De vervulling van een allerlaatste wens
Ruben keek met gemengde gevoelens naar het wat gekreukte vliegticket in zijn hand terwijl hij midden in de schuifelende mensenmassa’s op de luchthaven van Brussel stond. Eindbestemming Bangkok in Thailand. Het land dat bekend staat om zijn drukbezochte gouden stranden, de levendige en fel verlichte steden en voor deze Belgische reiziger in het bijzonder de vele herinneringen aan een tijd waarin hij en zijn Ludo onoverwinnelijk leken.
Een bitterzoete traan welde ongevraagd op in elk van zijn ogen. Nu stond hij immers moederziel alleen in de rij om in te checken, zijn hart gevuld met gemis en de druk van een schuld die hij nog steeds met zich meedroeg. Het was Ludo’s laatste wens geweest: “Ga weer terug naar Thailand, Ruben. Leef verder. Vind opnieuw geluk.”
Maar hoe kon hij? Ludo was er niet meer en met hem was ook het grootste deel van Ruben gestorven. Toch had hij beloofd het te proberen en Ruben brak nooit een belofte – zelfs niet als hij worstelde met zijn gebroken hart en zijn eigen innerlijke geheimen. En daar stond hij dus, verward maar vast besloten om een belofte waar te gaan maken.
In liefde voorgoed afscheid nemen
Ludo en Ruben waren bijna twintig jaar een onafscheidelijk duo geweest. Hun leven samen was intens gepassioneerd en soms onbesuisd roekeloos verlopen. Ze hadden elkaar als jonge twintigers ontmoet op een zwoele zomeravond in een klein bruin café in Antwerpen, waar iedereen welkom was geweest, ongeacht het gezelschap dat men zocht. Ruben, altijd de extraverte charmeur, had Ludo binnen een paar ogenblikken aan het lachen gebracht. En Ludo, met zijn meer bedachtzame karakter en soms spitse humor, had op zijn beurt in een oogwenk Rubens hart veroverd. Het was een klassiek geval van liefde op het eerste gezicht. Alsof het spreekwoord speciaal voor hun ontmoeting was verzonnen. Niet primair gedreven door vleselijke lusten, maar door een bijna mythische aantrekkingskracht die het lichaamlijke ver oversteeg.
De eerste jaren van hun liefde waren dan ook als een onstuimige, ja ontembare wervelwind geweest. Ze dansten nachten lang, vaak tot het
aanbreken van de nieuwe dag, daarbij geholpen door oppeppende pilletjes en magische drankjes, die langs chemische weg onbeperkt energie bleven aanvoeren op de klank van opzwepende ritmes van agressieve draaitafels en hun goddelijke meesters. Ze lachten en vierden vele wilde feesten. Reisden naar de epicentra van de gay scene en dompelden zich onbesuisd onder in de luidruchtige, zweterige underground spelonken voor de hitsige paradijsvogels die zochten naar de uiterste grenzen van hedonistisch genot. Ze deelden samen het bed met kortstondige veroveringen, sommige in leer of latex en doken diep in de wereld van sensualiteit op het randje dat normaal aan het oog onttrokken was door zware gordijnen en ontbrekende verlichting.
Ze reisden daarnaast ook naar meer exotische bestemmingen en vonden ook daar in de chaos van het plaatselijke nachtleven een veilige haven in elkaar.
Zoals bij ieder getrouwd stel veranderde ook hun leven geleidelijk aan, want net als iedereen werden ook zij ouder, wijzer en stukken kalmer. De rusteloze bromtol in hun hoofd werd een kalm zoemend bijtje dat wel nog de vele fleurige bloemetjes waarnam, maar heel burgerlijk nog slechts snoepte uit de honingpot in de eigen keukenkast. In de volkse buitenwijk waar ze uiteindelijk belandden, bouwden ze een thuis op. Geen wilde feesten meer, geen roekeloze avonturen – alleen zij tweeën, samen.
