‘Harde woorden over liefde, macht en geld’
Het café was een broeierige valkuil van muffe lucht en zinderende frustratie. Alex en Daniel zaten tegenover elkaar aan een gammele tafel. Tussen hen in stond een halflege fles Singha, die meer balans leek te hebben dan hun gesprek.
“Vierentwintig jaar, Alex,” begon Daniel. Zijn stem sneed door de verstikkende stilte, luid genoeg om een paar blikken van andere klanten te trekken. “Vier-en-twintig jaar leeftijdsverschil! Hoe kun je dat ooit een relatie noemen? Het is walgelijk, man.”
Alex snoof en nam een slok van zijn bier, traag en uitdagend. “Wat weet jij er nou van? Je doet altijd alsof je de moraalridder bent. Kanya en ik begrijpen elkaar. Dáár gaat het om. Maar dat concept is waarschijnlijk te ingewikkeld voor iemand zoals jij.”
“Begrijpen?” Daniel sloeg met zijn hand op de tafel, het geluid echoënde in het kleine café. “Ze begrijpt precies wat ze moet doen om jouw portemonnee open te houden. Denk je dat ze bij je zou blijven als je morgen stopt met betalen? Serieus, Alex, je koopt haar loyaliteit. Niets meer, niets minder.”
“Godverdomme, Daniel!” Alex boog zich voorover, zijn stem laag en dreigend. “Je hebt geen idee waar je het over hebt. Ze werkt hard, oké? Ze verdient haar eigen geld, en ja, ik help haar. Wat is daar mis mee?”
Daniel lachte schamper, een geluid dat meer pijn dan humor in zich droeg. “Wat ze verdient met dat zielige kraampje op de markt? Genoeg voor wat, een paar balen rijst? Je speelt de suikeroom, Alex, en je vindt het nog stoer ook. Je loopt op te scheppen over je seksleven met haar, maar wees eens eerlijk: je bent een wandelende pinautomaat.”
“En jij bent heilig zeker?” beet Alex terug. “Wat dacht je van die geldbedragen die jij naar de familie van je vrouw stuurt? Denk je dat ze je zou blijven aankijken met die verliefde ogen als je daar ineens mee stopt? Jij bent precies hetzelfde, Daniel. Precies hetzelfde.”
Daniel ging rechtop zitten, zijn gezicht een vuurzee van woede. “Dat is anders, en dat weet je. Wij zijn een team en nagenoeg van dezelfde leeftijd. Zij werkt, ik werk. Jij? Jij koopt een jonge vrouw, voor je eigen lust. En het ergste is dat je het jezelf blijft goedpraten.”
Alex sloeg zijn hand tegen de tafel, de fles Singha wiebelde gevaarlijk. “En jij blijft jezelf voorliegen! Denk je dat je vrouw niet achter je rug om lacht? Denk je dat ze niet weet hoe gemakkelijk jij te manipuleren bent? Je bent nog naïever en dommer dan ik dacht.”
Daniel stond op, zijn stoel schrapend over de vloer. “Dom? Je hebt het lef om mij dom te noemen terwijl je hier zit, een oude vent met een meisje dat jong genoeg is om je dochter te zijn? Jezus, Alex, kijk eens in de spiegel!”
“Misschien moet jíj eens in de spiegel kijken!” schreeuwde Alex, terwijl hij opstond en over de tafel leunde. “Jij doet net alsof je moreel superieur bent, maar je bent gewoon een hypocriet die zijn eigen shit niet onder ogen wil zien.”
Het café viel stil. Zelfs de ventilator leek even te stoppen met draaien. Andere klanten staarden hen aan, ongemakkelijk verschoven stoelen. Daniel bleef staan, zijn ogen vol woede en minachting. Hij pakte zijn bierflesje en zette het hard neer. “Weet je wat, Alex? Rot op met je zelfmedelijden. Jij verdient alles wat je overkomt.”
Alex bleef staan, trillend van woede, maar zei niets. Hij staarde Daniel na terwijl die naar de uitgang liep, zijn schouders strak, alsof hij elk moment kon exploderen. Toen Daniel weg was, zakte Alex weer in zijn stoel. Hij greep zijn fles, maar zette die weer terug. Zijn handen trilden te veel om te drinken.
Het café hervond langzaam zijn geluiden. De ventilator begon weer te draaien. Maar de spanning bleef in de lucht hangen, zwaar als een onweersbui die nooit helemaal verdwijnt…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur17 december 2024‘Harde woorden over liefde, macht en geld’
Cultuur15 december 2024‘De adem van de Chao Phraya’
Cultuur14 december 2024‘Gevangen in een strijd tussen overleven en opgeven’
Cultuur12 december 2024‘Een avontuur of een ontdekkingstocht naar zichzelf’