(Redactionele bronvermelding: Vassamon )Anansukkasem / Shutterstock.com)
Het was op een zakenreis, jaren geleden, dat Pieter een 43-jarige man uit Groningen voor het eerst de stad Pattaya ontdekte. De stad, met zijn imposante nachtleven, kleurrijke straten en het constante feestgedruis, was een verleidelijk contrast met het rustige en voorspelbare leven dat hij als keurig getrouwde man in Nederland leidde.
De eerste nacht in Pattaya was dan ook een openbaring voor Pieter. De stad kwam tot leven onder de neonlichten, de straten gevuld met de klanken van live muziek, gegiechel, gefluister, het klikken van hooggehakte dames en het roepen van straatverkopers. De gogo bars en clubs waren een mengelmoes van kleur en geluid, vol met mensen van alle leeftijden en uit alle lagen van de bevolking, op zoek naar plezier en eventueel wat betaalde gezelschap.
Het was in een van deze bars dat Pieter zijn huidige vriendin Noi ontmoette, een jonge, prachtige Thaise vrouw van 25 lentes. Haar schoonheid, deels te danken aan haar jeugd en deels aan de mysterieuze glimlach met haar mooie mond, trok Pieter’s aandacht. Maar het was haar ongecompliceerde houding en gewilligheid die hem fascineerde. Ze gaf hem het gevoel weer jong, aantrekkelijk te zijn. Hij genoot met volle teugen van de honing die Noi hem iedere nacht aanreikte. Hij kreeg er geen genoeg van.
Sleur
Jaren terug was Pieter een ambitieuze jongeman, vol energie en met grootse plannen voor zijn toekomst. In zijn jongere jaren was hij altijd in de weer, altijd op zoek naar het volgende grote project, het volgende succes. Maar na jaren van hard werken is er een routine in zijn leven geslopen die moeilijk te doorbreken is. Zijn dagen zien er hetzelfde uit. ’s Morgens staat hij vroeg op, ontbijt snel en gaat dan direct naar kantoor. Daar brengt hij het grootste deel van zijn dag door met het beantwoorden van e-mails, het voeren van vergaderingen en het navigeren door de complexiteit van het zakenleven. ’s Avonds keert hij laat terug naar huis, vaak uitgeput en zonder energie voor iets anders dan een snelle maaltijd en wat tijd voor de televisie.
Ook zijn relatie met zijn vrouw heeft te lijden onder de sleur. Zij waren eens gepassioneerde geliefden, maar nu, na 20 jaar, lijken ze meer op broer en zus. Hun gesprekken gaan vooral over praktische zaken zoals de kinderen, het huishouden, de rekeningen. Er is weinig tijd en ruimte voor intimiteit, voor diepe gesprekken, voor gedeelde ervaringen. Hun leven samen voelt comfortabel en vertrouwd, maar mist de vonk die het vroeger had.
Zo’n drie keer per jaar ging hij op zakenreis, meestal naar nietszeggende bestemmingen. Dit keer moest hij naar een aantal landen in Azië. In Bangkok had hij enkele zakelijke afspraken, en hij trakteerde zichzelf daarna op een weekje strand in Pattaya.
Eenmaal daar, begon de stad Pattaya, met zijn verleidelijke schoonheden en belofte van avontuur, zijn greep op Pieter’s geest te versterken. In die week, hij weet het nog precies, ontmoette hij Noi. Een schoonheid die normaal gesproken onbereikbaar was voor hem. Maar hij was een succesvol zakenman en had aan geld geen gebrek, zijn verzorgde kleding en dure horloge verraadde dat hij genoeg te besteden had. Dat was Noi ook opgevallen en zij bood zich aan op een manier die bijna geen man kan weerstaan. Hij besefte dat hij zijn vrouw bedroog na zoveel trouwe huwelijksjaren, maar hier was hij niet tegen bestand. Opeens kon het hem niets meer schelen. Was het de overvloedige drank, de aanwezigheid van vele mooie vrouwen die bijna smekend naar hem keken? En wat maakt het uit? Hij vond dat hij deze aandacht verdiende, hij had tenslotte altijd hard gewerkt en klaar gestaan voor zijn gezin, nu dacht hij eens aan zichzelf.
