(Yosanon Y / Shutterstock.com)
Uit de serie You-Me-We-Us; indigenous people in Thailand, toch weer een nieuw deel. Het lijkt er op dat de Thaise overheid af wil van endemische groeperingen die in de bossen wonen, daar kleinschalig wisselbouw op kleine akkers toepassen en leven in harmonie met de natuur.
Nieuwe wetten voor het gebruik van de natuur zijn een sta-in-de-weg voor deze groepen; zij zouden de bossen vernielen…. Een pleidooi voor het behoud van eeuwenoude landbouwmethodes.
Omdat de roep om rechten voor endemische groepen in de Thaise samenleving vaak wordt gezien als een eis voor privileges hoopt dit artikel je de waarheid te vertellen. Het betreft onder meer de Lisu minderheid regio Chiang Mai.
‘Onze identiteit en ons leven in stamverband zijn meer dan wat kostuums en dansen. Wat voor ons het zwaarste weegt is onze afwijkende identiteit en onze hechte verbinding met de natuur. Voordat ons leven in de bossen in de vergetelheid raakt roepen we de regering op om onze wijze van leven te beschermen. Alleen dat zal ons in staat stellen in ons huidige woongebied te blijven.’
De heer Sakda Saemi, secretaris van de ‘Council of Indigenous Peoples in Thailand’ (CIPT) licht het plan toe van de gezamenlijke endemische groepen in Thailand om een wetsvoorstel in te dienen met als doel het promoten en beschermen van de rechten van inheemse volkeren. Het wetsvoorstel was al eens ingediend bij de wetgevende vergadering na de laatste staatsgreep, maar is daar genegeerd.
Na het aantreden van de huidige regering zijn ruim 13.000 handtekeningen verzameld met het doel het wetsvoorstel in te dienen bij de voorzitter van de Thaise Tweede Kamer. Dat laatste is gebeurd op 7 april 2021. Het doel is dat de regering formeel het bestaan erkent van inheemse volkeren in Thailand.
De heer Sakda zegt het aldus. ‘Op de eerste plaats willen wij de officiële erkenning van ons bestaan, onze manier van leven en onze unieke middelen van bestaan. Daarom vinden wij het noodzakelijk dat onze rechten middels een wet worden beschermd en wij daardoor voor onszelf kunnen zorgen.’ Maar voor groepen mensen is de roep om ‘zelfbestuur’ een eis voor privileges, voor bijzondere rechten, die verder gaan dan voor de Thaise meerderheid.
De beperkingen aan hen opgelegd
Vanuit het oogpunt dat je kwetsbare groepen (als kinderen, vrouwen, ouderen en mensen die bijzondere zorg nodig hebben) moet beschermen zul je richtlijnen moeten hebben voor hun specifieke behoeften. Inheemse gemeenschappen in Thailand moeten gezien worden als middel om die specifieke behoeften aan te bieden; in dit kader vooral het in harmonie samenleven met de natuur.
Maar in werkelijkheid heeft de overheid alle gebieden in gebruik bij inheemse groepen tot beschermd natuurgebied verklaard waardoor ze die gebieden niet meer kunnen gebruiken voor hun voedselvoorziening en om in te leven. De toestand van inheemse groepen is verslechterd door het rigoureus van toepassing verklaren, in alle nationale boswetten, van het landelijke landbouwsysteem. En dat wijkt totaal af van het systeem, waaronder wisselbouw, van de inheemse groepen.
Om de problemen van inheemse groepen die in bossen leven te verduidelijken zegt de heer Sakda: ‘Volgens de ‘park law’ moeten gebouwen, schuren, akkerland of de aanplant zichtbaar zijn. Daarnaast moeten het ‘intercroppen’ (*), het rijstveld en de waterbronnen zichtbaar zijn maar dat zijn juist de technieken die de inheemse groepen niet toepassen; zij doen uitsluitend aan ‘crop rotation’, wisselbouw. Wij hebben geen schuren, geen rijstvelden, geen bronnen en doen niet aan intercropping.’
