Maria’s Dagboek (deel 22)

De school

De school, waar ik af en toe help, heeft veel kinderen uit de buurt. Dat betekent veel kinderen van boerderijen. Veel van deze kinderen gingen volkomen respectloos met dieren om. Slaan, schoppen, pesten en verkeerd optillen en nog veel meer. Na een tijd op deze school te hebben gezeten, weten de kinderen hoe het wel moet.

Op het schoolterrein, dat voornamelijk uit gras bestaat, is een grote kippenren gemaakt. De kinderen moeten in steeds wisselende groepjes voor de kippen zorgen. Hok schoonmaken, voeren en drinken geven en de eieren rapen.

Er lopen ook eenden en de katten van de schooleigenaar. Die worden nu ook met respect behandeld; aan staarten trekken is er niet meer bij. Sinds kort is de veestapel uit gebreid met twee geitjes. Ook hiervoor moeten de kinderen zorgen. Er zijn nu zelfs kinderen, die hun ouders vertellen hoe het ook kan.

Slaan is het zeer verkeerd bezig zijn met dieren. Uit angst luisteren is zeker geen goede basis. Wij zeiden thuis altijd: Als je zo graag wilt slaan, pak een kerel van twee meter, kijken of je dan ook nog durft.

De Aanval

Zoals ik al verteld heb, is mijn tuin veranderd in een kattenhang plek. Sinds alle honden uit de buurt zijn gestorven, zijn er nog steeds geen nieuwe verschenen, dus de katten kunnen nu overal rustig lopen, niemand die op hen jaagt.

Een van de katten, een kater, is zeer aanhalig: kopjes geven, geaaid willen worden. Soms wil een van de katten met mij mee naar binnen, zo ook nu. Nou dat heb ik geweten! Terwijl ik naar binnen ging, schoof ik met mijn voet de kater voorzichtig opzij.

Dat beviel mijnheer niet, met vier poten, sprong hij van de grond en besprong vervolgens mijn voet en omklemde die met vier poten met uitgestoken nagels. Dat deed goed pijn. Geschrokken riep ik: Wat doe je nou! Daar schrok de kater weer van, hij liet los en rende weg. Snel  betadine er op, gelukkig is het niet gaan ontsteken.

Voor het eerst

Voor het eerst iets gegeten, waar ik niet kapot van van. De kluwen zei niets en at het met smaak op, dus het zal wel aan mij gelegen hebben. Ook hier ijs na, zo lekker en zoveel, daarvoor wil ik graag nog eens terug.

Het is opvallend, dat er zoveel plaatsen in dit dorp zijn, waar je zo lekker ijs kunt eten. Daar heb ik dan toch maar bij geboft, ik ben gek op ijs.

Prepaid Internetten

Elke maand op de 29ste moet ik via de telefoon mijn stick opwaarderen om te kunnen internetten. Dat doet mijn schoondochter voor me. Vorige maand, had ik op de tweede van de maand nog steeds internet. Deze maand hield het er op de 27ste mee op, erg vervelend. Ook kan ik in de avond regelmatig helemaal niet internetten.

In Nederland, zou ik hier goed kwaad over geworden zijn. Hier haal ik mijn schouders er over op en denk, morgen dan maar weer. Zou dat door de warmte komen?

BBQ

In de tuin bij mijn zoon blijft het bijzonder. Eerst zie je de zon ondergaan, op het laatst bloedrood van kleur. Dan word het steeds donkerder en stiller om ons heen, alle vogels op het terrein gaan nu slapen, behalve de ganzen.

Volgens mij vinden ze het maar niets, dat wij daar buiten zitten en vuur aan hebben. Op een afstandje staan ze naar ons te kijken en maken steeds geluidjes. Pas als alles opgeruimd is en iedereen naar binnen is, worden ze rustig en gaan ook slapen. Nu is het pas stil in de tuin.

Mijn uitje

Het vervelende van mijn leeftijd is, dat ik nu allemaal dingen aan mensen zie, waar ik vroeger overheen keek. Een voorbeeld. Op mijn 21ste ging ik met een jongen uit eten. Ik keek naar hem en dacht: o, wat een mooie en lange wimpers heeft hij. Wat een mooie ogen, wat lacht hij leuk, wat een mooie tanden en wat zit z’n haar toch leuk, heerlijk om met hem hier te zitten.

Mijn moeder las mij als klein meisje veel sprookjesboeken voor, met altijd als eind: En ze leefden nog lang en gelukkig. Dat zou dan met mij dus ook wel gebeuren.

Helaas, dat was een  grote vergissing en daar leer je dan weer van. Nu ben ik de 70 gepasseerd en jammer genoeg zie ik nu hele andere dingen aan mensen, al vergis ik me ook nog wel eens. De zwakheden van mijn medemens, neem ik beter waar, zodat ik nu niet meer alleen de leuke dingen zie, zoals de lange wimpers en de leuke lach. Dat maakt het een stuk minder romantisch.

Joop, met zijn mooie bos wit haar, had mij uitgenodigd, om ergens wat te gaan eten. Hij kwam mij met de auto halen. Na een leuke rit en een geanimeerd gesprek kwamen we bij een restaurant aan het water. Daar zaten we dan, hij zag er leuk en verzorgd uit, mooi zijden overhemd, zonder das, mooie lange broek en mooie schoenen.

Of ik het goed vond dat hij bestelde? ja zeker, dat was alleen maar leuk, ik houd van verrassingen. We namen alvast een drankje, in afwachting van. Voor mij een Campari met ijs en voor Joop een whisky, ook met ijs. Ik genoot van mijn drankje. Dat was jaren geleden, dat ik dat had gedronken. Joop bestelde een tweede whisky en een derde en een vierde en een vijfde.

Toen kwam gelukkig het eten. Bij het eten had Joop een fles wijn besteld. Het eten was bijzonder lekker, de wijn ook. Joops gezicht was wat rood aangelopen en hij sprak wat luider dan daarvoor. Na het inschenken van het tweede glas wijn stootte hij zijn glas om. Dit gaf een enorme rode vlek op het witte tafelkleed.

Ik zat dit alles te bekijken. Ik zag geen man met mooie lange wimpers, maar dacht: stel je voor, elke namiddag vijf glazen whisky? Joop rekende alles af en of ik met hem mee naar huis ging.

Als je de auto hier laat staan en een taxi neemt, was mijn voorstel. Per taxi gingen we naar zijn huis. Toen hij de voordeur geopend had, zei ik: Joop, ga lekker slapen en bedankt voor het lekkere etentje.

Ik stapte in de taxi en reed naar huis.

Maria Berg

Maria’s Dagboek (deel 21) verscheen op 28 augustus 2014. In het nieuwe boek van stichting Thailandblog Charity staat Maria’s verhaal ‘Jan en Marie uit Hua Hin’. Een spannende story met een verrassend en bizar einde. Nieuwsgierig? Bestel nu ‘Exotisch, bizar en raadselachtig Thailand’, dan vergeet je het straks niet. Ook als E-book. Klik hier voor de bestelwijze.