De prinses die weigert met een man te praten. Uit: Fabels en legendes uit Thailand. Nr 10 deel 1 van 5.
De cyclus van dood en wedergeboorte. Het vervolg van de wevervogels, zie https://www.thailandblog.nl/cultuur/de-trouwe-krachab-fabels-en-legendes-uit-thailand-nr-04/
Inleiding en vier verhaaltjes met daarin de bekende spelers: goden, koningspaar, betoverend mooie prinsessen en knappe prinsen waarin prinses Suvanasopha haar belofte nakomt: ik praat nóóit meer met een vent…
Intro
Hij was koning van Sirirajanakhon en heette Usabharaj; koningin was Kusumbha (saffloer) en zij was knap maar had geen kinderen en beiden waren daarover diep bedroefd. Ze hadden gevast en gebeden, gaven altijd aalmoezen en behandelden hun onderdanen goed. De goden kregen medelijden en schonken een dochter van weergaloze schoonheid. Ze heette Suvannasopha.
De prinses groeide op, werd ouder en wijzer, maar weigerde met mannen te praten. Zelfs niet met haar vader. (Want zij was de reïncarnatie, de wedergeboorte, van Krachab’s vrouw, de wevervogel.)
De koning was ontroostbaar daarover. Hij had van alles al geprobeerd: dreigementen, lieve woordjes, en direct en indirect via zijn vrienden, maar niets trof doel.
Hij wachtte geduldig tot de tijd kwam om te trouwen en ging aankondigen, in zijn koninkrijk en in naburige landen, dat de man die de prinses kon laten spreken met haar mocht trouwen en dan de helft van zijn koninkrijk zou krijgen.
De prinses en de zonen van rijke mensen kwamen naar de salon van het paleis en werden koninklijk onthaald. Iedere aanbidder mocht in een nacht vier keer met de prinses praten, in het bijzijn van het koninklijk orkest, dat het succes van de aanbidder met muziek zou bevestigen als de stem van de prinses klonk.
Nacht na nacht ging voorbij in voortdurende stilte, tot immens ongenoegen van koning en koningin. De prinses verveelde zich dood en de muzikanten vielen in slaap… De stilte duurde voort en de kandidaten vertrokken een voor een, teleurgesteld en ontmoedigd.
Nu lag er niet ver van het koninkrijk Sirirajanakhon een welvarende stad met de naam Alikanakhon. De koning was Vijairai en de koningin Ubonthevi (lotusbloem). Hun zoon, Saphasit was knap als zijn moeder en wijs als zijn pa; hij was de wedergeboorte van de wevervogel Krachab.
Vader stuurde zijn zoon weg om een lange studie te maken nabij een oude wijze kluizenaar die teruggetrokken leefde in het woud. Prins Saphasit werkte daar hard, studeerde voorbeeldig en de oude man, geraakt door zijn ijver en doorzettingsvermogen, leerde hem hoe lichaam en geest los van elkaar te maken. Zoiets was een groot voordeel voor een krijger! (Zoals later zal blijken…)
Met een hoop kennis keerde de prins terug naar zijn ouders en hij hoorde praten over de geheimzinnige prinses die weigerde met mannen te praten. Dat maakte hem nieuwsgierig. Hij sprak erover met zijn vrienden, voorts met de oude lakei die bij hem was vanaf zijn prilste jeugd; hij praatte erover met zijn moeder die hem aanraadde het op te nemen met zijn koninklijke vader. En na lange discussies met zijn vader, vroeg de prins hem toestemming de vreemde prinses te ontmoeten om zijn geluk te beproeven. ‘Ik weet zeker, vader, dat het me lukt haar te laten praten…en bovendien, uiteindelijk zal ze van mij houden.’
‘Ga maar, zoon, zoek die zwijgende prinses maar op’ zei zijn wijze vader. ‘Maar ga daar niet over opscheppen. Je kunt er beter pas over praten als je het helemaal in de hand hebt. De jonge dame is vast bijzonder slim omdat ze haar zwijgen kan volhouden ten opzichte van het andere geslacht. En verder, als je van haar houdt, zie ik haar graag als mijn schoondochter.’
