‘Gevangen in een wereld van schulden en dreigementen’
De regen viel onophoudelijk op het dak van het kleine, armoedige huisje waar Jintana met haar dochter woonde. Het water sijpelde langs de muren, kroop over de vloer, maar ze had geen geld om het dak te repareren. Elke druppel voelde als een tikkende klok, een stille herinnering aan de tijd die bijna op was. Haar ogen schoten telkens naar het raam, bang om het gezicht van de man te zien die al weken haar dromen vulde met koude, donkere ogen.
Ze had het geld geleend in een moment van wanhoop. Haar dochter, Amara, was ziek geweest en de medicijnen waren duur. Ziekenhuizen in de stad waren voor haar onbereikbaar, net als alle andere luxes in haar leven. De lening leek toen een redder, een snelle oplossing voor haar problemen. Maar de man die het geld verstrekte, met zijn glimlach en zachte woorden, bleek een wolf in schaapskleren. De rente groeide elke week, een monster dat haar geld opslokte, haar hoop vernietigde. Wat begon met een klein bedrag was nu een schuld die boven haar hing als een verstikkend net.
De eerste keer dat hij kwam stond hij rustig bij de deur, zijn handen losjes in zijn zakken. Hij sprak met een kalme stem, maar zijn woorden waren scherp als messen. “Ik geef je nog een week, Jintana. Daarna komen we je ‘helpen’.” Ze begreep precies wat hij bedoelde. Een week later stond hij er weer, deze keer met een andere man, groter, zijn handen bedekt met dikke ringen. Ze durfde nauwelijks adem te halen toen ze zijn dreigende schaduw over haar heen zag vallen. Hij liet haar de botte kant van zijn woorden voelen, dreigend dat ze de gevolgen zou dragen als ze niet betaalde. Het was niet langer alleen haar schuld, het was een val die ook haar dochter zou treffen.
Die nacht lag ze wakker, het gewicht van haar wanhoop als een steen op haar borst. Ze wist dat ze geen keus meer had. De mensen in haar dorp zouden haar veroordelen, maar ze voelde dat haar eigen lichaam het enige was dat ze nog kon inzetten om de wurgende schuld af te lossen. Haar handen trilden terwijl ze dacht aan Bangkok. Een stad die altijd als iets onbereikbaars had gevoeld, een plek van neonlichten en verlokkingen, maar ook een afgrond waar vrouwen zoals zij gemakkelijk verloren gingen.
Ze vertrok vroeg in de ochtend, haar dochter achterlatend bij een buurvrouw met enkel de belofte dat ze snel terug zou zijn. De busreis was lang en bij elke kilometer voelde ze een stukje van haar waardigheid vervagen, weggesleten door de angst en het onvermijdelijke lot dat haar wachtte. Bangkok lag daar glanzend in de verte, alsof de stad zelf haar wilde verzwelgen, haar wilde opslokken en vergeten.
In een donkere wijk, ver weg van de glitter van de toeristen, vond ze een plek waar ze kon werken. De vrouw die haar binnenliet, keek haar aan met ogen die al lang geleden hun zachtheid hadden verloren. “Dit is de prijs voor vrouwen zoals wij”, zei de vrouw, zonder enig spoor van medelijden. Jintana slikte en knikte, haar handen zo strak om haar tas geklemd dat haar knokkels wit werden. Dit was haar leven nu, haar lichaam een laatste troef die ze kon inzetten in een spel dat ze al had verloren.
De nachten volgden elkaar op in een kille waas. Haar lichaam werd een instrument, een object, een laatste hoop om de duisternis weg te duwen. Elke aanraking van vreemde mannen voelde als een stukje van haar ziel dat verdween, als zand dat tussen haar vingers wegglipte. Maar telkens als ze haar ogen sloot zag ze het gezicht van haar dochter en dat gezicht was het enige wat haar op de been hield.
Maanden gingen voorbij en elke keer dat ze wat geld terugstuurde naar de ‘loan shark’, voelde ze een vreemde, holle overwinning. Maar de man kwam terug, steeds weer. Hij wilde meer, elke keer meer, alsof hij wist dat ze nooit genoeg zou kunnen geven om haar vrijheid terug te kopen. En ergens diep vanbinnen besefte ze dat dit haar lot zou blijven, een leven van schulden en schimmen, gevangen in de schaduwen van een stad die nooit zou omkijken naar vrouwen zoals zij.
