Dezelfde passie ontwikkelen die sommige TB lezers leggen in het doorspitten van de pennevruchten van anderen om ze vervolgens van vinnig commentaar te voorzien, alsof ze bezoldigde literatuurrecensenten zijn?  Helaas geen optie. Dergelijke strenge en vaak in lompe termen neergekladde reviews onder een moeizame menselijke schepping glijden natuurlijk zonder enige schade aan te kunnen richten van de virtuele schouders van ChatGPT af. Niet alleen de auteurs worden werkeloos maar ook hun criticasters.

Natuurlijk kun je wel nog hier of op de A12 of het Malieveld gaan protesteren tegen de algemene vooruitgang in de AI, maar dat is natuurlijk een strijd die al lang in het voordeel van de algoritmes en ten nadele van de spinale ganglia is beslist. Lees zelf maar hieronder hoe luid de echo van traditionele lectuur vandaag al doorklinkt in de versie van de toekomst. Voor zover die literatuur der ademenden niet ook al onder de armen was gegrepen door die uit de app. Want laten we eerlijk zijn; dat weet je vanaf nu nooit meer 100% zeker. Sterker nog, AI staat nog in de kinderschoenen en zal binnenkort niet alleen maar auteurs, maar ook bijvoorbeeld programmeurs werkeloos gaan maken. Iedere actieveling ligt al in het nu nog gespreide bedje te bibberen vanwege de gerechtvaardigde vrees voor WW, al gauw gevolgd door bijstand. Nog maar te zwijgen van de meedogenloze diefstal van een grote passie voor de pensionado’s onder de creatievelingen.

De universiteit sluit je dan niet meer af met een eigenhandig geschreven thesis of proefschrift, maar met een academische proeve van bekwaamheid in het manipuleren en dresseren van ChatGPT en zijn nog slimmere en vandaag nog ongeboren broertjes. Wie ze de beste parameters weet te voeden wint de hoofdprijs: een bachelor of zelfs een master. Maar zover is het nog niet: laten we nu even kleinschalig beginnen met het verder verwarren van enkele onschuldige TB zielen.

Het ingezonden stukje:

Balanceren tussen gierigheid en grootheidswaan

In het paradijs dat Thailand heet, waar de zon altijd schijnt en de biertjes nooit op lijken te raken, heeft een bijzondere diersoort zich gevestigd: de Nederlandse expat. Deze avonturiers, die zichzelf doorgaans als wereldburgers beschouwen, slagen erin om met een budget van vijf euro per dag en een houding van superieur medelijden toch de indruk te wekken dat ze de spil van de Thaise economie vormen. Maar hoe doen ze dat? Laten we deze meesters van budgetbeheer en sociale finesse eens onder de loep nemen.

Budgetbeheer: het heilige dagboek van de Euro’s

Nederlanders staan wereldwijd bekend om hun zuinigheid en in Thailand wordt dit stereotype met verve door hun bevestigd. De gemiddelde Nederlandse expat leeft volgens een strikt financieel schema, waarbij elke baht wordt geteld, gekeerd en gewend alsof het de laatste druppel water in de Sahara is.

Neem bijvoorbeeld Jan, een voormalig buschauffeur uit Assen, die zijn volledige AOW in Thailand komt spenderen. Jan weet precies welke marktkraampjes de goedkoopste Pad Thai verkopen. Hij onderhandelt zonder schaamte elke dag met de verkopers, ook al is het verschil slechts vijf baht. “Het gaat om het principe,” zegt hij, terwijl hij zijn nieuwe sandalen van de lokale markt inspecteert, die hij natuurlijk voor de helft van de vraagprijs een eindje verderop heeft gekocht. Het lokale roddelcircuit heeft hem een hoofdrol toebedeeld, waarvan hij zich natuurlijk niet bewust is; hij spreekt behalve kopkunkap en sawadeekap na al die jaren uiteraard verder geen woord Thais.

De luxe van bescheidenheid

Hoewel ze zichzelf graag presenteren als bescheiden levensgenieters, is het voor de meeste expats moeilijk om hun diepgewortelde behoefte aan status en controle te verbergen. Deze dualiteit is goed zichtbaar in hun huizen: eenvoudige bungalows, niet ver van het strand die op het eerste gezicht weinig opzien baren, maar die van binnen zijn uitgerust met een zware airconditioning in elke kamer, een flatscreen-tv die groter is dan de voordeur en een koelkast die tot de nok is gevuld met geïmporteerde kazen en kratten vol heerlijk helder Heineken.

Jan geeft toe: “Ik ben hier voor de eenvoud van het leven, maar ja, een beetje luxe mag toch wel, hè? Anders voel je je ook zo’n local.”

