‘Twee vrienden die botsen over de columns van De Expat’
Willem nam een slok van zijn koffie, keek naar het verkeer dat zich als een woedende rivier door de straat wrong en draaide zich naar Cor. “Zeg eerlijk, hoe kun je die onzin van De Expat op Thailandblog blijven verdedigen? Die man is de vleesgeworden azijnpisser. Altijd dat gemekker, altijd negatief, dit is niet goed, dat is niet goed. Hij had net zo goed in Nederland kunnen blijven.”
Cor, die met een tandenstoker in zijn mond leunde alsof hij een scène uit een spaghettiwestern wilde naspelen, haalde zijn schouders op. “Ach, Willem, jij neemt hem te serieus. Het is satire, man. Die vent schrijft wat wij allemaal denken, maar niet durven zeggen. Thailand ís een puinhoop. Maar wel een heerlijke puinhoop.”
Willem snoof verontwaardigd. “Een heerlijke puinhoop? Wat een onzin. Hij noemt het land een ‘verkeersdoolhof waar Darwin zijn gelijk krijgt.’ Hoe beledigend kun je zijn?”
Cor schaterde. “Maar het ís toch zo? Kijk daar eens.” Hij wees naar de straat waar een scooter met drie kinderen, een hond, en een koelkast achterop zich door het verkeer wurmde. “Als dat geen survival of the fittest is, weet ik het ook niet meer.”
Willem schudde zijn hoofd, zette zijn kopje met een klap neer en gebaarde wild naar Cor. “Ja, dat soort opmerkingen is precies wat ik bedoel! Hij zet het land neer als een stelletje onnozelen. Alsof alles hier een grap is.”
Cor prikte met zijn tandenstoker in de lucht. “En dat is het ook. Jij wil van Thailand een soort tropisch sprookje maken. Maar het is geen folder van de ANWB, Willem. Dit is het echte leven. En het echte leven is rommelig. En soms best grappig. Die keer dat jij bijna een bekeuring kreeg omdat je het zebrapad gebruikte, weet je dat nog?”
Willem snoof. “Ja, en daar zit nu precies het probleem. Het is een misverstand. En dat soort dingen maakt hij belachelijk, in plaats van ze te begrijpen. Hij schreef laatst dat Thaise bureaucratie een mengeling is van Monopoly en een uit de hand gelopen bruiloft. Wat moet ik daarmee?”
Cor grijnsde breed. “Dat is briljant! Het slaat toch nergens op hier? Je moet hier formulieren invullen voor je formulieren kunt aanvragen. Dat kun je toch alleen maar om lachen?”
Willem leunde naar voren, zijn ogen vuurspuwend. “Maar dat doet hij niet. Hij lacht niet mét dit land, Cor, hij lacht erom. Hij zet zichzelf boven alles en iedereen. Dat is het probleem.”
Cor nam een grote slok van zijn bier, veegde zijn mond af en keek Willem aan. “Weet je wat jouw probleem is, Willem? Je denkt te veel. Je wil alles begrijpen, alles verklaren. Maar Thailand snapt zichzelf niet eens. En dat is precies wat De Expat zegt. Hij schrijft over de chaos en de rare regels, omdat dat is wat het is. Waarom wil jij het mooier maken dan het is?”
Willem viel stil, zijn blik gericht op een verkoper die een kar vol durian door de straat duwde. “Misschien wil ik het niet mooier maken,” mompelde hij uiteindelijk. “Misschien wil ik gewoon dat iemand iets met respect beschrijft.”
Cor leunde achterover, zijn grijns was nu milder. “Respect, Willem, is ook gewoon kunnen lachen. Zelfs om jezelf. Vooral om jezelf. Bestel jij trouwens nog een Chang? Of moet ik dat ook zelf doen?”
Willem keek hem aan, zijn gezicht strak, maar met een klein vonkje humor in zijn ogen. “Bestel er twee. Maar als jij ooit zo’n column schrijft, stuur ik je terug naar Almere.”
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur7 januari 2025‘Twee vrienden die botsen over de columns van De Expat’
Cultuur5 januari 2025‘Tussen dromen en overleven in de harde wereld van bargirls’
Cultuur3 januari 2025‘Het eiland van aankomst’
Cultuur1 januari 2025‘Liefde als rijkdom’
Het gaat niet om de inhoud. Is al door menigeen vaker gezegd. Het is de toonzetting. De Expat beschrijft en benoemt zaken waarvan wij allemaal zeggen dat die uiterst opvallend zijn. Prima. Maar zeg het zonder het land te kleineren. Per slot van rekening is dit land ook nog eens ons land van keuze: we zoeken er onze vrouwen, we onderhouden gezinnen en families, we leven en we sterven er. De Expat: ‘zijn wij nou zo dom, en is hij zo slim’?
Is het dan echt niet raar om iemand met mondmasker en zonder helm te zien met zijn motorfiets op de snelweg? Mogen we dan echt niet meer lachen of moeten we medelijden hebben. Er zijn enorm veel verschillen tussen mensen, de Thai lachen ook wel eens met ons. Humor, met mensen kunnen lachen, dat moet kunnen. We doen allemaal op tijd wel eens iets stom, zelfspot en verdragen dat anderen dan lachen. Is dat verkeerd?
Johny, de meeste lezers van Thailandblog zijn ouderen, veelal al boven de 70 jaar. Met het ouder worden verliezen sommigen al hun humor. Verzuren noemen ze dat.
Ben nog maar 59 woon ook nog maar 10 jaar in Thailand maar kijk elke dag thailandblog
Lachen graag, en véél, vaak en uitbundig.
Mijn motto, ook al ben ik dik over de zeventig.
Wat die helm en mondkapje betreft: die zijn tijdens de COVID-19 getest; beide van de hoogste Bangkokse skybar gedropt.
Resultaat: helm in gruzelementen en mondkapje nog in tact.