Uiteindelijk, toen ze geen kracht meer had om verder te vechten, keerde ze terug naar haar dorp. Haar dochter omhelsde haar, nog te jong om de littekens te zien die Jintana met zich meedroeg. Ze wist dat ze een hoge prijs had betaald, maar ze had haar dochter gered van de duisternis die haar achtervolgde. En in die laatste, stille omhelzing vond ze iets wat ze nooit in Bangkok had kunnen vinden, een flinterdunne schim van vrede.
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur12 november 2024‘Een stille strijd voor vrijheid in de straten van Bangkok’
Cultuur11 november 2024‘De onmogelijke redding van een vrouw die niet gered wil worden’
Cultuur10 november 2024‘De magie van Loy Krathong, een ritueel van licht en herinnering’
Cultuur9 november 2024‘Gevangen in een wereld van schulden en dreigementen’
En uit nood je lijf maar verkopen. Een slechte maar begrijpelijke oplossing voor de armsten van dit land. Schaamte, de veroordeling door de buurt, maar gelukkig heb je je kind nog.
Ik vertaalde drie jaar geleden een vergelijkbaar pakkend verhaal van een van Thailands schrijvers. De link: https://www.thailandblog.nl/cultuur/pajom-de-eenzame-vrouw-een-kort-verhaal-van-rong-wongsawan/
Loansharks zijn het grootste probleem in Thailand
Miljoenen mensen gaan hieronder gebukt,en niet alleen de laagste klasse maar ook middelklasse.
De bazen zijn bovenal hoge militairen en politie alsook drugscriminelen en huisjesmelkers.
Normaal zijn rentes van 10a15% per maand,het probleem is dat je iedere dag moet terugbetalen en hier zit de truuk want je betaalt alleen rente zodoende blijft de schuld jaren staan wanneer je niet het gehele bedrag kunt betalen.
b.v.Je vraagt 4000 bath – 20% rente zodoende krijg je van de loanshark 3200 baht.
Wanneer je dit bedrag niet kunt terugbetalen wat het geval is dan betaal je rente 80 baht per dag totdat je de 3200 baht bij elkaar hebt gespaard van geen inkomen.
Gevolg Je betaald per 80 baht rente x 30 =2400 baht rente per maand
per jaar betaal je over 4000 baht 28800 baht rente per jaar.
Elke dag staat de Loanshark voor de deur om geld te eisen met pickuptruck of met 2 personen op een Honda Cbr 150.
Door de grote lichamelijke en geestelijke druk gaan mensen bij andere loansharks geld lenen om de eerdere loansharks per dag te betalen.
Gevolg in 2 maanden tijd kun je op 20 loansharks zitten in theorie betaal je dan over 4000 baht geleend geld 576000 rente per jaar .
Ikzelf spreek uit ervaring 2x gevlucht voor loansharks niet kunnen betalen na 2x opname in ziekenhuis
Bacteriele infectie in benen ziekenhuiskosten na 10 dagen 20.000 baht destijds niemand die kon helpen
zodoende van loansharks geleend.
Gevolg wat echt is gebeurt in 4 jaar tijd is 20.000 baht opgelopen tot 2.000.000,- baht
Gelukkig word deze periode dit jaar november 2024 afgesloten door hulp van medenederlanders hiervoor nog steeds hartelijk dank.
In 2025 moet ik mijn toyota yaris als onderpand uit de beleen halen 65000 baht tegen slechts 10% rente per maand
Wat waarschijnlijk eind april zal lukken
Yamaha gt125 15000 voor 15% per maand komt in mei weer terug
Hierbij wil ik aangeven dat de loanshark business loopt in de miljarden euros per maand waaronder vallen scooters/autos /huizen /bedrijven etc etc
de regeling van de regering is alleen voor de buhne.
Ik heb zelf uren met politie en regeringsambtenaren gesproken maar zei kunnen niets doen
Alleen wanneer je een datum stelt om alles te betalen is er te praten en willen zei ook een bepaald bedrag voor onderhandelingscommissie.
Jongelui lenen geld voor motorfietsen om erbij te horen hierdoor zie je in de kleinste plaatsen grote motorfiesenbedrijven van Honda,yamaha etc etc
Lenen door jongerenvoor Iphones etc en moeten vluchten naar Bangkok ,Pattaya,Phuket om geld te verdienen
Nog een belangrijk punt wanneer je geld leent van loansharks moet er altijd een vriend of familielid garant staan zodat wanneer jij niet kunt betalen of vlucht ze naar de andere persoon of familielid gaan om verhaal te halen .