Pattaya en Noi zaten in zijn hoofd
Tegen de tijd dat zijn zakenreis voorbij was, had Pattaya een ijzeren greep op Pieter. Hij was betoverd door de vrijheid die de stad bood, de verleiding van het onbekende, en de belofte van een leven vol spanning en plezier met mooie exotische dames waar hij in Nederland alleen maar van kon dromen. Toen hij terugkeerde naar Nederland, naar het leven van routine en verantwoordelijkheid, kon hij de roep van Pattaya niet uit zijn hoofd zetten. De herinneringen aan de nachten vol passie, de warmte van Noi’s omhelzing en de sensatie van het leven onder de neonlichten bleven hem achtervolgen.
De spanning tussen het leven dat hij had en het leven dat hij begeerde, werd uiteindelijk te groot. Pieter nam een besluit dat zijn leven voor altijd zou veranderen. Hij ging scheiden. Hij verliet zijn vrouw en kinderen, zijn thuis, en de veiligheid van het bekende, en begon aan een reis naar het onbekende, naar Pattaya, op zoek naar een leven van avontuur en passie.
En zo begon zijn afdaling in de schaduw van de neonverlichte straten van Pattaya, een pad dat hem uiteindelijk zou leiden naar spijt, eenzaamheid en een tragisch einde.
De aftakeling
Een reeks keuzes had Pieter naar deze plek geleid. Het loslaten van een 20 jaar durend huwelijk, het trotseren van de vervreemding van zijn kinderen, het ondertekenen van scheidingspapieren, het voelde alsof hij zijn leven had gereduceerd tot een reeks beslissingen die hem steeds verder verwijderden van de man die hij ooit was.
Hij voelde zich natuurlijk aangetrokken tot Noi. Misschien was het haar jeugdige energie, misschien was het de gelijkenis van hun gebroken geesten, of misschien was het gewoon een wanhopige poging om te verbinden in een wereld waar hij zich steeds meer vervreemd voelde. Ze brachten samen dagen en nachten door, verloren in gesprekken, verstrengeld in een leven dat ze niet hadden gepland, maar toch hadden geaccepteerd.
Maar in de loop van de tijd en met elke ontmoeting werd Pieter pijnlijk herinnerd aan de vrouw die hij had achtergelaten. Hij miste haar – hun gedeelde herinneringen, hun gedeelde stiltes, de stabiliteit en het comfort van hun leven samen. Ook de kinderen miste hij zo enorm. En naarmate de dagen verstreken, groeide de spijt als een etterende wond in zijn hart. De herinnering aan haar glimlach, haar warmte, haar steun, werd een stille aanklacht tegen zijn huidige leven.
Spijt en een mislukte toenadering
Op een avond, onder het koude licht van tl-verlichting in een eetgelegenheid, verbrak Pieter de stilte. Hij sprak met Noi over zijn vrouw, hun kinderen, en de leegte die zijn beslissing had gecreëerd. Noi luisterde geduldig, haar donkere ogen vol begrip en mededogen. Ze begreep zijn pijn, haar eigen leven was tenslotte ook een pad vol onvervulde dromen en gebroken beloften. Als een schipbreukeling die op een onbekende kust was aangespoeld, vond Pieter zichzelf geconfronteerd met de realiteit van zijn keuzes. De bitterzoete herinneringen aan zijn verleden leken ineens waardevoller dan de verleidingen van Pattaya.
De tranen van spijt begonnen hun weg te banen door de dam van schuld en zelfverwijt. Hij wilde weer contact met zijn ex-vrouw en zeker met zijn kinderen die hij zo miste. Met een zwaar gevoel pakte hij zijn telefoon en koos het nummer dat hij eens uit het hoofd kende. Zijn hand trilde toen hij wachtte op het geluid van de stem aan de andere kant, de stem van zijn ex-vrouw. Maar de stem die antwoordde, was koud en onvergeeflijk. Zijn woorden van verontschuldiging en spijt werden met bitterheid ontvangen. Het hart van zijn vrouw was veranderd in een fort van pijn en teleurstelling, versterkt door maanden, jaren van leegte en verraad. De kinderen, ook door pijn getekend, weigerden elke toenadering van hun vader. Ze wilde niets meer met hem te maken hebben. Voor hun was hij nu slecht een vage herinnering. hij had zijn keuze gemaakt en de gifbeker moest hij maar helemaal leeg drinken.
