Inleiding:

Leestijd kan de 5 minuten overschrijden.

(efficiënte lezers kunnen vanaf hier ook rechtstreeks ‘hink-stap-sprong’ door naar: De golf….)

Hele boeken en blogs zijn volgeschreven over de verbintenis tussen de Thaise vrouw en de Farang man. Er zijn ook een paar artikelen gewijd aan de liefde van de Thaise man voor die Farang man, de eerste al dan niet verzeild in een transformatie naar vrouw, voor zover men dit predicaat wil aanwenden op deze surrogaat variant van het zwakke geslacht. Ik heb er persoonlijk geen moeite mee dat deze verdere diversificatie van de oorspronkelijke twee geslachten plaatsvindt, iedereen moet maar lekker doen wat zijn hart hem of haar ingeeft, al zou ik zelf niet vooraan in de rij gaan staan als de scalpels of implantaten tevoorschijn worden gehaald.

Ik voel mij thuis in mijn lijf, behoudens mijn al eerder benoemd overgewicht, maar dat is nog niet zo ernstig dat er in of aan mij gesneden moet worden. Er zijn nog minder bloeddorstige opties, al moet ik nu ook weer niet te lang talmen om de problemen aan te pakken. Bovendien zou ook niemand op een nieuw gecreëerde dikke dame van ver in de zestig staan te wachten, laat staan eentje van bijna één meter negentig met een vrij kale kop. Al zal er vast iemand op deze aardkloot te vinden zijn die er niet afwijzend tegenover zal staan. Maar voor de duidelijkheid: het gaat niet gebeuren. Zou mijn vrouw ook niet goedkeuren.

Moedertje natuur of het opperwezen voor wie er in gelooft, heeft overigens zelf ook al de nodige tussenvormen van Adam en Eva in de wereld gezet die echter uit de publiciteit gehouden worden, omdat ze als afwijkend worden beschouwd in de maatschappij. Ik zou ze eerder uniek willen noemen, maar daar schieten deze arme creaturen natuurlijk weinig mee op.

Nee, dit waargebeurde verhaal gaat over de wat zeldzamere liefde van de Thaise man voor de Farang vrouw en al zal het geen volledig onbeschreven fenomeen zijn, niet iedere lezer van deze blog zal er ooit mee geconfronteerd zijn. Verhalen over de liefde van de man voor de vrouw worden in het algemeen weliswaar niet beschouwd als confronterend, maar zo’n omgekeerde situatie zal ook niet meteen de harten van de doorsnee mannelijke Thailand-ganger op hol doen slaan. We willen ons liever kunnen spiegelen aan de held van het verhaal en in zoverre voldoet deze variant wat minder dan die van Farang treft leuke Thaise vrouw. Aan mij dus de wat zwaardere taak het waar gebeurde liefdesverhaal zodanig smaakvol op te dissen dat het alsnog gretig verslonden wordt hier. Daar gaan we dan.

De golf die de wereld in stukken sloeg

Nadat de tsunami zijn catastrofale werk had gedaan en de vloedgolf zich weer in de oceaan teruggetrokken had naar waar hij thuishoorde, bleef een hele regio achter met diepe sporen van verwoesting van een omvang die zelfs de ergste vernielingen door de mens zelf met gemak naar de kroon stak, tenminste in zulk kort tijdsbestek. Onvoorstelbaar leed was aangericht in een aantal landen gelegen op het pad van deze waterige moordenaar. De beelden ervan verplaatsten de wereld in een gigantische shock.

Een ramp van dergelijke omvang had de mensheid al eeuwen niet meer getroffen en hakte vol in het vertrouwen dat men tot dan koesterde in de natuur. Sommigen ook in hun God, maar dat laatste nooit in de verwijtende vorm want diens wegen zijn immers ondoorgrondelijk. Boeddha werd niet eens in de vergelijking meegenomen omdat hij in feite geen opperwezen is dat over zulke krachten beschikt en de mens bovendien doorgaans gunstig gezind is, veelal zonder ze met begrippen als zonde, hel en Bijbelse straffen te intimideren.

Maar alle religieuze gekheid op een stokje, wie of wat verantwoordelijk is geweest voor deze abrupte verschuiving van wat onder water gelegen tektonische platen is verder ook irrelevant; het gaat hier meer over de uiterst pijnlijke resultaten ervan. Maar laten we liever inzoomen op de protagonist van deze blog.