Er zijn tientallen grote bedrijven die zich hier mee bezighouden .
b.v. alle goedwinkels in Thailand.
@heren in officiele kleding komen op honda cbr 150 naar je woning daar moet je een aantal documenten
tekenen met garantstelling van familielid en uiteraard idkaart en blauwe boekje.
hierna krijg je een soort creditcard waarmee je naar een bepaalde goudwinkel gaat en daar afhankelijk van wie je bent maximaal 20.000 baht kunt krijgen hierover betaal je 15% rente per maand .
miljoenen mensen maken hier op een of andere manier gebruik van indien mogelijk want wanneer je niet op tijd betaald kom je op de zwarte lijst
Goudshop word in juni vaak gebruikt om schoolgeld en uniform en schoenen en boeken etc te betalen voor vele schoolgaande kinderen in Thailand.
Laatste voorbeeld om uit de schulden te komen en grof geld te verdienen zijn dames die vertrekken naar
Maleisie,Singapore,Zuid Korea,Dubai,Saoedi Arabie om als massage tewerken voor zeer goede inkomsten.
Velen Thaise mannen en vrouwen gaan werken in fabrieken in Zuid Korea waar men 30.000 tot 50.000 baht per maand kan verdienen voor 12 uur per dag 7 dagen in de week.
Weet je: Wanneer je in Thailand 35 jaar of ouder bent word je nergens meer aangenomen in Thailand voor werk vandaar de honderdduizenden die op straat eten en drinken verkopen of als freelancer werken in Thailand ook wel dagloners genaamd.
groetjes Peter
Hallo Peter, een goede analyse, die loan sharks zijn het grootste tuig wat er bestaat.
Er zijn zelfs thaise partners van Nederlanders die zich hieraan schuldig maken en het ergste is nog dat hun partners hier geen moeite mee hebben.
We zullen het maar geloven zeker.
En als de schulden niet betaald worden gaat die Nederlandse echtgenoot dan mee om de slachtoffers af te troeven? Allemaal fel overdreven en ongeloofwaardig wat jij hier komt te vertellen.
Farangs die lenen ook wel eens geld, daar ben ik mee akkoord, maar dit is met de beste bedoelingen. En zoals we hier wel eens lezen zijn er gevallen gekend waarbij ze hun uitgeleend geld nooit meer terug zien. Absoluut niet vergelijkbaar met wat de loansharks doen.
Maar relativeren is niet je beste kenmerk.
Beste Gilbert, misschien is relativeren niet mijn beste kenmerk, maar misschien ben ik wel beter geïntegreerd en weet gewoon wat meer van wat er speelt dan jij.
Afschuwelijk,he…”This Is Thailand”, door en door rot corrupt, helemaal verschuild achter “The Amazing Smile”…en het gaat door tot in de hoogste geledingen. Zelf heb ik enkele jaren terug een advokaat aangeklaagd bij de 0rde van Advokaten in Bangkok. Het hele gebeuren heeft bijna 2 jaar geduurd en werd uiteindelijk geseponeerd. Een andere advokaat dreigde me te laten opsluiten indien ik enige ruchtbaarheid zou durven geven…Toen heb ik hem “in copy” gezet van mijn klacht aan de Orde der Advokaten…en hij verdween met de staart tussen de benen en wenste me verder veel geluk. Ik zou er een boek over kunnen schrijven, maar dat zou vele “roze brilletjes” doen vertroebelen.
In mijn kennissenkring is nu een onderwijzeres van 32 jaar slachtoffer van een bende “loan sharks”…het meisje ligt in het ziekenhuis…
Politie en Regeringsfunctionarissen kunnen niets doen?
Er is nu toch een wet die ‘loan-sharking’ verbiedt?
Ach, ja-ja, ik weet het. Voor alles is hier prachtige wetgeving, maar geen handhaving.
Loansharks zullen waarschijnlijk tegen betaling ‘bescherming’ kopen van politie en Regeringsambtenaren in hun ‘loan-district’.
En zo wentelt een groot deel Thailand bevolking eindeloos rond in ellende zonder enig uitzicht op licht aan de horizon.