Hun leven als echtpaar verliep eigenlijk in alle opzichten in volledige bijna kleinburgerlijke harmonie. Op die ene kleine misstap na. Ruben wist nog steeds niet waarom of waardoor het hem was gebeurd. Misschien was het de eenzaamheid geweest tijdens die zakenreis, de gedronken alcohol, of gewoon zijn eigen menselijke zwakte, de gelegenheid die de dief maakt. Een kort en hitsig uitstapje naar wat ooit misschien normaal was geweest, maar nu niet meer. Het was bij die ene keer gebleven en meteen na de daad had hij diepe spijt gevoeld, die hij nooit meer had kunnen afwerpen. Er was geen zwaarwegend gevoel, geen emotie aan te pas gekomen, maar niettemin had hij besloten het voor iedereen geheim te houden. Vooral Ludo hoefde niet te weten dat Ruben zijn vanzelfsprekend geacht vertrouwen had geschonden. Hij wilde zozeer dat het nooit gebeurd was, dat hij de tijd terug kon draaien, maar gedane zaken nemen helaas nooit keer.
Niet lang daarna kwam de ziekte die alles kapot maakte wat ze samen zo zorgvuldig hadden opgebouwd. Ludo werd in korte tijd een schaduw van zichzelf. Zijn sterke lichaam werd door een dodelijke auto-immuunziekte in sneltreinvaart verteerd. Ruben stond aan zijn zijde, elke dag, elke nacht. Hij deed alles wat hij kon, maar wat hij ook deed: niets hielp, evenmin als de gezamenlijke inspanningen van alle medici die ze bezochten. Het einde kwam onwaarschijnlijk snel. Veel sneller dan verwacht, ondanks de ernst van zijn aandoening. Ludo’s laatste woorden van afscheid waren zacht en liefdevol geweest, al was zijn fysieke lijden groot op dat moment: “Beloof me dat je verdergaat, Ruben. Laat mij niet jouw laatste hoofdstuk zijn.” Daarna viel hij in een diepe coma en ontwaakte daar nooit meer uit.
Een zeer warm welkom terug in Thailand
Thailand verwelkomde Ruben terug met een warmte die bijna ondraaglijk was. Het land leek niets veranderd te zijn sinds hun laatste bezoek samen, een paar jaar geleden alweer. Alles voelde aan de oppervlakte dan ook nog tamelijk vertrouwd: de overal aanwezige geur van de straatmarkten, het irriterende geluid van brommers met hun adembenemende uitlaatgassen, het constante en nooit eindigende gonzen van de stad. Maar voor Ruben’s gevoel was toch alles anders. Hij was wat vervreemd van de glimlachen die achter iedere blik scholen. Zonder Ludo leek de wereld uit balans. Had hij er wel goed aan gedaan om in zijn eentje hun gezamenlijke pad te komen bewandelen hier? Angst, verdriet en onzekerheid bekropen hem beurtelings en er waren heel wat momenten dat hij het liefst rechtsomkeert had gemaakt, terug naar de veilige haven van Antwerpen aan zijn Schelde. Vluchten van zijn herinneringen, van het verleden en van zichzelf. Maar hij herinnerde zich de niet onderhandelbare belofte aan zijn grote liefde maar al te goed. En de eerste en belangrijkste levensles van zijn lang overleden vader: belofte maakt schuld. No matter what.
In een vlaag van nostalgie had hij ook nog eens hun favoriete hotel geboekt, een kleinschalig en best romantisch resort aan een rustig strand ergens in het zuiden van Jomtien. In de eerste dagen dwaalde hij maar gewoon wat doelloos rond. Lusteloos en terneergeslagen bezocht hij plekken die hij en Ludo ooit samen hadden verkend. Hij staarde met eenzame ogen naar de zonsondergang vanaf het strand waar ze ooit uren hadden gezeten en soms diepzinnig gepraat. Hij voelde de pijn van verlies, maar ook een zekere troost. Ludo was overal bij hem, waar hij ook heen ging.
Maar Ruben wist dat hij ook ooit met zichzelf moest afrekenen. Het geheim van zijn verwerpelijke misstap zat nog steeds als een klomp van spijt in zijn maag opgesloten. En brandde er meedogenloos gaten in. Hij had het nooit durven vertellen toen het nog had gekund en nu was het te laat. Soms vroeg hij zich af of Ludo het ooit aangevoeld, ja zelfs geweten had. Misschien wel – Ludo had altijd een bijzondere intuïtie gehad. Maar hij had er nooit iets over gezegd, misschien wilde hij niet het risico nemen om een zware beschuldiging te uiten gebaseerd op een vaag gevoel. Ruben zou het helaas nooit meer te weten komen. Dat geheim had zijn geliefde man meegenomen op zijn laatste reis weg van hem.
