‘Het eiland van aankomst’
De lucht boven Bangkok trilde van belofte. Tegen de ochtend dreef de geur van jasmijn en verbrand hout door de straten, terwijl ik met mijn voeten in het warme asfalt stond. Thailand is geen land dat je ontvangt, het overspoelt je, zoals een golf die je verleden wegspoelt.
André zat in een schaduwrijke hoek van een café in Hua Hin. Zijn handen, grof als oud Belgisch eikenhout, rustten op een glas Chang-bier. “Hier stopt de tijd,” zei hij, zonder me aan te kijken. “Of misschien beweegt hij gewoon langzamer.”
Hij was zestig, met ogen die honderd jaar aan horizon hadden gezien. Een van de velen uit België en Nederland die hier een nieuw leven vonden. Het grijs van het noorden ingeruild voor de tinten van een eeuwige zomer. Zijn ochtendwandelingen brachten hem door heuvels waar monniken in saffraan gewaden verzonken zaten in stilte. “Soms,” zei hij, “lijkt het alsof je de klank van een oude wereld betreedt, een die we in het Westen allang verloren zijn.”
In Chiang Mai ontmoette ik Lena, een voormalige lerares uit Den Haag. Ze had haar appartement verkocht en een houten huis laten bouwen aan de voet van de bergen. “Hier leer je het verschil,” zei ze, terwijl haar hand de bladeren van een mangoboom beroerde. De markten, vertelde ze, waren gevuld met de geur van koriander en citroengras, de nachten met het gezang van krekels. “Het is niet alleen een plek. Het is een idee.”
De tempels van Ayutthaya, schaduwen van een verleden, fluisterden hun verhalen. Nederlandse kooplieden meerden hier eeuwen geleden aan, op zoek naar specerijen en zijde. Misschien vonden ze ook iets anders, een andere manier van zijn. Het lijkt alsof dezelfde drang, dezelfde zwerflust, ook André en Lena hier bracht.
De zwerflust, is een stille kracht. Het idee dat geluk altijd elders is, onderweg, zoals een nomade die nooit ergens blijft.
Op mijn laatste avond zat ik aan het strand. De zon zonk als een oranje schijf in de zee. André zat naast me en zei niets. Het geluk leek zich hier niet vast te laten pinnen, altijd onderweg, net als zij…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur3 januari 2025‘Het eiland van aankomst’
Cultuur1 januari 2025‘Liefde als rijkdom’
Cultuur30 december 2024‘Geen feestdagen voor Thanawat’
Cultuur28 december 2024‘Chiang Mai laat je adem stokken in schoonheid en kwetsbaarheid’
Héél curieus FKN,
tenminste wanneer je met André aan het strand in Hua Hin zit, én daar de oranje zon in de zee zie verdwijnen.
Het is nl het Oosten!
ps: maar het kán, ik heb net ‘t amuletten-verhaal van Rick gelezen.