Miljoenen mensen in Thailand lenen van en aan elkaar. Het zit diep in Thailand’s genen en is ingebed in haar DNA. In januari zei de Thaise economische denktank TTB Analytics dat tegen het einde van 2024 de huishoudschuld 16,9 biljoen baht ($469 miljard) zou kunnen bereiken, ofwel 91% van het BBP. Dat er zoveel geleend wordt aan en van elkaar komt door de enorme neiging naar consumentisme: een levenswijze waarbij de waarde van voorwerpen en het belang van die voorwerpen in dat leven een belangrijke rol is toebedeeld. Dat consumentisme komt uiteraard ook voor in de EU/VK/VS bijvoorbeeld, vanwege het (kunnen) ‘hebben’ van die voorwerpen. In Thailand gaat het om het (kunnen) ‘zijn’ door die voorwerpen: laten zien dat men in staat is (grote/veelvuldige) aankopen te doen, en daarmee status en aanzien verwerven, grotesker dan pronken. Althans, dat denkt men zoal. De ironie zit ‘m in het feit dat zo goed als iedereen op de pof leeft, en iedereen aan iedereen verschuldigd is. Die bewustwording wordt ontkend, omdat Thailand leeft in een ‘show off’ wereld en de verpakking belangrijker is dan de inhoud. Die wordt verhuld. Het gaat om de buitenkant.
De binnenkant is in- en intriest. Daags staan de kranten vol van de intimidaties van de loansharks en de vele gewelddaden over en weer: om de rentes te innen, maar ook om zich van hen te ontdoen. Hoe vaak lees je niet van moeders die op den duur geen andere uitweg meer weten dan zelfdoding, soms met medeneming van hun kinderen. En het dendert maar door. Lenen van en aan elkaar zit zo diep, dat zelfs onder Thaise vrouwen in Nederland hele netwerken bestaan van loansharks, terwijl die vrouwen vaak over werk en inkomen beschikken, of een echtgenoot hebben die er warmpjes bijzit. Ze nemen die attitude gewoonweg in zich mee naar hun nieuwe land van bestemming.
Maar het begint vaak met het aanbod. Zij die bezitten, maken zich bekend en vinden slachtoffers. Altijd. Want ook al heb je genoeg, er is immer meer nodig. Voorbij de status, roem en aanzien, komt de neergang. Het is zoals @peter beschrijft: door de hoge rentes komt men zelden tot het aflossen van de eigenlijke schuld. En zo wordt het ene gat gegraven om het andere gat te dichten. Tot ook dit fenomeen illusie blijkt. De gaten vergroten zich in aantal en diepte.
Er mag in Thailand bij wet slechts een rente worden bepaald van 15%. Maar diezelfde wet staat toe dat mensen elkaar belenen. Diezelfde wet staat geen minimum toe. Diezelfde wet omschrijft geen maximum te lenen bedrag. En ook niet het aantal leningen. Ook de aanbodkant wordt geen halt toegeroepen, dus blijven banken creditcards uitgeven, blijven bedrijven hun waren aan de man brengen volgens het principe ‘buy now, pay later’, blijven geld-festivals georganiseerd worden waar leningen als zoete broodjes op de mouwen van de bezoekers worden gespeld. Thailand kent een politiek formele samenleving waarover dagelijks in kranten te lezen en op andere media te zien. Maar naast die zichtbare formele wereld bestaan er in Thailand vele schijnwerelden. Die van de loan sharks is er slechts één van. En iedereen probeert in die schijnwerelden mee te doen, er profijt van te hebben, er zich in te spiegelen: “wat de ander is, dat moet ik ook”. Bleef het maar bij: ‘wat de ander heeft, dan wil ik ook’. Want dan ware een verzuchting voldoende. Maar: TIT, Amazing Thailand, Land of Smiles, Land of Despairs.
Citaat:
” Dat er zoveel geleend wordt aan en van elkaar komt door de enorme neiging naar consumentisme: een levenswijze waarbij de waarde van voorwerpen en het belang van die voorwerpen in dat leven een belangrijke rol is toebedeeld.”
Dat is niet waar. Verreweg de meeste leningen hebben betrekking op dagelijkse noodzakelijke uitgaven zoals: huishoudelijk (eten en kleren), schoolgeld, reparatie huis en voertuigen, aanschaf kunstmest en zaden en zorgkosten. Slechts een klein gedeelte heeft te maken met het door jou genoemde en gedefinieerde ‘consumentisme’.
