De jaren 70 waren een tijd van vrijheid en experimenten. Ik was een simpele jonge vent in Zuid-Limburg, afkomstig uit een kolen familie (die uit de mijnen) en cannabis (wiet) werd langzaam maar zeker een permanent deel van mijn leven. In die tijd werd het roken ervan op het schoolplein getolereerd, bijna gestimuleerd en we dreven de niet-rokers met onze geestverruimende uitlaatgassen zo de pauzekelder uit en de regen in.
Daarna weer de klas in waar we licht beneveld probeerden de leerzame beelden en geluiden te combineren tot één geheel, wat soms wonderwel lukte, maar vaak ook niet. Lijfstraffen werden er gelukkig al een paar jaar niet meer uitgedeeld, hoogstens nog door leerlingen aan hun leraren.
Ik verliet het atheneum niet alleen met een diploma en 6 jaar ouder, maar ook met een tamelijke afhankelijkheid van cannabis, wat wij toen meestal nog wiet noemden en dat ook wel eens werd vervangen door hasjiesj afkomstig uit exotische oorden als Afghanistan. In de cake of in een sjekkie gerold, lekker. Als student vond ik vervolgens in Amsterdam een stad waarin de grenzen nog wat verder werden opgerekt. In de talrijke coffeeshops van de hoofdstad was nederwiet een cultureel erfgoed, een symbool van de progressieve tijdgeest, waaraan zelfs op de radio serenades werden gebracht. Niet door mij; ik stak gewoon een vette joint op en liet de cultuur in rook op gaan. Overal en iedere tijd van de dag. In de soos van de studentenflat in Amsterdam-Noord ging een dikke bolknak de tafel rond en iedereen trok er eens heftig aan, de bedwelmende rook tot in de diepst gelegen longblaasjes zuigend. Wie oversloeg werd met argwaan bejegend, had het concept niet begrepen en kon rekenen op wantrouwen voor de rest van zijn studiejaren. Undercover wouten lagen niet lekker in de wereld van de linkse student.
Voor mij was het ook een manier om te ontspannen, de sleur van het dagelijkse studentenleven te vergeten en mijn geest te verruimen. Als Zuid-Limburger in Amsterdam was je toch een verrekte alien met je Duitse accent en van Duitsers moesten ze destijds nog minder hebben dan van de plaatselijke hermandad. Ik was dan ook per ongeluk in Amsterdam terechtgekomen. Wilde eigenlijk naar Nijmegen, maar numerus fixus stak daar een stokje voor.
Zo kom je natuurlijk nooit van zo’n onhebbelijke gewoonte af. Ik weet nog goed dat je ’s morgens vroeg op weg naar de collegezaal op de wallen iedere honderd meter of zo werd aangesproken door een ijverige vertegenwoordiger van onze overzeese rijksdelen die middels zijn commerciële werklust elk cliché over het ontbreken daarvan eigenhandig logenstrafte. ‘Heroïne, cocaïne, lsd, hasjiesj, marihuana’ en dan was hij ook alweer langs. Ik heb nooit van hun diensten gebruikgemaakt, maar een goede vriend van mij wel. Met het mes op de keel, tegen de muur geduwd door een heel clubje van dat genre dealers. Kopen of de gracht in. Hartje winter, dan is de keuze eenvoudig. Op zich was hij niet vies van de aangeboden waren, maar hij was nog niet zover heen dat hij zijn hele maandbudget spendeerde aan drugs in plaats van aan boterhammen of de lekkernijen van de mensa.
Wat ooit begon als een onschuldig experiment in de brugklas groeide voor mij helaas uit tot een levenslange verslaving, want dat woord is hier toch wel op zijn plaats. Ik was en ben gewoonweg een hard-core gebruiker, een cannabis god en ik heb al menige auto of Harley-Davidson in rook laten opgaan en naar de hemelen gezonden. Althans, de pecuniaire waarde ervan. Spijt? Geen haartje op mijn kalende kruin, al is de mensheid om mij heen een heel andere mening toegedaan en vindt mij een onvolwassen kind in een veel te snel verouderd lijf, ergens hangen gebleven in de jaren zeventig.
