‘Liefde als rijkdom’
Het was een ochtend als alle andere in het dorp, waar de lucht geurde naar vochtige aarde en houtrook, en de horizon zich onverschillig uitstrekte over de rijstvelden.
Somchai zat onder de oude mangoboom, een boom die er al stond voordat hij haar had ontmoet. Zijn vingers, getekend door decennia van ploegen en bouwen, hielden een kopje thee vast. De stoom danste omhoog, alsof zelfs het ochtendlicht er doorheen wilde glippen.
“Mijn lotus, ben je al wakker?” riep hij naar het huis, een schamel bouwwerk met golfplaten die een symfonie van regen speelden op dagen dat de hemel viel.
Van binnen klonk Mali’s zachte zang, een lied van lang geleden, zoals ze altijd zong als haar handen werkten. Even later verscheen ze in de deuropening, een bordje met kleefrijst en een potje chili in haar handen. Haar glimlach was tijdloos, alsof de jaren geen vat hadden gekregen op haar gezicht.
“De vogels zijn al op,” zei ze met een twinkeling in haar ogen terwijl ze naast hem ging zitten. “Wat heb jij gedaan dat je zo traag bent?”
“Gewacht op jou,” antwoordde hij, grijnzend. “Alles in mijn leven wacht op jou.”
Hun woorden waren rituelen, net als het delen van het eten, het bekijken van de zon die over de velden schoof, of het luisteren naar de stilte. Mali legde haar hand op de zijne, en ze lachten om niets. Armoede was als de wind: voelbaar, maar niet zwaar genoeg om hen te breken.
“Denk je ooit terug aan vroeger?” vroeg ze plotseling, terwijl haar blik afdwaalde naar de rijstvelden, nu zo leeg als haar jeugd.
Somchai knikte. “Soms. Maar weet je, ik herinner me niet het gebrek aan geld of de stormen die onze oogsten verwoestten. Wat ik me herinner, is dat jij altijd sterker was dan ik. Toen ik die ring van gras om je vinger schoof, wist ik dat ik de rijkste man op aarde was.”
Mali lachte, haar ogen glanzend. “Het was geen gouden ring, maar het paste.”
Hij lachte ook, een diepe, warme lach die leek te resoneren met de wortels van de mangoboom. “Het paste, omdat het alles was wat ik had. En omdat jij altijd genoeg bent geweest.”
De middag kwam, de zon brandde over de velden. Ze werkten samen in hun moestuintje, een kleine lap grond waar chilipepers, basilicum en een eenzame papajaboom tegen beter weten in groeiden. Somchai snoeide de struiken terwijl Mali met haar handen de aarde omwoelde. Stilte hing tussen hen in, niet als een leegte, maar als een plek van rust.
Die avond, onder een sterrenhemel die oneindig leek, zaten ze samen op de houten vlonder voor hun huis. De lucht rook naar gegrilde vis, en een lichte bries speelde met de bladeren van de mangoboom. Somchai keek naar boven, naar de maan die als een dunne sikkel aan de hemel stond.
“Wist je,” zei hij, “dat een oude monnik me ooit vertelde dat liefde als de maan is? Zelfs als je haar niet kunt zien, is ze er nog steeds. Ze komt altijd terug.”
Mali leunde tegen hem aan. “En denk je dat het waar is?”
Hij sloeg een arm om haar heen, zijn hand stevig en vertrouwd op haar schouder. “Ik weet het zeker. Kijk maar naar ons.”
Ze glimlachte in het donker, en haar stem was nauwelijks meer dan een fluistering. “We hebben niets, en toch hebben we alles.”
Somchai knikte. “Omdat alles wat belangrijk is, hier zit.” Hij tikte op haar hart, en daarna op het zijne.
Toen middernacht naderde en ergens in de verte het knallen van vuurwerk klonk, draaide hij zich naar haar toe. “Gelukkig nieuwjaar, mijn lotus,” zei hij met een zachte glimlach. “Maar eigenlijk—gelukkig vandaag, net als gisteren. En morgen.”
Ze keken samen naar de sterren, terwijl de nacht hen omarmde. Mali pakte zijn hand, Somchai voelde hoe de warmte van haar vingers door zijn oude, verweerde huid trok. In dat moment, zo stil en zo vol, wist hij dat liefde geen einde kende. Zoals de maan altijd terugkeerde, zoals de mangoboom altijd bleef groeien, zo zou ook hun liefde blijven bestaan. Voor altijd…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur3 januari 2025‘Het eiland van aankomst’
Cultuur1 januari 2025‘Liefde als rijkdom’
Cultuur30 december 2024‘Geen feestdagen voor Thanawat’
Cultuur28 december 2024‘Chiang Mai laat je adem stokken in schoonheid en kwetsbaarheid’
Heel liefdevol geschreven Peter,
Leest als ‘n gedicht!
Foutje van mij Peer, is geschreven door Farang Kee Nok. Dus alle eer voor hem.