Haar naam is Anong, maar in Nederland noemen ze haar An of Annie. Een Nederlandse bijnaam, alsof het haar makkelijker moet maken om hier te passen, denkt ze. Ze voelt zich een vreemde in een dorp waar alles traag beweegt, behalve de wind. Het is koud. Niet de frisse bries die ze kent van thuis, maar een rauwe kou die zich onder haar huid nestelt. De kou zit in de muren, in de grond en lijkt zelfs in de mensen te zitten, stug en gesloten.
Elke ochtend verlaat haar vriend het huis. Hij zegt het met dezelfde kalme stem: “Ik ben rond zes uur weer thuis, An.” Dan gaat de deur dicht, en de stilte valt als een zware deken om haar heen. De leegte van het huis slokt haar op. Ze probeert het op te vullen, het gevoel te verdrijven. Maar wat moet je met een groot, stil huis als je geen idee hebt wat je ermee moet vullen?
Ze probeert zichzelf op te peppen. De cursus Nederlands, waarvoor ze haar ogen uit haar hoofd heeft gestudeerd. “Woonkamer,” mompelt ze, “bank, raam, kast.” Ze herhaalt het woord voor alles wat ze ziet, alsof dat de afstand tussen haar en deze wereld kleiner maakt. Maar de woorden blijven vreemd, net als de kou.
’s Middags trekt ze haar jas aan en wandelt door het dorp. Kinderen met rode wangen fietsen in felgekleurde jassen voorbij, en oudere dames trekken boodschappenkarretjes over de hobbelige trottoirs. Ze voelen haar ogen op hen branden, maar kijken niet terug. Ze is hier de vreemde, dat voelt ze elke dag. In het park ziet ze een hond kwispelen, vol leven. Ze glimlacht, even, een flinterdunne seconde.
Thuis is het anders. De wind waait altijd door de palmbladeren, het eten ruikt kruidig en rijk, en mensen lachen hardop. Hier gaat alles stil, alsof elke beweging overlegd moet worden. Ze mist haar familie zo hevig dat het voelt alsof er een gat in haar borstkas zit. Elke hap van het brood dat haar vriend ’s ochtends voor haar klaarmaakt, smaakt naar karton.
En dan is er de tijd, al die eindeloze uren. Ze heeft zich zelden eerder verveeld, in haar hele leven niet. In Thailand was er altijd iets te doen, iemand om mee te praten, een markt om te bezoeken, een tempel om voor te bidden. Hier lijkt de klok te treiteren, elke minuut wordt een uur. Ze probeert tv te kijken, probeert te lezen, zelfs de Nederlandse soapseries waar ze geen woord van begrijpt, maar het voelt allemaal hol.
Ze wil hem vertellen hoe diep haar verdriet gaat, hoe het knaagt aan haar ziel. Maar hoe kan ze hem dat uitleggen? Hoe kan ze zeggen dat zijn droom, zijn ideale leven hier in dit stille, besneeuwde dorp, haar langzaam doodt? Hij heeft zoveel gedaan voor haar, zoveel betaald ook. De inburgeringscursus, de vergunningen, de vliegtickets. Zijn liefde heeft haar hier gebracht, maar ze weet niet meer of het genoeg is. Soms, als de avonden donker worden en de stilte oorverdovend is, overweegt ze het. Teruggaan. Of gewoon… verdwijnen. Ze heeft niemand om dit mee te delen. Zelfs woorden voelen zinloos.
Ze denkt aan hun zes jaar samen. Ze wil hem niet teleurstellen. Hij kijkt haar soms met die liefdevolle blik aan, alsof hij niet ziet dat ze al kilometers ver van hem afdrijft. Als hij thuiskomt, kijkt hij naar haar zoals hij altijd doet, blij en misschien een beetje moe van de dag. Ze lacht terug, automatisch, en serveert hem het avondeten dat ze zelf nauwelijks kan doorstaan.
Op een dag, als de regen onophoudelijk tegen de ramen slaat, valt het haar te zwaar. Het voelt als een vlaag, de gedachte om het allemaal op te geven. “Misschien,” zegt ze tegen zichzelf, “misschien is er geen uitweg.” Ze zit aan de keukentafel, haar handen in haar schoot gevouwen, en denkt aan haar moeder, haar zusje, de markten vol geur en leven. Ze wil terug, en toch… het betekent het einde van alles wat zij en hij samen hebben opgebouwd.
Die avond komt hij eerder thuis. Hij ziet haar ogen en weet dat iets niet klopt. “Wat is er, An?” vraagt hij, met die zachte stem die haar zo vertrouwd is en die nu pijn doet.
