Dagboek van Maria Berg (deel 6)

Maria Berg ziet op de terugweg van een bezoek aan weekeindmarkt Chatuchak een ongeluk. De volgende ochtend is ze er nog steeds stil van. Drama met de honden: Kwibus wordt aangereden, huishond Lucky gaat dood. En waarom heeft Maria het gevoel dat iemand een klap op haar neus heeft gegeven?

Ik ben er nog steeds stil van

Vanuit Kamphaeng Saen om 10 uur ’s morgens met de hele kluwen naar weekeindmarkt Chatuchak in Bangkok. Mijn kleinkinderen willen vogeltjes. Ik had  mij er al helemaal op ingesteld, dat ik de meest vreselijke dingen zou zien, maar dat viel best mee. Behalve dat er veel dieren te koop worden aangeboden, die in vrijheid horen te leven, zag het er wel allemaal redelijk verzorgd uit. Honden en katten waren schoon en niet mager; dat was met de andere dieren net zo.

Mijn kleinkinderen kozen voor vier parkieten en vier zebravinkjes. Verder twee prachtige houten volières, eten- en drinkbakjes en vogelbaden plus voer. De kooien gingen op de auto en wij met de vogels er in, terug naar huis.

Op de markt stond onder een kraan een grote bak met water. Ineens kwam er een heel grote hond aan, stapte in de bak met water, liet zich er rustig in zakken en zat zo zeker 5 minuten. Hij stapte eruit en ging zonder zich uit te schudden weer verder. Toch slim van zo’n beest, nat heeft hij minder last van de warmte.

Toen we het centrum zo’n beetje uit waren, zag ik tot mijn ontzetting een man met brommer midden op de weg liggen. Niemand keek er naar en niemand stopte. Gelukkig belde mijn schoondochter de politie, die zou gaan kijken. Het is nu de volgende ochtend, ik ben er nog steeds stil van.

Mijn zoon, die net twee maanden terug de schuld heeft gekregen van een aanrijding met een dronken chauffeur, terwijl het zijn schuld helemaal niet was, zei: bemoei je er nooit mee, als buitenlander heb je het altijd gedaan. Daar ben ik dus nog steeds stil van. Een kant van Thailand, die ik nooit zal begrijpen.

Ik heb naar een leuke Amerikaanse film zitten kijken

Het is niet te geloven, maar ik heb tv! Zaterdag zouden ze om 10 uur komen, de tv-man en mijn schoondochter. Maar dat ging niet door, het werd ‘s middags 16 uur. Binnen een uur zat de schotel aan de dakrand, was het snoer gelegd en deed de tv het. Dat alles koste bij elkaar tweeduizend bath. Het abonnement is 1.500 baht per maand en daar heb ik meer dan honderd zenders voor. Nou is het gekke, dat ik het niet erg gemist heb en nu ik het heb, is het heel gewoon dat het er is. Heb zaterdagavond naar een leuke Amerikaanse film zitten kijken.

Drama met de honden; van slapen kwam niet veel

Aan het grasveld voor mijn huis staan maar zeven huizen. Maar iedereen die verderop woont, moet zo nodig langs dit stuk weg rijden. Dat is helemaal niet nodig, er is eerder een weg naar de volgende huizen.

Om 22 uur ineens een hard gegil van een hond. Mijn aardige buren en ik renden naar buiten, dat was duidelijk Kwibus, de pup van de buitenhond Berta (beide op de foto). Hij was niet te vinden, maar een gejank van jewelste en dat hield maar niet op. Ik kon roepen wat ik wilde, er kwam niemand, ik werd er beroerd van. Van slapen kwam niet veel.

Midden in de nacht hoorde ik gepiep. Ik ging kijken. Daar was een helemaal bemodderde Kwibus, een hoopje ellende dat moeilijk kon lopen, maar aan de buitenkant niets beschadigd. Hij ging op een groot kussen liggen en sliep meteen. Af en toe jammerde hij even, dan was het weer stil.

‘s Morgens, omdat mij zoon niet van zijn werk weg kon, een taxi gebeld, de buurvrouw ging mee, naar de dierenkliniek. Het was daar lang wachten. Eindelijk waren we aan de beurt. Er werden foto’s van hem gemaakt. Het viel mee, wonderlijk genoeg, hij heeft niets gebroken. Drie injecties, bloedafname en vijf soorten pillen en we gingen weer naar huis.

Dit gebeurde van vrijdag op zaterdag, het is nu maandag en het gaat redelijk met hem. Hij krijgt ook nog pijnstillers, af en toe wil hij zelfs de tuin in om wat te doen, over vijf dagen moeten we terug komen bij de dierenarts. De man van mijn aardige buurvrouw is tot mijn grote genoegen naar de bestuurder van de auto gegaan en heeft hem flink de waarheid gezegd. Na ons tweede bezoek aan de dierenarts, nog een week pillen. Alles gaat goed. Na donker mag hij niet meer naar buiten.

Lucky, de huishond, kwam niet thuis

Twee dagen later kwam Lucky, de [zwarte] huishond, niet thuis. Geroepen en gezocht, niets. ’s Morgens vond ik haar aan de overkant tussen wat struiken, ze was dood. Men denkt aan vergif. We hebben haar daar ook begraven. Ik mis haar, vind het jammer dat ze het maar zo kort weer naar haar zin heeft gehad.

De locomotief werd gewisseld

Mijn kleinkinderen, die altijd naar alles met de auto gaan, wilden graag een keer met de trein. Van het centraal station in Bangkok, door Bangkok naar het noorden van de stad. Een oud treintje, dus dat was extra leuk. Na een hele tijd rijden, stonden we stil bij een station, na een half uur stonden we er nog. Het werd steeds warmer in de trein.

Wat bleek, de locomotief werd afgekoppeld en het was wachten op de andere locomotief. Iedereen bleef rustig zitten, wij zijn toen maar uitgestapt en met een taxi terug naar de auto gereden. Ik zag het al voor me, dat je in Nederland te laat op je werk komt, met het verhaal over het wisselen van de locomotief, niemand zou het geloven.

De mango viel… vol op mijn neus

Aan de mangoboom in mijn tuin hangt een onwaarschijnlijke grote hoeveelheid mango’s. Het leuke is, ze worden na elkaar rijp, elke dag een stuk of twee, die dan mooi geel zijn en klaar om opgegeten te worden. Soms kan ik er niet bij komen, omdat ze te hoog hangen. Met een lange stok tik ik dan tegen het steeltje waaraan hij hangt, dan valt hij naar beneden.

Dat ging vanmorgen helemaal mis. Ik tikte op het steeltje, de mango viel… vol op mijn neus. Het is nu uren later en ik heb nog steeds het gevoel of iemand me een flinke klap op mijn neus heeft gegeven, dus zelfs mango’s plukken is niet zonder gevaar.

Van Maria Berg verschenen eerder dagboeken op 28 november, 29 december, 23 januari, 20 februari en 29 maart.