Het leven van een sugar babe in Bangkok
Onlangs zat ik in een wat dunbevolkte bar in het toeristische centrum van Bangkok rustig aan mijn cola zero te sabbelen.
Geen zweverige, zacht deinende tamarindebomen, geen horizon in blauw en paars, geen ranke vogels die het lied zingen van lang vergane jaren en geen velden die zich eindeloos uitstrekken tot aan die kleurrijke kim en de vruchten dragen van hard werk met handen, gevormd met eelt en het diepe verlangen naar een leven van harmonie.
Nee, gewoon een koel calorieloos drankje in de drukte van de grote stad. Ja, er waren wel de intense geuren van zacht geroosterd en geraffineerd gekruid vlees van biologisch gefokte varkens, opgegroeid onder de onmetelijke hemelen van het land des eeuwigen glimlachs, want een eindje verderop stond een kerel met zijn BBQ-karretje stokjes met vlees te verkopen voor 20 baht per stuk. Waar waren de tijden gebleven dat het nog voor 5 baht kon?
Ik had even een time-out van een drukke dag winkelen met mijn lieftallige vrouw die een eindje verderop genoot van een uitgebreide manicure, een pedicure en nog wat andere schoonheidsbevorderende manipulaties, waarvoor enkele uren kostbare vakantietijd waren uitgetrokken. Ik mocht in de tussentijd ergens gaan wyberen onder het genot van een koel drankje.
Ik had er niet om gevraagd, sterker nog het was mij uitdrukkelijk verboden, maar plotseling nam er een tamelijk jonge vrouw naast mij plaats, vermoedelijk half zo oud als ik en stukken aantrekkelijker. Al zal ze niet toevallig juist naast mij neergestreken zijn aan de verder lege toog. Nu ben ik zo trouw als een beige Thaise straathond, ook zonder surveillance, maar gelukkig staan de laatste spoortjes van testosteron in mijn lijf me nog toe om te genieten van de aanblik van vrouwelijk schoon. Kijken niet kopen natuurlijk. En dit was een knappe, goed verzorgde en netjes geklede kleine vrouw. Klein is fijn, want als ze groot en mooi zijn, bekruipt mij altijd de vrees dat zij vroeger een hij was. Ik weet het, een gedurfde generalisatie, maar ik heb zo eens ooit ernstig trauma opgelopen na een wilde nacht waar ik bij nader inzien niet trots op was. De hormonen waren toen nog talrijker aanwezig, ook in mijn ‘verovering’, maar dat is stof voor een andere, toekomstige vertelling hier.
Daar zaten we dan, eentje waarschijnlijk met een duidelijke agenda en de ander in de vluchtmodus, klaar om weg te hollen als het te gezellig zou worden. En wat doe je dan in zo’n situatie? Je maakt een onschuldig praatje. What’s your name, where you from? 55, nee haar Engels was eigenlijk pretty good. On-thais goed. Het hielp het verloop van het gesprek enorm dat er geen linguïstische barrières waren. En pronkte daar aan haar linker polsje geen staal-gouden Rolex datejust? Altijd een goede indicator voor hoge klasse, van de drager of de gever. Financiële klasse dan, want de esthetische waarde van dit simpele oermodel is fragwürdig. In mijn optiek dan.
Ik was Rick en zij Lin en een blik op mijn fiere gouden trouwring die ik opzichtig voor haar ogen flashte genereerde een instante houding van respect naar mij toe. Geen losse handjes, maar een luisterend oor met oprechte belangstelling voor het mensje achter de mooie façade. Hier is het verhaal dat zij ongevraagd aan mij opdiste, als ware ik een priester in het zweterig biechthokje van een inmiddels al lang afgebroken katholiek kerkje thuis in Kerkrade.
Ik vond het een interessant verhaal dat ik graag onbewerkt deel met de altijd nieuwsgierige TB-lezers. Struikel niet over de toon van mijn wat zakelijke vertaling; in het Engels en uit haar roodgelipte mond kwamen de woorden poëtischer uit de verf.
Geen angst, ik heb het kort gehouden.
