Ik verliet het atheneum niet alleen met een diploma en 6 jaar ouder, maar ook met een tamelijke afhankelijkheid van cannabis, wat wij toen meestal nog wiet noemden en dat ook wel eens werd vervangen door hasjiesj afkomstig uit exotische oorden als Afghanistan. In de cake of in een sjekkie gerold, lekker. Als student vond ik vervolgens in Amsterdam een stad waarin de grenzen nog wat verder werden opgerekt. In de talrijke coffeeshops van de hoofdstad was nederwiet een cultureel erfgoed, een symbool van de progressieve tijdgeest, waaraan zelfs op de radio serenades werden gebracht. Niet door mij; ik stak gewoon een vette joint op en liet de cultuur in rook op gaan. Overal en iedere tijd van de dag. In de soos van de studentenflat in Amsterdam-Noord ging een dikke bolknak de tafel rond en iedereen trok er eens heftig aan, de bedwelmende rook tot in de diepst gelegen longblaasjes zuigend. Wie oversloeg werd met argwaan bejegend, had het concept niet begrepen en kon rekenen op wantrouwen voor de rest van zijn studiejaren. Undercover wouten lagen niet lekker in de wereld van de linkse student.

Voor mij was het ook een manier om te ontspannen, de sleur van het dagelijkse studentenleven te vergeten en mijn geest te verruimen. Als Zuid-Limburger in Amsterdam was je toch een verrekte alien met je Duitse accent en van Duitsers moesten ze destijds nog minder hebben dan van de plaatselijke hermandad. Ik was dan ook per ongeluk in Amsterdam terechtgekomen. Wilde eigenlijk naar Nijmegen, maar numerus fixus stak daar een stokje voor.

Zo kom je natuurlijk nooit van zo’n onhebbelijke gewoonte af. Ik weet nog goed dat je ’s morgens vroeg op weg naar de collegezaal op de wallen iedere honderd meter of zo werd aangesproken door een ijverige vertegenwoordiger van onze overzeese rijksdelen die middels zijn commerciële werklust elk cliché over het ontbreken daarvan eigenhandig logenstrafte. ‘Heroïne, cocaïne, lsd, hasjiesj, marihuana’ en dan was hij ook alweer langs. Ik heb nooit van hun diensten gebruikgemaakt, maar een goede vriend van mij wel. Met het mes op de keel, tegen de muur geduwd door een heel clubje van dat genre dealers. Kopen of de gracht in. Hartje winter, dan is de keuze eenvoudig. Op zich was hij niet vies van de aangeboden waren, maar hij was nog niet zover heen dat hij zijn hele maandbudget spendeerde aan drugs in plaats van aan boterhammen of de lekkernijen van de mensa.

Wat ooit begon als een onschuldig experiment in de brugklas groeide voor mij helaas uit tot een levenslange verslaving, want dat woord is hier toch wel op zijn plaats. Ik was en ben gewoonweg een hard-core gebruiker, een cannabis god en ik heb al menige auto of Harley-Davidson in rook laten opgaan en naar de hemelen gezonden. Althans, de pecuniaire waarde ervan. Spijt? Geen haartje op mijn kalende kruin, al is de mensheid om mij heen een heel andere mening toegedaan en vindt mij een onvolwassen kind in een veel te snel verouderd lijf, ergens hangen gebleven in de jaren zeventig.

Nu, vele decennia na mijn debuut in de wereld van de ‘softdrugs’ bevind ik mij net als velen hier in Thailand, het land dat recentelijk cannabis volledig heeft gelegaliseerd. Het moet als een persoonlijk geschenk van boeddha aan mij zijn bedoeld. De regering kan ik die goedheid niet toedichten, want mijn reputatie als cannabis gourmand is mij niet vooruit gesneld naar het land van de nu vaak wat benevelde glimlach.

Eindelijk kon ik hier nu ongehinderd en ook nog eens onder de weldadige zon mijn ‘passie’

voortzetten zonder de alomtegenwoordige angst om te belanden in onzalige oorden als het Bangkok Hilton, waar uiteraard ook alles te verkrijgen is wat hart en long begeren, maar de secundaire leefomstandigheden zijn er ver beneden peil. Echter, terwijl ik met volle teugen geniet van de vrijheid om ongehinderd en voor een vriendelijk prijsje cannabis te scoren en verdampen, voel ik ook een schaduwzijde verschijnen die toch steeds wat groter wordt. Noem dat ook maar sociale druk. Maar ook het lijf toont zich steeds weerbaarder alsof het zeggen wil dat het nu welletjes is geweest.

