Lee is er weer

In Bangkok is nooit iets toeval. Zeker niet na zeven jaar.

Zoals altijd moest je je in de Hillary 2, het beste danscafé van de Sukhumvit, tussen de bezoekers wurmen om bij het podium te komen.
Vier vijf koppeltjes tegelijk haakten zich aan de bartafels. In de stampvolle zaal stond men stapje voor stapje te drummen. Pasje naar links, dan rechts, dan vooruit, dan achteruit naargelang de muziek zich ritmeerde. Serveersters droegen Santa Clauspakjes, diademen in het haar met een siersel van sparrentakken en elanden, of kleine gekleurde lampen die ritmisch opflitsten.
Het was kerstmis 2022.
Zeven jaar geleden maakte ik kennis met Lee. In de Hillary 2 sloegen we de armen om elkaar. Ze deed het heel spontaan. Ze had een blouse met franjes en een V tussen haar borsten. Ze had ronde heupen die samen met de mijne op het ritme bewogen.
We dansten op het mor lamliedje dat verhaalt van het meisje van de rijstvelden dat hopeloos bij de bushalte naar haar lief uitkijkt. Zij ziet hem al thuiskomen na hard werken op een bouwwerf in Bangkok. Hij trouwt met haar.
Helaas heeft hij er een ander meisje gevonden, hij houdt zijn lippen stijf op elkaar. Ze hoort niet meer van hem.
Zo blijft de liefde voor eeuwig en altijd.
In Thailand is het altijd zon en zomer. Mensen hebben er de vaste wil gelukkig te zijn. De hele naam van Lee is Sumalee.
Zeven jaar is een lange periode. Nu liep ik haar weer tegen het lijf. Wat is er van feiten overgebleven? Niets. We waren onbeheerst, onstuimig, geil van elkaars lichaam te betasten en te likken, dat wist veel uit je geheugen. We wilden alleen maar de hele tijd in elkaar hangen, holtes strelen, klaarkomen, curves aaien, alle middelen waren goed en niets is beter om zwarte gedachten te wissen dan in een warm en nat lichaam opgaan.
Tegelijk is er niets wat je vlugger vergeet.
Het gaat harder dan drugs.
Het bracht iets teweeg wat niet van feiten was. Niet uit gegevens bestond, vloeibaar en kleverig.
De volle naam Sumalee is een Thaise meisjesnaam.
Het betekent ‘beeldschone bloem’.
En toch, ergens was er toen een zwarte kolk, een blinde put waar Lee zonder het te weten leed uit putte. Zelfs als we in de zon wandelden was het onbestemd aanwezig.
Zwart is een imaginaire kleur – dat moest ik onthouden.
Het lijkt of in ons geheugen alleen lijden blijft bestaan. Of alleen kommer en kwel een echtheidscertificaat aan ons leven geven. Mensen uit het westen cultiveren zulke ideeën.
Daar stel ik tegenover: zwart is een denkbeeldige kleur.
In de Hillary 2 liep ik Lee opnieuw tegen het lijf.
Sumalee! Ze was van Kanchanaburi.
Daadwerkelijk pakte iemand me vanachter bij de heupen en drukte zich tegen me aan. Toen ik me omkeerde, was zij het die voor me stond. We hadden elkaar al jaren uit het oog verloren. Wat een toeval!
Ik had een Lee in gedachten met een ietwat scheefgetrokken mond, in een soort van pijn.
Maar dat klopte niet meer, die trek was er niet meer. Opgeslokt door een nieuwe persoonlijkheid. Ze was mooier geworden dan ze al was. Een vrouw van veertig die een prachtig lichaam had behouden. Volle lippen als bloedkoraal. Haar oogopslag oogverblindend. Een lach in haar mondhoeken ondeugend – zoals ik haar dacht te kennen. Ze was heden vol kleur. Haar gelaat was perfecte harmonie. Haar huid gaaf als de bedding van een rivier.
We hadden heel wat geravot.
Zoals altijd speelden er steengoede Thaise livebands in de Hillary 2.
Met gastzangers en -zangeressen die fors konden uithalen.
Born To Be Alive, Eye Of The Tiger, Life Is Life, Born To Be Wild, dit soort genre knalde de deur uit. Oudere falang met onverzorgde haren, ouder als de songs, Japanners, Koreanen en de meisjes brulden de refreinen mee. Ze kenden ze letter voor letter van buiten. De wedergeboorte van de late jaren zestig en vroege jaren zeventig.
Dat was de eerse helft tot omstreeks half twaalf.
De Hillary 2 is voor vele vrouwen een eerste stap in toenadering tot een falang.
Seks is een pasmunt voor emoties.
Na de pauze klom een mor lam singband op het podium en dan begon een uitzinnig feest. Al de bekende mor lamliedjes werden erdoor gejaagd. Muziek van de Isaan. Hartstochtelijk, wanhopig, uitzinnig van impact. Werkelijk al het vrouwvolk aanwezig begon te bewegen, te draaien, te dansen, armen op en neer in de lucht, hoge schrille stemmen scheurden je trommelvlies.
Op dat ogenblik kun je niets van een Thaise vrouw verwachten behalve overgave aan het moment.
Een gekkenhuis.
De stem van arbeidsmigranten uit de noordoostelijke Isaanregio die in de miljoenenstad Bangkok hun dorp misten, hun buren, hun kinderen en ouders, hun rijstvelden.
