‘Mijn liefde voor een Thaise vrouw is geen vlucht maar een keuze’

“Ger, je hebt toch niet serieus…” Rudolf kijkt me aan met die blik, de blik van iemand die me al twintig jaar kent en denkt dat hij alles al gezien heeft. Hij nipt aan zijn bier, zijn ogen half dichtgeknepen. “Een Thaise vrouw? Jij?”

Rudolf blijft me aankijken, zijn ogen zoekend alsof hij door me heen wil kijken. “Dus wat zeg je nu eigenlijk? Dat wij hier, allemaal een beetje gek geworden zijn? Dat alles altijd maar in balans moet zijn, op een weegschaal gezet?”

Ik knik langzaam, neem beheerst een slok van mijn bier en kijk hem aan. “Ja, Rudolf. Dat zeg ik. Alles hier draait om balans, om controle. We willen alles uitleggen, alles analyseren, tot er niets meer overblijft van wat we voelen. Dat eeuwige ‘ik-wij’ conflict, waar iedere relatie een test lijkt. Bij haar hoef ik niet te zoeken naar evenwicht. Zij accepteert wat er is, wat ik ben, zonder dat ze me probeert te polijsten. Ze ziet me zoals ik ben en dat is voor mij genoeg.”

Ik glimlach en neem een lange trek van mijn sigaret, laat de rook langzaam uit mijn mond glijden. “Rudolf, je kijkt alsof ik een moord beken. Maar dit gaat niet over een bevlieging. Het is anders. Dieper.”

Rudolf’s mondhoeken trekken strak, hij leunt wat naar voren. “Vertel eens, waarom? Waarom nu juist een Thaise vrouw, Ger? Je kunt toch hier ook een vrouw krijgen?”

Ik buig me naar hem toe, het lawaai van de kroeg om ons heen vervaagt. “Weet je, het gaat niet om de exotische allure of die culturele romantiek die je misschien verwacht. Dit gaat om rust, om eerlijkheid. Thaise vrouwen hebben iets wat hier lijkt te verdwijnen: loyaliteit, respect voor het kleine, de eenvoud. Alles draait hier om zelf, zelf, zelf. Dat eeuwige gevecht om erkenning, de gelijkwaardigheid waar iedereen zo hard voor strijdt. Daar raak ik uitgeput van, Rudolf.”

Rudolf schudt zijn hoofd, alsof hij de woorden van zich af wil gooien. “Dus je zoekt gewoon een makkelijke vrouw? Iemand die niet tegen je ingaat?”

Ik moet lachen, kort en scherp, want ik hoor de oppervlakkigheid in zijn vraag. “Het gaat niet om makkelijk of meegaand. Ze ziet me staan, Rudolf. Zonder dat ik hoef te jongleren tussen verwachtingen en idealen. Zij is er gewoon, vastberaden en kalm. Geen spelletjes, geen competitie. Ze hoeft niet te weten hoe ik in elkaar steek. Ze accepteert wat ik bied, omdat ze weet dat ik er voor haar ben. Dat is haar basis.”

Rudolf staart even naar zijn bierglas en schudt dan zijn hoofd. “En je denkt dat dat blijft? Denk je echt dat je straks niet tegen die verschillen aanloopt?”

Ik neem een slok en glimlach. “Weet je, Rudolf, ik ben al tegen mezelf opgelopen in elke relatie die ik hier had. Tegen die constante stroom van vragen, verwachtingen. Maar met haar voel ik een kalmte die ik hier nergens vind. Zij begrijpt dat ik rust zoek, dat ik op zoek ben naar iets simpels. Het is een keuze, geen vlucht.”

Rudolf kijkt me aan, zijn blik lijkt eindelijk wat zachter te worden. “Dus je koopt rust en loyaliteit? En je bent niet bang dat dit je weer om de oren vliegt?”

Ik schud mijn hoofd en leun achterover. “Nee, ik koop niets. Dit is geen transactie. Zij zoekt stabiliteit en ja, vanzelfsprekend, ook financiële stabiliteit. Ik geef dat, niet als redding, maar als belofte. Ze ziet me als een zekerheid, geen project, geen experiment. Begrijp je, ik hoef niet te overleven. Het is gewoon… echt.”

“Je maakt het jezelf wel makkelijk”, zegt hij uiteindelijk, met een blik die balanceert tussen begrip en afkeuring. “En wat nu als de verschillen toch te groot blijken? Culturele dingen die je nu nog romantisch vindt, maar die over tien jaar gaan wringen?”

Ik neem nog een trek van mijn sigaret en laat de woorden even bezinken. “Misschien, maar misschien ook niet. Wellicht is het wel net die spanning die ik nodig heb, juist dat andere perspectief. Een beetje mystiek, zoals een stuk dat ik niet helemaal kan lezen. Het houdt de boel spannend, levendig. De communicatie is anders, ja, maar soms… juist minder woorden, Rudolf. Minder discussie, niet alles uit hoeven leggen. Een knik, een gebaar. Begrijp je wat ik bedoel?”

Rudolf knikt traag, alsof hij eindelijk inziet dat dit geen sprookje is, geen ondoordachte vlucht. Hij zucht en kijkt me aan, zijn blik zachter dan ik hem ooit heb gezien. “Ach, misschien heb je ook wel gelijk, Ger. Misschien draait alles uiteindelijk om wat we zelf nodig hebben, zonder dat we ons daar altijd schuldig over moeten voelen. Het klinkt eigenlijk… best wel bevrijdend.”

Ik knik, laat de stilte tussen ons weer zijn werk doen. De rook kringelt omhoog, zwaar en traag, zoals het besef dat langzaam tussen ons indaalt. Voor het eerst zie ik dat Rudolf me begrijpt, echt begrijpt, niet uit medelijden of twijfel, maar omdat hij misschien ergens dezelfde last voelt, dezelfde honger naar eenvoud. En ik weet dat ik iets in hem heb aangeraakt, een begin van herkenning…

Over deze blogger

Farang Kee Nok

Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.

De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.

Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.

Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!

Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur30 december 2024‘Geen feestdagen voor Thanawat’
• Cultuur28 december 2024‘Chiang Mai laat je adem stokken in schoonheid en kwetsbaarheid’
• Cultuur27 december 2024‘Drie weken Hua Hin veranderde Herman’s perspectief en zijn toekomst’
• Cultuur25 december 2024‘Een onverwachte hereniging’