‘Geen feestdagen voor Thanawat’
De laatste dag van het jaar begon zoals elke andere. Voor Thanawat was er geen verschil tussen oud en nieuw.
De stad joeg, rende, botste. Bangkok kende geen pauze, zelfs niet op een dag die zogenaamd alles zou afsluiten. Hij zat gehurkt onder zijn billboard, een bordkartonnen wereld met uitzicht op de gehaaste voeten van mensen die nooit bleven staan. Een schoen lag in zijn handen, een versleten slipper waarvan de zool los hing als een wanhopige schreeuw.
Zijn vingers bewogen automatisch, elke steek een ritueel. Hij herstelde schoenen zoals anderen herinneringen plakken: met lijm die nooit echt blijft zitten. Naast hem stond zijn houten kist, een verzameling gereedschap die hem soms deed denken aan zichzelf – oud, versleten, maar nog net bruikbaar.
Langs zijn werkplek stroomden mensen met plastic tassen, gevuld met flessen en vuurwerk. Gelach, gezang, gekakel. De stad leek zich op te maken voor een nieuw begin, terwijl hij worstelde met het oude dat nooit ophield. Het nieuwe jaar zou voor hem geen enkele verandering brengen. Een datum op een kalender die hij niet had. Een nieuwe dag die precies leek op de vorige.
Een jonge vrouw stopte, haar hakken klikten op de stoep. Ze hield een glimmende pump omhoog, de neus gescheurd. “Kun je dit maken?” vroeg ze, zonder hem aan te kijken. Haar ogen gleden langs hem heen, alsof ze bang was dat zijn armoede zou afgeven op haar kleding.
“Vijftig baht,” zei hij. Zijn stem was rauw, alsof hij het niet vaak gebruikte.
Ze trok haar neus op. “Twintig.”
Hij knikte, zwijgend. Wat maakte het uit? Werk was werk. Hij pakte de schoen aan, rook de geur van duur leer en begon te werken. Haar silhouet verdween in de menigte.
De avond viel langzaam, maar het rumoer groeide. Overal om hem heen dronken mensen bier, lachten en keken verlangend naar de hemel, alsof die hen iets verschuldigd was. Hij keek niet mee. Zijn handen werkten, zijn blik gericht op zolen en stiksels. Hij wist beter dan te hopen.
Een jongen kwam naast hem staan, zijn slippers klapperden. “Kun je deze maken, opa?” vroeg hij, een sneaker omhoog houdend die meer gaten dan stof had.
Opa. Thanawat slikte. Hij voelde zijn leeftijd in zijn rug, zijn knieën, zijn handen, maar hij was nog zeker geen opa. “Vijftig baht,” mompelde hij, zonder echt te kijken.
De jongen lachte. “Dertig.”
Hij knikte opnieuw. Zijn prijs was al lang niet meer wat hij waard was. Hij was een overlever, geen ondernemer.
De tijd gleed door zijn vingers, net als zijn klanten. Toen de klok middernacht naderde, begon de stad te zingen. Een vuurpijl floot omhoog, gevolgd door een regen van knallende sterren. Het licht kleurde de lucht, het lawaai brak de nacht.
Thanawat legde zijn mes neer en keek omhoog. Hij zag de kleuren exploderen en dacht aan niets. Dat was zijn kracht: niets voelen, niets verwachten. De mensen juichten om hem heen, hun stemmen overstemd door vuurwerk. Ze omhelsden elkaar, klapten, kusten.
Hij keek weer naar zijn handen, naar de schoen die nog niet af was. Een nieuw jaar. Voor hem geen verandering. Alleen een oude dag, die opnieuw begon. Hij pakte zijn draad en begon te naaien. Wat anders kon hij doen?
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur1 januari 2025‘Liefde als rijkdom’
Cultuur30 december 2024‘Geen feestdagen voor Thanawat’
Cultuur28 december 2024‘Chiang Mai laat je adem stokken in schoonheid en kwetsbaarheid’
Cultuur27 december 2024‘Drie weken Hua Hin veranderde Herman’s perspectief en zijn toekomst’
Een verdrietig verhaal.
Over hoe Thai scrupuleus een mede-Thai het vel over de neus halen met een paar baht afdingen op een schoenreparatie, een reparatie die gezien het initiatief blijkbaar toch een belangrijk iets is voor client.
Als deze story waar is, dan is het erg gesteld tussen Thai onderling.
Ik zal er het Thaise superficiale buddhistisch denken maar niet bijhalen.