Nu, vele decennia na mijn debuut in de wereld van de ‘softdrugs’ bevind ik mij net als velen hier in Thailand, het land dat recentelijk cannabis volledig heeft gelegaliseerd. Het moet als een persoonlijk geschenk van boeddha aan mij zijn bedoeld. De regering kan ik die goedheid niet toedichten, want mijn reputatie als cannabis gourmand is mij niet vooruit gesneld naar het land van de nu vaak wat benevelde glimlach.
Eindelijk kon ik hier nu ongehinderd en ook nog eens onder de weldadige zon mijn ‘passie’
voortzetten zonder de alomtegenwoordige angst om te belanden in onzalige oorden als het Bangkok Hilton, waar uiteraard ook alles te verkrijgen is wat hart en long begeren, maar de secundaire leefomstandigheden zijn er ver beneden peil. Echter, terwijl ik met volle teugen geniet van de vrijheid om ongehinderd en voor een vriendelijk prijsje cannabis te scoren en verdampen, voel ik ook een schaduwzijde verschijnen die toch steeds wat groter wordt. Noem dat ook maar sociale druk. Maar ook het lijf toont zich steeds weerbaarder alsof het zeggen wil dat het nu welletjes is geweest.
Hoewel cannabis lang werd gezien als een ‘softdrug’ zonder de gevaarlijke eigenschappen van bijvoorbeeld heroïne of cocaïne, is het mij inmiddels wel duidelijk geworden dat ook dit goedje een uiterst verslavende greep kan hebben op lichaam en meer nog de geest. De fysieke en sociale consequenties moeten dan ook niet onderschat worden. In mijn jongere jaren leek cannabis een onschuldig hulpmiddeltje tegen alles wat tegenzit en een smaakversterker voor al het leuks in het leven. Het hielp best goed om sociale barrières te doorbreken, al leverde het ook soms een dikke lip of erger op. Lekker ontspannen na een lange, maar vaak lege dag en om het leven met meer creativiteit en openheid te benaderen. Niet dat ik er persoonlijk bijzonder creatief van ben geworden, maar zonder was ik misschien echt een volledig gesloten of zelfs ongeschreven boek gebleven. Wat ooit begon als een keuze (al was het ook steeds nodig om erbij te horen) is nu een gewoonte geworden waarvan ik niet weet hoe ik ervan los kan komen en of ik dat eigenlijk wel wil.
En zo, lieve mensen is een levenslange verslaving geniepig je leven binnen geslopen. Het jointje vóór het rijexamen of je eerste date is een constante metgezel geworden en laten we er niet omheen draaien, meestal een hoogst irritant vijfde wiel aan de wagen. Elk moment van stress, elke tegenslag, hoe onbenullig ook, elk moment van verveling is een excuus om naar een joint te grijpen. Ik zie het nog niet altijd als zodanig, want ik kan doen wat ik wil. Ik ben immers mijn eigen man.
Als je jong bent, lijkt je lichaam alles aan te kunnen. De minder grandioze effecten van cannabis, zoals een droge mond, rode ogen, of een verminderde concentratie, leken destijds triviaal. Maar nu ik ouder ben, merk ik toch wel de gevolgen van de lange jaren van gebruik en de tol die de zogenaamd onschuldige drug geëist heeft. Mijn geheugen is niet meer wat het ooit was, denk ik en mijn longcapaciteit lijkt onevenredig hard af te nemen. Mijn energieniveau is vaak bedroevend laag. Als ik verkouden ben hangt mijn leven aan een zijden draadje en ik heb al tijden een stapel folders liggen voor een traplift. Terwijl ik nog niet eens geniet van mijn AOW.
