‘Liefde onder druk van familie en cultuurverschillen’
De zon ging langzaam onder boven het dorp waar ze woonden, ergens in het noordoosten van Thailand, ver van de glitter en de chaos van Bangkok. Frank zat in de schaduw van het houten huisje dat hij samen met zijn vriendin Lek had gebouwd. Of nou ja, waar hij het meeste geld voor had betaald. Het huis had iets rustgevends, met de geur van hout en de nabijheid van de rijstvelden, maar er hing ook altijd een soort onuitgesproken spanning in de lucht. De stilte tussen hen voelde tegenwoordig als een afgrond.
Lek had net een telefoontje gehad van haar jongere broer. De vierde deze week. Frank had het gesprek half gevolgd terwijl hij een sigaret rookte, zijn blik op het uitdijende landschap gericht, maar haar toon was niet te missen, zacht, bijna verontschuldigend, zoals altijd als het om haar familie ging. Na het gesprek had ze hem nauwelijks aangekeken en was ze stilletjes naast hem komen zitten. Het voelde als een herhaling van iets wat ze al te vaak hadden meegemaakt.
“Hij heeft weer geld nodig”, zei ze uiteindelijk, zonder echt naar hem op te kijken. Haar stem was zacht, maar haar blik was sterk en onverzettelijk, zoals hij haar had leren kennen. Frank knikte, zich inmiddels te goed bewust van hoe deze gesprekken verliepen. Elke maand leek er wel een nieuw verhaal te zijn: een ziekenhuisrekening, een motorreparatie, schoolgeld voor een neefje of een lening die niet kon wachten. Altijd was er iets en altijd viel de verantwoordelijkheid op zijn schouders.
“Lek, ik werk hard,” begon hij, zijn stem iets te scherp naar zijn zin. “Ik probeer alles te doen om een toekomst op te bouwen, maar zo kunnen we niet blijven doorgaan.” Hij probeerde kalm te blijven, haar de situatie uit te leggen zoals hij dat al vaker had gedaan. Maar diep vanbinnen begon iets te knagen, een gevoel van uitputting dat hij nauwelijks nog kon verbergen.
Ze zweeg, haar blik gericht op de grond, alsof zijn woorden de last nog zwaarder maakten. Ze was op haar eigen manier loyaal aan hem, maar haar familie was altijd aanwezig, een constante schaduw die hun relatie onder druk zette. Voor haar familie was Frank de buitenlandse redder, “de garant” zoals haar broers en zussen hem gekscherend noemden. Een farang met diepe zakken, een man die het allemaal kon betalen. Dat hij zich ook maar een eenvoudige werkman voelde, leek hen niet te interesseren.
“Ze verwachten het gewoon”, fluisterde ze uiteindelijk. “Voor hen is het logisch. Jij hebt het, zij hebben het nodig.” Haar woorden, eenvoudig en onbevangen, prikten als spelden. Alsof hij vanzelfsprekend als een onuitputtelijke bron moest dienen. Frank voelde zijn woede opkomen, niet omdat hij niet om haar familie gaf, maar omdat hij zich steeds minder als een partner voelde. Hij was de geldschieter geworden, degene die altijd moest geven, zonder dat iemand vroeg of hij nog kon of wilde.
“En wij dan?” vroeg hij, zijn stem zachter. “Wat gebeurt er met ons, Lek? Elke keer dat ik geld stuur, wordt de druk alleen maar groter. Hoe kunnen we zo een toekomst opbouwen?” Hij wilde dat ze hem begreep, dat ze zou zien hoe zwaar dit voor hem was. Maar in haar ogen zag hij een mengeling van onbegrip en verdriet, alsof hij haar verraadde door niet alles te willen geven.
Er viel een lange stilte tussen hen, gevuld met de geluiden van de avond, het gezoem van insecten en het verre geblaf van honden. Frank wilde haar aanraken, haar zeggen dat hij van haar hield, maar zijn hand bleef halverwege steken. Het voelde alsof elke aanraking een nieuwe belofte was, een nieuwe verplichting die hij misschien niet meer kon nakomen.
Lek stond langzaam op en liep naar binnen, haar silhouet klein en kwetsbaar in de schaduw van het huis. Hij bleef achter, roerloos, terwijl de duisternis om hem heen dichter werd. Misschien hadden ze elkaar vanaf het begin niet helemaal begrepen. Voor hem was hun relatie een samensmelting van hun levens, van twee werelden die ze samen wilden verkennen. Voor haar was het misschien een redding, een nieuwe kans voor haarzelf en haar familie, maar met onzichtbare lijnen die haar altijd zouden verbinden met haar verleden.
