoeders bestonden, maar het kan dus ook met eenden.

Het zwembad

Op het terrein van de Universiteit is niet alleen de dierenkliniek, er is ook een zwembad. Dat zwembad is open van 10 uur tot 19 uur. Mijn familie kwam mij op zondag om 11 uur halen. Bij het zwembad aangekomen, kassa gesloten, maar het hek naar het zwembad stond wel open.

Het zwembad bestaat uit een ondiep bad voor kinderen en een banenbad voor volwassenen. Bij dit bad is ook aan twee kanten een tribune. Er zijn kleedhokjes voor dames en heren en een douche waar je onder gaat voor je het zwembad in gaat. Op zondag zou je toch  een hoop mensen verwachten, wij waren de enigen. Het deed een beetje onwerkelijk aan, net of we een eigen zwembad bezaten.

Na een uur gezwommen te hebben, ging iedereen zich aankleden, ineens was er ook een open loket waar we konden betalen: 50 baht voor een volwassene, 10 voor een kind. Ook op het Universiteit terrein is een 7-Eleven, hier hebben we een heerlijk ijsje gekocht. Dit is voor herhaling vatbaar, drie keer in de week lijkt me wel wat.

En toen was het helemaal stil

Gisteravond om 18 uur viel ineens het licht uit. Dan doet de fan het niet meer, de koelkast wordt langzaam aan van koud steeds warmer, de wc kun je niet meer doortrekken en het water uit de kranen is er ook niet meer. Vanzelfsprekend, doet het licht het ook niet meer.

Iedereen op het plein kwam zijn huis uit om aan de buren te vragen of het licht daar ook was uitgevallen, de hele buurt zat in het donker. Mijn lieve buren kwamen al met een kaars aan zetten voor mij, heel lief, maar ik heb zelf een grote voorraad. Daar zit je dan met een kaars aan.

Ik zat te denken hoe dat vroeger in Thailand geweest moet zijn voor er elektra was. Geen airco en geen fan, wat zullen de mensen het toen warm hebben gehad. Om drie uur in de nacht deed alles het weer. Wat zijn we eigenlijk afhankelijk van elektra.

Bij de foto: Pup Kwibus is nu net zo groot als zijn moeder en gelukkig een hond met een lief karakter. Hij is dikke vrienden met de rode buitenkat, die nu ook niet meer weg loopt voor mij. Ze spelen echt met elkaar.

Maria’s vorige Dagboek verscheen op 29 juni.