Daarnaast speelt er ook een zwaarwegend moreel dilemma. Mijn oude moedertje, de wijsheid zelve, onthulde onlangs bezorgd dat als ik eerlijk ben tegenover mezelf, ik toch moet toegeven dat mijn cannabisgebruik mij belet om volledig in het moment te leven. Het is toch inmiddels een troostmiddel geworden dat me wegtrekt van de realiteit in plaats van me ermee te verbinden. Ik snap haar logische woorden natuurlijk maar al te goed: De vrijheid die ik ooit voelde bij het roken, voelt nu eerder als een loden ketting die me bindt aan een patroon dat ik niet meer weet te doorbreken.
Maar er gloort hoop aan de horizon.
Thailand heeft natuurlijk wereldwijd een unieke positie ingenomen door cannabis te legaliseren, een stap die zowel bewondering als controverse heeft opgeleverd in een land waar volwassen mensen net zo goed voorgeschreven krijgen wanneer ze een pilsje mogen aanschaffen. Voor iemand zoals ik, met een langjarige geschiedenis van roken voelde deze legalisatie als een persoonlijke uitnodiging, een strenge oproep, zelfs om onvermoeibaar door te paffen. En daarnaast was het ook een vrijbrief voor een heel leger van nieuwkomers in de wereld van de geestverruiming; een voortaan straffeloze kennismaking met de vele uitwerkingen van cannabisgebruik op je dagelijkse leven, je relaties, je werk, je gezondheid en je budget. Hoonlachend staan ze nu voor de gevangenismuren te pronken met demonstratief een joint tussen de lippen om hun voorgangers uit te lachen die nog even levenslang moeten uitzitten voor wat nu plots legaal is geworden.
Het is nu zo gemakkelijk geworden om cannabis te kopen en te gebruiken dat het moeilijker is om het niet te gebruiken en het stigma dat in andere landen misschien nog bestaat, is hier volledig verdwenen. Vrijheid, blijheid, behalve in het verkeer, maar geen hond die er op let.
Toch rijst langzamerhand de vraag: is deze vrijheid een zegen of een vloek? Wie is er eigenlijk op dat onzalige idee van legalisatie gekomen?
Het verlangen om clean te worden, groeit met de jaren in mij. Ik verzet me ertegen op bepaalde bewustzijnsniveaus, maar de nee-stemmers in mijn kop krijgen de overhand. Ik wil de rest van mijn oude dag niet doorbrengen als slaaf van een middel dat ooit vrijheid symboliseerde. Maar de weg naar volledig herstel is niet eenvoudig.
Alle hulp van buitenaf is dan ook welkom, omdat de zelfredzaamheid nog op wankele benen staat.
Ironisch genoeg zou een terugdraaiing van de Thaise legalisatie een onverwachte bondgenoot kunnen zijn in mijn strijd tegen mijn verslaving. Hier, het grote woord is er dan maar eens uit gefloept. Als cannabis weer moeilijker verkrijgbaar wordt, zou dat natuurlijk een hulpmiddel kunnen vormen tegen mijn ongeremde gebruik. Weg met die neonreclames op elke hoek die mij naar binnen dwingen.
Als ik het dan combineren kan met mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar schat ik mijn kansen op succes redelijk goed in.
Mijn verhaal is natuurlijk niet zo bijzonder uniek. Over de hele wereld worstelen mensen met verslaving, of het nu gaat om cannabis, alcohol, of andere nog krachtigere middelen. Wat mij hoop geeft, is het besef dat verandering altijd mogelijk is, ongeacht hoe diepgeworteld de gewoonte is. Want ik heb hoop. Door mezelf en door mijn familie aangepraat. Door mijn therapeut. Maar ik geloof er ook echt in.
Waarom wachten tot 2025? Waarom wachten op de draaikonten in de Thaise politiek? Misschien begin ik al met Kerstmis aan mijn Houdini act. Misschien is er wel zoiets als nicotine pleisters voor cannabis afkikkers. Misschien dekt mijn verzekering die zelfs.
