Hoe een nalatend geheugen grondig je dag kan verpesten
Hoewel hier doorgaans in min of meer erudiet bedoelde bijdragen stellig beweerd wordt dat het gros van de Thailandblog bezoekers in slippers of hooguit sandalen gehulde bierbuikers op vaak al vergevorderde leeftijd zijn die de godganselijke dag doorbrengen onder de hitsige zon van de stranden van (altijd maar weer) Pattaya, brallend over hun meest recente veroveringen waag ik mij vandaag toch aan een bescheiden bijdrage op het gebied van sport. Duursport nog wel.
En na een aantal keren hier mijn fantasie vrij spel gegeven te hebben, volgt deze keer weer eens een vertelling die niet slechts nagenoeg, maar volledig berust op de waarheid, al klinkt de waarheid soms meer naar fantasie dan een feelgood uit de duim gezogen sprookje.
Voor een beter begrip van de ernst en de dramatiek van verhaal eerst even een stukje algemene ontwikkeling:
De “bib” voor hardlopers verwijst naar het startnummer dat deelnemers dragen tijdens een hardloopwedstrijd. Het is meestal een stuk papier of stof dat met veiligheidsspelden (tegenwoordig ook met magneetjes) aan de voorkant van het shirt wordt bevestigd. De belangrijkste functies van een bib zijn:
- Identificatie: Elk startnummer is uniek en wordt gebruikt om de deelnemer te identificeren.
- Tijdregistratie: Vaak is er een chip aan de bib bevestigd die wordt gebruikt om de looptijd van de deelnemer te meten bij het passeren van timingmatten.
- Toegang: Het startnummer geeft de loper toegang tot de wedstrijd en soms tot faciliteiten zoals waterposten, medailles of medische hulp.
- Sponsoring en branding: Bibs bevatten vaak logo’s van sponsoren en de naam van het evenement.
Kortom, de bib is zowel praktisch als symbolisch, maar bovenal onontbeerlijk. Zonder bib geen race.
In een eerdere (overigens bar weinig gelezen) bijdrage hier verhaalde ik van de deelname van mijn vrouw aan de marathon van Buriram. Toch geen sinecure, want het betrof geen mini of een halve, maar een hele, compleet uitgelopen in de avonduren, nadat de zon zich voor die dag te ruste had gelegd om de hardlopers enigszins tegemoet te treden bij hun langdurige inspanningen.
Door allerhande fysieke ongemakken geplaagd duurde de beproeving voor haar uiteindelijk ca 5,5 uur, wat in geen enkele leeftijdscategorie hoge ogen gooit in het Westen, maar in Thailand toch nog enig respect oplevert vanwege de tenslotte geheel te voet afgelegde afstand van 42 km en een beetje. Ook pakken vol respect van mij, al duurde mijn wachttijd aan start en finish (en de tijd ertussen in) nog heel wat langer dan de netto race tijd, maar dat was natuurlijk mijn eigen keuze.
Omdat de eindtijd minimaal een half uur boven de door haar beoogde lag, heeft vrouwlief zich na openstelling daarvoor onmiddellijk geregistreerd voor de 2025 versie. Als revanche voor haar min of meer gefaalde eerste marathon. Onderschat daarbij niet de looplust van de Thaise sportlieden: zo’n race is in een mum van tijd uitverkocht en de meer dan 30.000 lopers gaan dan triomfantelijk aan de haal met een van de begerenswaardige toezeggingen van deelname, ondanks de kosten van 1000 baht voor al dat plezier. De doorsnee ‘couchpotato’ hier waaronder ikzelf kan zoiets natuurlijk niet bevatten en zich afvragen of dergelijk enthousiasme niet eerder in de categorie masochisme valt. Sporters spreken echter eerder van ambitie, aspiraties en prestatiedrang. Ik beleef het bijna dagelijks van dichtbij: het hebben van zo’n sportieve doelstelling overtreft ruimschoots de attitude van passiviteit en vadsigheid die zich van mij meester heeft gemaakt en moeilijk is af te schudden.
Opmerkzame lezers snappen natuurlijk direct dat het lopen van een marathon in Thailand enige voorbereiding vergt, zeker als men in Nederland woont. Er gaan maanden van sportieve opbouw aan vooraf naast praktische aspecten als het boeken van vluchten en het reserveren van een hotel in Buriram, wat een behoorlijke uitdaging vormt.
Maar met een meer dan duidelijk doel voor ogen en gedreven door de ongebreidelde sportieve aspiraties kwam de ambitieuze onderneming stapsgewijs binnen handbereik. Tickets van Thai Airways in de pocket en een begerenswaardig kamertje voor twee nachten gevonden in Buriram. Prettige bijkomstigheid zijn de overige weken, door te brengen in Udon Thani.
Alles pico bello te regelen vanuit Nederland; de verzending van het starterspakket vindt plaats naar schoonmoeder, waar het dan in januari op ons te wachten zou liggen.
De organisatie vertelt je ook netjes per e-mail dat de zending onderweg is. Een cool running singletje zit erin en nog veel belangrijker: de bib.