Hoewel cannabis lang werd gezien als een ‘softdrug’ zonder de gevaarlijke eigenschappen van bijvoorbeeld heroïne of cocaïne, is het mij inmiddels wel duidelijk geworden dat ook dit goedje een uiterst verslavende greep kan hebben op lichaam en meer nog de geest. De fysieke en sociale consequenties moeten dan ook niet onderschat worden. In mijn jongere jaren leek cannabis een onschuldig hulpmiddeltje tegen alles wat tegenzit en een smaakversterker voor al het leuks in het leven. Het hielp best goed om sociale barrières te doorbreken, al leverde het ook soms een dikke lip of erger op. Lekker ontspannen na een lange, maar vaak lege dag en om het leven met meer creativiteit en openheid te benaderen. Niet dat ik er persoonlijk bijzonder creatief van ben geworden, maar zonder was ik misschien echt een volledig gesloten of zelfs ongeschreven boek gebleven. Wat ooit begon als een keuze (al was het ook steeds nodig om erbij te horen) is nu een gewoonte geworden waarvan ik niet weet hoe ik ervan los kan komen en of ik dat eigenlijk wel wil.

En zo, lieve mensen is een levenslange verslaving geniepig je leven binnen geslopen. Het jointje vóór het rijexamen of je eerste date is een constante metgezel geworden en laten we er niet omheen draaien, meestal een hoogst irritant vijfde wiel aan de wagen. Elk moment van stress, elke tegenslag, hoe onbenullig ook, elk moment van verveling is een excuus om naar een joint te grijpen. Ik zie het nog niet altijd als zodanig, want ik kan doen wat ik wil. Ik ben immers mijn eigen man.

Als je jong bent, lijkt je lichaam alles aan te kunnen. De minder grandioze effecten van cannabis, zoals een droge mond, rode ogen, of een verminderde concentratie, leken destijds triviaal. Maar nu ik ouder ben, merk ik toch wel de gevolgen van de lange jaren van gebruik en de tol die de zogenaamd onschuldige drug geëist heeft. Mijn geheugen is niet meer wat het ooit was, denk ik en mijn longcapaciteit lijkt onevenredig hard af te nemen.  Mijn energieniveau is vaak bedroevend laag. Als ik verkouden ben hangt mijn leven aan een zijden draadje en ik heb al tijden een stapel folders liggen voor een traplift. Terwijl ik nog niet eens geniet van mijn AOW.

Daarnaast speelt er ook een zwaarwegend moreel dilemma. Mijn oude moedertje, de wijsheid zelve, onthulde onlangs bezorgd dat als ik eerlijk ben tegenover mezelf, ik toch moet toegeven dat mijn cannabisgebruik mij belet om volledig in het moment te leven. Het is toch inmiddels een troostmiddel geworden dat me wegtrekt van de realiteit in plaats van me ermee te verbinden. Ik snap haar logische woorden natuurlijk maar al te goed: De vrijheid die ik ooit voelde bij het roken, voelt nu eerder als een loden ketting die me bindt aan een patroon dat ik niet meer weet te doorbreken.

Maar er gloort hoop aan de horizon.

Thailand heeft natuurlijk wereldwijd een unieke positie ingenomen door cannabis te legaliseren, een stap die zowel bewondering als controverse heeft opgeleverd in een land waar volwassen mensen net zo goed voorgeschreven krijgen wanneer ze een pilsje mogen aanschaffen. Voor iemand zoals ik, met een langjarige geschiedenis van roken voelde deze legalisatie als een persoonlijke uitnodiging, een strenge oproep, zelfs om onvermoeibaar door te paffen. En daarnaast was het ook een vrijbrief voor een heel leger van nieuwkomers in de wereld van de geestverruiming; een voortaan straffeloze kennismaking met de vele uitwerkingen van cannabisgebruik op je dagelijkse leven, je relaties, je werk, je gezondheid en je budget. Hoonlachend staan ze nu voor de gevangenismuren te pronken met demonstratief een joint tussen de lippen om hun voorgangers uit te lachen die nog even levenslang moeten uitzitten voor wat nu plots legaal is geworden.