Hun steeds weer terugkerende afwijzing was een dolk in Pieter’s hart. Hij voelde hoe het weinige licht in zijn leven werd verdrongen door de groeiende donkeren kanten van zijn beslissingen. Zijn tranen waren niet langer alleen van spijt, maar ook van verlies, het verlies van de liefde en het gezin dat hij vroeger had gekend.
Pieter zocht troost in de drank. Dag in dag uit. Het werd van kwaad toch erger. Hij isoleerde zichzelf steeds meer, ging niet meer naar een vriendenclubje op Beachroad om wat te kletsen, te kaarten of wat te wandelen. De momenten dat hij naar de fles greep werden steeds vroeger en veelvuldiger. Ook verzorgde hij zichzelf slecht, ging niet meer regelmatig douchen en bleef soms dagen op bed liggen, doelloos starend naar de Thaise tv waarvan hij de taal niet kon verstaan. De eenzaamheid en het gemis ontnam hem de energie om nog wat te ondernemen.
Noi vertrekt
Noi, getuige van Pieter’s ondergang, voelde natuurlijk empathie. Ondanks haar ruwe leven, was ze niet onbekend met pijn en verlies. Ze zat soms naast hem, om hem steunen in zijn storm van emoties. Pieter was te ver verloren in zijn wereld van spijt om nog troost bij haar te vinden. Hij was gevangen in een leven dat hij zelf had gecreëerd, een leven van schaduw en spijt. Zijn geest dwaalde voortdurend af naar het gezin dat hij had achtergelaten, de liefde die hij had verloren, de kinderen die hem uitkotste en de wereld die hij had verwoest.
Noi, eens een bron van vreugde en troost, vond zichzelf steeds meer op de periferie van zijn leven. Pieter’s geest was gevangen in een wereld die duizenden kilometers verderop lag en zijn obsessie met zijn oude leven begon een wig te drijven tussen hen. En dat niet alleen, Noi moest leven met een alcoholist en dat is niet eenvoudig. Op een dag besloot Noi dan ook om te vertrekken, waardoor Pieter alleen werd achtergelaten in zijn goedkope condo.
Leegte
Zonder Noi, zonder zijn vrouw en kinderen, vond Pieter zichzelf geconfronteerd met een nog grotere en overweldigende leegte. De drank, eens een metgezel, werd nu zijn enige toevluchtsoord. Hij zocht nog meer troost in de vergetelheid van alcohol, verdrinkend in een zee van verdriet en zelfmedelijden. Pieter’s leven, eens een georganiseerd geheel, was veranderd in een chaotische warboel van permanente dronkenschap en dagen gevuld met een pijnlijk verlangen naar vergeving. Het weinige geld dat hij nog had, werd besteed aan flessen goedkope whisky en de huur van zijn vervallen appartement.
Op een noodlottige avond, na een bijzonder zware drinkpartij eenzaam in zijn condo, besloot hij een rit te maken op zijn oude motorbike. De nachtelijke lucht van Pattaya voelde koel aan zijn huid, de wind deed zijn te lange onverzorgde haardos wapperen, terwijl de stad onder hem voorbij flitste in een wervelwind van kleur en geluid. In zijn beschonken toestand merkte hij de naderende pick-up truck te laat op. Er was geen tijd om uit te wijken, geen tijd om te remmen. Met een doffe klap werd Pieter van zijn motorbike geslingerd, de wereld om hem heen veranderde in een wirwar van pijn en angst.