Interactie met de lokale bevolking: Een masterclass in ongevoeligheid

Een van de meest fascinerende aspecten van het leven van Nederlandse expats in Thailand is hun omgang met de lokale bevolking. Ze voelen zich meestal enorm betrokken bij de Thaise cultuur, zolang dat maar niet betekent dat ze daadwerkelijk moeten integreren.

De taal leren? Daar beginnen ze niet aan. “Waarom zou ik Thais leren?” vraagt Kees, een van Jan’s nieuwe boezemvrienden en een oud-medewerker van het inkoopbureau van de gemeente Vlodrop. “Iedereen spreekt hier toch Engels?” Het feit dat dit ‘iedereen’ in werkelijkheid bestaat uit wat toeristen en de receptionist van zijn appartementencomplex, lijkt hem volledig te ontgaan. Ach, het gemak dient de mens, ook als je zelf maar wat eenvoudig steenkool Engels brabbelt kun je hier je mannetje staan.

Ondertussen prijzen ze zichzelf de hemel in vanwege hun ‘ruimhartige’ bijdragen aan de gemeenschap. 500 baht doneren aan een lokale tempel en dat vervolgens breed uitmeten op Facebook is de standaard. “Ik ben echt onderdeel van de cultuur,” zegt Truus, de buurvrouw van Kees. Ze is een 62-jarige expat met een voorliefde voor en een boekenplank vol Boeddhabeelden. Ze ligt in de tempel dan ook gewoon op de grond samen met de plaatselijke gelovigen mee te prevelen, al moet boeddha het in haar geval met wat onzevaders en weesgegroetjes doen. Wat maakt het uit; geloof is immers universeel.

De Thaise partner: statussymbool of soulmate?

Een andere fascinerende dynamiek is de verhouding tussen Nederlandse expats en hun Thaise partners. Veel van hen zijn er heilig van overtuigd dat ze de ware liefde hebben gevonden. En wie zijn wij om dat in twijfel te trekken?

Toch doet de manier waarop sommige expats over hun partners praten vermoeden dat er hier geen sprake is van een standaard relatie. Ja, misschien de Thaise standaard. “Ze is zo zorgzaam,” zegt Jan over zijn 25-jarige vriendin Nok. “Ze kookt voor me, zorgt voor het huis en vraagt nooit om dure dingen.” Natuurlijk vraagt Nok nooit om dure dingen, ze kijkt wel uit want Jan is de alleenheerser over het huishoudgeld en hij houdt elke baht angstvallig in de gaten.

Grote dromen, kleine acties

Veel Nederlandse expats in Thailand hebben grootse plannen: een eigen bar beginnen, een gastenverblijf openen of zelfs ‘iets goeds doen voor de gemeenschap.’ Helaas blijven deze dromen vaak steken in de planningsfase.

“Het is hier zo makkelijk om iets op te starten,” zegt Kees, die al vier jaar praat over zijn idee voor een Nederlands-Thais pannenkoekenrestaurant. Maar na een paar biertjes in de lokale kroeg lijken die plannen ineens minder belangrijk. Dan maar voorlopig geen eigen pannenkoeken, maar gewoon een lekker vers croissantje uit de Tops.

De ironie van het paradijs

Ondanks al hun kritiek op het Thaise systeem – de bureaucratie, de corruptie, de vreemde cultuur, het verkeer – willen Nederlandse expats nooit meer terug naar Nederland. “Daar betaal je je blauw aan belastingen,” moppert Jan, terwijl hij uitbundig geniet van een weldadige, goedkope massage aan het strand.

En zo blijft de Nederlandse expat een paradox: een gierige levensgenieter, een cultuurcriticus die geen moeite doet om de cultuur te begrijpen, en een dromer die zijn dromen nooit werkelijkheid laat worden. Misschien is dat juist hun charme. Of misschien zijn ze gewoon het levende bewijs dat zelfs in het paradijs de Hollandse nuchterheid nooit helemaal verdwijnt.

Wie weet. Eén ding is zeker: zolang er goedkope biertjes en zonsondergangen zijn, zullen de Nederlanders in Thailand zich enigszins wankelend blijven voortbewegen op het dunne koord tussen zuinigheid en grootheidswaan. En laten we eerlijk zijn. We zouden het niet anders willen.

Bron:

• Manipulaties – khun Rick
• Hoofdtekst – 90% ChatGPT en 10% menselijke aanpassingen
• Voorwoord – 100% khun Rick (en laten we eerlijk zijn, dat is nog steeds het beste gedeelte van deze blog. Creatief, filosofisch, gevarieerd en bovenal authentiek).

Over deze blogger

khun Rick

Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur23 januari 2025Oefenen voor de toekomst: een lesje in AI
• Cultuur19 januari 2025Update: Senna mijn bedelneef op lekke bandjes
• Cultuur13 januari 2025Zijn ze nu helemaal van de pot gerukt? “Stop Giving Stop Begging” door de ogen van de kleine man
• Cultuur9 januari 2025Het leven van een sugar babe in Bangkok