‘Wij erkennen dat de gezamenlijke dialoog (met de overheid) een uitdaging is als gevolg van de wetten die de overheid wenst na te leven. En toch moeten we eerst die overheid vragen ons bestaan te erkennen. Wij moeten ze zien te overtuigen dat wij, ook al werken wij anders, Thais zijn die in Thailand wonen.’
‘Wij worden gezien als een probleem en als vernielers van het woud en dat terwijl de overheid landbouwtechnieken voorschrijft die ontbossing in de hand werken; dat is in tegenstelling tot onze stijl volgens onze oude gewoontes. Ze zien ons ook als drugdealers als een uitvloeisel van hun grenscontroles en toegangsregels.’
‘Alhoewel wij, de inheemse groepen, worden gezien als ondeskundig om onze ontwikkeling zelf te begeleiden, willen wij niet volkomen afhankelijk zijn en gebrandmerkt worden als afhankelijk van liefdadigheid. Wij roepen om een vorm van zelfbestuur en interne controle zoals de federatie van industrieën en de gezamenlijke kamers van koophandel hebben.’
‘In dezelfde geest kan een Raad voor Inheemse Groepen worden opgericht voor het behoeden van onze families, onze gemeenschappen en onze manier van leven.’ sluit de heer Sakda zijn relaas.
(*) Intercropping; zie https://wikipedikia.org/nl/what-are-the-types-of-intercropping/?amp
Bron: https://you-me-we-us.com/story/Indigenous-peoples-rights
Bewerking door Erik Kuijpers. Het artikel is ingekort.
Auteurs: Medewerkers van het Indigenous Media Network en de heer Sataporn Pongpipatwattana. Dit is een onafhankelijk rapport tot stand gekomen met geld van de E.U.
Over deze blogger
- Bouwjaar 1946. Kreeg de bijnaam 'Lopende belastingalmanak' en heeft 36 jaar in dat vak gewerkt. Op zijn 55e naar Thailand verhuisd. Invaliditeit dwong hem van zijn gezin in Nongkhai naar huisje met thuiszorg en scootmobiel in Súdwest-Fryslân.
Lees hier de laatste artikelen
Belasting Thailand15 november 2024Belasting: Navordering in Thailand
Belasting Thailand7 november 2024Thailand belastingen: Verplichte registratie en aangifteplicht
Belasting Nederland29 oktober 2024Belasting 2024: Belast Thailand de verkoop van mijn huis in Nederland?
Belasting Thailand22 oktober 2024Een video van Siam Legal over belastingen
Weer een voortreffelijk artikel, Erik.
Een 30 kilometer ten noordoosten van mijn vroege woonplaats Chiang Kham (Phayao) ligt een uitgestrekt heuvelgebied waar ik vaak wandelde en dat nu geheel gewijd is aan de teelt van mais. Ik zag een stafkaart uit begin zestiger jaren toen het gebied nog geheel bos was met hier een daar een dorpje van zo’n 50 inwoners. Al die dorpjes zijn in die zestiger jaren door de regering opgeheven uit angst voor het communisme zei de overheid, en het bos is geheel gekapt. Die vroegere dorpsbewoners wonen nu samen in een stadje aan de rand van die heuvels. Veel armoe en vooral veel uitzichtloosheid. Zo vertelde een dorpsoudste mij. Hij liet mij ook nog een tekst zijn in de Akha taal geschreven in Chinese letters. Wat je niet allemaal tegenkomt bij die onbeschaafde volkeren!
Ik zie het helaas uiterst somber is voor de verlangens van die ‘inheemse’ groepen. Ik hoor en zie geen enkele teken sympathie noch bij de overheid noch bij de gemiddelde Thai. Mijn schoonfamilie verbood mij in het begin daar naar toe te gaan, vies en gevaarlijk volk zeiden ze. Wel, het waen aardige mensen.