Toen de hulpdiensten arriveerden, was het al te laat. Pieter had zijn laatste adem uitgeblazen op het warme asfalt van een vreemde stad, zijn leven dat eens vol belofte was, eindigde in een tragisch, eenzaam einde. De neonlichten van Pattaya, die eens zo verleidelijk hadden geschenen, waren nu de laatste getuigen van zijn ondergang.
Zijn verhaal, het verhaal van een man op zoek naar avontuur en ontsnapping, was uitgelopen op een les in de harde realiteit van keuzes en consequenties. Pieter, jaren geleden nog een getrouwde man, met een voorspelbaar bestaan, had alles verloren in zijn zoektocht naar iets nieuws, iets spannends. Hij eindige alleen in een vreemde stad, vergeten door zijn omgeving.
Morgen is hij slechts nog een klein artikeltje in Pattaya News….
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur21 december 2024‘Een liefde sterker is dan elke uitdaging’
Cultuur19 december 2024‘Van droom naar realiteit’
Cultuur17 december 2024‘Harde woorden over liefde, macht en geld’
Cultuur15 december 2024‘De adem van de Chao Phraya’
Heel triest verhaal, geeft ook het contrast weer tussen de gejaagheid van het leven in Nederland, altijd doorgaan het stopt nooit, Thailand de rust en de mooiheid van het land.
……Pieter was in Bangkok voor een zaken bespreking en bellinde zichzelf met een strandvakantie in Pataya. Ja ja ja hij had natuurlijk nog nooit gehoord van het hedendaagse Sodom en gomorrah. En natuurlijk wist hij niet van het bestaan van meisjes die voor geld alles doen ( ik zal fatsoenshalve de Nederlandse benaming niet vermelden ).
Niettemin is het een prachtig pakkend verhaal wat in alle denkbare varianten en met alle nationaliteiten als slachtoffer dagelijks plaatsvindt. Jammer maar helaas.
Het woord slachtoffer is niet op zijn plaats. Als je het verhaal goed leest dan weet je dat niet Pieter maar eerder zijn vrouw en kinderen en daarna Noi slachtoffers zijn zijn egoïstische keuzes die hij zelf niet eens kan dragen.
Ik heb altijd gezegd,de 1e keer is het belangrijkst,bevalt het je,dan ga je voor de “bijl”.
Het verloop kan je geheel zelf invullen gedurende de jaren.
Soms worden er verkeerde keuze’s gemaakt en vaak zijn de gevolgen dan ook niet mals.
Sorry, maar ik snap niet wat de prostitutiewereld met mooiheid te maken heeft. Het zogenaamde kortdurende geluk ten spijt. Hier komen andere gevoelens bij kijken. Wel kan je in Thailand tot rust komen en mooie plekken aanschouwen. In Thailand zijn ook veel gestreste mensen, met armoedige levens ten grondslag. Zijn leven in Nederland had hij anders moeten aanpakken. Daar kwam hij veel te laat achter.
Tja. Het leven is keuzes maken en verantwoordelijkheid nemen. Het hart geeft richting, maar het verstand moet uiteindelijk de doorslag geven. Zolang men in de spiegel kan kijken is het oké.
Ok, het is een zeer trieste gebeurtenis. Maar hoe dom kun je zijn???
Dom gelopen deze geschiedenis. Hij had niet een fatale misstap gemaakt, maar uiteindelijk twee: de eerste door zijn vrouw en kinderen te verlaten en de tweede door zijn vriendin Noi te verraden.
Een zeer droevig verhaal van een man die een ander leven vond, door de grote verschillen en levendigheid, maar waar hij door de saaiheid van zijn huidige leven geheel door werd overvallen.
In dat nieuwe leven waar het hem totaal aan fantasie ontbrak en zich op een doelloze wijze liet gaan aan de lusten van seks en alcohol.
Een bijna voorspelbaar einde, misschien wel zelf gekozen wiste zijn droom en nachtmerrie in één klap uit.
Als je kinderen van huis zijn dan heb je meestal 25 à 30 jaar huwelijk achter de rug. Dat de relatie dan niet meer hetzelfde is als in de eerste jaren is niks nieuw onder zon, daarom niet slechter … het is anders.