Saphasit ging afscheid nemen van zijn moeder de koningin. Ze gaf haar zoon een hoop adviezen mee, en vooral over de mensen die hem gingen vergezellen. Zijn vader had al opdracht gegeven dat zijn zoon niet alleen zou worden vergezeld door een goede vriend maar ook door vier ervaren ministers, de oude lakei en voorts soldaten die de cadeaus voor de naburige koning moesten bewaken.
De afstand tussen de stad Alika en Sirirajanakhon waar de knappe zwijgende prinses leefde was 25 oude mijlen (100 km).
Prins Saphasit stelde zich daar voor aan de ministers die hem introduceerden bij koning Usabharaj; die was erg onder de indruk van de koninklijke cadeaus die werden meegebracht door deze gedistingeerde prins van een naburig koninkrijk. Hij werd met grote eer ontvangen en kreeg kamers aangeboden in het paleis. Nadat hij goed uitgerust was werd hij uitgenodigd in de salon.
De prins kwam in een salon die schitterend gedecoreerd was met rode zijde met goud geborduurd. In een hoek stond een groot orkest opgesteld in hun mooiste kostuum. Achter in de salon hing een mooi gordijn geborduurd met gouden draad.
Gouden Thaise set voor de betelnoot
Hij werd gevraagd te zitten op de zachte kussens en men gaf hem een gouden betelset, een gouden kwispedoor en een kom helder water met jasmijnbloemen om zijn dorst te lessen tijdens het gesprek.
Dan valt de avond en …
Toen het negen uur was nodigde de ceremoniemeester hem uit om voor de eerste keer te spreken met prinses Suvanasopha. Want, op haar verzoek, moest iedere aanbidder haar vier keer aanspreken:
om negen uur in de avond, de eerste keer,
om middernacht, de tweede keer,
om drie uur in de morgen, de derde keer,
en om zes uur in de morgen voor de laatste keer want dan begint de dag.
Dus toen de klok negen keer sloeg, richtte de prins zich tot het gordijn waarachter de prinses op een rustbank lag met de elleboog op een kussen in de vorm van een prisma zoals aan het hof de mode was. Hij zei met zachte stem:
‘Ik wil niet in het luchtledige praten dus praat wel tegen de lamp.’ Hij had namelijk de ziel van zijn beste vriend in de lamp gedaan en zei hem ‘Lamp, ik ga je een vraag stellen, luister goed en geef me dan antwoord….’
(Nu volgen vier vragen in de vorm van een verhaal)
Wordt vervolgd.
Vertaald en bewerkt door Erik Kuijpers. Titel: La princesse qui refuse de parler aux hommes, in Thais พระสรรพสิทธิ์. Bron: Contes et Légendes de Thaïlande; 1954. Auteur Jit-Kasem Sibunruang (จิตรเกษม สีบุญเรือง), 1915-2011. Schrijfster was lerares Frans aan Chulalongkorn en werkte voor Unesco.
De legendenaam wordt in het Thais Suwanasopha. Suwanna betekent goud (สวรรณ). Zie de link https://englishstory12.blogspot.com/2014/05/phra-nang-suwanasopha.html
Over deze blogger
- Bouwjaar 1946. Kreeg de bijnaam 'Lopende belastingalmanak' en heeft 36 jaar in dat vak gewerkt. Op zijn 55e naar Thailand verhuisd. Invaliditeit dwong hem van zijn gezin in Nongkhai naar huisje met thuiszorg en scootmobiel in Súdwest-Fryslân.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur5 januari 2025De prinses die weigert met een man te praten. Uit: Fabels en legendes uit Thailand. Nr 10 deel 1 van 5.
Belasting Nederland23 december 2024Belastingen: De weg naar de reductie uit art 23 lid 6
Belasting Thailand19 december 2024Belastingen: Regionale kantoren Thailand- Thailand algemeen17 december 2024Belastingen: Hulp bij aanvraag reductie
Toch wel makkelijk als je een rijke prins bent en magische krachten hebt. In hoofdlijnen delen dit soort verhalen vaak de bekende elementen, maar ik stel me zo voor dat bij het vertellen dat soms anders liep. Roodkapje zal ook niet altijd de geijkte wendingen hebben gehad bij een voordracht aan het publiek. Maar standaard of niet, ben benieuwd hoe de rest van het verhaal zal gaan. Dankje Erik.