Dagboek van Kees Roijter (3): Ze is een lieve meid, mijn Thaise

De bewaar- en spaardrift van Pon: is dat cultuur of iets Thais of komt het gewoon overal voor? Het is het laatste, denk ik. Thaise vrouwen zijn niet anders dan welke vrouwen dan ook. Juist daarom zet ik het op Thailandblog. En dat mag, want Pon is een Thaise en dit is het Thailandblog.

Alles wordt bewaard, niks mag weg. Ik heb me vaak afgevraagd waarom ze dat doet. Ze doet het met grote gedrevenheid. Vaak denk ik dat het door de armoede komt waarin ze is opgegroeid, vroeger bij haar thuis. Ze vindt het vervelend als ik er te lang over doorvraag, dat zie ik aan haar gezicht . Dus laat ik het er bij. Het is belangrijk voor haar, dus wie ben ik? Pon mag doen en laten wat ze wil, net als ik dat (bijna) altijd mag.

Stoffer en blikjes, Swiffer bezems met van die afneembare lappen eronder; in iedere kamer vind je er wel één. Van die geurspuiters die je altijd recht in je bek spuiten. Overal staan ze in huis. Pfffffft hoor je en dan kom je weer van het toilet met een natte bek. Ze kan er geen genoeg van hebben.

Bij ons in het winkelcentrum zit een Blokker. Die heeft altijd zo’n 5 euro-bak voor de deur staan. Daar ligt allerhande rotzooi in – ook altijd stoffer en blikjes. Als we naar de Lidl gaan, komen we vlak langs die bak. Ik probeer al pratend haar aandacht van die rotbak af te krijgen. Vergeet het maar. Even kijken dan maar weer, en ja hoor: er lag zo’n pffffft apparaat bij. Die ligt nu bij haar in de auto onder de bijrijdersstoel. Dus als je bij Pon in de auto zit en je hoort pffffft dan heb je natte poten.

Elastiekjes, cadeaupapier, strikjes en slingertjes die om cadeautjes zitten, plastic zakjes in alle maten. Koekenpannen en wokken; als je ze ziet, denk je dat ze de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. Wee je gebeente als je ze weggooit. Lege wc-rollen voor op school en last but not least haar verzameling plastic bakjes in alle soorten en maten. De zwarte bakjes zijn dik in de meerderheid.

Pon heeft een plastic bakjes sensor in haar hoofd

Ze werkt in de verpleging en die worden daar veelvuldig gebruikt. Het zijn weggooi-bakjes maar niet voor Pon. Na gebruik worden ze afgewassen en thuis in de schuur geparkeerd. De schuur staat er vol mee. Wee je gebeente als je het in je hoofd haalt er één weg te gooien. Dat is ook niet zo makkelijk, want altijd als ze thuiskomt, gaat de deksel van de kliko omhoog en die krijgt een visuele inspectie of er iets in ligt wat er niet in hoort.

Toegegeven: ze zijn handig om etenswaren in te doen. Of als de jongens wat eten willen meenemen. Pon maakt Thaise loempiaatjes, die worden in de zwarte bakjes in de vriezer gezet. Ze zijn juist zo handig omdat je denkt dat je ze na gebruik lekker kan wegdonderen. We hebben er genoeg. Er staan er zoveel in de schuur dat ik wel een eigen zaak kan beginnen.

Als ze er een paar heeft gebruikt voor het eten, dan donder ik ze in de vuilnisbak. Pon heeft een plastic bakjes sensor in haar hoofd. Kom ik de volgende morgen beneden, staan ze netjes afgewassen in het afdruiprek.

Als ik een stuk gereedschap aan een van mijn jongens uitleen, dan kan ik daar wel eens lang op moeten wachten voor ik het weer terug heb. Als ze van ma wat Thais eten hebben mee gekregen in een zwart bakje, dan staan die een paar dagen later keurig afgewassen op het aanrecht. Ze kennen haar als geen ander.

Als de ruimte in de schuur wat wordt beperkt door al die zwarte bakjes, zeg ik tegen Pon dat ik eens drastisch opruiming in de schuur ga houden. Als ik dan met een stapel van die bakjes naar buiten kom om ze weg te gooien, pakt ze mij bij mijn arm en zegt met een beetje paniek in haar ogen: Als we het slecht krijgen, kunnen we ze niet kopen. Ik hou van haar, dus jullie begrijpen het wel: ik kom van die rot bakkies niet af.

Ik zeg: Wat doe je nou?