Ontmoeting met een jonge vrouw uit Nederland

Sara was een eenvoudige, maar zeer sympathieke meid uit Midden-Limburg, een robuuste blondine met rode wangen en een frisse oogopslag, zoals men ze ook wel eens ziet in ‘Verliefd in het buitenland’ van de EO. Ze was verloofd met James, een wat kleinere Ier, die in onze zuidelijkste provincie verzeild was geraakt door zijn werk. En hangen gebleven voor de liefde (en ook voor zijn werk, natuurlijk). Zoals wel vaker het geval is trok zijn ontheemding soms best wel een zware wissel op de relatie, ook al is Ierland ogenschijnlijk vlak naast de deur en met de nationale vliegmaatschappij Ryanair nog betrekkelijk eenvoudig en goedkoop te bereiken, zeker als je geen al te hoge eisen stelt aan je reisgenot.

Ierland kenmerkt zich net als Thailand, maar ook Limburg door sterke familiebanden en al leven er tegenwoordig niet meer drie of vier generaties in hetzelfde huis, door Ierse expats wordt de warmte van het eigen nest toch noden gemist. Gelukkig konden de twee jongelui het onderling vrij goed vinden en hun liefde legde het vooralsnog niet af tegen de roepende stemmen van thuis. Maar het was altijd een balanceeroefening gebleven.

Gezamenlijk hadden ze wel de liefde voor Thailand als perfecte vakantiebestemming ontdekt, waar ze na een jaar van hard werk steeds tot rust konden komen aan de warme zandstranden rond Phuket. Sara was immers een zeer toegewijde verpleegkundige in een druk bezocht ziekenhuis en de harde werkelijkheid van dat beroep, gekoppeld aan de vele werkuren en onregelmatige diensten waren niet alleen belastend voor haar, maar ook voor James, die als onderhoudsmonteur eveneens lange dagen draaide in vierploegendienst. Doordat ze elkaar zo weinig zagen was er ook niet veel wrijving in huis mogelijk, maar iedereen zal begrijpen dat het niet de ideale situatie was voor een geweldige en intense liefdesband, zeker niet als men nog lekker jong is.

Dus het jaarlijkse uitstapje naar Phuket was meer dan welkom om de door het jaar opgelopen wonden eens goed te likken en weer bij te tanken voor een nieuw jaar samen. Omdat ze geen kinderen hadden waren ze ook niet veroordeeld om hun vakanties in het hoogseizoen door te brengen met zijn hogere tarieven en hordes luidruchtig rondrennende blagen die nauwelijks door hun vrijzinnige ouders in toom worden gehouden. Nee, ze kozen er telkens voor om in december te vertrekken om de feestdagen rond het einde van het jaar te ontlopen en sloegen zo twee vliegen in één klap, waarbij de tweede vlieg het mooie strandweer was. Zelf prefereer ik nog om rond de kerst thuis te zijn en fijne dagen door te brengen met wat er nog van mijn familie resteert, maar iedereen staat daar anders in en kan doen wat zijn eigen hart hem daarover ingeeft.

Geluk of een speling van het noodlot?

Ze hadden hun hotel geboekt op wat later de verkeerde plek bleek, maar door puur toeval toch beide de ramp overleefd. Een klassiek geval van geluk bij het ongeluk. Toen het water zich terugtrok kregen ze namelijk net een Thaise koppel massage van een ervaren kracht die tot kort daarvoor in Japan aan de massagetafel had gestaan (ze liggen daar kennelijk niet op matrasjes).

Die dame had op het juiste moment uit het raam gekeken en toen opeens luid geroepen dat er een tsunami aan kwam zetten, wat in Japan een meer gangbaar begrip is. Niemand begreep wat zij precies bedoelde, maar het klonk overtuigend genoeg, waarna beide masseuses en ons koppeltje dan ook vliegensvlug zonder vragen te stellen de achterdeur uit zijn gespurt. Ze sprongen vervolgens in ijltempo op de bak van de pick-up van de restaurantmanager die hun en nog wat anderen met een rotvaart naar hoger terrein en dus in veiligheid heeft gebracht.

Ik vertel het nu wat bondig en emotieloos, maar iedereen heeft de beelden op tv gezien of zelf iets van dichtbij meegemaakt dat voor altijd in het geheugen is ingebrand, dus verdere details zijn denk ik overbodig en onnodig pijnvol.

Het Nederlands-Ierse stelletje werd die nacht ondergebracht in een halsoverkop ingerichte noodopvang samen met honderden andere ‘ontheemde’ toeristen uit alle windstreken van de aarde. Rangen en standen waren vergeten en een grote saamhorigheid manifesteerde zich in die loods met alleen maar de meest primaire voorzieningen.

