Van Endorphine tot Da & daarna….

Da Endorphine (almonfoto / Shutterstock.com)

Ik hou van zangeressen met ballen aan hun lijf. Om meteen de – voorspelbare –  repliek van flauwe grappenmakers voor te zijn én voor alle duidelijkheid: wél in figuurlijke zin alhoewel ik besef dat er in letterlijke zin ook wel een behoorlijke keuze aan bestaat in het Land van Glimlach.

Nee, geef mij maar zangeressen met een stem die je niet snel vergeet en nummers die je om een of andere raken of bijblijven. Een kleine vijftien jaar geleden toen ik Thailand écht begon te frequenteren en verkennen was ik al snel tot de vaststelling gekomen dat Morlam of Luk Thung niet écht mijn ding waren en ging ik op zoek naar alternatieven.

Wie me wél wist te boeien was Au Haruthai. Vocaal kan ze me ondanks haar opvallende fysieke transformatie nog steeds bekoren maar haar extreem reactionaire politieke denkbeelden lust ik al lang niet meer. En dan heb ik het nog niet over haar meer recente merkwaardige gedragingen in de schijnwerpers van de media zoals het fakenews over het vermeende schilderij van Vincent Van Gogh dat ze in haar bezit zou hebben. Knettergek als je het mij vraagt. Eigenlijk is dat wel jammer want met haar enigszins rauwe en vooral erg stevige zangstem vormde ze een uitzondering in het redelijk zeemzoeterige door Hua Jai-liedjes geïnspireerde Thaise muziek- en popscene.

Wie mij echter meteen al vanaf het prille begin intrigeerde en dat tot op de dag vandaag blijft doen is Da Endorphine, de ‘nom d’artiste’ van Thanida Thamwimon. Ik heb echt een zwak voor haar en heb haar carrière vrijwel vanaf het begin kunnen volgen.

Da Endorphine (warmer / Shutterstock.com)

Ze werd geboren in Uthai Thani maar op haar vierde verhuisde ze met haar vader, een onderofficier van de politie en haar moeder, een lerares, naar Bangkok. Het gezinnetje woonde in een bescheiden woning die eigendom was van de politie en door het drukke werkschema van haar ouders werd ze grotendeels opgevoed door haar grootmoeder. Haar vader wou dat zijn dochter flink studeerde en zou worden toegelaten tot de Royal Thai Navy Band School. Een verhaal zoals duizenden andere verhalen ware het niet dat dochterlief héél andere ambities had. Ze was op de middelbare school begonnen met een meidenband maar dat botste al snel op het verzet van haar ouders. Vooral haar vader probeerde op alle mogelijke manieren haar tegen te werken want duidelijk andere toekomstplannen. En dat gebeurde rigoureus van het inhouden van haar zakgeld tot haar -in uniform- uit een kroeg te sleuren waar ze net wou gaan optreden. Het leidde tot een paar harde conflictsituaties maar het versterkte alleen maar Thanida’s koppigheid.

Toen het meidengroepje uit elkaar viel dachten en hoopten haar ouders wellicht stiekem dat ze haar gitaar wel in de wilgen zou hangen maar dat was buiten een paar kerels gerekend die net, in her najaar van 2004 met het schoolbandje Endorphine waren gestart; de broers Thanat Amornmanus (bas), drummer Thapaphol Amornmanus en Anucha Boethongkhamkul (gitaar) die wanhopig op zoek waren naar een leuk uitziende zangeres. Ze noemde zichzelf Da en het klikte blijkbaar meteen. Hun optredens gingen overigens niet onopgemerkt voorbij. Voor ze het goed en wel beseften hadden ze een eerste écht platencontract in handen en konden Da’s ouders zich – wonder boven wonder – plots met haar muzikale toekomstplannen verzoenen.

Da Endorphine (almonfoto / Shutterstock.com)

Na de eerste studiohitjes en twee langspeelplaten, splitte de groep. Niet getreurd want Thanida ging meteen haar eigen weg als Da Endorphine. En de rest is (muziek)geschiedenis en af en toe voer voor allerlei roddelblaadjes. De Grote Doorbraak liet niet lang op zich wachten met nummers als het goed in het oor liggende (555) ‘DaYin Mai’ en de ene hit volgde na de andere. Intussen zorgde haar management ervoor dat ze het laatste decennium langzaam maar zeker haar vleugels tot ver buiten de grenzen kon openspreiden en ze overal ter wereld triomfen kon vieren. By the way…in een interview dat ze in augustus 2011 in ‘BK Magazine’ aan Nat Tantisukrit gaf verklaarde ze “dat Holland haar favoriete vakantieland was en dat ze er al héél lang van droomde om er een maand lang te gaan rondtrekken”.

De clever uitgekiende ‘Da Endorphine- strategie’ die bestaat uit een goed gedoseerde mix van kleine, bijna mini-optredens tot spectaculaire mega-concerten én de doelbewuste keuze om zich niet op één genre vast te pinnen en samen te werken met het beste uit de Thaise popcultuur van Blackhead over Calories blah blah en Bankk Cash tot Thaitanium heeft haar alvast geen windeieren gelegd. Vrijwel elk jaar wordt ze verkozen tot populairste vrouwelijke artieste en haar nummers zijn niet in de hitlijsten weg te denken. Ook momenteel geniet ze weer een piek in haar steile carrière want door haar übergevoelige vertolking van de titelsong in de enorm in trek zijnde TV-serie ‘Wonthong’, een tranentrekker van het 1september-Channel, is haar populariteit opnieuw tot ongekende hoogten gestegen.

Goe bezig zouden ze bij ons in de Kempen zeggen…