We hebben een inbouw kookplaat in het aanrecht. Hij is op: de elektronische ontsteking doet het allang niet meer. Hij ziet er niet uit, er moet een nieuwe komen. Zo gezegd zo gedaan. De ouwe eruit, in de vuilnisbak ermee.

Edwin, onze jongste zoon, en ik zijn samen bezig de nieuwe in te bouwen. Het is mooi weer, Pon komt thuis van haar werk. Ze bekijkt goedkeurend wat we aan het doen zijn, doet wat dingetjes in huis en het wordt stil.

Ik moet naar de schuur voor een stuk gereedschap. Zit Pon in de tuin op haar knietjes met een tandenborstel dat gasstel schoon te maken. Ik zeg: Wat doe je nou? Dat ding gaat de vuilnisbak in. Nou, dat kan ik wel vergeten. Hij gaat mee naar Thailand. Daar hebben ze geen 5-pits. Die is voor de buitenkeuken die ik moet gaan maken.

Dat ding gaat niet mee naar Thailand, zeg ik, maar ze gaat gewoon door met schoonmaken. Ik besteed er geen aandacht meer aan. Maar weet wel dat ik hier nog niet klaar mee ben. We gaan dat jaar naar Thailand op vakantie. Een paar dagen later laat Pon zien dat het gasstel zo mooi in de koffer past.
Ik zeg: Je kan doen en laten wat je wil, dat gasstel gaat niet mee naar Thailand, we kopen er daar wel één.
– Hij gaat wel mee.
Ik zeg dat ik dan niet mee ga.
– Dan blijf je maar lekker thuis, scheelt een hoop geld.
Ja, dat antwoord had ik kunnen verwachten.

Mijn vriendje voelde dat de baas in gevaar was

De volgende dag kom ik thuis. Staat ze demonstratief dat ding in een TNT verzendbox te proppen. Had ze gehaald op het het postkantoor. Dan zou ze hem verzenden met de boot. Ik moest toch echt iets verzinnen, zodat dat dat wrak niet in Thailand zou belanden.

Ik had nog één troef in handen. Ze weet dat er andere inspuiters in moeten vanwege het drukverschil uit flessengas in Thailand. Dus eerst maar even kijken of die nog wel te krijgen zijn voor dat ouwe ding met nadruk op dat ouwe ding.

De volgende dag ’s avonds. We zitten op de bank. Vraagt Pon naar de inspuiters. Ze zijn niet meer te krijgen, zeg ik. Ze kijkt me aan met een blik die ongeveer gelijk staat aan een MRI scan. Op dat moment springt mijn kleine beesie Boef, ons hondje, op mijn schoot. Ik druk hem tegen m’n gezicht. Mijn vriendje voelde dat de baas in gevaar was.

Het gasstel heeft een paar maanden netjes ingepakt in de TNT box in de hal gestaan. Plots was hij verdwenen. Een jaar later moest er een nieuw toilet komen, een zwevend. Het toilet grenst aan de kelderkast. Om wat ruimte te winnen in het toilet, bouw ik het frame in de kelderkast. Die moest gedeeltelijk leeggehaald worden voor de werkzaamheden. Wat komt daar te voorschijn? Het gasstel.

Edwin die mij wederom hielp, vraagt: Wat doen we hiermee, pa? In de vuilnisbak ermee, zeg ik. Ook Edwin kent zijn moeder: Dat doe je dan maar mooi zelf. Ik pak het ding en loop ermee naar buiten. Edwin roept me na: Zet hem er maar voor pa. Ik moet er om lachen en zet hem er toch maar voor.

Pon komt thuis en loopt direct naar het gasstel. Ze bekijkt het ding, voorkant, achterkant, draait aan een knop. Ze schudt haar hoofd. Ik ook. We zijn hem kwijt. Ze was er een beetje stil van de rest van de dag. Ze heeft lekker Thais gekookt. Ze is een lieve meid, mijn Thaise.

Kees Roijter (64) en Siriporn kennen elkaar 38 jaar. Op 25 juni vertelde Kees in een openhartig Dagboek over hun huwelijk en op 11 augustus schreef hij over Pon’s passie voor planten.

Ingezonden mededeling

Op zoek naar een leuk cadeau voor sinterklaas of kerstmis? Koop Het Beste van Thailandblog. Een boekje van 118 pagina’s met boeiende verhalen en prikkelende columns van achttien bloggers, een pittige quiz, handige tips voor toeristen en foto’s. Bestel nu.