You-Me-We-Us: You-Me-We-Us: ‘Leven en dood naast een loodmijn’
Het verhaal van de mensen in Klity Creek (ห้วย คลิตี้) in de provincie Kanchanaburi van wie het bloed vergiftigd werd door een loodmijn; de geschiedenis van mislukte pogingen het gif op te ruimen en de kreek schoon te maken, en het gevecht van de gemeenschap voor gerechtigheid.
Zolang er mensen wonen nabij de Klity Creek was de kreek de enige waterbron. De ouderen in het dorp zeiden het zo: ‘Als er water is dan is er leven. Geen water betekent geen leven.’ De bewoners gebruikten het water van de kreek niet alleen om te drinken en te koken maar ook voor landbouw en persoonlijke verzorging.
Het gevarieerde dierlijk leven in de kreek, met vis en schaaldieren, was een bron voor hun voedsel. Voor de kinderen een bron van vermaak. Het leven in het dorp was zo vervlochten met de kreek dat de kreek gerust het levenswater en de ziel van de gemeenschap genoemd mocht worden.
De loodmijn
Maar hun waterbron werd een dodelijke ramp. In 1967 begon de Lead Concentrates Company Ltd een loodmijn, slechts 12 km noordelijk van de kreek, en het loodafval werd gedumpt in het water zonder filters of behandeling. Verontwaardigd verenigden de bewoners van de Klity Creek zich om te knokken tegen dit onrecht en dat doen ze vandaag de dag nog steeds.
De dodelijke gevolgen van loodvergiftiging
In 1972 zagen de bewoners dat het water in de kreek langzaam troebel en rood werd; er hing ook stank. Wat ook verontrustte was het grote aantal dode vissen dat boven kwam drijven en niet lang daarna werden de bewoners ziek. Velen kregen hoofdpijn, duizeligheid, maagklachten, een doof gevoel en zwelling in de ledematen en vermoeidheid.
Behandeling met traditionele medicijnen hadden geen resultaat en de gemeenschap werd ernstig verontrust. Voor enkelen was de ziekte dodelijk. Nog erger was dat de toen geboren kinderen afwijkingen vertoonden zoals een waterhoofd, afwijkingen aan de ledematen, oogklachten en polydactylie (meer dan vijf vingers of tenen aan hand of voet). Miskramen en sterfte onder jonge kinderen namen toe.
Bij een in 2015 overleden man werd in zijn bloed een hoeveelheid van 41 mg/dL lood aangetroffen; dit is een concentratie vele malen hoger dan de veilige hoeveelheid.
De Jo-familie en loodvergiftiging
Het artikel gaat uitgebreid in op de medische ellende die twee kinderen en een neefje van de overleden man hebben ervaren. Er is voor gekozen dit niet in deze bewerking op te nemen.
Een traditionele leefwijze verstoord
De Klity gemeenschap bestaat uit Karenmensen die al generaties wonen in de Thung Yai Naresuan heuvels in de provincie Kanchanaburi. Hun manier van leven is afhankelijk van wat de rijke natuur hen biedt. Nog niet zo lang geleden had geld geen betekenis in de Klity regio; men had slechts mes, schoffel en schep nodig.
Door het traditionele Karen systeem van wisselbouw op de akkers kon men rijst verbouwen, fruit en groente. Men leefde er eenvoudig en hun tradities werden doorgegeven aan volgende generaties en dat hield de gemeenschap intact.
Maar hun leven werd op zijn kop gezet toen het water roodbruin werd en ging stinken. Toen er geen vis meer te vangen was in het water werd de gemeenschap voor voedsel afhankelijk van kooplui. Nadat mensen ziek werden door vergiftiging bleek de gang naar het staatsziekenhuis moeilijk en zwaar. Dat kostte dikwijls een hele dag omdat er geen auto’s konden komen. De zieken moesten twee uur op een tractor, dan vijftig kilometer op zandpaden en daarna nog eens twee uur op verharde wegen.
Maniok, cassave
Door al deze zaken ontstond de behoefte aan geld om te kunnen handelen. Voor voeding, transport, medische zorg. Veel mensen werden gedwongen de wisselbouw te verlaten en over te stappen op ‘monocultuur’ zoals de verbouw van maïs en cassave (maniok).
Jaar na jaar werden duizenden tonnen maïs van de Klity regio verkocht voor de productie van diervoeder voor varkens, gevogelte en visvoer.
Gif in de voedselketen
Een welzijnswerker: ‘Nu de grond in de Klity regio extreem is verontreinigd met lood zal de maïs die hier groeit en gebruikt is voor diervoeders ongetwijfeld ook lood bevatten. Dit lood komt dan ook verderop in de voedselketen voor en zal worden geconsumeerd en verkocht in restaurant, markt en winkelcentra. Dat zal worden verergerd als het water van de kreek gebruikt is voor irrigatie.’
‘Wat ook zorgen baart is dat de kreek uitmondt in het Srinagarin bekken en het water tenslotte terechtkomt in de Mae Klong rivier en het Maha Sawat kanaal en dat water wordt gebruikt in Thonburi, een druk bevolkt deel van Bangkok. Tenslotte komt het water in de Golf van Thailand waar het hele land gebruik van maakt. Het gevaar van lood treft dus niet alleen de Klitykreek maar een veel groter deel van de bevolking.’