Het is nu zo gemakkelijk geworden om cannabis te kopen en te gebruiken dat het moeilijker is om het niet te gebruiken en het stigma dat in andere landen misschien nog bestaat, is hier volledig verdwenen. Vrijheid, blijheid, behalve in het verkeer, maar geen hond die er op let.

Toch rijst langzamerhand de vraag: is deze vrijheid een zegen of een vloek? Wie is er eigenlijk op dat onzalige idee van legalisatie gekomen?

Het verlangen om clean te worden, groeit met de jaren in mij. Ik verzet me ertegen op bepaalde bewustzijnsniveaus, maar de nee-stemmers in mijn kop krijgen de overhand. Ik wil de rest van mijn oude dag niet doorbrengen als slaaf van een middel dat ooit vrijheid symboliseerde. Maar de weg naar volledig herstel is niet eenvoudig.

Alle hulp van buitenaf is dan ook welkom, omdat de zelfredzaamheid nog op wankele benen staat.

Ironisch genoeg zou een terugdraaiing van de Thaise legalisatie een onverwachte bondgenoot kunnen zijn in mijn strijd tegen mijn verslaving. Hier, het grote woord is er dan maar eens uit gefloept. Als cannabis weer moeilijker verkrijgbaar wordt, zou dat natuurlijk een hulpmiddel kunnen vormen tegen mijn ongeremde gebruik. Weg met die neonreclames op elke hoek die mij naar binnen dwingen.

Als ik het dan combineren kan met mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar schat ik mijn kansen op succes redelijk goed in.

Mijn verhaal is natuurlijk niet zo bijzonder uniek. Over de hele wereld worstelen mensen met verslaving, of het nu gaat om cannabis, alcohol, of andere nog krachtigere middelen. Wat mij hoop geeft, is het besef dat verandering altijd mogelijk is, ongeacht hoe diepgeworteld de gewoonte is. Want ik heb hoop. Door mezelf en door mijn familie aangepraat. Door mijn therapeut. Maar ik geloof er ook echt in.

Waarom wachten tot 2025? Waarom wachten op de draaikonten in de Thaise politiek? Misschien begin ik al met Kerstmis aan mijn Houdini act. Misschien is er wel zoiets als nicotine pleisters voor cannabis afkikkers. Misschien dekt mijn verzekering die zelfs.

De weg naar een clean leven is lang en vol obstakels, maar het is een reis die ik bereid ben te

maken. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn familie en vrienden, die verdienen dat ik mijn volledige, onbelemmerde zelf ben. Mijn moeder zou weer trots op me kunnen zijn. Als ze mij zo nog zou kunnen meemaken. Haar mooiste kerstcadeau ooit zou het zijn. De man zonder spoken in zijn hersenpan, daar kunstmatig geïmplanteerd door een minuscuul werkstofje dat in de knoppen van een op zich onschuldig plantje groeit. Niet bepaald wat moedertje natuur ermee voor de geest had.

De verantwoordelijkheid ligt natuurlijk volledig bij mijzelf. Het is aan mij om de kracht te vinden om los te breken van deze verslaving en mijn leven verder te wijden aan gezondheid, helderheid, vriendschap, familie, liefde en echte vrijheid. No more King of Cannabis!

Dit verhaal was mijn naakte getuigenis van hoe een onschuldig begonnen gewoonte kan veranderen van een symbool van vrijheid naar een levenslange afhankelijkheid. Maar het is ook een verhaal van hoop. Waar leven is, is immers hoop. Al verstopt die zich vaak zo goed dat hij jarenlang of nog langer onvindbaar blijft.

Blijf ernaar zoeken. In 2025 en ook in alle jaren daarna. Ik beloof aan deze warme, altijd empathische community dat ik dat ook zal blijven doen.

Over deze blogger

khun Rick

Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur25 december 2024Een leven met cannabis: Een waarachtig opgetekend verhaal over pijn en hoop
• Cultuur22 december 2024Hoe een nalatend geheugen grondig je dag kan verpesten
• Cultuur19 december 2024Een onvergetelijke tocht door de Jungle
• Cultuur15 december 2024Bejaard, bebaard, maar toch nog de moeite waard?