Het kan uiteraard anders uitdraaien en wat je dan doet of beslist is eenieders zaak maar je kinderen in volle groei achterlaten, in de steek laten samen met hun mama, getuigt van heel weinig respect en/of verantwoordelijkheid, persoonlijk catalogeer ik het als een zwakke / laffe daad.
Als je kinderen maakt zorg er dan voor ! Bewijs je volwassenheid !.
Ik heb medelijden met de mama en de kinderen maar wat Pieter betreft (RIP) neen, men oogst wat men zaait en dan hulp gaan zoeken in den drank, neen … dit is een verhaal van een onverstandige egoïstische zwakke man die naast zijn schoenen is beginnen lopen en daarmee vele harten heeft gebroken.
Pieter is niet de eerste en niet de laatste die deze zogezegde “misstap” zet of gezet heeft .. De zee en het weer is mooi in Thailand en de vrouwen zijn er nog mooier .. maar zoals eerder geschreven op deze blog “hoe mooier de natuur hoe gevaarlijker” !
Het waren zijn zelf gecreëerde saaiheid en voorspelbaarheid in zijn leven die hem zonder zelfkritiek ertoe hebben aangezet te kiezen voor de quasi en pseudo wereld die Pattaya heet. Het bleken overdachte en bewuste keuzes. De tekst is daar heel duidelijk in. Hij was meermalen op zakenreis in Thailand en genoot van het aanbod. Daar had hij het bij kunnen laten want hij besefte dat hij zijn vrouw en gezin bedroog. Hij rationaliseerde zijn meermalen verblijf bij Noi. Hij besloot zelf te scheiden. Maar ook van dat leven met Noi wist hij niets te brouwen uiteindelijk. In plaats van zich 100% in te zetten voor een nieuw leven met een ook qua karakter prachtige vrouw, meent hij de gevolgen van zijn eerdere besluiten niet te hoeven accepteren en denkt hij dat met hangende pootjes en staart tussen de benen terug te kunnen naar zijn gezin. Mooi niet dus! Behalve zijn eerste vrouw en zijn kinderen, duwt hij nu ook Noi van zich weg, om vervolgens voor zelfdestructie te kiezen. Met een grote hoeveelheid drank in zijn lijf even een ritje maken. Gelukkig maar dat hij tegen een pick-up knalt en niet tegen een brommer met man, vrouw en kinderen!
Prachtig geschreven , en de ware realiteit , maar niet bij alle personen gaat het zo er zijn ook mensen die wel een goede vrouw ontmoeten
Verhaal komt beetje “beletend” over , als een soort waarschuwing. Het lijkt wel of de schrijver een persoonlijke ervaring probeert van zich af te schrijven.
Nee, naamgenoot Erik, dat vind ik niet.
Dit verhaal is er een uit tienduizend en de media staan er vol van. En het is geen typisch Thais verhaal; de Pieters en de Noi’s komen wereldwijd voor en verveling in je relatie ook. Pieter is gewoon een van de heel veel mensen die gaat scheiden en die een nieuwe liefde vindt of een doos vol ellende die wordt versterkt door drank en andere genotmiddelen.
Een mooi geschreven verhaal over wat overal in de wereld gebeuren kan in een relatie.
Pieter is niet eerst gaan scheiden en heeft niet daarna een nieuwe liefde gevonden. Je draait zijn handelwijze om. Pieter heeft willens en wetens zijn vrouw en kinderen bedrogen, wilde niet tot inkeer en op zijn schreden terug en verliet huis en haard om zijn idee fixe na te jagen, welke uiteraard fataal afliep. Voor het overige klopt het dat dit soort pseudo elders ook plaatsvindt.
De rust en mooiheid van het land ? Leg dat maar uit aan de 60% en Thailanders die verstrikt zitten in de schulden.
Pieter was altijd op zoek naar nieuwe sensaties terwijl ons lichaaam perioden nodig heeft van monotonie (de tand des tijds).
Gelukkig zijn = tevreden zijn met af en toe een moment van positieve opwinding.
