Maria’s Dagboek (deel 3)

Maria Berg (71) liet een wens in vervulling gaan: ze verhuisde naar Thailand en daar heeft ze geen spijt van. Deel 1 en 2 verschenen op 28 november en 29 december. Vandaag deel 3 met: Een dwergpapaya van 10 meter, een gilvogel en …. Maria gaat lesgeven.

Een dwergpapaya van 10 meter

Na de verjaardag van de koning is er een plantenmarkt bij de Universiteit. Met mijn schoondochter als tolk gaan we erheen. Ik wil graag een dwergpapaya. We kopen er twee, ook nog een struik met heel gekke gele vruchten eraan, die er uit zien als fopspenen.

Thuis wordt alles meteen geplant. Bij mijn zoon thuisgekomen, krijg ik te horen dat het soort papaya’s wat we hebben gekocht, zeker 10 meter worden en de struik 2 meter. Mijn schoondochter kijkt me opgelaten aan en ik moet er erg om lachen. Van mijn zoon krijg ik nu twee dwergpapaya’s en hij neemt de grote papaya’s, de struik wil ik houden, nog nooit zo iets geks gezien.

De koeien zijn heel zacht met mooie grote ogen

Waar ik woon, is een buurtje met vrij nieuwe huizen en er wordt nog steeds gebouwd. Zoals ik al vertelde, is er een grasveld voor mijn huis met grote bomen. Soms loopt daar een kudde koeien te grazen, dan is het gras weer kort.

Vandaag doe ik de deur aan de achterkant van mijn huis open, om de was binnen te halen. Staat de kudde daar op een stuk land dat aan mijn tuin grenst. Ik kan ze aanraken, ze zijn heel zacht, met mooie grote ogen. Om te zien, heel anders dan de koeien in Nederland, effen bruin, slanker en ze hebben hangoren. Na een tijdje gaan ze met hun hoeder weer verder. Het gras is daar weer mooi kort. Helaas is mijn tuin te klein, daar zou net een koe in kunnen, dus dat word weer zelf maaien.

Een partij leesgenot van heb ik jou daar

De dozen van mijn inboedel zijn bijna allemaal uitgepakt en vol trots kijk ik naar mijn boekenkast: 3.50 lang en 2.65 hoog, helemaal alleen in elkaar gezet. De kast bleef wiebelen, tot de achterplaten er in zaten. Toen de boeken er in. Daar staat me toch een partij leesgenot, van heb ik jou daar! Wat ben ik een rijk mens.

Kikkertjes en hagedissen

Als je van de natuur houdt zoals ik, is het hier genieten; veel vogels en veel vlinders, je raakt niet uitgekeken. In het gras springen regelmatig kleine kikkertjes en hagedissen heb ik ook al gezien.

Iedereen gaat hier vroeg naar bed en om 6 uur in de ochtend is het al weer druk, met mensen die naar hun werk gaan.

Je ruikt de lucht van gekookte rijst en andere lekkere dingen die uit de keukenramen naar buiten komt. Als je niet zelf wilt koken, zijn er in het centrum van het dorp, al heel vroeg eettentjes open waar je de lekkerste dingen kunt kopen, die je ook mee naar huis kunt nemen.

De gilvogel

Op een ochtend val ik bijna uit mijn bed van schrik. Het is nog donker en ik hoor een enorm gegil, kijk hoe laat het is: 5 uur. Luister nog eens goed, dat is geen mens, dat is een dier. Slapen zit er niet meer in, ik ga douchen en kleed me aan.

Als het om 6 uur licht is, speur ik de omgeving af. Het gegil is wel minder maar het is er nog steeds. Dan vertellen de buren me dat het een vogel is. Ik zie hem nergens. Na twee dagen wordt het gegil iets minder, maar hij begint nog steeds zo vroeg. Dan zie ik tussen een rij duiven op de electradraden twee vogels, die er bijna net zo uitzien als duiven. Ze hebben alleen een langere staart, ze bewegen steeds en gillen daarbij. Niemand kan me iets over ze vertellen, ik zou graag willen weten wat het voor vogels zijn.