De mysterieuze ontmoeting op het strand
Het was op een late namiddag in de invallende schemering, terwijl Ruben langs de waterkant wandelde dat hij een kleine houten vissersboot op het strand zag liggen. Een oude Thaise man zat voorovergebogen op het dek, een eenvoudig lampje bengelend boven zijn hoofd dat hem wat licht schonk bij het ontrafelen van zijn armoedige visnetje. Hij glimlachte minzaam toen Ruben dichterbij kwam en gebaarde hem met zijn arm om aan boord te komen.
“Nog aan de wandel, vriend”? vroeg hij Ruben in gebroken Engels.
Ruben aarzelde om hem te benaderen, maar iets in de vriendelijke blik en zachte stem van de man trok hem aan. Hij stapte voorzichtig aan boord, nam naast de oude visser plaats op het wankele houten bankje en kreeg meteen een stuk verweerd net in de handen geduwd om het te ontdoen van knopen en zeewier. “Ik ben Ruben”, stelde hij zich voor en stak zijn hand uit. Wat onwennig schudde de oude man die en zei: “Solada”.
Het kalme ruisen en de schitteringen van de zee enkele meters verderop was betoverend en rustgevend. Solada sprak spontaan, maar met zachte stem over het leven van de Thaise vissers, over de zee en over zijn dorp. Maar het gebabbel was slechts bedoeld als een inleiding, een voorzet voor zijn gast want hij leek bovenal aan te voelen dat Ruben behoefte had om zijn eigen verhaal te delen met iemand. Toen de zon dan ook uiteindelijk bijna verdween achter de horizon en de hemel op de valreep nog werd gevuld met de gebruikelijke aangename tinten van rood, geel en oranje, voelde Ruben inderdaad die bevrijdende drang opkomen om zijn gedachten de vrije loop te laten en te praten, gewoonweg de woorden van zich af te praten.
Hij begon te vertellen, aanvankelijk nog met pauzes en wat weifelend. Over Ludo en hun mooie leven samen in België met zijn zachte taal, hun reizen naar Thailand. Daarna, alsof een dam brak, kwam zowat zijn hele levensverhaal eruit gerold, inclusief het overspelige geheim dat hij jarenlang met zich mee had gedragen. Solada luisterde aandachtig, zijn gezicht ernstig, maar zonder oordeel.
Toen Ruben eindelijk klaar was met oreren, zei Solada simpelweg: “Het verleden is als een lange donkere schaduw, Ruben. Jij leeft nog, je bent jong, er ligt een geweldige reis door de toekomst voor jou in het verschiet. Ludo wil vast niet dat die schaduw je weg naar die toekomst blokkeert.”
Die woorden, hoe logisch ook, raakten iets diep in het hart van Ruben. Hij realiseerde zich dat hij al die tijd zichzelf gevangen had gehouden, niet alleen in zijn rouw, maar ook in zijn gevoelens van schuld. De twee gingen pas na uren van praten en filosoferen uit elkaar en de volgende dag was de kleine vissersboot met zijn bejaarde eigenaar verdwenen om nooit meer terug te keren naar het strand.
Jezelf terugvinden op de afslag naar nieuw leven
De mystieke ontmoeting met Solada veranderde iets fundamenteels in Ruben’s kijk op zijn bestaan. Hij besloot zijn reis nog wat te verlengen en meer van het land en zijn mensen te gaan ontdekken. Hij bezocht mooie afgelegen tempels en liet zich daar zegenen door de serene monniken, hij at met de lokale bevolking op straatmarkten en raakte regelmatig in gesprek met vreemdelingen uit alle windstreken. Hij voelde langzaam een deel van zijn levenslust terugkomen, niet door het vergeten van Ludo, maar juist door hem met deze reis te eren en te herinneren met liefde in plaats van met pijn en onverwerkte schuld.
Een verder belangrijk keerpunt kwam toen Ruben een jong koppel ontmoette tijdens een van zijn vele wandeling langs de kust en ook verder landinwaarts. De vrouw van het Thaise stelletje leed aan dezelfde ziekte die Ludo had geveld en ze vertelde hem hoe ze, ondanks haar beperkingen, leerde om te genieten van de kleine dingen in het leven. Van haar man, van haar kinderen en het geluk dat ze ondanks alles bij elkaar hadden gevonden. Haar moed, levenslust en optimisme inspireerden Ruben. Ondanks haar zwakke gestel schonk zij kracht aan anderen.