Vol spanning vanaf ontvangst van dit berichtje dagelijks een belletje of line-tje naar schoonmoeder: is mijn pakketje er al?
Het antwoord was telkens ‘nee’, maar de post is niet altijd even snel als de lopers zelf. Alle begrip voor, hoewel het geduld natuurlijk danig op de proef wordt gesteld. Na 10 dagen niets, heeft ze toch maar eens een berichtje naar de organisatie gestuurd, om te horen dat de bib inderdaad echt was verzonden. Het adres geverifieerd en correct. Schoonmoeder maar eens naar het postkantoor laten wandelen aan de overkant van de autoweg. Geen resultaat. Diverse lokale vriendinnen ingeschakeld om het mysterie vanaf NL op te lossen. Vergeefs.
Op ingenieuze wijze kon mijn steeds meer in paniek komende ega, de postbode in kwestie opsporen met behulp van een jonge vrouw uit de FACEBOOK Udon Thani groep die zich haar lot aantrok. Via één of ander socialmediakanaal werd de goede man opgespoord. Die kon haar desgevraagd een foto sturen van de dame die de zending in ontvangst genomen had. Dat was niet schoonmoeder, maar een oud dametje enkele huizen verderop. Deze was wel helaas momenteel op familiebezoek in een andere provincie. Bij het zien van de foto bedacht schoonmoeder wel dat ze van die dame op leeftijd een dag of 10 geleden een pakje had gekregen, maar dat was voor haarzelf geweest en niet voor mijn sportvrouw. Nee, haar kleindochter uit Bangkok, had haar een cadeautje opgestuurd, zomaar als leuk tussendoortje. Oh ja? Wat dan? Ja, dat was een wat vreemd cadeau geweest, namelijk een veel te klein T-shirtje. Wat moest ze daar nou mee? Ze had het wel al gewassen. Op camera prijkte er in koeienletters de naam Buriram marathon op.
De reactie van mijn vrouw valt hier moeilijk te verwoorden, maar kan eenvoudig zelf ingevuld worden door de attente lezer, voor zover die inmiddels nog niet afgehaakt is.
Oké, vergeet het T-shirt, waar is de bib? Behalve het klein uitgevallen kledingstuk was al het overige in de prullenbak beland als zijnde overtollige verpakking. De afvalemmer toevallig die ochtend geleegd door de plaatselijke ophaaldienst. Men moet daarbij bedenken dat in de dagen voor en na ontvangst mijn vrouw continu en tot vervelens toe geïnformeerd had naar het pakje. Ook had schoonmoeder begin van het jaar met haar sportieve dochter een plaatselijk wedstrijdje gelopen, waarbij zijzelf ook getooid was geweest met een bib.
Resultaat was een bijzonder geëmotioneerde echtgenote die ik maar met moeite kon kalmeren en troosten.
Na een partijtje gesnik nogmaals de organisatie benaderd, die echter nauwelijks te benaderen viel. Enkele dagen later echter alsnog een enkele reactie van een begripvolle admin: bij ‘eigen schuld’ wordt geen duplicaat verstrekt. Technisch gezien onmogelijk. Bij schuld van de postbode kan het wel: technisch gezien mogelijk.
Met hangen en wurgen en na veel emoties te tonen wordt nu een zogenaamde ‘gele bib’ verstrekt. Dan mag je voor spek en bonen meelopen. Je komt niet in de uitslag voor en moet zelf je tijd maar bijhouden. Ook bestaat er geen recht op het finisher T-shirt en de medaille, al heb je daarvoor wel al betaald. Je loopt ook de diverse verlotingen mis van allerhande materiële zaken als goud en goederen.
Maar niettemin is mijn vrouw blij dat ze in elk geval mee mag lopen met de tienduizenden anderen, ook al plakt er geen volgnummer op haar buik.
Schoonmoeder heeft het boetekleed aangetrokken totdat het zelfs een beetje zielig werd, al is er geen onvertogen woord aan haar gericht geworden. Ondanks de stress en het ongemak dat ze heeft teweeggebracht. Wel wat onderhuidse verwijten.
Dus onze vakantieplannen van volgende maand vinden gewoon doorgang. Wel rijst langzaam de vraag en dus ook vrees of dergelijke onhandige manoeuvres van een zeventigplusser niet duiden op teruglopende zelfstandigheid, wat natuurlijk voor een dochter in het verre buitenland, net als voor haar man een veeg teken is.
De tijd zal het leren. Laten we intussen met zijn allen duimen dat in januari ergens in Buriram ook werkelijk een gele bib ligt te wachten op mijn atlete. Naar huis opsturen was begrijpelijkerwijs geen optie meer.
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur22 december 2024Hoe een nalatend geheugen grondig je dag kan verpesten
Cultuur19 december 2024Een onvergetelijke tocht door de Jungle
Cultuur15 december 2024Bejaard, bebaard, maar toch nog de moeite waard?
Korte verhalen12 december 2024De vervulling van een allerlaatste wens