De weg naar een clean leven is lang en vol obstakels, maar het is een reis die ik bereid ben te
maken. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn familie en vrienden, die verdienen dat ik mijn volledige, onbelemmerde zelf ben. Mijn moeder zou weer trots op me kunnen zijn. Als ze mij zo nog zou kunnen meemaken. Haar mooiste kerstcadeau ooit zou het zijn. De man zonder spoken in zijn hersenpan, daar kunstmatig geïmplanteerd door een minuscuul werkstofje dat in de knoppen van een op zich onschuldig plantje groeit. Niet bepaald wat moedertje natuur ermee voor de geest had.
De verantwoordelijkheid ligt natuurlijk volledig bij mijzelf. Het is aan mij om de kracht te vinden om los te breken van deze verslaving en mijn leven verder te wijden aan gezondheid, helderheid, vriendschap, familie, liefde en echte vrijheid. No more King of Cannabis!
Dit verhaal was mijn naakte getuigenis van hoe een onschuldig begonnen gewoonte kan veranderen van een symbool van vrijheid naar een levenslange afhankelijkheid. Maar het is ook een verhaal van hoop. Waar leven is, is immers hoop. Al verstopt die zich vaak zo goed dat hij jarenlang of nog langer onvindbaar blijft.
Blijf ernaar zoeken. In 2025 en ook in alle jaren daarna. Ik beloof aan deze warme, altijd empathische community dat ik dat ook zal blijven doen.
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur26 januari 2025De fietstocht
Cultuur23 januari 2025Oefenen voor de toekomst: een lesje in AI
Cultuur19 januari 2025Update: Senna mijn bedelneef op lekke bandjes
Cultuur13 januari 2025Zijn ze nu helemaal van de pot gerukt? “Stop Giving Stop Begging” door de ogen van de kleine man
Hoi Rick,
Wanneer je al Mercedessen en Harleys hebt weggepaft, waarom zou je dan bij je verzekering op financiële bijdrage mogen rekenen?
Jíj wordt er kennelijk blij van en wij worden verrast met mooie volzinnen.
Mijn tip: lekker blijven paffen.
Hallo Rick,
1Start met een Carnivoordieet hiermee word je in 3 maanden 30% sterker in je lichaam en komt er geen stoeltjeslift
2)Voor vergeetachtigheid of beginning dementia eet elke dag 3 eieren zachtgekookt of gebakken waarvan de eidooier zacht is .
In de zachte eidooier zit Choline wat goed is voor de working van de hersenen en in 1 maand is je geheugen weer zeer goed Rick.
3)Oplossing voor de marihuanaverslaving
In Khonkaen is een gesloten detoxkliniek van de regering hier verblijf je 6 tot 8 weken en ben je gegarandeerd van je verslaving af .
Veel succes Rick en een goed 2025 gewenst
Voor iemand met zo,n verhaal, eerlijk, oprecht en real, moet er toch een weg te vinden zijn om af te kikken. Ik wens je alle hulp en sterkte toe.
Ik had het al eerder gezegd Rick ,we hebben heel veel gemeen,ik ben van jaargang 58 en opgegroeid in een gezin waar de glazen met sigaretten en sigaren gewoon tussen de koektrommel en de borrelnootjes op tafel stonden.
Ook in Nijmegen was het in die tijd moeilijk om marihuana te ontlopen in het uitgaanscentrum, dus dat jij in Amsterdam bent terecht gekomen heeft niet veel uitgemaakt.
Met het plaatsen van jou openhartige verhaal heb je in feite de eerste en belangrijkste stap gezet,je onderkend dat je een probleem hebt.
Ik zat in precies hetzelfde bootje en kan je alleen vertellen hoe ik gestopt ben, hopelijk heb je daar wat aan.
Ik liep al een tijdje met het idee om te stoppen omdat ik ook wist dat het een probleem was en de tijd rijp was om er mee te stoppen, ik had me voorgenomen om mijzelf voor mijn 50ste verjaardag het mooiste cadeau te geven wat er is,stoppen met roken en blowen.