Hulp in de puinhopen

Enkele dagen later mochten zij pas de overblijfselen van hun eerdere logies verkennen en van hun eens magnifieke hotel was alleen nog maar een lege, met modder overspoelde huls over. Van hun persoonlijke eigendommen ontbrak dan ook elk spoor. De omvang van diepe menselijke ellende was niet te overzien en Sara schoot vrijwel onmiddellijk in de help-modus en vroeg één van de talrijke nationale medewerkers van de hulpdiensten hoe ze kon bijdragen aan hun zo broodnodige humanitaire werkzaamheden. Snel bleek dat er dringende behoefte bestond aan de opvang van jonge kinderen die door het natuurgeweld van hun ouders gescheiden waren.

Nu was James echter zelf ook behoorlijk van slag geraakt door het gebeurde en mentaal dan ook niet in staat om zich bij Sara’s snel georganiseerde hulpmissie aan te sluiten en besloot, zij het met bezwaard hart, alleen terug te keren rechtstreeks naar Ierland, wat met allerlei omwegen en hulp van zijn ambassade ook lukte. Fysiek waren ze beide gelukkig picobello in orde met dank aan de masseuse die voorheen Japanse spieren in hun land van herkomst had behandeld. Het was geen mooi afscheid tussen die twee tortelduifjes, want hij vond eigenlijk dat Sara meer oog had voor de noden van onbekende kinderen dan voor haar eigen verloofde. En zo vertrok hij dan ook en liet haar achter in een vreemd en zwaar beschadigd land.

De hulpvaardige jonge vrouw vergat echter al gauw haar persoonlijke leed en ging op in het begeleiden van veelal getraumatiseerde kinderen die het er weliswaar grotendeels zonder lichamelijk letsel vanaf gebracht hadden, maar waarvan de ouders op dat moment ontbraken. Sommige jongeren kwamen pas wat later naar de opvang, nadat ze in het ziekenhuis behandeld waren voor hun oppervlakkige letsels. Zij hadden het er ondanks alles (fysiek) beter vanaf gebracht dan de vele duizenden anderen, die verspreid over dit deel van de wereld de rampzalige momenten van deze tweede kerstdag niet hadden overleefd.

Hoeder voor kinderen uit een andere wereld

In de loop der dagen die vergingen voelde Sara een bijzonder sterke connectie met een Thais ventje, genaamd Kao van een jaar of vijf die zijn moeder kwijt geraakt was in de verwoestende eerste golf. Zelf had hij wonder boven wonder de ramp verder ongedeerd overleefd. Sara kon voor zichzelf niet verklaren wat haar in die kleine jongen aantrok dat hem voor haar zo speciaal maakte. Nog specialer dan al die andere bijzondere kinderen onder haar tijdelijke hoede. Kao was stil en beleefd en duidelijk dankbaar voor ieder moment van aandacht, misschien was dat het gewoon. Weinig later zou helaas blijken dat zijn moeder zich onder de dodelijke slachtoffers bevond, maar op dat moment was dit nog niet duidelijk.

Gelukkig kon zijn vader hem korte tijd later komen oppikken vanuit Bangkok waar hij aan de slag was geweest als timmerman op een grote bouwwerf voor de aanleg van de zoveelste shoppingmall in de hoofdstad. Sara droeg Kao persoonlijk over aan zijn vader, nadat alle verificaties en de benodigde overdrachtspapieren in orde waren gemaakt. De man was begrijpelijkerwijs gebroken door het verlies van zijn jonge vrouw, maar ook heel erg blij vanwege de hereniging met zijn zoontje, waar hij zoals alle Thaise vaders enorm verzot op was. Een bittere traan en een zoete lach smolten samen bij het moment van weerzien. Sara kon het net als vader en zoon niet droog houden. Snikkend nam het drietal dan ook afscheid van elkaar.

Wel werd besloten om telefoonnummers uit te wisselen, zodat de jonge vader zich later, als de eerste ontreddering wat was weggezakt, nog eens erkentelijk kon tonen voor de onbezoldigde steun die de jonge vrouw aan zijn kind had verleend. Daarvoor was hij begrijpelijkerwijs extreem dankbaar.

Hij zag door zijn betraande ogen in Sara echter ook een geweldig sterke jonge en aantrekkelijke vrouw. Gevoelens waarvoor op dat moment nog geen plaats was in zijn gekwetste hart en waaraan hij in deze moeilijke levensfase en te midden van de eindeloze chaos uiteraard geen gevolg kon en wilde geven. Maar de eerste aanzet was niettemin gegeven. De toekomst zou het verder wel gaan invullen. Of niet.

Wat de toekomst brengen zal

Enkele maanden later had hij weer de innerlijke rust gevonden om haar te appen, maar inmiddels was zij al lang teruggevlogen naar Nederland, zo bleek uit haar antwoord.