Die nacht lag Frank wakker, de schaduw van Lek’s familie als een onzichtbare muur tussen hen in. Hij besefte dat hij misschien altijd een buitenstaander zou blijven, de rijke farang, de garant, zelfs als hij zich zo niet voelde. De vraag of hun liefde deze druk zou overleven bleef knagen. Het enige wat hij zeker wist, was dat hij voor het eerst twijfelde of hij die rol nog langer kon vervullen en of zij hem ooit zou begrijpen, echt begrijpen, zonder dat de schaduw van haar familie over hen heen hing.
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur23 december 2024‘Wat “thuis” werkelijk betekent’
Cultuur22 december 2024‘Een ingewikkeld spel van verwachtingen en onbegrip’
Cultuur21 december 2024‘Een liefde sterker dan elke uitdaging’
Cultuur19 december 2024‘Van droom naar realiteit’
Denk een dillema dat velen hebben.
Ik ben daar altijd eerlijk in geweest naar mijn vrouw toe en zij ook naar mij, ook toen ze zelf werkte in NL.
Geld voor de ouders prima, cultureel min of meer verplicht en ik zou dat ook voor mijn ouders doen mochten die het nodig hebben. De rest van de familie alleen in uiterste nood, voor school of medisch. Zeer zeker niet voor gok en alcoholschulden. En gelukkig viel dat ook mee, niemand is/was echt verslaafd aan alcohol of gokken.
Voor 1 nichtje hebben we een groot gedeelte van de school betaald, zij is nu afgestudeerd en is dokter. Voor 1 broer hebben we een keer de schuld van de auto afbetaald omdat die altijd met schoonmoeder en schoonvader 35 kilometer verder op naar het ziekenhuis ging, soms wel 3 of 4x per maand.
Voor de rest heeft mijn vrouw altijd de boot afgehouden of een maandelijkse aflossin geeist.
Als goede en brave Westerling met een zorgzaam moreel karakter is het moeilijk om een gezonde lijn te handhaven.
Ook wij hebben met de jaren steeds en altijd opnieuw voor moeilijke keuzes gestaan.
Zelf ben ik lang zelfstandig geweest en mijn schoonbroer (dewelke waar je steeds opnieuw een nieuw verhaal mee hebt) enkele malen naar Belgie laten komen om eens een anders licht boven zijn hoofd te laten schijnen, en hem dan 3 maand laten mee gaan met mij voor zijn jaarinkomen
.
Jammer is dat als de zon terug op hun hoofd schijnt het beetje veranderd verstand smelt als sneeuw voor de zon,
Al 30 jaar onderhoud mijn vrouw haar moeder , maar dat wil zeggen dat deze een magneet wordt voor de rest van de familie.
In het verleden eens een nieuwe isuzu D Max gekocht om daar te laten staan “moesten we zelf geen huren als we daar waren” en je weet nooit , hoe ze het kunnen weet ik niet maar na het 2de jaar en wij hadden er toen 20.000km op staan en bij het derde jaar stond er ineens 120.000km op .
Scholengeld hebben we ook meermaals betaald en heeft wel gerendeerd beide kinderen hebben nu een goede job, maar geloof nooit dat ze daar ook maar aan denken dat jij (wij dus) daar de mogelijkheid toe hebt gegeven,
Mijn vrouw heeft geleerd om enkel nog de echt nodige kost te betalen voor haar en verder haar oren zo goed als mogelijk te sluiten, maar het blijft moeilijk.
kleine toevoeging,
Het grote verschil in denken en doen is dat een westerling iets geeft en er van uitgaat dat hiermede je een band creëert, een zielsgenoot zal hebben, dat ze een morele verantwoordelijkheid voelen.
Een Thai (de standaard dorps mens), zal als je iets beloofd ,zijn best doen en achter de wortel lopen, maar van de moment je geeft, draaien ze om en missie volbracht.
Ik heb het genoegen gehad om ook met gestudeerde en origineel rijke Thai waarvan kinderen in England en Australië vriendschapsrelaties te hebben
Daar is het net zoals bij ons , niets is hen teveel,
En zo zie je een land met meerdere maten en gewichten,
volgens mij is dus subsidiëren geen oplossing , … scholing daarentegen de sleutel
‘Hij was de geldschieter geworden, degene die altijd moest geven, zonder dat iemand vroeg of hij nog kon of wilde.’
Inderdaad daarom kan scholing de belangrijkste oplossing zijn. Culturele deprogrammering van alle Thai die de farang als een wandelende ATM zien (ruwweg 90 procent) en de overige 10 procent die corruptie, zakkenvullerij op de rug van die 90 procent normaal vinden en zelfs institutioneel hebben geïmplementeerd. Een algehele reset dus. Maar dat is ‘dream on’.
