‘En toen verscheen zij’
Zoals ik vertelde verblijf ik een aantal dagen in Bangkok, het kloppend hart op cafeïne, een plek waar de lucht altijd naar avontuur ruikt. Je kunt er verdwalen zonder te verdwalen en als je niet oppast, kom je jezelf tegen in een spiegel die je nooit had verwacht. Zo’n avond had ik.
Ik zat aan een tafeltje met een glas bier jonger dan mijn meest impulsieve beslissing. Om mij heen bewogen neonlichten en toeristen in korte broeken die dachten dat het ‘echte’ Thailand zich tussen de happy hours en de goedkope massages bevond. Ik observeerde. Niet omdat ik een filosoof ben, maar omdat er nu eenmaal avonden zijn waarop men niets beters weet te doen.
En toen verscheen zij.
Niet zoals vrouwen doorgaans verschijnen, met een strategische blik en een terloopse haarbeweging. Nee, zij verscheen zoals alleen mensen met een gezond gevoel voor dramatiek dat kunnen: met een opgetrokken wenkbrauw en een flits van parelmoeren nagels.
‘Farang, why you sit alone?’ vroeg ze, met een stem die net iets lager was dan men op basis van haar elegante verschijning zou verwachten.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Observing life, I guess.’
Ze lachte. Geen ingehouden glimlach uit beleefdheid, maar een volle, gulle lach die zich niets aantrok van conventies. ‘Life? Here? Life is not here. Life is outside. Here is just… theatre.’
Theater. Daar had ze een punt. Want in Bangkok is de grens tussen realiteit en toneel flinterdun. En voor ik kon besluiten of ik nu acteur of publiek was, plofte ze naast me neer.
‘Nadia,’ zei ze, en terwijl ze dat deed, streek ze een onzichtbare vouw uit haar jurk. ‘Ooit Noom, nu Nadia.’
Ze zei dat ze een ladyboy was en dat zonder enige aarzeling, zonder verwachting, zonder een glimp van verontschuldiging. Alsof ze zei: ‘Ik heb een kat’ of ‘Ik lust geen koriander.’
‘En?’ vroeg ze. ‘Verrast?’
Ik nam een slok van mijn bier en dacht na. Was ik verrast? Nee. Bangkok is niet de stad om verrast te zijn.
‘Goed antwoord,’ knikte ze goedkeurend.
Het gesprek nam een wending die men zelden in toeristische reisgidsen aantreft. Ze vertelde hoe ze ooit in een dorp woonde waar de grootste gebeurtenis van het jaar het loslaten van de koeien was. Hoe ze wist dat ze geen jongen was, maar pas begreep dat ze een keuze had toen ze in Bangkok kwam.
‘En nu?’ vroeg ik, terwijl ik de ober wenkte voor een nieuw biertje.
Ze haalde haar schouders op. ‘Nu? Nu ben ik Nadia. Ik besta. Ik leef. Ik lach. En jij?’ Ze kneep haar ogen speels samen. ‘Wat is jouw excuus om hier te zitten en naar de wereld te kijken alsof je een toeschouwer bent?’
Ik opende mijn mond om iets diepzinnigs te zeggen, maar alles wat eruit kwam was een schouderophalen en een halfbakken ‘Tja…’
‘Je denkt te veel,’ zei ze resoluut. ‘Kom. Ik leer je dansen.’
En zo geschiedde. Daar, tussen de dronken toeristen en de glimmende neonlichten, liet ik me meevoeren door een vrouw die niet in een hokje paste. En terwijl mijn voeten onwennig de maat probeerden te vinden, besefte ik iets: het leven is geen theater. Het is een dansvloer. En soms moet je gewoon je bier neerzetten en je laten leiden door het ritme dat je nog niet begrijpt.
Nadia had gelijk…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur30 januari 2025‘En toen verscheen zij’
Cultuur28 januari 2025‘De Bangkok vetkleintjes in de fastfood tempels’
Cultuur26 januari 2025‘Heimwee in de tropen’
Korte verhalen23 januari 2025‘Miljonair zonder miljoenen’