Leg dat maar uit aan de 60% en Thailanders die verstrikt zitten in de schulden?? Heel simpel. Men is vaak niet tevreden met wat men heeft vele willen meer en meer….spiegelen zichzelf aan andere die meer hebben en steken zich in de schulden om dat ook te hebben… en show off is ze ook niet vreemd net als de onbaatzuchtige drang naar merkkleding enz….Niet allemaal maar wellicht wel 60%…
100% akkoord! Alle Thai die ik persoonlijk ken leven allemaal boven hun stand. Zowat al hun duurdere bezittingen zijn aangekocht op afbetaling. Grote zwier en zwaai, totdat er iets gebeurt.
Ik heb vorig jaar een nieuwe wagen aangekocht, de verkoopster begreep niet goed dat ik dit cash (overboeking) wilde betalen. Ze wist me te zeggen dat dit bijna nooit de gewoonte was.
Hier in de familie heb ik weet van 3 personen die een (veel te dure) woning gekocht hebben. Ze mogen elke maand tot aan hun pensioen dik afbetalen. En maar klagen dat ze op het eind van de maand weinig over houden voor iets extra. Maar de show, die ‘must go on’.
Prostitutie, verleidingen, alcohol het zijn zaken waar velen het beste ver vandaan moet blijven. Ken jezelf en bezint eer ge begint.
Als je genen doordrenkt zijn met het (over)gereguleerde, zekere, voorspelbare leven in Nederland, dan moet je geen avonturen opzoeken en ‘van de wieg tot het graf’ in je geboorteland blijven met alle ongevraagde bemoeizucht van Jan en Alleman, de kleffe Hollandse gezelligheid van het gezinsleven en de benauwende gezapige saaiheid.
Of dat nou zo geweldig is?
Ik loop liever risico’s in onbekende landen, zo ver weg als mogelijk, blik op oneindig, dan al jong weg te kwijnen in een voorspelbare toekomst met al zijn zekerheden. Maar ja, wellicht ben ik geen geschikte Hollandse huismus.
Opnieuw een compliment aan de auteur, Farang Kee Nok. We hebben met jou een echte romanschrijver in ons midden. Neem nou deze zin: “De tranen van spijt begonnen hun weg te banen door de dam van schuld en zelfverwijt.” Dat is toch een juweeltje?! Ga zo door.
Er zijn hele boeken over geschreven en ook op TV geweest over de “betoverende” glimlach, waar velen voor gevallen zijn, ja het is helaas een feit dat de farang een prachtige ATM is waar ze alles voor doen, maar als die ATM leeg is? en helaas de man in dit verhaal liep de ….. van zijn ……. achterna in plaats van het verstand in zijn hoofd te gebruiken.
Wat een veroordelingen aan Pieters adres, alleen omdat hij ineens anders dacht.
Mijn vrouw dacht ook ineens anders (geen idee hoe of wat) , ik was ineens geen fulltime vader meer.
Zomaar zonder pardon. Getuige de vele verhalen welke ik onder college hoorde, bleek ik niet de enige.
Ik noemde het ook het “jaren 30 syndroom”. Er bestaat ook een groep “dwaze vaders” met hetzelfde euvel.
Kan je dus nagaan hoe het leven soms loopt.
Ik heb zat verhalen gehoord en ook beleefd en nog steeds, waarbij je denkt wtf.
Dus nu doet Pieter het en is hij verderfelijk? Wacht tot jezelf in het schuitje zit, dan krijg je een ander idee.
OK, wanneer je bootje gemoedelijk over het water gaat, maar er zijn veel meer mensen, die te maken hebben met veel woeligere wateren.
De meisjes in bv. Pattaya, denk je nou echt dat ze dat willen? Velen hebben geen scholing (te duur) en vanwege te duur, dus geen geld in de familie. Weinig banen in lagere sector welke betalen zodat men kan leven en zo ook daarachter een hele familie. Indien ze een foutje gemaakt hebben of zelfs zijn verkracht hebben ze een kind. Wel eens met een Pattaya meisje gesproken?
Vroeger in Siam hadden mannen zelfs meerdere vrouwen en nu nog steeds bestaat “mia noi”, maar ja da dat is overal.