Ruim van te voren had ik mij al voorbereid door me in te lezen op internet,ik had nicotine pleisters gehaald en speciale kauwgom en op mijn verjaardag was ik op alles voorbereid.
Ik zeg eerlijk, de eerste 2 weken waren niet gemakkelijk maar de marihuana verslaving is veel makkelijker te verslaan dan de nicotine verslaving,na 2 weken ben je door het ergste heen.
Dit is overigens geen aanklacht tegen marihuana, ik ken behoorlijk wat mensen die heel veel baat hebben van het gebruik van wietolie,mensen met MS en bijvoorbeeld fibromyalgie en reuma.
Kom op Rick,zet een datum vast en werk daar langzaam naar toe,je kan het,succes.
Je moet iets doen, door het te laten. Zo moeilijk is dat dan toch niet. Of ontbreekt de ruggegraat?
Zelfde als met die andere bende, de alcohol.
En niet op 1 januari stoppen, nee pas stoppen als een dierbare overleden is of de dokter je een halt toeroept. En dan…..dan gaat het ineens wel.
Er zijn zo veel verslavingen dan dat er straks mensen zijn. Kalmeerpillen, slaappillen, Pijnstillers, Gokverslaafden, suikerverslaafden, Alcohol, Zout, Vetten en fastfoodverslaafden, pornoverslaafden, seksverslaafden, tabak, opiaten, coke maar ook cola verslaafden en nu nog een nieuwe categorie de tikke tokke tik en al die andere smartphone verslaafden.
Zolang men met die verslavingen andere mensen niet tot last is maakt het mij weinig uit.
Maar dan zullen er weer velen zijn die beweren aldie verslavingen de maatschappij veel geld kunnen kosten….dat klopt maar dan moeten we zowat alles verbieden….parachutisten, alpinisten, wielrenners, motorfreaks, vechtsporters, voetballers en alle andere contactsporters…..uiteindelijk kosten die met al hun mogelijke kwetsuren de maatschappij ook geld.
Maar ja diegenen die niks ondernemen en alleen maar veilig in hun zetel blijven zitten kosten de samenleving al niet zelden geld aan antidepressiva.
Ik, 1952, liep je een beetje voor met het zelfde mijnwerkersgezin als start.
Ben ook eerder tot inkeer gekomen, en wens je van ganser harte veel succes!
Cannabis veel beter dan alcohol. Alcohol is eigenlijk pure ellende. Ik drink en rook wiet dus ik spreek uit ervaring.
Akicken van een Alcohol verslaving is inderdaad een pak heftiger dan van pure cannabis. Dat zal iedere hulpverlener wel beamen. Een vriend van mij was verslaafd aan Alcohol en hieldt ook wel van een lijntje Coke. Van die coke is hij zonder grote problemen kunnen afkicken maar van de Alcohol is het hem nooit echt gelukt. Is er uiteindelijk aan bezweken.
Nou ik was in Pattaya en zo fijn vind ik het niet overal ruik je de weedlucht op straat en om de 5 meter zit er een winkel met weed ik hoop dat het gauw allemaal gesloten wordt.helpt niet mee om Pattaya een familie badplaats te maken
Niemand heeft van die weed winkeltjes enige last hetgeen we niet kunnen zeggen van de beerbars. En dat je overal weedlucht ruikt is een fabeltje dat je uit je duim zuigt. De uitlaatgassen en diesel geur van al die dikke Pick-Ups in smalle sois zullen anders ook niet helpen om van Pattaya een familie badplaats te maken waarbij ik me dan de vraag stel waarom Pattaya zo nodig een familie badplaats zou moeten worden. Keuze genoeg op de wereld om met de familie heen te gaan.
Dat je van de vele weed winkeltjes geen last hebt dat had ik toch graag tegen gesproken. Voor mijn part mogen die zo snel mogelijk uit het straatbeeld verdwijnen.
En waarom zouden families met kinderen moeten verbannen worden naar andere plaatsen? Misschien moet jij maar naar andere oorden vertrekken, dan heb je geen last van al die families.