En daar, in dat moment, kan ze niet anders. De woorden komen eruit, als een waterval. De heimwee, de eenzaamheid, de eindeloze kou die niet alleen haar lichaam, maar haar hele bestaan doordringt. Hij luistert, zwijgend, maar zijn ogen verharden.
“Waarom heb je niets gezegd?” vraagt hij uiteindelijk. Zijn stem breekt een beetje, en ze voelt zich schuldig, alsof zij degene is die alles heeft verpest. Maar diep vanbinnen weet ze: ze moest het hem vertellen, anders zou ze zichzelf verliezen.
De symboliek van hun relatie wordt haar ineens pijnlijk duidelijk. Ze is een tropische vogel in een koud nest en hoe diep zijn liefde ook gaat, hij kan haar niet geven wat ze mist…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur21 december 2024‘Een liefde sterker dan elke uitdaging’
Cultuur19 december 2024‘Van droom naar realiteit’
Cultuur17 december 2024‘Harde woorden over liefde, macht en geld’
Cultuur15 december 2024‘De adem van de Chao Phraya’
Tja, migratie is niet niks. Je laat toch veel achter: familie, huis, baan en andere zekerheden. Daar over praten (en luisteren) met je partner is heel belangrijk. Sommige koppels communiceren te weinig en dat maakt het alleen maar moeilijker. Wie weet had het geholpen als ze al in een vroeg stadium iets om handen had gehad: hobby, (vrijwilligers) werk etc. Thuis zitten is vragen om muren die op je af komen. Van de meeste Thaise migranten lijkt men de Nederlanders aardig en dus juist niet nors te vinden. Degene die dat wel zo ervaren, kan aan de locatie liggen. Of speelt spiegelen mee? Een vrolijk persoon ziet vrolijke mensen, een niet zo vrolijk persoon ziet niet zo vrolijke mensen? Blijft nog het klimaat en dergelijke. De ene leert het klimaat waarderen, een ander niet. Als Nederland toch niets voor haar is,.. zou hij naar Thailand kunnen, willen migreren?
Niet iedereen kan zomaar emigreren naar Thailand Rob???
Je dient geld te hebben of een baan om in je onderhoud aldaar te voorzien.
In Nederland ben je automatisch voor alles goed verzekerd wat in thailand niet het geval is.
Voor vele mensen op latere leeftijd zijn deze zekerheden erg belangrijk en daarbij komt het belangrijkste buiten de touristische plekken is alles in de thaise taal geschreven.
Menukaarten in restaurants /straatnamen /mensen spreken voornamelijk Thais etc waarbij men lichtelijk gedwongen word in toeristische plaatsen te wonen terwijl in Nederland alles is geregeld en je iedereen kunt verstaan als Nederlander.
Voor de thai in Nederland kan ze misschien gaan sporten in de sportschool of kijken of er een laagdrempelige jeu des boules vereniging in de beurt is waar iedereen kan meedoen en zeer laagdrempelig is.
Egoïstisch om zo een mooi vogeltje in een kooitje te stoppen ver weg uit haar omgeving! Mijn mooi vogeltje leeft in haar eigen omgeving, ik heb mij zelf aangepast en zijn beiden gelukkig en, MANNEN! Zo hoort het
Het is maar een verhaal, maar……..
Het is maar net hoe je het bekijkt. Nu zit JIJ in dat kooitje. Er zijn ook genoeg Farang die hier wegkwijnen in Thailand!
Mijn Thaise dame woont al vele jaren in ons kille landje en klaagt nooit. Ze is gelukkig, heeft een paar goede vriendinnen en werkt zelf halftijds in de week. Ze heeft absoluut geen heimwee naar haar thuisland. Ze heeft het hier vele malen beter zegt ze.
ja ………. ik kan mij voledig indenken wat zij voelt ik heb het zelfde
Heel belangrijk: openstaan voor verandering, de taal leren, tussen de mensen komen via cursus, club, werk,
vriendschappen aanknopen. Want alleen tussen 4 muren gaat op termijn niet goed.
Indien de NL taal niet of niet goed machtig, dan komt ze vaak alleen in aanmerking voor laagbetaalde baantjes. En onderschat daarbij in het “tolerante” NL dan niet de aanwezigheid van pure discriminatie, die het hart van een fijngevoelige vrouw kan breken. En daarmee aanleiding geeft tot vluchten uit NL.
Beetje dramatisch verhaal. Kennelijk heeft de betrokkene niets omhanden.
Je moet geen mensen uit hun omgeving weg slepen als daar geen goede reden voor is.