Lee had een huis in Kanchanaburi, de stad van de beroemde rivier Kwai en de nog beroemdere oorlogsbrug eroverheen. Dat is niet de Isaan.
Het is de plek waar de memorie aan zoveel krijgsgevangen Britten, Australiërs, Nederlandse KNIL-militairen en kolonialen in leven gehouden wordt. Japan wilde Europese kolonies veroveren en troepentransporten van Thailand naar Birma hadden een spoorlijn nodig. De krijgsgevangenen en dwangarbeiders stierven bij bosjes op de Dodenspoorweg in het oerwoud.
Zeven jaar geleden werkte Lee voor Amway, een illustere Amerikaanse firma met een bedrijfsstructuur vol domino-effecten. Ik weet nog dat ze destijds purificatieapparaten aan de man bracht. Tegenwoordig gaat het vooral om wellnessproducten en krachtvoer voor aan fitness verslaafde jonge mannen en vrouwen.
Nu was er een haastige, ongeduldige warmte in haar ogen.
Intussen stond ze dicht tegen me aan, tussen mijn gespreide benen op die hoge kruk.
Ik voelde door haar zwarte jurk heen dat ze kanten ondergoed droeg, ik voelde het heel goed en raadde naar de kleur. Ik betaste een snit die me kan opwinden. Een brazilian slip verbergt nog genoeg en het gefrunnik duurt enige tijd voor je de weg tot het paradijs voor je krijgt. Daar hou ik van, dat het een tijdje duurt.
‘You make me horny,’ fluisterde ze in mijn oor en haar nagels kriebelden mijn nek. En ik geloof het goed. Ze had een licht ontvlambare clitoris, wist ik nog. Ze trok mijn lippen gejaagd in haar hals, bevangen door het lichte vocht van zweet.
Ik herinner me nog vlekkeloos hoe ze me toenmaals iets vertelde, een rauw verhaal.
Iets van vroeger in Singapore.
Het is me altijd bijgebleven als een donkere hechte vlek in mijn hoofd. Ze werkte er illegaal in een Thais restaurant.
In Singapore bestaat de doodstraf van maandag tot vrijdag. In het weekend is er rust. Dan kunnen de lijken niet afgevoerd worden, want het personeel van de crematoria is vrij.
Lee was doodsbang voor bliksem en die eerste nacht dat ze bij me in bed kroop, onder me in kroop, haar handen voor haar ogen hield, stond de hele hemel boven Bangkok ononderbroken in witgloeiende flitsen.
Ze huiverde en sidderde als een koorts.
Dat licht, spierwit, was niet van deze wereld.
Het grifte zich een tijdlang in de gevels van dure hotelketens. Als een finaal contract voor je leven, ondertekend met een puntige metalen schicht. Een onweer zoals alleen in een oosters land kan voorkomen.
Lee trok me diep onder de lakens om niets meer te zien. Het was het hol van de holenbeer en de eerste mensen. De eerste emoties.
Ik kon haar alleen maar voelen. Haar adem veranderde in gefluister, in vormeloze geheimen die als een lotusbloem uit de modder boven water kwamen en zich als onduidelijke gebeurtenissen openden. Een wonder dreef op een duistere poel vol troebel water bij een koninklijk paleis.
Onder de lakens was het allemaal zwart. De ruimte was gevuld met haar adem en leek zonder grenzen. En als er grenzen waren, lagen ze buiten het heelal waarin we met onze hoofden en buik aan buik schuurden. Haar geslacht was stug van de stoppels. Ik voelde een onmenselijke tederheid voor kwetsuren.
Er was een gevangenis. In Singapore.
Lee had een cel op de vierde verdieping. Vlak boven haar hoofd op de vijfde verdieping was de dodengang op een plankier van hout. Leven en dood van maandag tot vrijdag, doodse stilte in het weekend.
In haar hoofd en boven haar hoofd waren er de stappen van de death row, geschreeuw van ter dood veroordeelden, vooral vrouwen verzetten zich radeloos.
Vijf trappen omhoog. Dan vijf meter wandelen. De bewakers moesten de ter dood veroordeelden meestal naar boven sleuren, met slepende voeten op het valluik plaatsen. Het dikke gladde koord van de strop in een genadeloos neonlicht.
Niets hielp.
De snok van een lichaam aan een strop zet een punt achter ieder heelal dat we maar kunnen verzinnen. De dikke knoop breekt de nekwervels.
Het is gek dat er een eind aan je leven wordt gemaakt. Meestal wacht je tot er niets meer overblijft om voor te kiezen.
Ik hield Lee heel innig vast, voor ze als een blauwe vleesvlieg in haar stukgedraaide hoofd verdween. Ik ken de wenteling van gedachten, malend als een sterrenstelsel. Zwart gat.
Ja, Lee, ik weet het. Soms komt een nieuwe persoonlijkheid uit een lege vlek tevoorschijn.
Ik hou van je oude en van je nieuwe beeld. Gelukkig koestert je brein nu alleen nog het laatste.
Dag Lee, je bent er weer.

Bangkok, oktober 2018 – december 2022