‘Een onverwachte hereniging’
In de broeierige ochtendlucht van Bangkok, waar de smog dikker leek te zijn dan de lucht zelf, stond Jaturon in de rij bij de poort van de fabriek. Zijn handen, gehard door jarenlang lassen, voelden zwaar. Hij keek naar zijn gescheurde schoenen, die hij al een jaar niet had kunnen vervangen. Het werk begon nog niet eens, maar zijn rug deed al pijn. De lange dagen waren zwaar, maar de nachten, alleen op een dun matras in een muffe kamer, wogen zwaarder.
De fabriek ademde chaos. De lucht trilde van het constante gezoem van machines en het scherpe sissen van metaal dat werd gesmolten. Het geluid vrat zich in zijn oren. De hitte van de ovens leek een grap te maken van de ventilatoren die boven hen draaiden, te langzaam om echt nut te hebben. Elke dag voelde als overleven, alsof hij door een moeras van lawaai en vermoeidheid ploeterde. Maar elke las die hij maakte, elke zweetdruppel die hij verloor, was voor hen. Voor Nong en Mali, zijn dochtertje van drie. Negen uur verderop in Isaan, zo ver weg dat het soms leek alsof ze alleen bestonden in zijn dromen.
Tijdens de lunchpauze zat Jaturon op een stapel pallets achter de fabriek. Zijn lunch was eenvoudig: koude rijst, een stukje vis dat gisteren nog vers leek. Hij haalde de kaart uit zijn borstzak, voorzichtig alsof het een kostbaar juweel was. Het papier was al wat gescheurd van het vele bekijken, maar Mali’s rode handafdruk straalde nog steeds. Nong had erbij geschreven: “We missen je. Mali vraagt elke dag wanneer papa thuiskomt.”
Preecha, een oudere collega, schoof naast hem en keek naar de kaart. “Mooie handafdruk,” zei hij zacht. Zijn ogen verraadden dat hij begreep wat Jaturon voelde. Hij haalde een klein pakje uit zijn tas, ingewikkeld in een krantenpagina. “Geef dit aan haar. Voor kerst.”
Jaturon slikte. “Ik weet niet eens of ik het haal,” mompelde hij, zijn stem nauwelijks hoorbaar. De busrit naar Isaan kostte meer dan hij deze maand had kunnen sparen. Hij keek weg, zijn trots gebroken.
Die avond dwaalde Jaturon door de straten van Bangkok. Overal kerstversiering: goedkope slingers, knipperende lichtjes, plastic kerstbomen. Het voelde leeg, als de klank van een feest dat niet voor hem bedoeld was. Bij een kraampje zag hij een knuffelbeertje, klein en eenvoudig, met een rode strik om zijn nek. Hij wist niet waarom, maar iets aan dat beertje hield hem vast. Hij zag Mali’s gezicht in gedachten, haar ogen glanzend van blijdschap. Het kostte hem bijna alles wat hij nog had, maar hij kocht het. Een klein ding, maar soms, dacht hij, is hoop groter dan geld.
In zijn kamer zat hij met het beertje in zijn handen. Zijn ogen brandden van vermoeidheid, maar hij wist wat hij moest doen. Hij belde Nong. “Ik kom naar huis,” zei hij. Haar adem stokte, en daarna hoorde hij haar snikken.
Die nacht nam Jaturon een oude bus naar het noordoosten. De stoelen waren versleten, de ramen rammelden in hun sponningen. Naast hem snurkte een man met een kip op schoot. Hij sloot zijn ogen niet. De weg was lang, hobbelig, maar in zijn hoofd werd elke kilometer die hij dichter bij Isaan kwam lichter. De lucht veranderde. De geur van natte aarde en rijstvelden vulde zijn longen. Het rook naar thuis.
Bij de bushalte stond Nong, haar dunne jurk wapperend in de ochtendwind. Mali lag slaperig tegen haar aan, maar toen ze Jaturon zag, sprong ze wakker. “Papa!” Haar stem sneed door de lucht, helder als een bel. Hij viel op zijn knieën en hield haar vast, terwijl ze lachte en het beertje met beide handen tegen haar borst drukte.
Die avond zaten ze samen, het licht van een paar goedkope kerstlampjes weerspiegelde in Mali’s ogen. Jaturon keek naar Nong en Mali. Hij voelde de warmte van hun aanwezigheid, een zachtheid die hij bijna vergeten was. Zijn handen waren nog steeds ruw, zijn rug nog steeds krom, maar hier, op deze plek, waren die dingen onbelangrijk.
Soms, dacht hij, is het grootste cadeau niet iets wat je koopt, maar wat je brengt. Niet geld, niet luxe, maar de kracht om te kiezen voor wat echt telt: thuis, liefde, en een knuffelbeertje met een rode strik…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur25 december 2024‘Een onverwachte hereniging’
Cultuur23 december 2024‘Wat “thuis” werkelijk betekent’
Cultuur22 december 2024‘Een ingewikkeld spel van verwachtingen en onbegrip’
Cultuur21 december 2024‘Een liefde sterker dan elke uitdaging’
DÁT is pas ‘n kerstverhaal!!
Chapeau en bedankt FKNC
Zo kijken wij Westerlingen naar het leven, in zo een situatie zouden wij echt depressief worden. Thai daarentegen kijken en staan heel anders in het leven, vooral zij die in armoede zijn geboren. Kijk naar de verschillen in eten, leven en begroetingen. Nu met nieuwjaar gaan we weer een volksverhuizing zien van de stad naar het platteland. Vroeger in groep met de moto, nu met de pickup. Velen zien de familie enkele dagen per jaar tijdens nieuwjaar en songkran. Hun kinderen groeien op bij de grootouders. Zouden wij Westerlingen zo willen of KUNNEN leven? Ik en mijn vrouw praten heel graag en veel over dit verschil van levensstijl. De gevangenissen zijn daar ook een mooi voorbeeld van.
Mooi verhaal zo in deze kerst periode het geeft wel het universele gevoel van gemis aan, dit kan op ieder moment van het jaar zijn, maar kerst heeft voor een Thai geen speciale betekenis alleen dat ze op een naderend nieuw jaar wel wat versiering aan hun huis hangen wat je in april vaak nog steeds ziet hangen.