Ik ben Lin, 31 jaar oud en ik woon in Bangkok. Van buitenaf lijkt mijn leven misschien perfect: designerhandtassen, luxe diners, reizen naar prachtige bestemmingen en altijd een glimlach op mijn gezicht. Maar achter mijn uiterlijk schuilt een verhaal dat veel mensen niet begrijpen. Ik ben een sugar babe, en ik leef van de rijkdom van mannen – Thaise en buitenlandse lovers die bereid zijn om voor mijn gezelschap te betalen.
Ik ben niet bepaald geboren in rijkdom. Mijn jeugd speelde zich af in een klein dorp in het noord-oosten van Thailand (ja, daar zijn we weer. Red.). Mijn ouders werkten hard op hun armzalige stukje akkerland, maar het geld was altijd schaars. Ik herinner me dat ik als meisje al droomde van de grote stad, van glinsterende wolkenkrabbers, dure auto’s en mooie kleding. Bangkok leek een wereld vol kansen en glamour. Dus toen ik 18 was, vertrok ik naar de stad om werk te zoeken en mijn eigen leven op te bouwen. Maar Bangkok is meedogenloos voor arme jonge vrouwen zonder opleiding. Ik kon nauwelijks rondkomen van mijn baantje als serveerster. Van arm in de Isan was ik nu gepromoveerd naar arm in Bangkok.
Op een dag ontmoette ik echter een oudere man in het restaurant waar ik werkte. Hij was vriendelijk, zag er verzorgd uit en gaf me een royale fooi. Hij vroeg of ik na mijn werk wat met hem wilde gaan drinken. Ik was nerveus, maar ik stemde toe. Die avond veranderde mijn leven. Hij vroeg me openlijk of ik geïnteresseerd was in een “arrangement” – hij zou mijn kosten betalen, me helpen met mijn huur en andere uitgaven, in ruil voor mijn gezelschap. Hij maakte duidelijk dat ik geen verplichtingen had, maar dat hij wel verwachtte dat ik zijn “speciale vriendin” zou zijn.
In het begin voelde ik me schuldig en verward. Was dit prostitutie? Was dit verkeerd? Maar na een paar weken besefte ik dat ik iets had gevonden dat mijn leven kon veranderen. Ik had geen liefdeloze relatie; hij behandelde me met respect en ik kon eindelijk wat geld sparen. Ik verhuisde naar een beter appartement, stuurde geld naar mijn ouders, kocht nieuwe kleding en begon zelfs een cursus Engels te volgen (aha! Red.)
Na die eerste relatie kwam ik steeds meer in aanraking met de wereld van sugar dating. Want dat was het natuurlijk gewoon, zoveel wist ik ook wel. In Bangkok zijn er veel rijke Thaise zakenmannen, vaak getrouwd en op zoek naar het soort van gezelschap dat ze thuis missen. Maar er zijn ook buitenlandse mannen – expats en toeristen – die met hun westerse salarissen vaak in staat en bereidt zijn veel meer te betalen dan Thaise mannen. Zij willen de “ervaring” van een jonge, exotische en welbespraakte, verzorgde vrouw die prettig gezelschap biedt tijdens hun verblijf in Thailand.
Ik registreerde me op een paar exclusieve sugar dating websites en begon mijn netwerk uit te breiden. Binnen een paar maanden had ik meerdere arrangementen. Sommige mannen zagen me eens per week, anderen alleen wanneer ze in Bangkok waren. Iedere relatie is anders, maar het patroon is hetzelfde: zij betalen voor mijn tijd, aandacht en uiterlijk en ik zorg ervoor dat ik er steeds pico bello opsta en dat ze zich speciaal voelen.
Het is voor mij meestal moeilijk om over geld en relaties te praten zonder dat mensen oordelen. Ze noemen me soms “goudzoeker” of “verkoopster van liefde”, maar ik zie het toch anders. Voor mij is dit een zakelijke transactie waarin beide partijen krijgen wat ze willen. De mannen die mijn levensstijl financieren, weten precies waar ze aan beginnen. Ze zoeken een jonge vrouw die hen gezelschap kan bieden, die er altijd mooi uitziet en hen het gevoel geeft dat ze bijzonder zijn.