En al helemaal geen Thaise vrouw naar Nederland of all places.
Lekker in Thailand laten en zelf emigreren.
Ik heb het hier al eens aangehaald. Mijn Thaise echtgenote heeft 12 jaar in België gewoond. Na mijn pensioen hebben we alles verkocht en zijn we definitief naar Thailand getrokken. Ze heeft me al vele malen gezegd dat dit onze grootste fout ooit was. Moesten we kunnen dan keren we morgen terug naar België.
Je zou verschieten hoeveel Farang in Thailand maar al te graag hun zalig leven opsmukken. Dit om niet te moeten toegeven dat het aards paradijs toch niet dat is wat ze ervan verwacht hebben. Kwestie van geen gezichtsverlies te lijden zeker …
Waar mijn vrouw veel aan heeft gehad toen ze in 1995 naar Nederland kwam is dat ik al wat contacten had gelegd met Thais die al een tijdje in Nederland woonde.
Mijn vrouw had al heel vlug genoeg van die Thaise contacten. Het was veelal gepoch en afgunst. Niet zelden ook al in Thailand.
Vergis je niet maar Thaise vrouwen kunnen hard zijn voor elkaar. Empathie is dikwijls ver weg.
Telkens mijn vrouw terugkwam van die Thaise festijn avondjes zag ik ze er wat geslagen uitzag….want ja waarom had zij dan nog steeds geen handtas van een duur merk ? Waarom had haar man haar dan nog geen diamanten ring geschonken ?
Nu heeft ze nog een tweetal TH vriendinnen die gelukkig wel met hun voetjes op de grond zijn gebleven alsook wat realistischer in het leven staan en dat is voor haar belangrijk en meer dan voldoende.
De Thaise maatschappij is (nog steeds) een pure klasse maatschappij en die ingesteldheid nemen Thai ook mee naar het buitenland.
Na al die jaren is ze meer gaan houden van onze kijk op het leven waar men vooral meer belang hecht aan wie je bent als mens dan wat je bent of wat je bezit als mens.
Een eigen netwerk met landgenoten kan zoveel verschil maken. Vrouwen die hier als au pair zijn gekomen en nu in een relatie met een Hollander zijn gebleven kunnen vaak terugvallen op de uitgebreide app-groep van ‘collega’s’ om mee te praten en mee af te spreken waardoor thuis niet zo ver weg voelt. In de eigen taal uitgebreid en rap en uitbundig met elkaar bijpraten is van levensbelang.
In een dorp of kleine provinciestad aarden is het extra lastig, doe dat zo’n geliefde niet aan. De bekrompen Hollanders zijn afschuwelijk zeker vandaag de dag met de huidige gure politieke wind in hun rug.
Een Thaise vriendin van mij zag een poosje geleden een landgenote bij de Jumbo, onwennig om zich heen kijkend. Ik dacht, laten we haar begroeten en op weg helpen maar ze voelde daar weinig voor. “Die redt zich wel, ze komt er wel achter waar de groene papaya te vinden is en hoe aan werk te komen”.
Na 10 jaar in België heeft mijn vrouw nog altijd geen enkele Thaise vriendin. Ik heb daar nochtans al vele malen op aangedrongen.
Ze zegt me steeds dat ze geen behoefte heeft aan al dat roddelen en achterklap. Ze is perfect gelukkig met ons tweetjes. We leven in onze eigen bubbel.
Is dat ‘van levensbelang’ niet wat overdreven? In al die praatgroepen wordt er waarschijnlijk weinig nuttige info gedeeld.
Je hebt gelijk, wat ‘van levensbelang’ is voor de een kan volstrekt overbodig zijn voor de ander. En inderdaad het kunnen ook roddelgroepen zijn in de onderlinge netwerken.
Toen ik een paar jaar in een klein Belgisch gehucht woonde sprak ik een Belgische ondernemer die aan het einde van de straat een Thais restaurant was begonnen met zijn Thaise vrouw. Er werkten ook Thaise meisjes in de keuken en in de bediening. Het was al snel een goedlopend restaurant maar het was grappig te zien dat een aantal boerenjongens uit de omgeving erheen kwam in de veronderstelling dat er méér te consumeren was dan lekker eten.
De ondernemer vertelde me dat zijn partner vaak afstandelijk was. Ze maakte af en toe tijd voor hem voor intimiteiten maar de rest van de dag was ze in gesprek met haar Thaise contacten thuis, in die omgeving en in Knokke aan zee. Hij wilde weleens samen met haar knus op de bank tv kijken maar daar had ze geen interesse in. Toch was hij dol op haar.