Een winkeltje met knopen, garen, breinaalden, haaknaalden…

Er zijn in het dorp heel wat smalle straatjes met winkels, waar je van alles kunt kopen. Er is ook een winkeltje in knopen en garen en alles wat daar bij hoort. Je moet zeven treden op, die dubbel hoog zijn en heel smal en nergens een leuning en je staat in en klein winkeltje van een ouder echtpaar (zeker 20 jaar jonger dan ik).

Je vraagt om een artikel, dan wordt er eerst tussen mevrouw en mijnheer overlegd, dan wordt er diep nagedacht, waar het zou kunnen liggen en dan wordt het triomfantelijk tevoorschijn gehaald. Heb je dan meerdere dingen nodig, ben je echt een half uur verder.

Met breinaalden, haaknaalden en wol – later komt er nog papier, hout en verf bij – ga ik weer op huis aan. Er is mij gevraagd om op een school in de buurt les te komen geven in handvaardigheidsvakken. De kinderen leren op die school ook Engels, dus met elkaar praten is geen probleem. En ik zou ophouden met werken en van alles voor mijzelf gaan doen. Zo zie je maar, hoe gek het kan gaan.

De huishond is een mooie dame geworden, de buitenhond is zwanger

Zoals ik in mijn eerste schrijfsel liet weten, kreeg ik bij het huis een verwaarloosd hondje. Ze had toen een bijna kale kop en alles aan haar kop was ontstoken. Na bijna drie maanden heeft ze al haar haar weer terug en is ze een mooie dame geworden.

Als ik de huishond eten geef, ligt er voor het hek van de tuin een hond met grote ogen naar dit alles te kijken, dus… de buitenhond krijgt ook eten. Ook een vrouwtje, ze lijkt een beetje op de Spaanse Podenko, maar dan iets breder, wit met roodbruine vlekken, ze trekt vaak rimpels in haar voorhoofd, leuk om te zien. De dames doen niet zo schattig tegen elkaar, er wordt gegromd en de bovenlip wordt opgetrokken. De deur van het hek doe ik voor alle zekerheid maar even dicht, tot het eten op is, dan is alles weer goed.

Eigenlijk is het helemaal niet goed, want de buitendame blijkt zwanger te zijn. De hond is van niemand, gelukkig is ze de enige hond hier zonder eigenaar. Maar wat moet er gebeuren als de buitendame straks met 8 of 10 pups voor mijn neus staat? Dan moet ik toch wel even aan Nederland denken, daar bel je de dierenambulance en ze worden opgehaald. Bestond er hier maar net zoiets, ik kan toch echt niet voor een hele roedel gaan zorgen. Ik loop toch stiekem te hopen dat het maar 1 pup is.

De laatste dag van het jaar

Het is 21 graden, het waait en er is geen zon. Ik zit achter mijn laptop. Het is 9:00 uur, uit het huis naast me, komt op vol volume mooie maar droevige Thaise muziek met een mannenstem. Ik kan het niet verstaan, maar de zanger heeft het duidelijk moeilijk, misschien is het wel een Thaise smartlap. Doordat ik het niet kan verstaan heeft het ook wel iets mysterieus. Het is de laatste dag van het jaar, het past er wel bij.

Het is 12:00 uur en het nummer wordt nog steeds herhaald, ik kan het nu wel meezingen, al versta ik het niet. Ik loop te denken wat iemand moet bezielen om 3 uur lang steeds hetzelfde nummer te beluisteren.

Het onkruid naast het huis heb ik met de hand er uitgetrokken en het ziet er weer netjes uit. Doe nog wat klusjes in huis en kijk op de klok, het is nu 16:00 uur en de Thaise muziek (nog steeds hetzelfde nummer) gaat nog steeds door. Ineens is het stil, wat een rust, je kunt de vogels weer horen. Thaise muziek kan heel mooi zijn, maar dit was echt iets te veel van het goede.

Over deze blogger

Redactie

Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Nieuws uit Thailand21 december 2024Vastgoedsector in zwaar weer: Thaise markt zoekt herstel in 2025
• Nieuws uit Thailand21 december 2024Thailand voert strijd tegen luchtvervuiling met innovatieve maatregelen
• Nieuws uit Thailand21 december 2024Kabinet verhoogt kinderbijslag als steun voor gezinnen
• Gezondheid21 december 2024Matige wijnconsumptie verlaagt risico op hart- en vaatziekten volgens nieuwe studie