Korte aanvulling. Van al die schulden is 75% hypotheek, 25 % voertuigen en de rest zaken die ik hierboven benoemde.
Tino Kuis wat je zegt is totaal niet waar, hypotheken en autos is een onderdeel van de loansharks
b.v Een pickuptruck verkopen met lening van 84 maanden a 12000 baht per maand .
na 6 of 12 maanden soms 3 jaar kan men de financiering niet meer ophoesten en word de Pickuptruck weer opgehaald en voor lagere prijs verkocht aan derden .
Het bedrag van wederverkoop en schuld moet gewoon worden voldaan per maand.
Zoniet kan het gebeuren dat landpercelen of huizen moeten worden verkocht om de schuld te voldoen.
Tino je hebt duidelijk geen idee wat er speelt in deze wereld van Loansharks en Maffia
Wanneer je in Thailand woont met een inkomen van eur 1500,-+ en in een moobaan verblijft
Of als toerist een vakantie houd in Thailand.
Gewoon je leven lijd zul je deze misere aan de andere zijde van Thailand nooit zien
want de Thai schaamt zich hier voor en wanneer het bekend word bij vrienden of kennissen is er groot gezichtsverlies.
Vandaar indien mogelijk toch met vrienden uit eten en drinken gaan met vrienden en kennissen want dat is de cultuur van Thailand .
Ondanks grote schulden zolang mogelijk de schijn ophouden .
Tot het moment dat men moet vluchten voor de loansharks naar een andere plaats Bangkok,Pattaya etc of een ander land zoals Zuid Korea ,Maleisie ,Singapore,Dubai en zelfs bessen plukken in Finland /noorwegen en Zweden om thuis de schulden te betalen en men spreekt hier over honderdduizenden zoniet miljoenen mensen
Waarom Tino denk je dat er met Songkranfestival door heel Thailand grote files staan en treinen en bussen overvol zijn?????
Inderdaad om families te bezoeken maar de voornaamste reden is dat met Songkranfestival de Loansharks niet werken voor 2 weken zodoende krijgt iedereen de kans om familie te bezoeken en is het een groot feest in Thailand .
Na Songkranfestival vlucht iedereen weer terug waar hij vandaan kwam dit geld voor zeker 70% van de bevolking Tino.
Loeng zegt dat het om een bedrag gaat van$ 469 miljard was dat maar waar ,dit is wat er bekend is van officiele geregistreerde schulden in Thailand.
De schulden aan loansharks en maffia zijn niet bekend en dit bedrag $ 469 milard kun je gerust verdrievoudigen naar minimum $ 1500 miljard en waarschijnlijk nog een stuk hoger
Peter, hypotheek bij loansharks? Loansharks werken in het duister en een hypotheek staat geregistreerd op chanoot en op het kadaster. Of heb je ook witte loansharks? Lijkt me sterk.
Autofinancieringen lopen vaak via een bank of via een financiersbedrijf van dat automerk; bij niet-nakoming wordt de auto ingenomen en blijf je met een restschuld zitten. Maar dat is in onze wereld niet anders; de eigendom berust bij de financier tot de aflossing perfect is.
Dat de burger vaak overgefinancierd is, dat klopt helemaal. Triest genoeg. En dan komen er nog gokschulden bij zoals op het WK voetbal; heb wel eens gehoord dat men zo zwaar gokt dat bij de volgende WK de oude schuld nog wordt afgelost….
Sorry, hypotheek 50 %..
Beste Tino, ik haal in alinea 1 van mijn reactie een artikel aan dat meldt dat miljoenen Thai voortdurend bezig zijn met lenen. Formeel in cijfers zoals jij die aanhaalt en naar beneden toe corrigeert; informeel leent iedereen van iedereen om na betaling van de maandtermijnen voor hypotheek, auto-financiering en creditcard-aflossingen, voor betaling vaste lasten en kosten van onderwijs voor kinderen, voor het bestieren van het huishouden en het opvangen van onverwachte zaken, geen geld meer over te houden voor overige zaken, laat staan om te sparen. Die overige zaken gaan dan via andere wegen. Er zijn legio rapporten beschikbaar over hoe de Thaise samenleving zich in de schuldenberg heeft gewrikt. Hier volgt er zo een: https://www.krungsri.com/en/research/research-intelligence/household-debt
Jij vergelijkt weleens de TH huishoudschuld situatie met die van NL. Je vergeet daarbij te zeggen dat tegenover het totaal aan alle NL schulden een vermogen staat die meer dan 3x zo groot.