Het probleem die je vaak ook ziet bij een huwelijk met een rijkere Thai die (denkt) tot die 10 procent te behoren, is dat ze neerkijken op volgens hen de ‘lageren’ . Tot die groep behoort ook de aangetrouwde farang ook al is die steenrijk. Zo is het alweer en altijd datzelfde dat terugkomt: geld en status en er niet kunnen mee omgaan. Scholing please!
Bovenstaande reacties van Bert en Peter zijn ook mij bekend.
De goedheid om andere een steuntje in de rug te bieden, te helpen met de opstap naar een beter leven. Ook uit respect en loyaliteit naar je eigen partner.
Wij ‘de farangs’ die daar niks voor terug verwachten, behalve een beetje respect en waardering.
Iets wat overigens alleen uitgesproken wordt op het moment wanneer de schoonfamilie geld nodig heeft.
Mijn vrouw heeft jarenlang de hele familie, inclusief 2e graad in hetzelfde postcode gebied, financieel gesponsord. Volwassen mannen en vrouwen die bedragen nodig hadden waar je in Nederland met meerdere gezinnen van kan leven.
Altijd de hand ophouden en nooit eens wat extra uren werken om zelf uit de problemen te komen.
Toen een van onze kinderen zelfstandig geld ging verdienen, heeft de familie ook daar dezelfde psychologische manipulatie proberen uit te oefenen. ‘Wij zijn familie, die hoor je te helpen, wij hebben ook altijd alles voor jou gedaan of vind je ons nu niet meer belangrijk?”
Eindstand heb ik samen met de kinderen tegen mama (mijn vrouw) gezegd dat wij dit leven niet meer willen, omdat we hierdoor zelf in de problemen raken.
Totaal geen begrip van de schoonfamilie, waarop we uiteindelijk vertrokken zijn om weer in Nederland te gaan wonen.
Onze kinderen, die eerder te horen kregen dat familie het belangrijkste is, hebben tot op de dag van vandaag nooit meer iets van de Thaise familie gehoord.
Wat betreft de anekdote van Peter en zijn auto, zo herkenbaar! Jaren geleden heb ik onze dochter de autosleutels gegeven van onze auto in Thailand. Voor als ze eens thuis was van de studie, in geval van nood, of gewoon als zij de auto nodig had.
In een periode van 4 maanden dat onze dochter in Bangkok verbleef (zonder auto) vanwege studie en niet thuis was, is de auto niet zelfstandig niet alleen 20.000 km ouder geworden, maar zijn er ook boetes gereden in Kalasin en Roi Et, terwijl wij zelf in Korat woonden destijds.
Nu lachen we erom, maar wat hebben we een flinke tegenwind ervaren van de schoonfamilie.
Behoorlijk heftig als je pinpas door de schoonfamilie als een soort plastic sinterklaas wordt gezien.
Is het niet de farang zelf die meent sinterklaas te moeten spelen? Hoezo wordt zo vaak de farang afgespiegeld als de ‘wandelende ATM’? Die farang haalt toch zelf elke keer de pinpas door de ATM? Hij durft geen ‘neen’ te zeggen uit angst sympathie te verlezen. Ooit zelf begonnen vanaf het begin al met ‘ja’ tegen elk verzoek om financiële bijstand. Maar waarom? Waarom doet de farang in TH wat hij in NL nooit zou doen? In TH kent geldt het adagium: de farang heeft geld, wij Thai geven het graag uit. Een aangezien onder druk alles vloeibaar wordt, zet de familie stevige middelen in. Natuurlijk komt na de een de ander, omdat die farang nooit ‘ho stop’ roept. In dit soort discussies wordt maar al te graag de ‘schuld’ bij de Thai gelegd, maar kijk ook eens naar het gedrag van de farang zelf. Bij BigC zag ik onlangs een Thai familie: oma, volwassen vrouwen, enkele mannen, opgeschoten tieners, een aantal kleine kinderen. Het was een gejoel en geroep van jewelste. Ze zwermden om 3 winkelkarren heen. Volgeladen met allerlei spullen. En één farang tussen alle joligheid. Die stond er een beetje bedremmeld bij, keek vol misprijzen naar wat gaande was, af en toe schichtig om zich heen: hij wist zich zich geen raad en houding te geven. Laten we wel wezen: hij laat het allemaal toe!
Dat is waar, de farang is degene die de pinpas trekt, maar er is altijd een reden. Misschien bang dat als de muziek stopt het dansen ook stopt?
