Het sprookje van Prinses Manorah

Manorah Kinnaree

Er was eens een Thaise prinses, die Manorah Kinnaree heette. Zij was de jongste van 7 Kinnaree dochters van koning Parathum en koningin Jantakinnaree. Zij woonden in het mythische koninkrijk Mount Grairat.

De zeven Kinnaree kinderen waren half vrouw en half zwaan. Zij konden vliegen, maar door hun vleugels te verbergen konden zij ook de menselijke gedaante aannemen.

Binnen het koninkrijk was er het grote Himmapan bos, waarin allerlei vreemde wezens leefden, die voor de Koninklijke familie onbekend waren. Midden in dat bos was een prachtig meer, waar de prinsessen graag naar toegingen op de dag van Panarasi, de dag van de volle maan. Vlak bij het meer woonde een oude kluizenaar, die daar zijn meditaties beoefende.

Op een dag maakte een jonge man, genaamd Prahnbun, een wandeling in het Himmapan bos en zag de zeven prinsessen bij het grote meer spelen. Prahnbun, bedwelmd door de schoonheid van Manorah, dacht: “Als ik haar kan vangen en kan presenteren aan prins Suton, zoon van de koning Artiyawong en koningin Jantaivee van Udon Panjah, dan zal de prins zeker verliefd worden op haar. Maar hoe zal ik in staat zijn haar te vangen?”

Prahnbun wist van de oude kluizenaar en besloot om hem advies te vragen om zijn plan ten uitvoer te brengen. De kluizenaar vertelde de jongeman, dat het vangen van Manorah zeer moeilijk zou zijn, omdat de prinsessen bij onraad weg konden vliegen. Hij vertelde ook, dat er diep in het bos een grote draak woonde, die hem waarschijnlijk wel kon helpen. Prahnbun bedankte voor dit advies en spoedde zich op weg naar de draak.

De grote draak was niet blij toen hij het plan van Prahnbun hoorde, maar werd uiteindelijk overtuigd en hij gaf Prahnbun een magisch touw, waarmee hij Manorah kon vangen. Prahnbun bedankte de draak, haastte zich met dat magische touw terug naar het meer en kroop naar de rand van het meer waar de Kinnaree kinderen aan het spelen waren. Zij waren zo in hun spel opgegaan, dat zij het gevaar niet zagen totdat Prahnbun het magische touw om de nek van Manorah gooide, die daardoor niet kon ontsnappen. Al haar zusters waren bang ook gepakt te worden en vlogen weg naar een veilige plaats.

Prahnbun bond de vleugels van Manorah bij elkaar, zodat zij niet weg kon vliegen en ging met haar op weg terug naar Udon Panjah om haar te presenteren aan prins Suton. De prins reed toevallig met zijn paard door het bos en kwam Prahnbun tegen met het geschenk voor hem. De prins was onmiddellijk gecharmeerd door de schoonheid van Manorah en toen Prahnbun hem vertelde, dat hij de prinses speciaal voor hem had gevangen, werd hij rijkelijk beloond.

De prins keerde terug naar het zomerpaleis in het bos, waar de liefde tussen de prins en prinses verder tot bloei kwam. Toen de prins zijn vader en moeder van dit nieuwe geluk op de hoogte stelde, waren die erg blij en onmiddellijk werd er een huwelijk geregeld. Prins Suton en prinses Manorah gingen samen naar het grote paleis in Udon Panjah, waar zij trouwden.

Aan het hof is er nog een andere prins, die erg jaloers is. Als prins Suton dan ten strijde trekt en de prinses alleen achterlaat voert de snoodaard zijn plan uit. De jaloerse prins vertelt de koning, dat de prinses veel kwaad aanricht in het land. Hij stelt voor haar levend te verbranden om het kwaad uit te roeien ter meerdere glorie van het koninkrijk. Prinses Manorah vraagt de koning dan of zij, voordat zij op de brandstapel gezet wordt, een dans mag uitvoeren, waarvoor haar vastgebonden vleugels losgemaakt moeten worden. Dat mag en zodra haar vleugels vrij zijn, vlucht zij het land uit terug naar de Mount Grairat. Zij laat nog wel een ring en andere aanwijzingen achter voor prins Suton om haar terug te vinden.

Prins Suton keert terug uit de oorlog, mist zijn vrouw en gaat wanhopig op zoek. Hij zwerft 7 jaren, 7 dagen en 7 uren door het bos. Ontmoet talloze monsters, die hij moet bevechten en komt uiteindelijk aan in het palies van zijn geliefde. Daar wacht hem nog een laatste test. De koning en koningin hebben alle 7 dochters op dezelfde wijze gekleed en hebben allen een masker op. Prins Suton moet de ware Manorah herkennen, maar wordt gelukkig door de god Indra geholpen. Die verschijnt als een vlieg boven het hoofd van Manorah. Hij slaagt dus ook voor deze test en daarna leefden prins Suton en prinses Manorah nog lang en gelukkig

Deze legende komt oorspronkelijk uit de Divyavadana, een bloemlezing van Boeddhistische verhalen en wordt in verschillende landen op eigen wijze verteld. Hierboven staat het verhaal zoals het in Thailand verteld en doorgegeven is van generatie op generatie sinds de Ayutthaya-periode.

– Herplaatst bericht –

Over deze blogger

Gringo

Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Eten en drinken25 december 2024Khai Khao (kuikenembryo) in Thailand
• Eten en drinken23 december 2024Glenmorangie in Thailand
• Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
• Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!