Dankzij hen hoef ik me dan geen zorgen te maken over rekeningen of boodschappen. Ik kan me permitteren om te leven zoals ik altijd al wilde: mooie kleren, eten in de goede restaurants en naar plaatsen reizen waarvan ik als kind al droomde. Een van mijn buitenlandse lovers nam me mee naar Parijs, een andere naar Rome. Het is toch bijna onwerkelijk hoeveel mijn leven in een paar jaar is veranderd.
Maar het leven van een sugar babe is niet alleen maar luxe en glamour. Er zijn momenten van eenzaamheid en onzekerheid. Hoewel de meeste mannen vriendelijk en respectvol zijn, zijn er anderen die denken dat ze je kunnen bezitten omdat ze voor je betalen. Ik heb geleerd om mijn grenzen duidelijk te stellen.
Soms voel ik me niettemin behoorlijk leeg van binnen. Wanneer ik alleen ben in mijn mooie appartement, vraag ik me af hoe mijn leven eruit zou zien als ik nog steeds een gewone baan had en mijn eigen geld verdiende. Ik heb vriendinnen die verliefd zijn op hun partners, die trouwen en kinderen krijgen. Voor hen ben ik toch wel een “makkelijke vrouw”, iemand die haar leven verkoopt. Maar ze begrijpen niet hoe moeilijk het is om te overleven in een wereld waarin geld alles betekent.
Daarnaast is er altijd het risico dat een van mijn lovers zijn interesse verliest. Sugar dating is tijdelijk; het hangt af van hun aandacht en gulheid. Ik moet er altijd op mijn best uitzien, altijd glimlachen, altijd charmant zijn. Soms voelt het alsof ik een rol speel – Lin, de perfecte sugar babe.
Ik weet dat ik dit niet voor altijd kan doen. Vrouwen zoals ik hebben een snel naderende houdbaarheidsdatum. Spoedig zullen er jongere, mooiere vrouwen zijn die mijn plek innemen. Daarom probeer ik slim te zijn met mijn geld. Ik spaar zoveel mogelijk en investeer in land. Ik droom er ook van om ooit een eigen café te openen of een winkel in luxe spullen te beginnen.
Sommige van mijn lovers bieden aan om me te helpen met mijn toekomst, maar ik weet dat ik uiteindelijk zelf verantwoordelijk ben. Misschien ontmoet ik ooit iemand die echt van me houdt, zonder dat er geld bij betrokken is. Maar ik heb geleerd niet meer te veel te dromen. Voor nu geniet ik van het leven dat ik heb opgebouwd, en ik ben dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen.
Voor de buitenwereld ben ik misschien een sugar babe, een parasiet zelfs, maar voor mezelf ben ik een vrouw die haar eigen pad kiest. Ik oordeel niet over anderen en vraag hetzelfde in ruil. Sommige mensen werken van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in fabrieken of kantoren om hun rekeningen te betalen, terwijl ik een ander pad heb gekozen.
Ik bied iets wat voor veel mannen waardevol is: aandacht, schoonheid en gezelschap. En in ruil daarvoor krijg ik financiële vrijheid, stabiliteit en kansen die ik anders nooit zou hebben gehad. Is dat verkeerd? Misschien, in de ogen van sommigen. Maar voor mij is het gewoon mijn manier om te overleven en het beste uit mijn leven te halen.
Als ik terugkijk op het meisje dat ik vroeger was, in mijn kleine dorp met modderige wegen en eindeloze rijstvelden, dan weet ik dat ik ver ben gekomen. Mijn leven is misschien niet perfect, maar het is mijn leven, en ik ben degene die de keuzes maakt.
Voor nu blijf ik glimlachen, blijf ik charmant, en blijf ik dromen van een toekomst waarin ik volledig vrij ben om te zijn wie ik wil zijn – zonder afhankelijk te zijn van iemand anders.
Het was alsof ze een dik boek dichtklapte vóór mijn neus. De biecht leek afgelopen. Ik wist met wie ik aan de bar zat, maar er was geen plaats voor verwijten of veroordeling. Ze leek opgelucht en in haar ooghoeken welde een traan op die ze echter via haar traankanalen af wist te voeren en niet via haar wangen. Het sierde haar. Ze wilde geen medelijden opwekken met haar verhaal, maar eerder begrip of zelfs acceptatie. Maar hoe kon ik iets accepteren dat voor haarzelf toch niet het ideale levenspad leek te zijn? Haar twijfels hadden doorgeklonken in elk woord dat over haar lippen was gekomen.