Mooi gezegd: in vele gevallen stopt ook het dansen als de muziek stopt. Een mooie variant op wat sommige Thais met fierheid op hun t-shirt dragen : No money no honey’. Tja en dan moeten ze alweer van voorafaan beginnen. Rekening houden met mijn 10 tips die ik eerder deze week schreef.
Of ze zijn rijk genoeg en het steekt niet op een duizendtal aan 1000 bath briefjes en willen dat ook tonen: show off. Of ze weten dat ze het hoe dan ook niet kunnen volhouden maar ze betalen tot ze failliet zijn. Dat omdat ze in de illusie geloven van liefde te kunnen (blijven) kopen. Of ze lijden ook aan het Thaise losing-face-syndroom. De Thais kennen die 3 motiverende redenen beter als hun eigen geboortedatum. Dus waarom zou je er niet van profiteren ?
Herkenbaar verhaal van het zeer gewaardeerde ‘vogelpoepje’ door mij.
Zag het veel in de loop van de jaren om mijn heen.
De teleurgang van relaties mede door de niet aflatende druk van Thaise familie die maar niet begrijpen dat niet alles aan het eind van je bed wordt neergezet als je een keer huillie, huillie doet.
Denk dat veel buitenlanders zelf in die val trappen, een ietsje te veel ‘links’ gedachte gangetje dat wij altijd maar voor elkaar moeten zorgen, en met zeer grote regelmaat de deksel op de neus krijgen.
Nu is dat ook geen verkeerd uitgangspunt, zorgen, maar de wonderolie is niet altijd GELD.
Heb de familie van mijn vrouw altijd zeer, maar dan ook zeer beperkt geholpen met geld.
Zelfs haar bij kennismaking tiener kinderen die zoals zo veel Thailanders redeneerde ‘alles is van iedereen zolang het niet van mij is’ weten nu dat je vooral en ten eerste iets ZELF moet ondernemen, zelfs haar zoon die toch wel een hardliner is, begrijpt dat die toch echt tot mijn dood kan wachten, op de grabbelton.
Veel Thailanders leren het nooit en helaas veel Nederlandstalige ook niet.
@The Goose.
Wil toch opmerken dat bij ons geen enkele druk van uit de schoonfamilie kwam. Persoonlijk vind ik het een morele plicht om je thaise schoonouders, mits niet meer werkzaam ivm leeftijd financieel een handje te helpen. Dit wist je voordat je aan je relatie begint. Hebben ze de leeftijd dat ze nog kunnen werken (voor mij 65 min) dan zal ik alleen een kleine bijdrage doen voor een keer iets extra.
De auto afbetaald, ja de enige auto in de familie en als die broer iedere week met pa en ma naar het ziekenhuis gaat vind ik dat geen probleem. Ook wij gebruikte die auto als we op vakantie waren.
Een nichtje dat de capaciteit heeft om te studeren, maar geen geld vjnd ik geen probleem om op weg te helpen naar een mooie carriere.
Nu tig jaar later, pa en ma inmiddels overleden komt ook niemand meer om geld bedelen omdat mijn vrouw daar duidelijk in is geweest op het moment dat wij naar TH verkasten.
Hoe herkenbaar allemaal , gelukkig heb ik vantevoren kenbaar gemaakt niet veel geld te hebben maar in hun ogen ben je rijk . Ik betaal boodschappen en water en licht als ik hier ben verder vragen ze me gelukkig niet om geld .
Al te goed is buurmans gek, is in deze wel van toepassing.
Dit soort verhalen en situaties zijn schering en inslag.
Heel veel zijn gewoon te beroerd om te werken en kunnen als een rasechte Hollywood acteur fungeren als het op geld lenen aan komt.
Men kan niet met geld omgaan, privé lenen en niet terug betalen is nog altijd goedkoper dan lenen bij de bank.
Als men geen geld meer bij de bank kan lenen, dan zit er iets fout in mijn optiek.
In mijn directe en indirecte omgeving ken ik voldoende mensen die financieel zwaar bedonderd zijn.
Thai en farangs. Van je familie en vrienden moet je het maar hebben.
Wel met een grote nieuwe pickup rondrijden, maar niet het geleende geld terug kunnen betalen.
Het is soms ook wel lachwekkend met wat voor uitvluchten men soms aan komt als er gevraagd wordt wanneer het geleende bedrag betaald gaat worden.
En met een ego alsof het zo ook nog eens niets kan schelen, te zot voor woorden.
