De zee bij Pattaya glinsterde als een fout juweel onder de felle zon. Voor Nit was het een achtergrond geworden, een decorstuk waar ze nooit echt naar keek. Haar leven speelde zich af in de schaduwen van neonreclames, tussen het gerinkel van bierflessen en de glimlachen die nooit haar ogen bereikten. Vandaag was anders. Vandaag voelde ze hoe de grond onder haar voeten verschoof.
Pieter, haar redder in nood, haar vaste rots in een zee van onzekerheden, had zich in een schaduw veranderd. Geen geld deze maand. Geen bericht. Alleen stilte. Stilte die aan haar knaagde, zoals de honger van een kind dat ze nooit had gekregen, maar wel vaak had gevoeld.
Nit zat op het balkon van haar kleine appartement, haar telefoon klem in haar hand alsof ze hem kon breken en daarmee de antwoorden eruit kon persen. Haar vingers trilden terwijl ze door hun oude gesprekken scrolde.
“Ik zorg altijd voor je,” had Pieter ooit gezegd. “Maak je nooit zorgen, Nit. Ik ben anders dan de rest.”
Dat had ze geloofd. Of misschien had ze zichzelf overtuigd dat het waar was. Maar nu voelde ze hoe elk woord als een leugen in haar keel bleef steken. Pieter was niet anders. Hij was hetzelfde als de mannen die haar beloftes hadden gedaan terwijl hun ogen over haar lichaam gleden als hongerige roofdieren.
Ze tikte een bericht. “Waarom stuur je niets meer? Is er iets mis?”
De blauwe vinkjes verschenen bijna onmiddellijk. En daarna… niets. Geen antwoord. Alleen die verdomde stilte.
Die nacht lag ze in bed, haar dunne laken een klamme troost. Haar gedachten waren een warboel. Stel dat Pieter een ongeluk had gehad? Stel dat hij echt dood was? Maar het pijnlijkste, het meest onuitspreekbare: stel dat hij gewoon was gestopt met haar belangrijk vinden? Dat ze slechts een voetnoot in zijn leven was geworden, terwijl hij de hoofdrol in het hare speelde?
Toen de slaap haar eindelijk overmande, droomde ze van haar jeugd. Van haar moeder die rijst plantte in de modderige velden van Isaan, haar gezicht glimmend van zweet en tranen. “Leer altijd voor jezelf te zorgen”, had haar moeder gezegd. Maar hoe leer je dat, als niemand je ooit heeft laten zien hoe?
De dagen kropen voorbij. Elke keer dat haar telefoon oplichtte, klopte haar hart sneller. Maar het was nooit Pieter. Een klant die vroeg of ze die avond werkte. Een vriendin die haar uitnodigde voor drankjes. Een bericht van haar moeder: “We hebben geld nodig, Nit. De dokter zegt dat ik medicijnen moet nemen.”
Nit voelde de wereld om haar heen kleiner worden. Haar appartement leek te krimpen, de muren te ademen. De geur van goedkoop eten en oude ventilators was verstikkend. Het voelde alsof ze een kooi in haar eigen hoofd had gebouwd, met Pieter als de sleutel die nu verdwenen was.
Op een avond, toen de bar vol was en de muziek hard, deed Lin, haar collega, iets wat Nit niet had verwacht. Ze schoof een envelop over de toog naar haar toe.
“Wat is dit?” vroeg Nit, haar stem scherp.
“Ik hoorde je praten. Over je problemen met Pieter.” Lin glimlachte, maar het was geen vriendelijke glimlach. Het was een glimlach vol verborgen agenda’s. “Open het.”
Nit aarzelde, maar trok toen de envelop open. Binnenin zat een stapeltje geld. Vals, op het eerste gezicht. Te mooi om waar te zijn. Haar hart bonsde.
“Wat wil je hiermee zeggen?” vroeg ze, haar stem nu fluisterend.
“Je bent een slimme meid, Nit. Je hebt connecties. Als je slim bent, kun je dit gebruiken om wat extra’s te verdienen.”
Nit voelde haar bloed koken. “Je denkt dat ik een crimineel ben?”
Lin lachte. “We zijn allemaal criminelen op onze eigen manier. Jij bedriegt toeristen. Pieter dacht dat je van hem hield. Ik zie het niet anders.”
Nit gooide de envelop terug naar Lin. “Ik ben misschien wanhopig, maar ik heb grenzen.”
Lin haalde haar schouders op. “Grenzen houden je arm, Nit. Denk daar maar eens over na.”
De volgende ochtend stond Nit op met een plan. Het was geen goed plan, en waarschijnlijk ook geen slim plan, maar het was een plan. Ze zou naar de bank gaan. De rest van haar spaargeld opnemen. En dan? Naar Nederland. Naar Pieter. Hem confronteren, recht in zijn ogen kijken en vragen waarom hij haar had laten vallen.
Maar toen ze de deur van haar appartement uitstapte, stond er een man op haar te wachten. Niet Pieter. Een vreemdeling, met een zonnebril en een zware tas.
“Jij bent Nit?” vroeg hij.
Ze knikte, haar keel droog.
Hij hield de tas omhoog. “Dit is van Pieter. Hij zei dat je het nodig had.”
Nit voelde de grond onder haar wegzakken. Dit was geen geld. Dit was geen liefde. Dit was een test. En misschien, heel misschien, was dit ook het einde.
Ze opende de tas. Wat ze zag, veranderde alles…
Wordt vervolgd
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur21 december 2024‘Een liefde sterker is dan elke uitdaging’
Cultuur19 december 2024‘Van droom naar realiteit’
Cultuur17 december 2024‘Harde woorden over liefde, macht en geld’
Cultuur15 december 2024‘De adem van de Chao Phraya’
Spannend
Spannend boek Farang KN, weer bedankt.
Wanneer het 4 inzendingen had geduurd, hadden we tot zaterdag in spanning gezeten.
Want je weet: bezit van de zaak, eind van vermaak!
Wauw wat een cliffhanger!!
Wow. Bundelen deze verhalen. Of is dat er al?
Wat bedoel je met bundelen, je kunt ze nu toch lezen?
Doe ik ook, maar gebundeld leest lekkerder. Tot nu print ik de verhalen.
kan niet wachten. !!!