Haar verhaal deed pijn, al was het ingekleurd met prachtige reisverslagen, kostbare winkelsessies en doorgaans aardige mannen met goedgevulde beurzen.
Ze maakte aanstalten om te vertrekken en ik wist niet goed met welke woorden van afscheid ik haar moest laten gaan. Ik verstilde. In plaats daarvan klopte ik onhandig, maar met al mijn gevoel op haar tengere en licht gebogen schouder. Mijn twee tranen liepen gewoon ongegeneerd over mijn wangen. Eentje per oog. Lin zag dat en glimlachte kort naar mij, een glimlach zonder vreugde, maar wel vervuld met dankbaarheid. Geen verdere woorden kwamen meer over haar lippen. Ze wipte van haar barkruk af en zweefde zonder om te kijken naar de uitgang van de bar. In de deuropening passeerde ze mijn liefje, schitterend opgekalefaterd door de cosmetische vaklui die haar voor een Thais maandsalaris onder handen hadden genomen.
Snel droogde ik de tranen van mijn wangen. ‘Wie was dat?’ vroeg ze zonder achterdocht in haar stem terwijl ze de mij zo vertrouwde billen verzonk op de nog warme stoelzitting naast mij.
‘Oh, geen idee, gewoon iemand’.
Waarom slapende honden wakker maken?
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur9 januari 2025Het leven van een sugar babe in Bangkok
Cultuur5 januari 2025Die Avond onder de Tamarindeboom
Cultuur3 januari 2025De Amulet
Cultuur30 december 2024Murphy, pech, geluk, karma? De (on-) zin van statistiek
Dankewel Rick, of eigenlijk die dame, voor het delen. Het is geen gemakkelijk leven maar laat zich niet in een simpel hokje stoppen zoals “arme drommel” of “wolvin”. Uit je samenvatting maak ik op dat het echt geen dame is die op haar achterhoofd is gevallen, dus waar had ze kunnen komen als ze wel naar school had gegaan, wellicht een leuke hogere opleiding?
Maar met 30+ zal haar leven wel gaan veranderen, kerels zoeken veelal een “meisje”, dus richting 40 dan hoeven die lui die een dame op afspraak mee willen hebben naar een diner of slaapkamer haar niet meer vermoed ik zo.
Overigens zijn er genoeg dames die in een vergelijkbare situatie een ander pad kiezen, op dit blog deelde ik eens een verhaal van de Isaan Record over een serveerster en die liet weten niet met mannen mee te gaan en die was niet blij met mannen die dachten dat ze aan haar konden zitten. En ken zelf ook een dame die achter de kassa werkte in Phuket (nee, zelf nooit geweest, denk niet dat ik daar snel of ooit zal komen op dat eiland). Kassamedewerkster bij een bar, en ze deelde eens dat een kerel vroeg “how much?”, dit verwarde haar tot het duidelijk werd dat hij vroeg hoeveel ze voor een nacht vroeg. Daar was ze heel boos over, ze was daar als kassamedewerkster (en ja, wellicht een leuke vent te vinden, en die vond ze uiteindelijk ook), maar betaald met mannen mee gaan was voor haar not done. Kan me ook herinneren dat iemand op TB meende dat ze niet zo aanstellerig moest dan want je weet waar je werkt… alsof alle vrouwen in een bar, restaurant etc te huur zijn!! Zielige kerels genoeg blijkbaar die geen respect hebben (en ja rustig maar, ook degene die ondanks dat ze een dame huren wel respect hebben en niet denken dat alles en iedereen te huur of te koop is).
Enige wat ik anders zou doen, is wel gewoon tegen mijn partner zeggen wie dat was (en andersom net zo goed). Wisten prima van elkaar dat we met een leuke of vervelende dame of kerel hadden gesproken. Geen probleem, nouja, een enkele uitzondering daar dan. Heb haar 1x eventjes boos gemaakt door te zeggen dat iemand een paar plaatsen verderop in te trein toch wel erg knappe dame was en ik te lang zat te kijken… We zagen zo het probleem niet om te zeggen dat iemand een aantrekkelijke of gewoon aardig persoon was, want dat is niet meteen genoeg om weet ik wat van alles te doen.