Als we jouw redenering volgen dan zal de reputatie van Pattaya er nog wat verder op achteruit gaan. Stel maar eens de vraag in eigen land waarmee men Pattaya associeert …
Neen U heeft daar geen last van. Alleen in uw fantasie heeft U daar last van. Ik zou niet weten welke last daar mee gepaard gaat ?? En de reputatie van Pattaya is al decennia lang dezelfde. Iedereen kent Pattaya als zijnde een decadente plaats. Waarom men daar dan zonnodig met zijn kinderen heen wil blijft me een raadsel ? Om tussen de go-go bars en en beerbars met sekswerksters en veelal dronken mensen te gaan wandelen ? Om s’avonds op een dijk te gaan wandelen waar iedere 10 meter een freelance prostituee staat te wachten op een klant ? Niemand wordt verplicht zijn vakantie in Pattaya door te brengen en wie dat wel wil die moet het dan maar nemen voor wat het is.
Als alleenstaande man ga je toch ook niet naar Plopsaland ?
Fred,
Stop nu a.u.b. toch eens met je hatelijke commentaar.
Enkele dagen terug heb je ons blog vervuild met haatreacties omdat je Kerst maar onzin vindt.
Vandaag is het weer Pattaya en de families met kinderen die het moeten ontgelden.
Dit valt mijn inziens al lang niet meer onder de noemer van vrije meningsuiting. Vriendelijkheid en verdraagzaamheid staan blijkbaar niet in je woordenboek.
Het is beschamend te moeten lezen dat families voor jou part kunnen oprotten uit Pattaya en beter plaats maken voor straatprostituees en de vele weedshops. Ik weet niet wat ik over jou moet denken, ik heb er ergens medelijden mee.
Groot gelijk Peter, ik ben blij dat dit ook eens gezegd wordt.
Een beetje respect tussen de lezers onderling is niet teveel gevraagd. Al die onzin hoeven we hier niet. De persoon in kwestie maakt zichzelf alleen maar belachelijk.
Voor iedereen een goed eindejaar toegewenst.
Inderdaad, de mythe over Pattaya en de sexindustrie, die leeft nog altijd in het buitenland.
Ik leef al 13 jaar net buiten Pattaya en kan stellig bevestigen dat het er heel wat veranderd is. Tijdens de vakantieperiodes kan je er over de koppen lopen van families met kinderen.
Dat er hier een enkele zot komt vertellen dat al die families maar naar andere oorden moeten vertrekken houdt geen steek. Net zoals we beter Kerstmis moeten bannen uit ons leven. Dan kruip ik nog liever onder een steen.
Hoezo, niemand heeft last van die weedwinkels? Sinds wanneer spreek jij voor anderen? Iedereen heeft recht op een mening, en ik vind die weedstank uitermate storend – veel erger dan de uitlaatgassen van auto’s.
Bovendien, wat heb jij eigenlijk tegen andere mensen? Pattaya stond jarenlang bekend als de stad voor de seksindustrie, maar die reputatie verdwijnt langzaam. De focus op het aantrekken van families met kinderen maakt deel uit van die verandering, en daar ben ik blij om.
Dag Hugo,
We zijn momenteel met ons gezin (mijn echtgenoot en onze twee dochtertjes) op vakantie in Pattaya en genieten met volle teugen. Het is heerlijk om even te ontsnappen aan het kille België.
Ik heb niet de indruk dat families met kinderen hier niet welkom zijn. Ons hotel biedt onze kinderen alles wat ze nodig hebben.
Het is dan ook onbegrijpelijk dat sommigen ons willen wegjagen uit deze prachtige vakantieplek. Waarom zou ons dit plezier niet gegund worden?
Hoi Petra,
Welkom in dit mooie Thailand. Geniet maar met volle teugen van je mooie vakantie!
