‘Van droom naar realiteit’
Hij heette Kees, een naam zo degelijk als een houten klomp. De scheiding was nog maar drie maanden oud, de wond nog rauw, maar zijn vrienden hadden geroepen: “Kees, je moet op vakantie. Even alles vergeten, man!” Thailand was een spontane ingeving geweest, ingegeven door goedkope vluchten en een Google-zoektocht naar “paradijs stranden.”
Kees zat op een plastic strandstoel met een goedkoop biertje in zijn hand, terwijl de zon scheen op het drukke strand van Pattaya. Hij droeg witte sokken in sandalen, wat niet bepaald paste bij de tropische omgeving. Zijn vrienden hadden hem overgehaald om deze reis te maken. Zonder echt na te denken, had hij geboekt. Misschien omdat hij hun gezeur zat was, maar misschien ook omdat hij ergens wist dat hij iets anders nodig had.
Toen hij aankwam, sloeg de hitte hem in het gezicht. Alles voelde anders. De geur van de zee mengde zich met uitlaatgassen en het zoete aroma van kraampjes met eten. Mensen renden door elkaar heen, auto’s toeterden, en verkopers probeerden hun koopwaar aan te prijzen. Het voelde overweldigend, maar ook bevrijdend. Hier kende niemand hem, en dat gaf hem een vreemd soort rust. De chaos voelde als een nieuw begin.
Een glimlach die betoverde
Op de tweede dag gebeurde het. Terwijl Kees nippend aan een kokosdrankje zat, kwam een jonge vrouw naar hem toe. Ze heette Nook, zei ze, en haar glimlach straalde alsof ze in een reclame speelde. Haar donkere haar glansde in de zon, en haar ogen volgden elke beweging die hij maakte.
“You handsome man,” zei ze, en Kees verslikte zich bijna. Hij was niet gewend om zulke dingen te horen. Hij stamelde iets als “eh, dank je,” maar ze leek zijn woorden niet eens te horen. Ze legde haar hand op zijn arm en vroeg met een zachte stem: “You want massage?” Voor hij het wist, trok ze hem mee naar een paviljoen.
De massage was prima, misschien zelfs goed. Maar wat Kees echt raakte, was de manier waarop ze hem aankeek. Het was alsof hij iemand speciaal was. Na de massage vroeg ze of hij samen met haar wilde eten. Hij zei ja, natuurlijk zei hij ja. Dit was precies wat hij nodig had: aandacht, warmte, een beetje bewondering.
Het leven van een koning
Die avond zaten ze in een klein restaurantje. De stoelen wiebelden, het licht knipperde af en toe, en het eten was pittig. Maar Nook lachte om alles wat hij zei, zelfs om zijn flauwe grappen. Ze hield zijn hand vast toen ze door de stad liepen. Voor het eerst in jaren voelde hij zich belangrijk, alsof hij weer iets betekende.
In de dagen die volgden, leek zijn leven een droom. Elke avond bracht hij door met een andere vrouw. Eerst was er Nook, toen Mai, daarna Fon. Ze noemden hem “sir” en complimenteerden hem voortdurend. Hij voelde zich herboren. Zijn vrienden hadden gelijk gehad: dit was precies wat hij nodig had.
Maar ergens in een uithoek van zijn gedachten fluisterde iets dat het niet helemaal klopte. Hij schoof die gedachte weg. Waarom nadenken als alles zo goed voelde?
De realiteit klopt aan
Na een tijdje begon er toch iets te knagen. Zoals die keer dat Mai, terwijl ze zijn hand vasthield, op haar telefoon begon te tikken en niet eens merkte dat hij een verhaal vertelde. Of toen Fon hem een ingestudeerd “thank you, sir” gaf toen hij zei dat ze een mooie glimlach had. Langzaam begon hij door de perfectie heen te kijken.
En toen was er het geld. Elke avond leek hij meer te betalen. Voor drankjes, voor etentjes, voor massages. Toen hij op een avond zijn portemonnee opende, merkte hij dat hij bijna door zijn geld heen was. Plots besefte hij dat de aandacht die hij kreeg niet gratis was. Alles had een prijs, zelfs het gevoel dat hij iemand was.
De vrouwen, die eerst zo mysterieus en betoverend leken, begonnen anders op hem over te komen. Hun glimlachen leken minder oprecht, hun aanrakingen minder warm. Het voelde allemaal gepland, alsof het een toneelstuk was dat ze al honderd keer hadden opgevoerd. De magie was weg en Kees voelde zich opnieuw onzichtbaar, maar dit keer met lege zakken.
Illusies vervagen
Op zijn laatste dag liep Kees door de drukke straten van Pattaya. Een jonge vrouw met bloemen probeerde zijn aandacht te trekken, maar hij liep door. Hij stapte een simpel koffietentje binnen en bestelde een zwarte koffie. Geen cocktails, geen vrouwen die “sir” tegen hem zeiden. Gewoon koffie. Het meisje achter de toonbank glimlachte beleefd naar hem. Niet overdreven, niet nep. Gewoon echt. Het was alsof hij voor het eerst weer een mens was, niet een klant.
Terwijl hij daar zat, zag hij een man van zijn leeftijd buiten staan. Omringd door vrouwen, met een brede lach die niet tot zijn ogen reikte. Het beeld gaf hem een ongemakkelijk gevoel. Hij zag zichzelf in die man en wist dat hij niet wilde blijven hangen in dezelfde droom.
De regen in Nederland
Die avond, op het vliegveld, voelde Kees zich opgelucht. Hij had iets meegemaakt, iets geleerd. Misschien was hij een beetje verloren, maar niet volledig. Hij dacht aan thuis, aan de regen die zachtjes op de ramen tikte. Misschien was het daar niet perfect, maar het was tenminste echt.
Toen zijn vlucht werd omgeroepen, stond hij op en keek nog een laatste keer naar de lichten van Pattaya. Het leek nu meer op een decor dan op een paradijs. Tijd om terug te gaan naar de echte wereld. Misschien was het tijd om daar iets nieuws op te bouwen. Terwijl hij naar het vliegtuig liep, voelde hij een kleine glimlach op zijn gezicht. De regen in Nederland klonk ineens verrassend fijn.
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur21 januari 2025‘Respect voor Thaise vrouwen’
Cultuur19 januari 2025‘Mijlenver verwijderd van bitterballen en Hollandse praatjes’
Leven in Thailand17 januari 2025‘Georganiseerde chaos: een ode aan de Thaise wirwar’
Cultuur15 januari 2025‘De mystiek van Thaise vrouwen’
Zoals met Guus, ging voor tractor, schoenendoos omgekeerd, maar spendeerde al zijn geld aan het wilde wiven spel. Beuren soms roare dingen.
Moet je wel wat ouder zijn dit te begrijpen, tekst uit NL 1975 hit liedje.
Alexander Curly, guus kom naar huus,
https://www.youtube.com/watch?v=lu5bL9JTXGY&ab_channel=auke202
Fantastisch artikel!
Beschrijving ten voeten uit dat vele Nederlanders die een keer naar Thailand gaan door het beschermd leven in Nederland waar ze met niets in aanraking komen, niet geharnast zijn om in Thailand door de ‘genegenheids-business’ heen te kijken.
Nederlanders zijn een makkelijke prooi. Komt waarschijnlijk door het ge-ente ‘netjes zijn’ syndroom.
Denk nog terug aan het artikel hier van kortgeleden over een man alleen die domweg in een obscuur achterstraatje een donkere lege bar binnengaat en onder dreiging voor een paar biertjes duizenden bahtjes moet betalen, anders…… 🙂