Wat echter al snel bleek, was dat ook Sara niet onberoerd was door de charmes van de jonge weduwnaar. Ze bewonderde zijn kracht, de uitingen van liefde voor zijn zoon en de vriendelijke hoffelijkheid waarmee hij haar had bejegend.  En omdat James nooit meer van zich had laten horen vanuit Ierland, besloot de jonge vrouw wéér enkele maanden later onbetaald verlof te nemen in het Limburgse ziekenhuis en met de eerstvolgende vlucht naar Thailand te vliegen. Het weerzien met Aek (want zo heette de jonge vader) en zijn zoontje Kao was eerst nog platonisch, heftig en emotioneel, omdat zijn lieve vrouw nog maar zo kortgeleden heengegaan was, maar toen er weer ruimte daarvoor in hun hoofd en hart was groeide langzaam hun band uit tot een reguliere man-vrouw relatie. Hij verloor zijn hart aan de jonge vrouw uit Nederland die zich zo spontaan en belangeloos had ingezet voor de verloren kinderen van Thailand en voor zijn geliefde Kao. Iedereen in zijn familie was superblij, maar die van Sara wat minder, om de voor de hand liggende reden, namelijk de grote afstand.

Snel kwam echter ook vanuit Nederland de acceptatie en toen haar ouders bij een spoedig op touw gezet bezoek zagen hoe fijn hun leven daar in het verre Thailand was vielen alle twijfels snel van ze af. Met een gerust gevoel konden ze na 3 weken in de zon weer terug naar Midden-Limburg keren, via Schiphol. Sara werd middels een spoedcursus omgeschoold tot Thaise verpleegkundige en tewerkgesteld in één van de mooiste ziekenhuizen van Thailand, waar ze ook snel haar Limburgs dialect inwisselde voor steenkool Thais, dat echter, dankzij haar latente talenknobbel snel uitgroeide tot de meer vloeiende en halfweegs verstaanbare variant.

Aek bleef werkzaam in de bouw. Hij was een man van weinig woorden. Al zijn talenten scholen in zijn vaardige handen. De nog steeds vrij jonge Kao kreeg er desondanks al gauw een zusje erbij en dagelijks bad het kleine gezin bij het boeddhistische herinneringshoekje van zijn biologische moeder die ze allemaal nooit zouden vergeten. Naar Phuket keerde het gezinnetje niet meer terug, maar dat hoefde ook niet; Thailand kent gelukkig ook nog tal van andere locaties die de moeite van een bezoekje waard zijn of om er te gaan wonen. Het zwaar getroffen Phuket (evenals de andere rampgebieden) herstelde zich wonderwel en nu, bijna 20 jaar later is het weer als vanouds Thailands meest bezochte toeristische bestemming. Dat alles dankzij de immer doortastende regering van het land van de eeuwige glimlach en zeker niet in de laatste plaats door de drang van de gehele bevolking om het gebeurde achter zich te laten en weer een intacte wereld voor zichzelf en zijn vele bezoekers op te bouwen.

En zo ontstond uit de grootste ramp van de eeuw en ook het persoonlijke verlies van een vader en zijn kind toch weer veel nieuw geluk.

Zij die niet levend uit de dodelijke golven gered konden worden zullen voor altijd in de herinnering van hun nabestaanden en van de gehele wereld blijven voortleven. De Thaise Aek en zijn Nederlandse Sara vormden een prachtig koppel dat door iedereen op handen gedragen werd. Iedereen wist daarnaast ook wat voor fijne mensen zij waren en dat uitte zich in grote sympathie en welgemeende steunbetuigingen. Vaak bezochten zij haar (en nu ook zijn) familie in Midden-Limburg en ook pakten de oudjes regelmatig het vliegtuig hun kant op. Alles was gewoon perfect, met respectvolle inachtneming van het gevoelige gat in ieders hart dat het verlies van de moeder van Kao teweeg had gebracht.

Wie in Bangkok eens op de Spoedeisende Eerste Hulp van het ziekenhuis met dezelfde naam belandt en niettemin nog voldoende aanspreekbaar is moet maar eens vragen naar Sara en haar de groeten van mij doen. Zal ze leuk vinden.

Over deze blogger

khun Rick

Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur25 november 2024Sara, of hoe op het puin van een ramp weer iets moois opbloeide
• Cultuur23 november 2024Hoe misofonie je vakantie om zeep kan helpen
• Cultuur21 november 2024De vele verwarringen rondom ware liefde
• Cultuur19 november 2024Angsten en fobieën