Van de reacties hier moet je je niet veel van aantrekken. Er lopen hier inderdaad wat mensen rond met uitgesproeken meningen. Ik lig daar persoonlijk niet wakker van, ik denk dat die eerder een probleem met zichzelf hebben.
Ik woon zelf in Thailand en kom al vele jaren met ons zoontje op vakantie in Pattaya. Een prachtige plaats met vertier voor iedereen. Pattaya is al ruime tijd veranderd, het is er niet meer zoals vroeger.
Nou ik ben net terug uit Pattaya en wat ik vertel is geen fabeltje je ruikt veel weedlucht op straat en dat zuig ik niet uit me duim,maar als je het beter weet prima maar ik zeg wat ik mee heb gemaakt
Hoe kan die weedgeur in Pattaya storend zijn?
Die ruik je evengoed in Haarlem op de kerstmarkt, in Gent tijdens Gentse Feesten, kortom overal waar mensen samen zijn in het straatbeeld.
Dan moet men ook in onze contreien protesteren en moeilijk doen.
Beste Carlo,
als jij bv rookt, heb je geen last van de smerige geur van de rook
Maar zodra jij een poosje gestopt bent ga jij het wel ruiken en krijg jij er een afkeer van, juist ja, het stinkt.
Met weed is het zo ongeveer hetzelfde, velen vinden het niet storend, maar voor diegene die geen weed gebruikt, is het dat wel.
Zo moeilijk is het toch niet?
Een vrije geest staat open voor geestverruimende middelen en het gebruik en de leeftijd bepalen de tijdsduur.
Maar, overmatig of teveel is zelfs voor water niet goed.
Drugswetgeving is een vies spel om de farma te beschermen en om inkomsten te genereren met als excuus de gezondheid van de bevolking. Als dat laatste het geval zou zijn dan zouden ook de problemen die alcohol, zout, tabak, suiker, brandstof en opwarming opgelost kunnen worden maar dat past dan ff niet in het plaatje.
Maar als er stress of slapeloze nachten zijn dan weet de huisarts wel een lekker pammetje te geven. Zwaar verslavend maar legaal en dan is een blower de sukkel?
Vakkundig geschreven stukje. Duidelijke boodschap; genoeg van de eigen ” verslaving” .
Ik denk dat Thailand wat beter zou kunnen reguleren in plaats van eindeloos toestemming geven aan koffie/wiet-shops.
Het heffen van belastingen is een inkomstenbron voor de overheid.
En een controlesysteem op het THC-gehalte (Tetrahydrocannabinol of THC is de belangrijkste psychoactieve stof in cannabis) kan de sterkte in de hand houden.
Daarnaast is een duidelijk voordeel van legalisatie het beëindigen van het illegale circuit.
Bedenk dat al die politie- en reguliere ambtenaren nu kunnen overstappen naar de legale variant , dan zijn die kosten meteen gedekt. En regeltjes blijven er toch wel… helaas.
Mogelijkheden voor de textielindustrie zijn er ook. Hennep leent zich uitstekend om stof van te maken.
De medicinale werking blijft zoals het was, een geschenk aan wie het nodig heeft.
“een tevreden roker, is geen onruststoker!”
Mijn complimenten voor je openheid en uitstekende stijl van schrijven.
Ook je kwetsbaarheid en wens om te stoppen siert je.
Wellicht dat je iets aan mijn beknopte verhaal hebt als geboren en getogen Amsterdammer die dezelfde inmiddels overwonnen heeft en ook regelmatig in Thailand de winters doorbrengt.
Maak ten eerste een goed plan en zoek hulp.
Ik vond deze via een simpele doorverwijzing van mijn huisarts naar de Jellinek kliniek.
Hier wordt je goed begeleid door meestal ervaren professionals.
Stop eerst met blowen en daarna met nicotine.
Mij is het na 25 jaar dagelijks blowen en roken mede door hun hulp gelukt om op mijn 48e te stoppen.
Ik ben er nu 12 jaar vanaf en geen enkele behoefte meer.
Wens je veel succes, wijsheid en sterkte!