Pieter heeft in eerste instantie bewust gekozen, wat later slecht afliep. Ik zal maar niet vertellen wat ik dacht toen mijn vrouw me veraste met een scheiding. Het is hoe je jezelf weer stabiel kan maken.
Helaas is het Pieter niet gelukt. Ofwel gezien de uitkom? Als je zover bent, kan die gedachte ook op gaan spelen.
Hou toch op met veroordelen, een ieder gaat zijns weegs in het leven en soms heeft dat bizarre tot absurde wendingen. Je zal er zelf mee moeten omgaan. C’est la vie..
Nee, ben want niet peter. Je maakt er een verkeerde voorstelling van. Pieter is niet zomaar in een schuitje belandt. “Wacht tot jezelf in het schuitje zit,..”, schrijf je. Lees eens goed, en laat jouw eigen persoonlijke ervaringen buiten beschouwing. Die van jou zijn niet die van Pieter en omgekeerd. Pieter heeft willens en wetens zelf dat schuitje gewild, is er in gaan zitten, zich van de kant afgeduwd en heeft een tijdje lekker rondgedobberd. Ging goed tot dat het wat zwaarder weer werd. Weinig stuurmanskunst, toen. En inderdaad, zo is het leven, maar aan de boel maar wat goed praten is dat niet bedoeld.
In dit verhaal is het een man, maar kan net zo goed de vrouw zijn, vertelde ik.
Over dat schuitje heb ik het. Wanneer je denkt dat alles ok is, echter je vrouw of man een ander idee heeft. Dan heeft de vrouw een eigen schuitje gecreëerd en jij zit niet in het schuitje.
Precies hetzelfde als de Pieter.
Ik praat niets goed, maar zo is het leven. Het is een les, welke je niet wil volgen. Het komt hard aan als je het niet ziet aankomen en dan is het weer hoe ga je er mee om. Je zienswijze zal veranderen.
Pieters zienswijze veranderde ook weer en werd uiteindelijk catastrofaal voor hem.
En vanuit mijn ervaringen, begrijp ik Pieter, ik begrijp zijn vrouw. Leven en laten leven, dan maar.
Bob Marley vertaald uit Engels: ” De waarheid is, iedereen zal je kwetsen. Je moet enkel degenen vinden die het waard zijn om voor te lijden.”
Jammer dat er zoveel mensen zijn die hun oordeel klaar hebben. Ik praat het allemaal niet goed, maar heb wel begrip. Hij heeft helaas de gevolgen van zijn doen en laten niet overzien. Maar maakt dat hem tot een erg foute persoon ?
Dat zegt toch ook niemand. Misschien dat het bij je zelf opkomt. De meeste reacties hebben het erover dat Pieter zijn eigen daden niet heeft willen overzien en uiteindelijk zichzelf de vernieling in heeft geholpen. Er worden allerlei omstandigheden erbij gehaald, maar wat ik vreemd vind als vrouw is dat het voor een man wel kan dat als hij zijn huwelijk beu is dat hij dan maar naar exotische oorden afreist. Dat moet je als vrouw en moeder niet proberen, maar een vader mag dat zo te lezen in vele reacties wel.
Kort gezegt
” Thailand is de hemelpoort naar de hel “
Daarom, eerst scheiden, dan verwerken en dan op vakantie.
Heb het vooral te doen met de vrouw en kinderen van Pieter.
De scheiding was niet het ergste, maar dat hij niet kon wachten totdat zijn kinderen vowassen waren.
Mijn vrouw verliet mij toen onze dochter 2 jaar was. Ik had toen al naar Thailand kunnen emigreren (destijds al wel naar Thailand tijdens vakanties), maar heb gewacht totdat dochter volwassen was. Die was nummer 1, die moest eerst op eigen benen staan. Daardoor nog steeds een goede relatie met haar. Geen wroeging!
Je zou er bijna medelijden mee krijgen. Gewoon een dommerik. Die verblind wordt door de glitter en waardevol “bezit” vergooid. Het spreekwoord luidt, loontje komt om zijn boontje.