https://longreads.cbs.nl/materiele-welvaart-in-nederland-2024/vermogen-van-huishoudens/
In Thailand piekt de berg aan schulden steds maar hoger en hoger: https://www.nationthailand.com/news/general/40042204
Er gaat een enorme hoeveelheid geld om in de Thaise huishouden, zo veel dat zij tesamen die hoeveelheid niet meer kunnen terugbetalen. Er is geen tegenwaarde. Hypotheekschulden stijgen, maar de waarde van het onderhavige pand daalt, autofinancieringen gaan voor 0% rente, maar de pickup is bij het naar buiten rijden al 20% minder waard, het bestieren van het huishouden blijft achter want de kosten overstijgen de gezamelijke inkomens van man en vrouw. En dan hebben we het nog niet over omstandigheden en factoren die buiten het huishouden/gezin liggen.
https://www.benarnews.org/english/news/thai/thailand-debt-reduction-scheme-03012024124143.html
Er is iets fundamenteels mis met het financiële denken van veel Thais. Men leent ook in situaties waarin men zelf al zeker zou moeten weten dat men niet in staat is terug te betalen. Niet alleen de loansharks profiteren daarvan, ook de banken zijn nogal eens te gemakkelijk en lenen grote bedragen uit tegen onderpand van huis en land aan mensen die absoluut onvoldoende inkomen hebben om de rente en aflossing te betalen.
Geld uitgeven dat je feitelijk niet hebt is de bron van veel kwaad.
Ik heb hier ook wel eens geld uitgeleend (renteloos) dat ‘tijdelijk’ nodig was voor een met name genoemd doel en binnen enkele weken terugbetaald zou worden. Toen het stil bleef op de afgesproken datum, bleek men het zelf ook weer uitgeleend te hebben, en het voorlopig niet – waarschijnlijk nooit – terug te krijgen. Men deed daar heel laconiek over, pech gehad, mai pen rai…….. Ik accepteerde dat niet, en heb uiteindelijk de schuld kunnen overdragen aan de ‘headman’ van het dorp. Hij betaalde mij het volle bedrag en legde aan de oorspronkelijke lener vervolgens een forse rente op.
Een goede les. Eens maar nooit weer……
Begin dit jaar ontdekte ik dat mijn vriendin enorme schulden had: vijf creditcards met een schuld van 300.000 en een schuld aan de maffia van 700.000, waarbij haar land als onderpand is gebruikt. Voor het gemak noem ik haar Bo. Bo werkt bij de overheid en erfde twee jaar geleden een stuk land in Bangkok. Haar salaris is 19.000 baht per maand, maar door verschillende legale schuldeisers is hier beslag op gelegd. Ze mag slechts 1.500 baht zelf houden, wat neerkomt op 50 baht per dag (ongeveer 1,50 euro).
Het probleem met de leningen is dat geld wordt aangeboden tegen bijvoorbeeld 1,5% rente per maand. Thaise mensen zijn over het algemeen niet sterk in rekenen en logisch nadenken, en beseffen vaak niet dat dit neerkomt op 18% rente per jaar. Bo moet hierdoor jaarlijks 300.000 baht aan rente betalen, wat volstrekt onmogelijk is zonder hulp van buitenaf (lees: een ‘farang’, een buitenlandse partner).
Toen ik haar vroeg waarom ze ook een bromfiets had gefinancierd voor 1.000 baht per maand, vijf jaar lang, vertelde Bo me dat ze zo’n bromfiets niet contant kon kopen voor 32.000 baht. Ik legde haar uit dat ze nu 60.000 baht betaalt voor de motor. Met een vragende blik keek ze me aan en vroeg: “Wat is meer, 32.000 of 1.000?” Het besef van de werkelijke kosten dringt totaal niet tot haar door.
Het stuk land dat Bo bezit is ongeveer 6 miljoen baht waard, maar ze krijgt slechts biedingen rond de 4 miljoen. Toch is de situatie niet geheel uitzichtloos (lees: nogmaals, door hulp van een farang). Ook draagt het bij dat de omgeving waarin Bo zich bevindt zelf in grote problemen verkeert, mede door gokschulden, de verleiding van luxe op internet en het zwakke onderwijssysteem in Thailand, met uitzondering van de scholen voor de rijkste 10%.