Bij zijn terugkeer naar Antwerpen wat later dat jaar voelde Ruben zich als herboren. Hij begon met groot enthousiasme en onvermoeibaar te werken aan een project dat hem nagenoeg volledig opslokte: het oprichten van een stichting ter nagedachtenis aan zijn geliefde Ludo, gericht op het ondersteunen van mensen in Thailand met auto-immuunziekten en hun families. De stichting mocht zich verheugen in veel belangstelling van vrijwilligers, donateurs en natuurlijk het meest belangrijke: slachtoffers van de levensbedreigende aandoening. Ruben vond nu zelf betekenis in het helpen van anderen.
Eerbetoon aan Ludo
Op de eerste herdenkingsdag van Ludo organiseerde Ruben met zijn nieuwe team van medewerkers en vrienden een besloten en ingetogen evenement om de stichting nu ook officieel te lanceren. Als locatie koos hij het café waar hij de liefde van zijn leven meer dan twintig jaar geleden had ontmoet. Mensen die Ludo hadden gekend, zijn vrienden en familie samen met degenen die hem nu steunden bij het werk voor de stichting kwamen samen. Tijdens zijn bewogen toespraak sprak Ruben openlijk over hun leven, hun liefde en natuurlijk ook over de uitdagingen die ze samen hadden doorgemaakt.
“Ik heb fouten gemaakt,” zei hij tenslotte, zijn stem even brekend. “Maar wat ik van Ludo heb geleerd, is dat liefde sterker is dan schuld. Vergeven belangrijker dan je gelijk te halen. Hij zou willen dat we vooruitkijken, dat we goed verder leven, ondanks alles. En dat is wat ik nu probeer te doen – met hem in mijn hart, altijd.”
De zaal was aanvankelijk stil, maar gevuld met emotie. Een hartverwarmend applausje volgde op zijn gevleugelde woorden. Ruben voelde voor het eerst in lange tijd dat hij echt vrij was – vrij van zijn geheim, vrij van de schaduw van het verleden. De weg naar voren leg ver open.
De toekomst toch maar tegemoet gaan
Ruben wist dat het leven nooit meer hetzelfde zou zijn zonder Ludo, maar hij had een manier gevonden om zijn herinnering levend te houden. Zijn reizen naar Thailand werden een jaarlijkse traditie, een moment van reflectie en herdenking.
In de jaren die volgden bleef hij verbonden met de mensen die hij had ontmoet, de levens die hij had geraakt en de liefde die hij altijd zou koesteren.
Ludo was misschien niet meer fysiek bij hem, maar zijn geest leefde voort in alles wat Ruben deed. En terwijl hij door het leven navigeerde, vond Ruben steeds opnieuw een reden om te lachen, te hopen en verder te leven – precies zoals Ludo het gewild zou hebben.
Er kwam nieuwe liefde in zijn leven, maar nooit maakte hij de vergelijking met zijn verloren geluk. Dat zou niet eerlijk geweest zijn, niet naar hem, zijn nieuwe geliefde, maar ook niet naar Ludo. Het verleden en het heden konden in harmonie samen hun passende plaats gaan vinden in een mooie toekomst, soms in België in het altijd hartverwarmende Antwerpen en steeds vaker onder de zon van Thailand, die niet langer verpletterend heet was, maar nu nog slechts een aangename warmte schonk.
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Lees hier de laatste artikelen
Korte verhalen12 december 2024De vervulling van een allerlaatste wens
Cultuur8 december 2024De lange weg naar een nieuwe identiteit
Cultuur2 december 2024Een postume ode aan de man die ik zelf nooit heb gekend
Cultuur29 november 2024Premiere: Naar het ziekenhuis in Bangkok
Ja, de eerst maal, malen, dat je terug bent op een plek waar je samen met je geliefde partner bent geweest, nee dat is zeker niet makkelijk. Ik heb terug in Thailand de eerste paar keer ook een traan gelaten. En nee, je wijlen partner zou dat verdriet en eenzaamheid, verlorenheid ook niet willen. De situatie accepteren kost tijd, vergeten doe je nooit, het gemis ook nimmer. Zelfs nu nog heb ik hele mooie dromen, maar wanneer je in de ochtend ontwaakt, ben je weer terug in de werkelijkheid.
Wat een ontroerend verhaal. Rick! Dank daarvoor.