De rechter
De ‘Administrative Court’ en de ‘Civil Court’ hebben geoordeeld dat zowel de Staat als de loodbedrijven verantwoordelijk zijn voor het herstel van de kreek en de omgeving. Maar er zijn nu twintig jaar voorbij en er is geen actie ondernomen. Men stelt de vraag of recht dat je niet krijgt niet gelijk is aan onrecht?
De volwassenen maken zich ernstig zorgen voor hun kroost. Tot de dag van vandaag zijn de loodgehaltes in het bloed van de kinderen veel hoger dan medisch verantwoord is en de cijfers nemen van jaar tot jaar toe. Hoeveel generaties moeten nog lijden voordat de mensen aan de macht hun verantwoordelijkheid nemen en alle lood verwijderen?
Bron: https://you-me-we-us.com/story-view Vertaling en bewerking Erik Kuijpers. De tekst is sterk ingekort.
Voor foto’s van de leefomgeving en het verhaal van de Jo-familie: https://you-me-we-us.com/story/living-with-lead-lower-klity-creek
Auteur: Thamakrit Thongfa, een Pwo Karen wonend in Kanchanaburi.
‘Ik zet me altijd in voor de leefomgeving voor de gemeenschap hier, voor de minderheden en de autochtone bevolking. Mijn droom is dat al deze mensen, en de planeet, beschermd worden door correcte wetgeving en procedures die desnoods worden afgedwongen en dat alles zonder discriminatie want ik vind dat alle mensen gelijkwaardig zijn.
Over deze blogger
- Bouwjaar 1946. Kreeg de bijnaam 'Lopende belastingalmanak' en heeft 36 jaar in dat vak gewerkt. Op zijn 55e naar Thailand verhuisd. Invaliditeit dwong hem van zijn gezin in Nongkhai naar huisje met thuiszorg en scootmobiel in Súdwest-Fryslân.
Lees hier de laatste artikelen
Belasting Thailand15 november 2024Belasting: Navordering in Thailand
Belasting Thailand7 november 2024Thailand belastingen: Verplichte registratie en aangifteplicht
Belasting Nederland29 oktober 2024Belasting 2024: Belast Thailand de verkoop van mijn huis in Nederland?
Belasting Thailand22 oktober 2024Een video van Siam Legal over belastingen
Met woorden ga je het niet redden dat probeert men al 50 jaar.
Er moet actie ondernomen worden.
Oplossing blaas de mijn op en zorg ervoor dat hij niet meer open gaat door er een beschermd gebied van te maken.
Cultureel erfgoed .
Overal ter wereld gaan zakelijke belangen nogal eens boven overwegingen waar het gezondheid betreft. In Thailand is dat op veel gebieden wel heel extreem. Bovendien worden activisten voor het milieu vervolgd, opgesloten en gedood. In de afgelopen 20 jaar zijn er zeker een tiental en mogelijk meer activisten vermoord. Triest.
Thailand is dan ook een zwaar kapitalistisch en ongelijk land, waar (mensen)rechter lager op de ladder staan. Op het onttrekken van grondstoffen en vervuilen van de natuur staat niet direct een kostenpost, zolang de hoge heren niet werkelijk ter verantwoordingen worden geroepen en gehouden met werkelijke gevolgen zet dat weinig zoden aan de dijk om veranderingen te brengen. Het klootjesvolk en in het bijzonder minderheidsgroepen, plukken daar de wrange vruchten van.
De serie laat veel zien wat er mis is en gaat in Thailand, het verhaal is niet nieuw maar de aandacht moet blijven want anders kunnen we de kans ingrijpende veranderingen ten baten van de bevolking zeker wel vergeten. Maar het doet pijn dat deze praktijken al jaren aan de gang zijn, nog wel even lijken te blijven en zoveel slachtoffers maakt tot op de dag van vandaag en die van morgen. Triest, heel triest.
Een artikel uit de BKK Post over het ‘schoonmaken’ van de stroom. Niet te redden, is de conclusie. Je zult dat diep moeten uitgraven, stroom en grond, en is het dan schoon? Het riviertje omleiden, het terrein afsluiten en de natuur zijn werk laten doen? Maar die mensen moeten ergens wonen…. Het grote geld heeft dan weer gewonnen, helaas.
https://www.bangkokpost.com/thailand/general/2079879/too-late-to-save-klity-creek
Tja, de wetgeving laat het nog steeds afweten en zelfs dan blijft het risico: als je het bedrijf probeert “alle” kosten te betalen omtrent schadevergoedingen, herstel enzovoort zal het best weleens failliet kunnen gaan. Dan komt de rekening alsnog bij de belastingbetaler (financieel) en de inwoners (lichamelijk). Voorkomen is beter dan genezen, dit soort praktijken in de kiem smoren zou een boel helpen. Gevoelsmatig zou ik liefst directie en management van zo’n bedrijf verplichten in het vervuilde gebied te gaan wonen, werken en leven zodat ze er niet met wat geld er tegen aan gooien grotendeels mee weg komen. Dat valt a) niet bij wet te regelen b) zou ook niet menselijk zijn en tegen de kernwaarde ingaan dat men zoveel mogelijk met respect naar mens, dier, natuur en milieu heeft om te gaan opdat het morgen ook nog prettig leven is
Of het is wachten op de heel lange termijn, als de mens zijn eigen graf graaft en ten onder gaat, de aarde en al het andere wat er op groeit zal zich wel een nieuwe weg weten te vinden totdat dit sterrenstel zijn beste tijd heeft gehad. Maar dat is nogal een depressieve gedachte, het moet en kan toch anders, niet? Een sprankje hoop op beter tijden en leren van onze fouten?