Op zondag was er “Thais buffet” dwz de gasten konden zelf hun eten opscheppen. Er kwamen veel echtparen van oudere mannen met hun jonge Thaise vrouw en het werd de gewoonte dat de mannen bij elkaar aan tafel zaten te eten en te praten terwijl hun jonge meisjes bij elkaar aan een grote ronde tafel dicht bij de keuken heel andere gerechten met elkaar deelden, luid schaterend met elkaar babbelden en om beurten meezongen met een karaoke-scherm aan de wand.
Op een gegeven moment was de zaak gesloten, alle luiken dicht en de ondernemer was meubilair in een container aan het gooien.
Zijn vrouw was plots verdwenen. Eerst dacht hij aan een noodsituatie thuis waarvoor ze wellicht naar Thailand was gevlogen met de dagopbrengst maar na een paar dagen bleek dat de ganse community al lang wist dat ze een geliefde had in Knokke en daar nu bij was gaan wonen.
In vergelijking met hun situatie is het natuurlijk heel erg goed dat jullie gelukkig zijn, zoals je zegt, in jullie eigen bubbel.
Het verhaal is ook een beetje in een minder positieven spiraal getrokken lijkt mij, maar goed het zijn ook punten die voorkomen in zo’n grote stap.
Mijn vrouw heeft eerst drie maanden test gedaan in 2001 jaar erop met een MVV, de intentie dus om langdurig te blijven, zo gaat dat toch met eenieder?
Tijdens die periode 90 dagen ‘vakantie’ en de eerste tijd MVV, waren er toen al mogelijkheden om landgenoten te vinden, Thais voedsel te vinden, behulpzame Nederlanders, et cetera vijftien A twintig jaar later al helemaal lijkt mij.
Maar goed, het blijft een stroef lopend verhaal voor vele, verplicht de taal leren, werk zoeken, nieuwe vrienden kring opbouwen, en het klimaat enzovoort.
Dit heeft mijn vrouw ook meegemaakt in de corona periode.
Ze werdt ontslagen en op dat moment was er geen uitzicht op een nieuwe baan. Ze heeft bijna een jaar thuis gezeten en weinig kunnen doen.
Het begon natuurlijk allemaal in de koude donkere maanden en dat heeft haar mentaal niet goed gedaan. Elke dag thuis, donkere, grauwe, koude dagen en nergens om naartoe te gaan.
Het elke dag thuis zitten kan erg op je mentale gezondheid spelen
Ik heb dit zelf ook door meegemaakt, door ziekte een half jaar thuis moeten zitten en als je vrienden en kennisen gewoon moeten werken, bezef je ineens hoe weinig plezier er kan zijn als je tussen vier muren zit.
Gelukkig hebben wij (de kinderen en ik) haar erdoorheen weten te slepen en dankzij het internet kon ze met haar familie in Thailand en Noorwegen contact hebben.
Toen ze weer kon werken en de zon wat meer ging schijnen, ging het al snel stukken beter.
Toen mijn vrouw naar NL kwam kostte bellen nog een klein vermogen. Ik vond het belangrijk dat ze toch regelmatig naar huis belde om haar ouders op de hoogte te houden Zelf vroeg ik iedere week aan haar of ze al naar huis gebeld had, maar zelf vond ze 1x per 2 maanden meer dan genoeg. Later kwamen van die speciale nummers dat je voor weinig kon bellen. Vaak lokaal tarief of iets meer. Vanaf toen werd er ook wel wekelijks ff gebeld naar haar ouders en ook haar zus. Dochterlief chatte hele avonden met haar nicht via MSN en toen skype eenmaal ingeburgerd was werd er bijna dagelijks gebabbeld op de laptop.
Toen mijn vrouw naar NL kwam was de inburgering nog vrijwillig en zelfs gratis (zo lang er goede resultaten waren betaalde de gemeente zelfs reisgeld voor de bus). Mijn vrouw heeft 2 jaar de school gevolgd en spreekt zeer goed Nederlands.
Op school kennis gemaakt met enkele Thai en in het begin was het bijna ieder weekend party-time. Dat sleet toch na een aantal jaar en uiteindelijk zijn er 2 goede vriendinnen over gebleven. Helaas is er 1 op jonge leeftijd overleden, maar met de ander (en ook haar man) hebben we nog steeds goed contact. Bijna wekelijks ff skype en als zij in TH komen ze altijd een paar dagen logeren en wij gaan een paar dagen bij hun op bezoek. Ook als we in NL zijn gaan we altijd bij hun logeren.