Nog een anekdote om het af te sluiten:
Een jongedame leent regelmatig van verschillende FB vrienden, ze heeft er heel veel, 1000 baht.
Zo heeft ze ondertussen al 300.000 baht bij elkaar gesprokkeld.
De vraag werd gesteld hoe zij dit geld terug ging betalen, want ze werkt nl. niet.
Och sprak ze: ik zeg gewoon dat ik dit geld heb gebruikt om schulden af te lossen en nu niet kan terug betalen en het gaat maar om 1000 baht. Meestal vergeet men dit geld wel. Het is tenslotte maar 1000 baht.
Ja ” take care” heeft in Thailand net een iets andere betekenis dan bij ons. Heb zelf ook een Thaise vriendin en het komt bekend voor, altijd is er wel wat waar ze geld voor nodig hebben maar je bent baas over je eigen portemonnee.
Laten ze mijn huis even verven of iets anders wat ik niet meer kan. Dan zie je niemand. Dan gaat het vrouwtje wel anders piepen.
Ik heb vandaag op een marktje in Pattaya een flesje water gekregen van een Thaise dame. De eerste keer in 35 jaar dat ik ooit iets belangeloos kreeg van een Thai (behoudens van mijn partner dan). Ik ben zo van slag dat ik morgen ’tam boen’ ga doen in de lokale tempel.
Helemaal eens met Bert. Mijn vrouw stuur af en toe wat kleine gedragen naar haar zoon en onze kleinkinderen, of haar broer en zussen. Bijvoorbeeld voor hun school.
Maar ze weten onderhand dat ze geen geld hoeven te vragen voor een nieuwe telefoon of motorbike.
Alleen bij medische noodgevallen springen we natuurlijk wel bij.
Zeer goed omschreven Farang Kee Nok,
Wanneer je in Nederland woont is het makkelijker afstand nemen dan wanneer je in het zelfde dorp of stad woont in Thailand als je schoonfamilie.
Buitendat zijn er financieringsschulden van autos motorfietsen ,huizen etc etc die in de miljoenen lopen
inkomen 82000 baht.
Wanneer je zielsveel van je vrouw houd en start met betalen komen banken ,regeringsinstanties ,deurwaarders etc om de hoek kijken en voor je het in de gaten hebt ben je 6 jaar verder en 3 miljoen baht armer,waarbij ikzelf geen hoge eisen stelde huurhuis 4000 baht rijstsoep met kip in de morgen en savonds aardappelsoep met ui wortel en wat paddenstoelen.
Budget voor voeding en drinken en benzine honda voor 2 personen is 8000 baht p maand dus dat is erg zuinig aan doen en geen ziektekostenverzekering
Nog 2 jaar te gaan dan zijn we overal gelukkig van af, januari 2027 gaat de vlag uit ,hoera
Men moet baas blijven over eigen portemonnee.
Hoe doe je dat? Simpel, door er niemand, zeker geen Thai, in te laten kijken.
Gooi de Thaise familie-aanhang maar dood met uitleg dat je lang hard gewerkt en gespaard hebt om te krijgen wat je nu hebt, maar dat je nu van een klein pensioen rond komt.
Als ze in een nieuwe SUV rondrijden, gekocht met lening, en dan een ziekenhuisrekening niet kunnen betalen, verhuren/verkopen ze de SUV maar. Eigen broek ophouden.
(Als ik mijn ziekenhuisrekening niet betaal kom ik het Thaise ziekenhuis niet uit!)
Ik weiger met aangetrouwd Thai over geld te praten.
Zij vertellen mij ook niets.
Met maling hebben aan ‘Thais Loose face’ vraag ik gewoon waarom ze niet werken voor geld ( als ze niet werken). Want er lopen bossen luiaards rond in Thailand.
Ik vraag altijd om proportieel ‘contra-prestatie’…als ze om geld komen klieren:
—Tuin grote beurt geven, — dakgoten schoonmaken, — auto wassen + waxen, (bied ik 1000 Baht voor, terwijl ik het hier bij de professionele car wash voor 600 Baht kan laten doen), huis aan de buitenzijde een verfrissende schilderbeurt geven. Etc.
Voor wat hoort wat. “Als jij mijn tuin een beurt geeft hoef ik een tuinman niet te betalen en geef ik het jou”.
Om te lachen te zien hoe snel ze met een grote stofwolk verdwenen zijn.
Zelfs bij mijn vrouw zijn door de jaren heen de Thaise schellen van de ogen gevallen en zij lacht bij het zien dat .. het geld ineens toch niet zo nodig is… als er ‘om er iets voor doen’ gevraagd wordt.
Je moet speels omgaan met die bedelarij.